Það var af sérstakri ástæðu sem Brynjar vondalykt pissaði á gólfið

Karlmenn nota ýmsar aðferðir til að ganga í augun á konum. Sumir gera sig afar prúðmannlega í fasi og heiðarlega í andliti meðan aðrir reyna að vinna hið veikara kyn á sitt band með fimmaurabröndurum á færibandi ásamt settlegu handapati og hlátrasköllum milli brandara, eða jafnvel í miðjum brandara, sem talið er ennþá betra.

Svo eru það þessir sem telja heppilegast til árangurs, við að laða að sér kvenfólk, með því að gera eitthvað ósiðlegt eins og til dæmis að pissa á gólfið fyrir framan augun á þeim. Einn slíkra manna er Brynjar vondalykt. Hann hefur oft áður pissað á gólfið á opinberum veitingastöðum, auk þess að múna lýðinn, sem kallað er, og kasta af sér vatni utaní veggi, barborð og hvað annað sem fyrir er. Sjálfur staðhæfir hann að þessi aðferð hafi fleytt honum á augabragði uppí rúm margra kátra kvenna.

En í gærkvöldi brást svo  Brynjari vondulykt bogalistin, þegar hann lét sig hafa að míga á mitt gólfið í vertshúsi nokkru, sem hingað til hefur ekki verið hátt skrifað hvað siðferði varðar. Ekkert vantaði uppá að nærstaddir kvenmenn glenntu upp glyrnurnar af aðdáun á tilburðum vondulyktarinnar og tveim elskulegum karlmönnum tók að rísa hold við sjá hið sprænandi hold Brynjars vondulyktar.

Því miður vildi svo illa til í gærkvöldi, að vertinn á umræddum veitingarstað var í vondu skapi og kunni allsekki að meta tiltektir Brynjars og hringdi í snarhasti á lögregluna, sem brást vel við eins og segir í fréttinni hér að ofan.

Við hin, sem erum gæddar góðu siðferði og kunnum mannasiði útí hörgul, vonum að nú láti Brynjar vondalygt sér segjast og endurskoði aðferðir sínar við að koma sér í mjúkinn hjá álitlegum kvenkostum, sem brugðið hafa sér útá lífið í ævintýraleit.

Kastaði af sér vatni á gólfið

Fjarlægði liminn með járnsög

Það verður að teljast nokkuð geðugt af hálfu hinnar brailísku húsmóður, að veita manni sínum verðuga ráðningu fyrir þann óskaplega verknað sem hún stóð hann að. Eiginmaðurinn viðsjárverði á sér auðvitað engar málsbætur og skal því una glaður við sitt áunna getnaðarlimsleysi það sem eftir er ævinnar.

Sem betur fer er hin brasilíska frú ekki ein um að hafa unnið afrek af þessu tagi. Fleiri horskar konur hafa sneitt bölvaðan lostahrókinn af mönnum sínum eftir að hafa komist að því að þeir höfðu ekkert við þetta líffæri að gera nema það sem undir fellur skömm og svívirðu.

Móðursystir frú Ingveldar, Þórhildur Ívarsdóttir, fjarlægði sköndulinn af eiginmanni sínum með járnsög. Enda hafði karlfjandinn svo sannarlega unnið til þeirrar refsingar. En áður en til framkvæmdar kom, hafði Þórhildur haft mann sinn grunaðan um græsku um nokkurt skeið. En þegar hún fann sönnunargagn svo um munaði beið hún ekki boðana og réðst til atlögu með járnsögina að vopni.
Um þennan atburð orkti Finnur Símonarson skáld:

Lífið er veröld vona,
en verk manna eru sjúk.
Undir forhúðinni fann hans kona
einn ferlegan mannakúk

Skar typpið af eiginmanninum

Frú Ingveldur tók til máls við opnun kampavínsklúbbsins

Það verður að skoðast sem hið besta mál á nútímavísu að Stígmóti opni kampavínsklúbb, koníaksstofu og koggakommúnu og eitthvað fleira í sama dúr með léttum og skemmtilegum sögum af nauðgunum og öðrum kynferðisafbrotum. Klámvæðingin lætur nefnilega ekki að sér hæða fremur en syndin, sem er lævís og lipur, og í seinni tíð soldið skæs og gnörruð eins og skáldsaga eftir fullkomlega geðbilaðan listamann á Kleppi.

En kampavínsklúbbur Tomm-mæðgnanna er sem betur fer saklaus grunnhygginn og húmrslaus fíflagangur, sem engann ætti að meiða, þannig að óhætt er að hvetja alla til að ganga í þetta þjóðþrifafélag.

Frú Ingveldur og Máría Borgargagn mættu að sjálfsögðu í kampavínsklúbbinn, báðar með flösku af íslensku brennivíni, svartadauða, í buxnastrengnum, því þeim geðjast ekki að léttgutli og ropvatni eins og kampavíni. Þær helltu gamla dauðanum útí kampavínið og urðu fljótt mjög kampakátar í samkvæmi Tomm-mæðgnanna og fóru að segja mergjaðar klámsögur af sjálfum sér, viðstöddum til óttablandinnar ánægju.

- Ég skal segja ukkar það, sagði frú Ingveldur, að best líður mér eftir að hafa tekið kalldjöfulinn minn slíku ofurhreðjataki að hann spangólar eins og halaklippt tík og neytt hann með því til að vaska upp, skúra og ryksoga. Á eftir fær hann svo stundum smá-hopp hjá mér, náttúrulega eftir minni forskrift.

Þegar frú Ingveldur hafði lokið máli sínu, uppskar hún gríðarlegt lófatak, húrrahróp og blístur áheyrenda. Og Máría Borgargagn tók niðrum sig og sýndi meðlimum kampavínsklúbbsins undur fémínísk tattú á viðkvæmum stöðum, bæði í bak og fyrir.

Opnunarhátíð kampavínsklúbbs Tomm-mæðgnanna varð því það sem kallað er, mjög vel heppnaður viðburður.

Reyndustu konurnar vinsælastar

Brynjar vondalykt býr líka stundum á lúxushótelum

Þeir sem þekkja Brynjar vondulykt vita vel að hann á sér vini á æðri stöðum, sem gerir það ósjálfrátt að verkum að hann gistir oftar en ekki á lúxushótelum þegar hann er á ferðalögum. Stundum eru þessi ferðalög einungis innan borgarmarka Reykjavíkur og lætur vondalyktin sér þá nægja að setjast upp á Hótel Sögu eða einhverju ámóti gistiskýli í Reykjavík.

Erindi Brynjars vondulyktar á hótel er einlægt að sama toga: þ.e. að stunda subbulegt svall með tilheyrandi kynferðispervertisma, áfengi og kókaíni.

Í hótelherbergisveislur Brynjars mæta gjarnan kappar á borð við Kolbein Kolbeinsson, Indriða handreð og Óla apakött, ásamt geysifjörugum kvenpesrsónum, sem kalla ekki allt ömmu sína þegar þær eru komnar úr nærbuxunum, hafi einhverjum nærbuxum verið til að dreifa þegar þær mæta til leiks við Brynjar vondulykt og félaga.

Í einu af þessum rómuðu samkvæmum vondulyktarinnar gerðist sá hörmulegi atburður að Óli apaköttur stóð, samkvæmt venju ákaflega fattur og sperrtur á silkinærbuxum sínum einum fata óþarflega nærri logandi kerti, sem stóð á borði í herberginu og átti að þjóna því hlutverki að bregða rómantískum blæ á samkomuna. Sneri hann bkahluta sínum í kertið og var að segja tvíræða brandara, sem hann sjálfur hló manna mest að. Skifti þá engum togum, að eldurinn á kertinu læsti sig í hið fokdýra nærhald apakattarinns og fuðruðu þær upp á svipstundu með þeim afleiðingum að Óli apaköttur skaðbrendist svo hressilega, að hann mátti dúsa á sjúkrahúsi í nokkrar vikur á eftir.

Sagt er að læknar og hjúkkunar á spítalanum hafi hlegið óskaplega að slysförum Óla apakattar og þá einkanlega að þeirri fáheyrðu staðreynd að blessuð rasshárin hans brunnu öll til kaldra kola svo botninn á honum minnti óþyrmilega á sviðahaus af gamalær.

Siggi hakkari á lúxushótelum

Frú Ingveldur og hennar fólk fór líka í gleðigönguna og voru glöðust af öllum

Það var ekki frítt við að hin glaða halarófa dagsins væri djangans vel skrautleg og kvakið sem fylgdi þessu var eins og milljón hávellur í hóp hefðu sammælst um um að reka upp eitt langdregið skaðræðis gól, að hætti þessháttar gagla. Enn fremur voru Þórður sjóari og Gvendur á eyrinn hylltir sérstaklega í upphafi göngunnar og maddama Gnarr blés og púaði eins og mæðin prestsfrú frá nítjándu öld yfir öllu saman.

Framarlega í halarófunni gaf að líta dáindisfólk úr efri lögum borgarastéttarinnar, eins og frú Ingveldi, eiginmann hennar Kolbein Kolbeinsson skrifstofustjóra, Máríu Borgargagn sjálfa og sambýling hennar, Indriða Handreð. Öll höfðu þau sett upp sérdeilis samkynhneigt augnaráð í tilefni dagsins og klætt sig uppá í júníform sem hvaða vændisstarfskraftur í veröldinni hefði verið stoltur af.

Eitt skyggði þó á þátttöku ofangreindra fjórmenninga, eins glæsileg sem þau annars voru, en það var í hve annarlegu ástandi þau voru. Þau veifuðu vískí og rommflöskum í sífellu og soguðu hvítt duft uppí nasirnar á sér með heldur stuttu millibili. Þessi fyrirgangur þeirra gerði að verkum, að nærstöddum varð slík raun af handapati þeirra og ýtingum, að þeir fóru að stugga við frú Ingveldi og hennar óvíga her. Það hafði aftur í för með sér að nokkrir gleðigöngumanna og gleðigöngukonur féllu í öngvit fyrir stæltum hnefum frú Ingveldar, Kolbeins, Borgargagnsins og Handreðsins. Eftir fyrrgreint mannfall, varð allt kyrrara kringum fjórmenningana, enda hljóp ósvikin skelkur við þau fyrir brjóst annarra göngumanna.

Aftarlega í halarófunni sáust og Brynjar vondalykt og Óli apaköttur og gerðu þeir sér að leik að pota löngutöngum sínum á milli rassakinnana á öllu karlkyns sem kringum þá voru. En þá sannaðist eftirminnilega að til eru mikil karlmenni þótt samkynhneigðir séu, því nokkrir röskir piltar í litskrúðugum skrípóbúnigum tóku Brynjar vondulykt og Óla apakött á milli sín, leiddu þá að næstu sorptunnum og tróðu þeim eins og rolluskrokkum ofaní þær, báru svo farg á ofaná lokin á tunnunum, svo rækilega, að delíkventarnir komust hvorugur úr hinum óvistlegu smáhýsum sem gleðigönguhommarnir komu þeim fyrir í.

Og nú rétt fyrir klukkan hálf ellefu í kvöld, fékk ég fréttir af því að frú Ingveldur, Kolbeinn, Máría og Indriði væru að dansa allsnakin uppá borðum í valinkunnu vertshúsi í miðbæ Reykjavíkur og væru tilburðir þeirra með slíkum endemum að annað eins hefur ekki sést áður uppá borðum vertshúss hér á landi. Þarna er víst um fullkomið guðlast og feykna grófan sóðaskap að ræða. Því miður liggur verinn sjálfur í áfengisdái undir barborðinu svo enginn hefur enn haft rænu á að hringja í lögregluna.

Gleðigangan 2013 í myndum

Rann í manna

Þrátt fyrir að mikið sé um dýrðir í Vestmannaeyjum um þessarr mundir, og fólk, allt oní ómálga börn, semmti sér þar konunglega við brekkusöng og áfengisnautn, þá er ennþá meira fjör og nútíma skemmtunargalsi á heimili sæmdarhjónanna, frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra.

Hjá þeim hjónum fara gleðilætin fram bæði utan og inna dyra, með tilheyrandi klið, upphrópunum, píkuskrækjun, ásamt formælingum, bölvi og ragni þegar einhverir samkvæmisgesta eru að slást eða gera árásir hverijir á aðra, að ógleyndum gríðarlega fjölbreyttum fryggðarhljóðum í ýmsum myndum, sumum fáránlegum.

Fyrir hádegi í dag varð helst til tíðinda að Máría Borgargagn rann í myndarlegri hrúgu af mannasaur og féll kylliflöt, þegar hún var í heilsubótargöngu á lóðinni utan við hið veglega einbýlishús frú Ingveldar og Kolbeins. Auðvitað klíndust hinar lúmsku hægðir á grasbalanum hér og hvar um Máríu, ekki síst hennar fagra ljósa hár. Þegar hún kom inn, svo illa leikn sem hún var, lustu hinar langdrukku og kókaínséruðu persónur er þar voru fyrir upp gríðarlegu fagnaðópi, líkt því þær hefðu heimt Borgargagnið úr helju.

Svo hófst óvísindalega rannsókn á hver hefði skitið á lóðina. Böndin bárust strax að Brjari vondulykt og Óla apaketti, en þeir þóttu við fyrstu sýn öðrum fremur líklegastir að fremja svona prakkarastrik. Því miður vildi samt enginn játa verkanðinn og uppúr því spratt grimmilegt argaþras og menn og konur slógust dálítið. En þar sem þátttakendur á hátíðinni voru, þegar þar var komið sögu, orðnir máttlausir og utanvið sig af eiturefnanautn var varla hægt að kalla umrætt hnoð slagsmál, enda líktust tilburðir manna og kvenna í þeim bardaga meira blindu fálmi sjúklinga á geðveikrahæli.

Meðan á þessu vanburða stympingum stóð, lagist Máría Borgargagn, öll útötuð í hægðum, ekki síst í hárinu, uppí sófa og fékk sér fegurðarblund. Brynjar vondalykt, sem er með glæsileg glóðaraugu á báðum frá í fyrrinótt að hann var rotaður í rósabeði, fór að hlú að Máríu Borgargagni, hvar hún svaf með lágværum hrotum í sófanum. Hann strauk henni blítt um vangann og hárið og strauk svo sjálfum sér um vangana á eftir, kjöraði nokkrum tárum yfrir Borgargagnið og gat ekki á heilum sér tekið. Þá kom þar að Indriði Handreður, dráttarmaður Máríu, allsvakalegur í fasi og ber að neðan. Hafði Handreðurinn engar vöflur á, kastaði Brynjari vondulykt endilöngum í gólfið, settist á hann ofann og hugðist misþyrma vini sínum á eftirminnilegan hátt. En í stað þess að berja Brynjar vondulykt í andlitið eins og til stóð, fylltist Handreðurinn slíkum viðbjóði og innantökum, er hann sá hroðann á kinnum Brynjars, að hann lét sér nægja að kasta upp framan í vininn.

Á sama tíma, lá sjáfur húsbóndinn, Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður, í hálfhring utanum klósettskálina með buxurnar eins og haft um ökklana. Hann hafði fallið í ágengisöngviti af salerninu og lá nú þar sem hann hafði hafnað og um meðvitundarlaust andlitið lék ungbarnalegt sigurbros þess manns sem lagt hefir heiminn að fótum sér.

Nú undir kveld, var aftur skollinn á þéttur samkvæmisdampur í húsi Kolbeins og frú Ingveldar með einhverskonar frumstæðum brekkusöng að hætti Árna Johnsen, ívafin píanóundirleik gamals skallapoppara, sem á árum áður var í hópi alvinsælustu rokk og popptónlistarmanna þjóðarinnar. Þenna söng segja nágrannar Kolbeins og frú Ingverldar ekki ljótan, heldur hroðalegan.

Segið þið svo, að betri borgarar þjóðarinnar kunni ekki að halda veglega verslunarmannahelgi inni á eigin heimilum.

Þúsundir í Dalnum

Erill og orrustugnýr við og á heimili virðulegra borgara.

Það er hætt við að ferðalag Sigmundar Davíðs Kanada fari eins og hjá uxanum sem fór til London og kom aftur naut. Það er nefnilega ekki nein ástæða að ætla að þetta piltkorn betrist nokkuð við að þeytast eins og landafjandi frá Íslandi til Manítóbu og Winnipeg, og væntanlega til baka aftur. Því miður. En vonandi hagar gripurinn sér vel á heimleiðinni; gerist ekki flugdólgur um borð í flugvélinni, sem ferjar hann til Íslands eftir öll rassaköstin og kokteilboðin á slóðum Vesturíslendinga.

En víkjum nú ögn að öðru og alvarlegra máli. Svo er mál með vexti, að undarfarnar vikur hafa Kolbeinn Kolbeinsson og frú Ingveldur verið í sumarleyfi. Það væri svo sem ekki í frásögur færandi, ef þau og þeirra félagar hefðu haft taumhald á drykkjufýsn sinni, eituráti og kynlífsáráttu, en því er aldeilis ekki að heilsa.

Fyrir utan hefðbundna svallfélaga þeirra hjóna, þau Máríu Borgargagn og Indriða Handreð, hafa nú bæst í hópinn alræmdir lostahrókar og illyrmi á borð við Brynjar vondulykt og Óla apakött, auk Sigurveigar dræsu, sem nýlega fékk ágætan pólitískan bitling hjá Sjálfstæðisflokknum. Þessi skaðræðishópur hefur nú í tæpan hálfan mánuð haldið uppi slíkum djöfulgangi heima hjá sæmdarhjónunum Kolbeini og frú Ingveldi, að nágrönnum þeirra er hætt að standa á sama, enda orrustugnýrinn sem þessu fólki fylgir af því tagi, að ekki er búandi við innan einnar sjómílu radíus við slíkt brölt. Til að mynda máttu nágrannarnir, nú fyrr í vikunni, horfast í augu við rassakinnar Máríu Borgargagns klesstar uppvið rúðu í eldhúsglugga frú Ingveldar í röskan hálftíma um hábjartan dag og hryglunar og hvalabláturinn í Brynjari vondulykt heyrðist útá götu, börnunum sem þar voru að leik til mikillar undrunar.

Í morgun lá svo Brynjar vondalykt rotaður í blómabeði á lóð frú Ingveldar og Kolbeins, eftir að einum nágrannanna hafði tekist að koma á hann höggi í nótt, þegar rafturinn hafi gengið út að míga yfir rósabeð í garðinum. En eftir hádegi var móttaka tiginna gesta á heimili frú Ingveldar og Kolbeins og er búist við miklum erli, hávaða og fantaskap í kvöld og nótt þar um slóðir.

Í sviðsljósinu í Vesturheimi