Dómgreind Kolbeins og útgangan með búrtíkina í einum pistli

Frá sjónarhorni Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra var konan með hundinn á röngum vegarhelmingi. Og þar eð Kolbeinn Kolbeinsson prínsíppfastur maður, þá datt honum ekki í hug að sjá gegnum fingur sér gagnvart afglöpum konunnar og stuggaði við henni og hundinum. Að vísu var Kolbeinn allölvaður þá er þetta gerðist, ósofinn og áttavilltur, og dómgreind hans þannig farið, að hann vissi ógjörla hvor var hans vinstri hönd og hvor hægri. Enn síður var hann dómbær á hvor vegarhelmingurinn var öfugur og hvor réttur. Þá hefir gleymst að geta þess, að um leið og Kolbeinn lagði konuna öfuga í lágrétt ástand, réðst hundur konunnar á Kolbein, læsti tönnunum í kálfa hans og gerði sig líklegann til að drepa þennan góðgjarna og virðulega skrifstofustjórna þarna á göngustígnum.

Þessar hrakfarir Kolbeins, konunnar, já og hundsins, minna ofurlítið á annan atburð sem henti Steingrím okkar hérna joð Sikkúson þegar hann fór eitt sin út að ganga með búrtík sína. Nú vita flestir, sem vita vilja, að búrtíkin Steingríms er hvefsin mjög og geltin og hikar ekki við að hlaupa í hælana á hverjum þeim er húsbóndi hennar býður. Til að byrja með gekk heilsubótarganga þeirra Steingríms að óskum. En á einhverjum tímapunkti ærðist búrtíkin og hljóp með húsbónda sinn í eftirdragi yfir drullupolla, grjóturðir, gegnum trjágróður og yfir fúasýki. Það er af húsbóndanum að segja, að hann missti strax fótanna, er búrtíkin tók sprettinn, og dróst á kviðnum á eftir henni, flæktur í hálsól tíkarinnar, uns hann sat klossfastur milli tveggja trjástofna. Og eins og flestir vita, þá hafa þeir félagarnir, Steingrímur og búrtíkin, verið hálfdauð síðan.

Ráðist á konu á öfugum helmingi gangstígs

Eigi skal gráta Björn bónda, heldur safna liði og hefna

Það þarf aunginn að ganga að því gruflandi, að Eyjamenn vilja aungann fémínísm, sósíalism, anarkism, hvað þá kommúnism eða hómósexúalism. Þessi athyglisverðu sjónarmið Eyjamanna hefði fröken Stella Brím átt að vera búin að kynna sér áður en hún stormaði út þangað í sollinn og sódómuna.

Í eina tíð, fyrir löngu síðan, höfðust margir róttækir sósíalista við í Vestmannaeyjum, eiginlega svo margir að auðvaldsdrjólum og fylgifiskum þeirra stóð megn stuggur af. Ekki bætti úr skák, að sumir þeirra manna, er uppfullir vóru af kommúnism, teljast meðal alfrægustu Eyjamanna fyrr og síðar, þannig að raun auðvaldssinna var bæði sár og þung. Sem betur fer tókst útvegsbændum og athafnaskáldum, að hreinsa eyjarnar af sósíalismus og gera þær að einu vellandi auðvaldshelvíti. Það er nú það.

Og Eyjamenn eru hreintrúaðir í mammonismanum og taka hart á öllum ismum, sem þeir telja að samrýmist ekki hinni sönnu trú. Þessvegna tóku þeir í lurginn á Stellu Brím fémínísta og létu hana finna til tevatnsins að sjómannasið. En svona okkar á milli sagt, þá ætti fémínístaforinginn Stella Brím ekka að gráta nokkrar skeinur á skrokknu eftir öfgafulla auðvaldsdindla í Eyjum. Ólöf in ríka eyddi ekki lögngum tíma í að gráta Björn bónda sinn eftir að hann var hogginn í spað í Rifi á Snæfellsnesi heldur safnaði liði til hefnda. Nú stendur uppá Stellu Brím, að fara að dæmi hins mikla kvenskörungs, Ólafar ríku, að safna að sér her manns og steðja út til Eyja og fella andskotans auðvaldið þar og reka það útí hafsauga. Ég er meira að segja viss um, að henni mun reynast létt verk, að afla sér liðveislu, sennilega nokkrum óvinnandi herfylkjum, til að jafna um óvininn.

Spörkuðu og kýldu vegna femínisma

Bláa vaktin horfir ekki á bláar myndir

Þeir eru alltaf jafn geðugir Eyjamennirnir, eða hitt þá heldur, þegar kemur að þessum svokallaða Sjálfstæðisflokki. Einn ágætur eyjalingur, sem dags daglega lítur út eins og venjulegur maður, sagði mér eitt sinn, að hann myndi gera allt fyrir Sjálfstæðisflokkinn og þar með talið að skíta í buxurnar, éta lifandi köngulær og baða sig uppúr blásýru. Nokkur önnur atriði nefndi þessi hollvinur Sjálfstæðisflokksins úr Vestmannaeyjum, sem hann kvaðst reiðubúinn að gera fyrir Flokkinn, en þau eru ekki prenthæf né eftir hafandi undir neinum kringumstæðum.

En hvað ætli Eyjamenn geri á ,,bláu vaktini" með ráðherra úr Sjáfstæðisflokknum? Nærtækast væri að halda að svo göfug vaktsveit sitji sem fastast fyrir framan sjónvarpsskjá og horfði á ,,bláar myndir" sér til uppbyggingar og andlegrar fróunar. En ónei, ,,bláa vaktin" iðkar ekki menningu af neinu tagi aðra en þá að klæða sig í gul vesti og slefa oní bringuna af auðvaldsást og fara með gamanmál, sem ekki eru fimmaura virði, um þá sem ekki þýðast hin alræmdu samtök sem kenna sig við sjálfstæði.

Reyndar varð ráðherrageyið, sem gekk til liðs við ,,bláu vaktina" fyrir því óláni á vaktinni, að graðga í sig fullmikið af lundagrjúpáni og sterku landabruggi úr einhverri íhaldsholunni í Eyjum, með þeim hryggilegu afleiðingum að hún fékk ákafar innantökur. Og vart mátti sorglegri sjón sjá í Eyjum um helgina en þegar ráðherran varð að neyðast til að létta á sér úti á víðavangi, að hætti erlendra túrista. Þá grétu allir sjálfstæðisflokksmenn í Vestmannaeyjum; Elliði bæjarstjóri grét mest, hinir gátu þó hætt!

Ragnheiður Elín á „bláu vaktinni“

Lúmskur fantur og ófyrirsjáanlegur eins og rotta

Indriði Handreður hefir árum saman stundað hjólreiðar án teljandi óhappa þrátt fyrir að vera á stundum allverulega vímaður á hjólhestinum. Í nótt brá hann sér af bæ, enda var eiginkona hans þá úr heimi höll af brennivínsneyslu. Erindi Handreðsins að heiman liggur svo sem ljóst fyrir: Hann fór að heimsækja roskna ekkjufrú, fræga af endemum fyrir ýmiskonar skrautleg uppátæki. Hjá ekkjufrúnni vóru þrír aðrir karlmenn, ef karlmenn skyldi kalla, fyrir í fleti og hafði gengið á einu og öðru þar á bæ þegar Indriða bar að garði.

Ekkjufrúin fylltist fjarri því örvæntingu þótt fletisbræðrum hennar fjögaði um einn og fór allt þar fram um friði um hríð. Í millitíðinni raknaði Máría Borgargagn því miður úr rotinu og brást ókvæða við er hún uppdagaði að hún væri ein í kotinu. En þar eð Borgargagnið er þefvís eins og villidýr rann hún á lyktina af eiginmanni sínum og stóð hann að ófögru verki hjá ekkjufrúnni og sóðaköllunum þrem í fleti ekkjufrúarinnar.

Þegar Indriði varð konu sinnar var, stökk hann viðstöðulaust útum glugga, sté á bak hjólhesti sínum og rann á braut á ógnarhraða. Þessari hjólreið lauk, eins og segir í frétt mbl.is, í miðjum flokki hjólreiðafólks, sem reyndis þegar til kastana kom, í engu betra ástandi til hugar og handa en Handreðurinn. En Indriði Handreður er lúmskur fantur, ófyrirsjánlegur eins og rotta, og því smó hann úr greipum hjólreiðaflokksins í Gnoðarvoginum og hvarf á braut og skildi hina eftir í sárum sínum, grátandi af heift.

Hjólaði í vímu inn í hóp hjólreiðamanna

Ef annað hvort þeirra gefur kost á sér eru önnur framboð dauðadæmd

Ef félagi Ólafur Ragnar er orðinn leiður á að staðfesta lög úr ormagryfju Bjarna Ben og Sigmundar Davíðs og hugnast þar af leiðandi ekki að vera forseti lengur er einsýnt að mjög mun verða þrýst á frú Ingveldi að fara í forsetaframboð. Frú Ingveldur er sennilega sá kvenkostur hérlendis, sem flestar konur, einkum nútímakonur, eru tilbúnar til að fylkja sér um og berjast fyrir til síðasta manns. Það sem helst mælir á móti forsetaframboði frú Ingveldar, er að voldugar blokkir ættartengsla og fjármála í Framsóknar- og Sjálfstæðisflokki munu vera þess mjög fýsandi að ýta eiginmanni frú Ingveldar, Kolbeini Kolbeinssyni skrifstofustjóra og framsóknarmanni, útí forsetaframboð, enda sé hann þeirra maður í hvívetna.

Ef annaðhvort þeirra hjóna eða bæði fara í forsetaframboð, er einsýnt að framboð lítilfjörlegra smákvenna með allt á hælunum eru fyrirfram dauðadæmd. Það væri helst að vænta, að framboð stórbrotinna andlegra heljarmenna á borð við Árna Johnsen og Jón Gnarr (eða Hnerr einsog hann kallar sig stundum) gætu skákað framboðum sæmdarhjónanna frú Ingveldar og Kolbeins. Þá má ekki gleyma því, að nokkur stemmning er fyrir framboði Evu Hauksdóttur annarsvegar og Hildar Lilliendalh hinsvegar. Eru þá upptaldir allir hugsanlegir frambjóðendur, sem kunna að geta reytt ofurlítið fylgi að sæmdarhjónunum.

Síðast fréttist af frú Ingveldi og Kolbeini í þéttri sumarhúsabyggð á Suðurlandi, hvar þau börðust eins og ljón ásamt liðsveit þeirra við óða sumarhúsaeigendur nú um verslunarmannahelgina. Sumarhúsaeigendurnir bera sem sé frú Ingveldi og Kolbeini og þeirra fólki á brýn að haga sér óskikkanlega og að ekki sé viðlit að vera með börn í návist svona fólks. En frú Ingveldur og Kolbeinn eru því ekki vön að láta óbreyttan skríl eiga nokkuð inni hjá sér og svöruðu að bragði með því að lúberja sumarhúsaeigendur og flengja börn þeirra. Þessa stundina ríkir því stríðsástand í sumarbústaðahvefinu og allsendis óvíst hver lokaniðurstaðn verður.

Verður bitist um Bessastaði?

Af siðblindum ketti og illum örlögum meindýraeyðisins

Kötturinn Láfa, eign Máríu Borgargagns, dregur dám af eiganda sínum. Hún er drykkfelld, lauslát, árásargjörn og að öllu leyti siðblind. Þetta andstyggilega kattakvikindi smýgur eins og hrökkáll innum opna glugga í óviðkomandi húsum og étur þar allt sem tönn á festir. Ennfremur gerir það stykkin sín, alveg eins og erlendur túristi, á stofugólf ókunnugra og blómabeð utandyra sem innan. Óskjaldan hefur kattarfjandinn Láfa fellt áfengisflöskur úr hillum og af borðum og lapið sig blindfulla af vökvanum úr mölbrotinni flöskunni á gólfinu, enda hefir eigandi hennar, Máría Borgargagn, vanið hana á áfengisnautn.

Og eins og öðrum andstyggilegum köttum sæmir hefir Láfa drepið aragrúa af fuglum af mörgum tegundum. Og í íbúð nokkurri sem hún smó inní, gerði hún sér lítið fyrir og nauðgaði heimilishundinum þar á bæ, litlum silkiterríer, Neró að nafni.

Eigendu Nerós tóku svívirðu Láfu við hann óstinnt upp og siguðu meindýraeyðinum á hana. Það dró dilk á eftir sér fyrir meindýraeyðirinn, þennan væna mann, sem í aungvu mátti vamm sitt vita. Máría Borgargagn kom sem sé að meindýraeyðinum þar sem hann var að miða byssu sinni á ójafnaðarköttin Láfu. Skipti og engum togum, að Máría Borgargagn afvopnaði manninn á svipstundu og lét hann afklæðast undir gapandi byssukjafti og hótaði að skjóta af honum hausinn ef hann tæki ekki á sprett fram og aftur um strætið. Þetta fór alveg með meindýraeyðirinn, hann missti mannorðið, sveindómur hans beið hnekki og loks var hann lokaður inní einsmannsklefa á vitlausraspítalanum.

Neró náði sér aldrei eftir þetta fáheyrða ofbeldisverk sem framið var á honum. Hann veslaðist upp í óyndi og dýralæknirinn veitti honum að lokum lausnina með snarpri eitursprautu.

Kettirnir í miðbænum „auðveld skotmörk“

Hneykslanlegt framferði klerka veldur sorg og gráti í Breiðholti

Það var dálaglegt hjá þessum óreglusömu þjóðkirkjuprestum að efna til hópslagsmála fyrir utan Seljakirkju í dag. Að vísu hefir klerkastéttin verið að sækja í sig veðrið undanfarið, en að þeir færu að slást á almannafæri, blindfullir um verslunarmannahelgi, er þó eitthvað sem jafnvel guðhræddasta fólk bjóst ekki við.

Að sögn sjónarvotta, voru það vel á annan tug presta sem slógust þarna með hnúum og hnefum, kjöftum og klóm og vóru kvenprestarnir hvað grimmastir og illskeytnastir. Séra Úrzúla Solveig, prestur og prófastur til Garðskálaþinga lagði allan anda sinn í sölurnar er hún kjaftshöggaði síra Valdór Kenneth, enda slengdist hann utan í vegg Seljakirkju og steinrotaðist. Og síra Héðinn Arinbjörnsson sást ekki fyrir. af ölæðissökum, þegar hann sparkaði óvart þráðbeint í klofið á séra Úrzúlu Solvegu í staðinn fyrir að veita síra Ólafi Sckans verðskuldað púngspark eins og til stóð.

Ástæða fyrir slagsmálum klerkahjarðarinnar veit enginn, allrasíst þeir sjálfir, en eitthvað munu meint fjölskrúðug ástarmál sálusorgaranna koma þar við sögu, sem og péééníííngamál og ágirnd. Á leiðinni í fangelsið beit séra Ásta Birta einn lögregluþjóninn svo heiftarlega aftan í kálfann, að viðbúið er að fjarlægja þurfi fótinn um miðjan lærlegg. Þegar loks hafð tekist að koma hjörðinni inní fangaklefa tóku fangaverðir og lögregluþjónar umsvifalaust til við að svæfa hin handteknu með kylfum sínum. Það kalla þeir, að veita skjólstæðingum sínum ,,Bí bí og blaka."

Hópslagsmál við Seljakirkju