Flatlús og lekandi hvídu í ró

Strax í morgun, fyrir allar aldir, varð varð heilmikið uppnám að heimili frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar, eiginlega bölvaður glundroði ljótu orðbragði, kveinstöfum og heitingum. Upphlaupið hófst með því að Kolbeinn rak upp þunglyndislega sársaukastunu hvar hann stóð nývaknaður og hálftimbraður yfir klósettskálinni og barðist við að kasta af sér vatni. Frú Ingveldur var fljót á vettvang og kvað undir eins upp sinn úrskurð þegar Kolbeinn viðurkenndi að fyrrnefnd stuna hefði hrotið af vörum sér útaf hræðilegum verk í þvagrásinni þegar hann pissaði: - Þú ert kominn með lekanda helvítis skepnan þín! orgaði frú Ingveldur uppyfir sig. - Það þarf ekki frekar vitnanna við, þú hefir lagst með einhverri skítugri lekandagrýlu, úldinni kvensnipt, og nú ætlarðu að eitra heimilið með þessum óþverra. Það má þakka fyrir að þú sért ekki kominn með flatlús líka til að smita saklaust fólk af!

Kolbeini varð auðvitað mjög brugðið við læknisdóm konu sinnar og harðneitaði aðild sinni að einhverju subbukvendi. Enn fremur staðhæfði hann, að ef hann væri með tilgreindan sjúkdóm, þá hefði hann smitast af ástkærri eiginkonu sinni, það væri næstum á hreinu. Fyrir þessi orð fékk fékk Kolbeinn einn gúmoren á tyrknesku og kastaðist út í vegg. Og frú Ingveldur var ekki sein á sér að grípa mann sinn heljartökum, stinga hfðinu á honum til botns í klósettskálina og sturta, svo við lá að hinn prúði skrifstofustjóri og framsóknarmaður drukknaði. Við fyrirganginn á baðherberginu vöknuðu nokkrir gestir hjónanna sem legið höfðu hér og þar um húsið og þurstu á vettvang. Varð þar svo gríðarlegur slagur að allt innanstokks brotnaði í mél og mask og lágu furðu margir valnum að bardaga loknum.

Eins og fyrri daginn var það frú Ingveldur sem hrósaði sigri og fylgdi honum úr hlaði með yfirheyrslum yfir viðstöddum. Kom þá í ljós að landeyðan og spjátrungurinn Óli Apaköttur hafði í hita augnabliksins morguninn áður, þegar helgarsamkvæmi þeirra hjóna stóð hvað hæst, narraði Kolbein aftanásig með þeim afleiðingum að ruddabólga hljóp í þvagrás hins síðarnefnda. Þar með þókti upplýst að krankleiki Kolbeins stafaði ekki af of nánu samneyti hans við hræðilega lekandagrýlu heldur af ofureinföldu slysi í samskiptum tveggja góðra vina. Svo setti frú Ingveldur plátur á meiddið eiginmanns síns og sendi hann að svo búnu hálfboginn og skakkan í vinnuna.

Sýklalyf dugi ekki við lekandanum