Klígjulegt hækjulíferni í handarkrika auðvaldsins

Það er með öllu óskiljanlegt hvaða erindi Árni Páll Árnason telur sig eiga í pólitík. Manngarmurinn er svo hægrisinnaður, að hann gæti sem best átt heima í hægrisinnuðust örmum Sjálfstæðisflokksins og Framsóknar með kyndugu fólki eins og Bjarna Ben, Sigmundi Dávíð, Vigdísi Hauks, Guðlaugi a. Þórðarsyni, Kolbeini Kolbeinssyni og frú Ingveldi. Hinsvegar má Árni Páll eiga það, að hann er fleytifullur af krataeðli, eins og það er nú geðslegt, og birtist meðal annars í því hann er forhertur markaðshyggjudólgur og glerhörð undilægja auðvalds og afturhalds.

Samfylkingin hefir frá upphafi, líkt og forveri hennar Alþýðuflokkurinn, verið gjörsamlega ónothæfur stjórnmálaflokkur og skiptir þá aungvu hvort hann hefur verið með rúmlega 30% kjörfylgi eða 10%. Innantómur fíflagangur, drýldni og vanburða derringur, ásamt með klígjulegu hækjulíferni í handarkrika auðvaldsins, hafa verið ær og kýr þessara ónytjunga, sem í þokkabót, til að kóróna fáránleikan og ósvífnina, heimta þessir að þeir séu kallaðir jafnaðarmenn, þ.e. sósíalistar!

- Krataeðlisflokkarnir eru ágætir í sjálfu sér, sagði frú Ingveldur nýverið í jólahugvekju í kirkju Sjálfstæðis- og Framsóknarmanna, Valhöll við Lágmúla. -Til dæmis er gott fyrir öfundsjúkt fólk í uppreisn, sem veit ekki í hverju það er í uppreisn gegn, að henda atkvæðunum sínum á fyrirbæri eins og Samfylkinguna, Bjarta framtíð Guðmundar, VG Steingríms og Álfheiðar og Pírata Birgittu, því að þá eru þessir kjósendur að minnsta kosti að greiða okkur í Sjálfstæðis- og Framsóknarflokknum atkvæði sitt að hálfu.

Skylda að reyna ríkisstjórnarmyndun

Munurinn á hlandfrussu og hlandsprengju er sláandi

Sú var tíðin, að groddalegar kventuðrur óðu uppi í verstöðvum landsins með fáránlegum merarlátum og hálffulla bokku í buxnastrengnum og ollu siðprúðu fólki leiðindum og sálarangist. Þessar kvinnur voru kallaðar hlandfrussur til aðgreiningar frá alminnilegu kvenfólki. Aldrei var minnst á að karlmenn væru frussur eða frussuðu yfirleitt, enda er karlkynið vant að virðingu sinni og vill ekki líta út eins og graðhestastóð.

Svo er önnur tegund af kvenpersónum, sem kallaðar er hlandsprengjur vegna ofvaxinna líkamsburða sinna, fyrirferð og geðslags. Soleiðis kerlur hafa ekki líkama heldur búk og minna á hnúfubaka og gott ef ekki fjóshauga. Það eru voðaleg kvendi. Enda hefir margur maðurinn, sem í gáleysi hefir álpast uppí rúm hjá þessháttar fyrirbrigði, aldreigi borið þess bætur, fyrir nú utan þá bornir vóru frá hvílu hlandsprengunnar í börum sem liðin lík. Það hefir þótt brenna við, að karlmenni, sem dóu sínum Drottni við þessar aðstæður, hafi gengið aftur og orðið hvimleiðir draugar. Einn slíkur draugur var Írafellsmóri, en hann féll frá, þá unglingskvikindi, í dyngju íturvaxinnar og luralegrar prestsmaddömu. Þegar strákfjandinn var dauður þókti prestshjónunum ekki taka því að jarða hann heldur fleygðu þau honum á eldinn sem logaði í hlóðunum undir pottinum.

Þegar frú Ingveldur á sínum tíma stundaði ná í mannfræði við Háskóla Íslands skrifaði hún lokaritgerð sem hún nefndi ,,Hlandfrussur og hlandsprengjur." Andskotans ver, þá komst fémínisk kerlingarnorn við háskólann í ritgerð frú Ingveldar og fór eins að með hana og prestshjónin með Írafellsmóra, semsé brenndi hana til ösku og bölvaði hroðalega meðan blaðsíðurnar breyttust í ösku. Og fémíníska nornin fygdi brennunni eftir með því að fá háskólarektorinn til að reka frú Ingveldi úr mannfræðinni, úr háskólanum og útfyrir háskólalóðina. Eftir það nam frú Ingveldur fræði sín í Lundúnum og kom heim aftur með virðulega gráðu í einhverjum fjandanum sem enginn botnar í.

„Gunnar Bragi frussaði í vandlætingu“

Má þola áföll á áföll ofan af lubbalegum gelgjuskjátum

Hún lætur nú ekki að sér hæða hún Bjooorqk okkar hérna. Nú síðast tókst henni að gera hatursmenn náttúrunnar, umhverfissóðana frægu, svo æra að við borð liggur að Jón Gunarsson alþingismaður hafi ekki við að veita þeim áfallahjálp; sumir þessara sóða þoldu sem betur fer ekki álagið sem skóp þeim og geyspuðu sætlega golunni og Jón veitti þeim nábjargirnar af sömu natni og nærgætni og alræmdir pokapresta framkvæma slíka athöfn. Í þokkabót beit Bjorqk svo höfuðið af skömminni á þann ósæmilega hátt að kalla Jón og hans líka sveitalubba á útlenskri fjölmiðlastöð, útlendingum til stórrar skemmtunar en Jóni og þeim til ævarandi hneysu. Nú hefir það aungva þýðingu meir fyrir Jón, að tala við erlenda auðvaldsjöfra í þeim tilgangi að fá þá til að setja hér upp eiturspúandi verksmiðjurusl, því að þeir munu auðvitað fara að hlægja að honum, hafa hann að háði og spotti, og segja honum að fara til Fjandans, svona bölvaðann sveitalubba vilji þeir ekki sjá í návist sinni.

Í morgun bættist á raunir Jóns Gunnarssonar, að Brýggítta pí-pí-pí-píratti opinberaði, að hann, Jón Gunnarsson alþingismaður, væri ruddi, tuddi og eineltisgöltur, og hún hefði ekki enn borið þess bætur að hafa þurft að sitja við hliðina á þessum hroðalega manni í heilt ár. Fólk getur svo gert sér í aðfarirnar í hugarlund. En það hefir glögglega komið fram við þessa árssetu þeirra, að það er ekkert gamanmál fyrir viðkvæma fávísa konu, að hafa stóriðjusækinn tudda að borðnaut. 

Afturámóti lét frú Ingveldur sér fátt um finnast, þegar henni voru borin tíðindin af óviðunandi orðbragði Bjorqkar og Brýggíttu, en sagði sem svo eftir dálitla umhugsun, að Jón þyrfti varla að missa svefn útaf þessum kvendum, þær væru ekki svo penar og huggulegar að ekki sé minnst á hljóðin sem uppúr þeim koma. Síðan bætti hún við byrstum rómi: Ef Jón Gunnarsson er slík bleyða og lítilmenni að tvær léttvægar gelgjuskjátur geta komið honum til að hágráta svo tárin frussast útum allt, þá skal hann aldrei fá að stíga fæti innfyrir dyr í mínu húsi, allrasíst um helgar.   

„Já ég borga skatta á Íslandi“

Fjárfestingar fyrir peningaperverta og skemmdarvarga

Það er fátt sem vikapiltum auðvaldsins dettur ekki í hug. Nýlega búnir að keyra banka- og efnahagskerfið í þrot kemst ekkert fyrir í hausnum á þessum skemmdarvörgum annað en að mylja allt sem mulið verður undir peningageðsjúklinga hins ruddalega og úrkynjaða kapítalisma. Nú ætlar fyrirbærið Íbúðalánasjóður, að selja peningapervertum íbúðir í stórum kippum, í stað þess að leigja þær eða selja einstaklingum á hóflegu verði. Raunar er villandi að segja, að ,,nú ætli" Íbúðalánasjóður að selja peningapervertum íbúðir í kippum, því sjóðurinn er fyrir nokkru síðan hafið þessar sölur til vildarvina bófaflokkanna, sem eru í ríkisstjórn þessa stundina. Meðal annars hefur spurst, að ehf-félag í eigu forherts refsifanga, sem situr í steininum fyrir umfangsmikil afbrot og svik, hafi keypt myndarlegt fjölbýlishús norðanlands og fengið að auki þrjár íbúðir að auki fyrir slikk í kaupbæti. Það er afskaplega göfug hugsjón, að gera eina af grunnþörfum fólks, að hafa þak yfir höfuðið, að fjárfestingarleikfangi fyrir gráðuga dólga og dusilmenni.

Það er því ekki nema von, að þessa dagana sé glatt í döprum hjörtum frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns og annarra af þeirra vandaða kalíberi. Í tvíelleftri svallveislu síðustu helgar að heimili þessara merku sæmdarhjóna var skálað vel og vandlega fyrir góðum fjárfestingum í íbúðabransanaum og Brynjar Vondalykt leyfði veislugestum að leiða sig eins og múlasna á bindinu og berrassaður neðan nafla kringum stofuborðið. Þá öskraði samkvæmið af ofsagleði vegna góðs gangs í einkavæðingu heilbrigðisherfisins og þá voru gleðilætin ekki minni, þegar Kolbeinn söng texta eftir sjálfan sig um velheppnaðan brottrekstur albanskra múslima úr landi. 

Mun styrkja leigufélög á markaði

Ráð vil eg yður gefa

Fyrst fangelsismálastjóri og annað vont fólk bannar Sigurði bánkasjéff Einarssyni að vera viðstaddur réttarhald sem varðar hann sjálfann og mannréttindi yfirleitt, ætti Sigurður að sýna þessum þrjótum hvað í honum býr með því fara að dæmi Jóns Hreggviðssonar frá Rein og flýja úr dýflissunni, hlaupa berfættur norður á Strandir og láta heimamenn þar róa sér útí erlent skip og sigla með því veg allrar veraldar. Það væri dásamleg sjón, að sjá þennan lítilsvirta og smáða stórgróssér hlaupa eins og fjallageit yfir hraun og klungur, hjarn og ísruðninga.

Kærir ákvörðun Páls

Og þar var nú ekki töluð vitleysan

Auðvitað gat frú Ólöf ekki snert við málinu einfaldlega af því að hún kærði sig ekki um það; henni varðar, skú fanen gale mig, ekkert um albanskan lágstéttarlýð, sem auk þess að vera öreigar eru vísir með að blóta Allah og Múhámeð spámann hans úr Arabíu. Svo ber nýrra við, ef stjónmálamenn eru orðnir slíkar liðleskjur og lufsur að þeir geti ekki kippt í viðeigandi spotta á bak við tjöldin til að snúa niður ruglaða og illgjarna kerfiskalla og kjéllingar sem hafa í hyggju að fremja sammarleg óþokkabrögð; að minnsta kosti ætti stjórnmálafólki að vera létt verk og lítið, að taka í hnakkadrambið á slíkum endemum, þegar sjálfur sómi lands og þjóðar er í hættu.

Nei frú Nordal var nokk sama þótt Útlendingastofnun sigaði heilli herdeild af lögregluþjónum á fátækt fólk með veik börn og ræki þau eins og sauðfé til slátrunnar útí rútu í skjóli nætur til og keyra þeim útá flugvöll. Á sama tíma og fólkið frá Albaníu var rekið úr landi, sat frú Norðdal veislu að frú Ingveldar og Kolbeins, og þar var nú ekki töluð vitleysan. Frú Ingveldur og Kolbeinn, slík sæmdarhjón sem þau eru, eru aungvir veifiskatar þegar vond trúarbrögð og lágstéttarútlendingar eru annars vegar. ,,Burt úr landinu með þetta helvítis drasl" eru kjörorð sæmdarhjónanna þegar flóttamenn og múhámeðstrúarmenn ber á góma.

Einhverju sinni buðu frú Ingveldur og Kolbeinn múhámeðstrúarmanni heim til sín í þeim tilgangi að troða illsakir við hann. Fljótlega eftir að boðsgestur þeirra hafði fengið sér sæti í stofunni rifu sæmdarhjónin hann upp og slógu honum svo hraustlega við stofuofninn að á hann rann þungt öngvit. Þar á eftir tættu þau fötin utan af manninum, helltu yfir hann sírópi, tabasco, sósulit, auk innihalds úr kúffullum öskubakka. Þar næst hringdi frú Ingveldur í útlendingaeftirlitið og lögregluna. Og þegar lögreglan hafði komið hinum steinrotaða múhámeðstrúarstegg fyrir á börum til að bera hann úr húsi, tíndu sæmdarhjónin fatatætlurnar, sem þau spændu utan af manngarminum að fölskvalausri heift, upp af gólfinu og hentu þeim með aungri virðingu ofan á hann og ráðlögðu lögreglumönnunum að kasta dýrinu í ræsið.

Getur ekki snert við málinu

70 milljonir fyrir ráðgjöf í kynferðismálum og klámtengdum órum

Það vekur athygli, að í svörum ráðherra kemur hvergi fram hlutdeild Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og svo framvegis hvað varðar umfang ráðgjafastarfa hans. Sannleikurinn er sá, að Kolbeinn Kolbeinsson fékk rúmlega  70 milljonir frá ríkinu á árinu 2014 fyrir ráðgjöf. Vart þarf að efast um að ráð Kolbeins hafi ekki komið að góðum notum á einn eða annan praktískan hátt, þar eð hann afar sérfróður á sínu svið og ráðagóður með afbrigðum. Andstæðingar Kolbeins og ríkisstjórnarinnar munu eflaust hneykslast eins og gamlar guðhræddar konur og míga í buxurnar og pilsin af heilagri vandlætingu, þegar hið sanna kemur í ljós, og öskra og veina sem aldrei fyrr: Spilling! spilling!

Ekki mun hræsnin og vandlætingaráráttan minka í raskatinu á andstæðingunum, þegar þeir komast að því að framlag Kolbeins Kolbeinssonar í ráðum til ríkisins var að mestu leyti fólgin í kynlífsráðgjöf og kynningu það að lútandi. En hvað ríkið gerði við umrædda ráðgjöf er öllum utanaðkomandi hulið og þannig verður það væntanlega áfram frá eilífð til eilífðar, því fyrr munu dauðir upp rísa úr gröfum sínum en að upp komist um þá sem notuðu ráðgjöf Kolbeins sér til sérstakrar ánægju og yndisauka.

En allt um það, Kolbeinn Kolbeinn fékk sínar 70 milljonir úr vasa skattgreiðenda og ráðstafaði þeim á svívirðilegan hátt í eigin subbuskap og óhóf. Eftir situr spurningin: Var réttlætanlegt að færa 70 milljonir úr vösum fátækra erfiðismanna yfir í vasa framsóknarmanns á borð við Kolbein Kolbeinsson fyrir að segja ríkismönnum til í klámi og óeðli? 

Hundruð milljóna í ráðgjafarstörf

Aðför forsetans að Sigurði hefir verið illa tekið á ýmsum höfuðbólum landsins

Frá því Sigurður Einarsson settist að á Kvíabryggju hefir hann undantekningarlaust sett upp fálkaorðuna til hátíðarbrigða til að gleðja sjálfan sig og samfanga sína. Svo gerðist sá fáheyrði atburður, að sjálfur forseti íslenska lýðveldisins kom akandi með miklu fasi í hlað á Bryggjunni og reif orðuna með eigin hendi úr barmi Sigurðar, að öðrum föngum aðsjáandi, og fór í miklu fússi með hana með sér suðrá Bessastaði. Þessar groddalegu aðfarir forsetans leiddu síðan til þess, að Sigurður og félagar hafa verið afar utanvið sig og styggir í yfirstandandi réttarhöldum í Chesterfieldmálunum, en brúkað þeim mun meiri kjaft í réttarsalnum við saksóknara, dómara og dyraverði; munnsöfnuður þeirra hefir á köflum verið svo voðalegur, að jafnvel verstu götustrákar komast ekki með tærnar þar sem Sigurður og félagar hafa hælana í þeim efnum.

Í Framsóknarfjósinu hefir aðför forsetans að Sigurði verið frámunalega illa tekið, enda er Sigurður dekurbarn og uppáhald gömlu Framsóknarmaddömunnar ekki síður en Ólafur bóndi, Hreiðar Már og fleiri piltar af því kalíberi. Og þrátt fyrir, að Framsóknarmaddaman sé háöldruð orðin, illa heilsubiluð til líkama og sálar og komin í kör, þá lét hún samt eftir sér að setjast fram á rúmstokkinn og lesa húskörlum sínum aumum og griðkonum pistilinn fyrir eindæma dugleysi þeirra í að koma í veg fyrir að hjartfógnir fóstursynir hennar og eftirlæti væru lokaðir inni, bak við lás og slá í fangelsi eins og ótíndir glæpahundar.

Í framhaldi af hinni dæmalausu orðusviptingu munu húskarlar og griðkurnar í Framsóknarfjósinu fara að fyrirmælum hinnar háöldruðu Maddömu og gera aðsúg að forsetanum, jafnvel senda griðkuna Vigdísi Hauks í eigin persónu í herferð suðrá Bessastaði og koma þar öllu á tjá og tundur, leggja staðinn í rúst ef ekki vill betur og koma forsetanum í skilning um, að óforskammaðar árásir á bestu drengi Framsóknarfjóssins verði ekki liðnar orðalaust.

Sviptur rétti til að bera orðuna

Sérlega traustvekjandi þegar kapítalíska loddarakaðrakið fer á lóðarí

Það verður að telja sérlega trúlegt og traustvekjandi þegar kapítalistarnir í stjórnarandstöðunni plampa í sameiningu upp með breytingartillögur við fjárlög kapítalistanna í ríkisstjórninni. Þetta undursamlega loddaratrikk er auðvitað vel þekkt hjá undirmálskvikindum í stétt lélegra sjónhverfingafúskara og trúðfífla. Auk þess fer sjórnarandstöðuliðinu herfilega illa að reyna að skíta í súpuna hjá Framsóknaríhaldinu, því það meinar vitaskuld ekkert með þessum góðgerðaleiksýningu sinni, það vita allir sem á annað borð vilja vita.

Hinsvegar er brýn nauðsyn á að sameina flokkaklíkur stjórnarandstöðunnar á einn stað og eyða þeim eins og hvimleiðum pöddum, svona í líkingu við það þegar síra Snorri á Húsafelli safnaði púkastóði, sendingum og öðru draugamori í Borgarfirði saman í túnfótinn hjá sér og kom þeim fyrir undir stórum steini í horni fjárréttarinnar á staðnum. 

Kolbeinn Kolbeinsson, sem er allt í senn skrifstofustjóri framsóknarmaður og djúphugsuður, segir, að affarasælast væri að stjórnarandstöðuflokkarnir sameinuðust Framsóknarflokknum svo úr yrði stór og voldug glæpaklíka sem ætti í fullu tré við bófaklíkuna sem kennir sig við sjálfstæði og segjast vera í forsvari fyrir frelsi og lýðræði landinu. Kolbeinn segir, að slík sameining myndi auk þess frelsa sósíalista landsins frá því að burðast með loddarakaðrak stjórnarandstöðunnar í farteskinu þannig að þeir gætu snúið sér að alvöru sósíalisma án þess að brunnmígar Smafylkingar, VG, Pírata og Björtu framtíðarinnar hans Gvöndar séu sífellt og endranær að koma óorði á stjórnmálastefnu sósíalista.

16 milljarðar út, 17 milljarðar inn

Stórbrotinn listamaður sameinar japanann og kallinn á kassanum

Eflaust muna einhverjir eftir japanska kallsauðnum, sem kom hingað á listahátíð um árið  og sló í gegn með því að vappa um Austurstræti berrassaður, en með dálítinn léreftstranga vafinn um blessaðan sköndulinn sinn. Skjaldan hefir annar eins aufúsugestur og þessi japanski grallari heiðrað okkur Íslendinga með nærveru sinni og hafi listahátíð einhverju sinni boðið uppá alvörulistamann í ofurflokki þá er það þessi geðþekki japani. Hér fyrr á árum, áttum við þjóðþekktan náunga, sem kallaður var ,,kallinn á kassanum", en hann stóð uppi á kassa í Lækjargötu, og ef til vill Austurstræti líka, og boðaði mönnum skikkanlega hegaðan til að losna við þau óþægindi að lenda í klónum á Djöflinum í Helvíti eftir dauðann.

Nú hefir oss loks borið sú gæfa að höndum, að upp er risinn íslenskur stórlistamaður, sem á afar snjallan hátt hefir gert sér hægt um vik og sameinað í einu listaverki bæði berrassaða japansmanninn með léreftið á tillanum og kallinn á kassanum. Okkar merki listamaður og hraðrísandi ástmögur þjóðarinnar, sem heitir víst Almar og er Atlason, hefir nefnilega skriðið fullstrípaður inní glerkassa og ætlar að láta þar fyrirberast í heila viku nú á aðventunni. Um listrænt gildi Almars og glerkassans efast aungin maður og konur verða forlyftar við það eitt að horfa á hann og fá fiðring um sig frá knjám og uppað nafla.

Því miður hafa ekki allir landsmenn sýnt Almari listamanni þá virðingu sem honum ber. Raunar er aðeins um einn eistakling að ræða, sem sýnt hefir list hins stórbrotna listamanns skammarlegan dónaskap, en það er sá ókræsilegi bófi, skrifstofustjóri og framsóknarmaður Kolbeinn Kolbeinsson. Kolbeinn þessi, sem þjóðin elskar af einhverjum ástæðum, átti sem sé leið framhjá nakta Almarnum í glerkassanum og æstist allur upp. Þegar hann hafði virt listaverkið stundakorn fyrir sér með sínum drukknu glyrnum, renndi hann niður buxnaklaufinni og mé yfir kassann af öllu afli með reistum brandi svo glerið varð alvott af þessum brúngula vökva, sem verður til í blöðru hans af botnlausri áfengisneyslu. 

Nakinn í kassa: dagur 2