Jóhannes Ragnarsson

24.9.2017 | 21:21

,,Harmsaga ævi minnar"

Ekki get ég með nokkru móti skilið sífelldan og stórundarlegan áhuga fjölmiðla á að segja auðvirðilegar sjálfsvorkunarhistoríur Sigmundar Dávíðs. Það er til dæmis aungin andskotans frétt að Sigmundur þessi hlaupist undan merkjum hjá sínum flokki eftir að hafa ekki mætt til vinnu sinnar svo lengi sem elstu menn muna. Og kvart og kvein hans um að allir séu svo undur vondir við sig og hvað hann sé hrapalega misskilinn af þjóð sinni minnir á fátt meira en ,,Harmsögu ævi minnar" eftir Jóhannes Birkiland. Það kæmi ekki á óvart að innan skamms komi út ritlingur eftir Sigmund undir nafninu ,,Ógurlegasta hörmungatímabil allrar minnar æfi", eins og eitt bindi harmsögu Birkilands heitir, hvar Sigmundur segði sögur af öllum þeim misyndismönnum, innan fjóss og utan, sem lagt hafa hann í einelti, lagt fyrir hann gildrur, hrakyrt hann og smáð, hæðst að honum og rægt hann.

Í harmsögu Birkilands verður höfundi tíðrætt um orsök þess að hann varð auðnuleysingi; hann kenndi foreldrum sínum, einkum föður sínum, um lífsólán sitt en fann ekkert í sínu eigin fari sem gæti hugsanlega skýrt að einhverjum hluta meinleg örlög hans. Eins er það með Sigmund: hann kennir öllum öðrum en sjálfum sér um sitt hlálega pólitíska flikkflakk; neineinei, engin sök liggur hjá honum. Og meðal annarra orða: hvernig má það vera að maður sem hefir sannast á að vera óhæfur til samvinnu og samstarfs er á leið í ,,samvinnuflokk"?

Annars má karlkjökrið ráfa inn og út um alla hugsanlega flokka og fyrirbæri mín vegna og sennilega flestra annarra, en galtómur stóll Sigmundar Davíðs á Alþingi, dögum, vikum og mánuðum saman, er besta vitnið um hve ómissandi hann er löggjafarsamkundunni og stjórnkerfinu. Grey kallinn er bara eitt stórt núll, ekki núll komma núll, heldur eitt allsherjar núll, og því ættu góðgjarnir menn sem þekkja pilt að benda honum á að farsælast væri fyrir hann láta sig hverfa fyrir fullt og allt úr stjórnmálum í stað þess að láta einhverja dára spila með sig.