Fjárlagaskáld í skemmdarverkaleiðangri

Það má vissulega draga þá ályktun af því sem hann Gorgur okkar Kr. segir í viðtalinu, að stjórnviska þeirra er skálda upp fjárlagafrumvarpið sé talsvert undir lágmarki. Og hvað fyrir þeim fjárlagaskáldum vakir með hrákasmíð sinni er óljóst eða með öllu óskiljanlegt. Tvær hugsanlegar ástæður fyrir leirburði fjárlagaskáldanna eru líklegastar. Í fyrsta lagi, að dómgreind þeirra sé svo hörmulega skert að þeir álíta fjárlög eitthvert sprell og grín, og í öðru lagi, að þarna sé vísvitandi skemmdaverkastarfsemi í þágu frjálshyggjutrúarbragðanna á ferðinni til að sætta fólk betur við einkavæðingu Landhelgisgæslunnar.

Þegar pólitískir hryðjuverkamenn í kjólfötum og með pípuhatt láta til skarar skríða, er það ætíð þeirra fyrsta verk að svelta þá ríkisstofnun eða málasvið kerfisbundið hérumbil til bana. Þessi aðferð kemur af stað óánægju og vonleysi með viðkomandi stofnun eða málasvið (t.d. heilbrigðismálin og menntamálin)uns notendur þjónustunnar verða svo langþreyttir að þeir éta einkavæðingarboðskapinn á þeirri forsendu að hann sé varla verri en ríkisstofnun sem sé við það að drepast úr vannæringu, hor og sleni. Þegar einkavæðing hefir svo verið formlega afráðin raða einkavæðingarsugurnar sér á ríkisspenana og sjúga úr þeim alla þá pénínga sem þarf til að skila einkavæðingaraðlinum dágóðum hagnaði í aðra hönd. Eftir situr almenningur með sárt ennið og borar í nefið á sér á meðan hann horfir á eftir sköttunum sínum hverfa inní ríkiskassann og samstundis úr honum aftur uppí gráðugan kjaftinn á hinum vambsíðu einkavæðingarsugum, sem minna vissulega á fátt annað en þá kynlegu skepnu tilberann.

En hvort heldur sem er, að fjárlagaskáldin séu fullkomlega glórulaus milli eyrnanna eða frjálshyggjusjúkir terroristar, þá er ekki hægt að varast þá hugsun, að með framgöngu sinni stefna þau að enn meiri samfélagslegri eyðileggingu, sem staðið hefir þó nær óslitið yfir í aldarfjórðung, með það að markmiði að gera Íslendinga með tímanum að hlægilegri villimannaþjóð, hreinni viðurstyggð í augum allra sæmilegra manna. Hvort hægt sé að snúa þessari óheillaþróun við er svo undir kjósendum komið og stjórnmálaflokkunum; á meðan Íslendingar kjósa einlægt eins og samanskrap af fáfróðum vitleysingum og fíflum þá færist dýrðarríki hins fullkomna villimannaþjóðfélags alltaf nær og nær. 

Geigvænlegar afleiðingar fyrir Gæsluna

Einungis gáfaðir menn geta falsað málverk svo vel sé

Það þarf gáfaðan mann til að falsa málverk meistara svo vel sé. Þá er og nauðsynlegt að falsarinn sé drátthagur í betra lagi og ekki minni listamaður í sér og lismálarinn sem falsað er eftir. Þegar falsarinn er allt í senn: gáfaður, drátthagur og listhneygður getur hann gert hreinustu kraftaverk. En ef falsarinn er klauffengur, heimskur og menningarlaus er við búið að allt fari í handaskolum og hann lendi í fangelsi fyrir að svívirða heiðvirða myndlistarsnillinga. Allt um það, þá eru margir málverkaunnendur ákaflega ánægðir með sín fölsuðu skilirí uppá vegg hjá sér, þangað til að þeim skilst að málverkin þeirra eftir Kjarval, Svavar, Gunnlaug og Ásgrím eru eftir einhverja allt aðra heiðursmenn sem varla kunna að dýfa pensli í málningu.

Fyrir nokkrum árum keyptu sæmdarhjónin frú Ingveldur og Kolbeinn Kolbeinsson nokkur málverk eftir íslensku meistarana á uppboði fyrir stórfé. En kaup þessi fóru fram skömmu eftir að Kolbeini tókst með fádæma hugviti og slóttugheitum að draga sér fé svo um munaði án þess að upp kæmist. Sum þessara málverka eru stóreflis flekar sem hver um sig nær að hylja heilu og hálfu veggina í heimahúsum. Lengi vel dáðust þeu sæmdarhjónin og vinir þeirra af málverkunum og snilld meistaranna sem máluðu þau. Kveld eitt, þegar samkvæmi var hjá frú Ingveldi og Kolbeini, slæddist inn til þeirra óhrjálegur kroppinbakur með inngróinn fýlusvip á trýninu. Þessi undarlegi náungi fór þegar í stað að vappa milli hinna glæsilegu málverka og rýna í þau með andstyggðarsvip á andlitinu sem sífellt færðist í aukanna.

Þegar kroppinbakurinn hafði skoðað nægju sína snöri hann sér að húsráðendum, og var nú orðinn eins og þrumuský til augnanna, og tilkynnti þeim viðstöðulaust að öll málverkin sem prýddu veggi heimilis þeirra væru fölsuð; þessi andskotans ófögnuður væri greinilega eftir einhvern götustrák eða slordóna sem hefi gaman að því leika á fólk og gera það að fíflum. Þessar hryllingsmyndir, því þetta væru hryllingsmyndir, væru ekki meira virði en notaður skeinispappír og ættu þar af leiðandi að fara á sorphauginn með fyrstu ferð sem til félli. Eftir heimsókn hroppinbaksins hafa þau sæmdarhjón, frú Ingveldur og Kolbeinn, litið málverk sín hornauga og þrjú þeirra eru komin útí bílskúr þar sem þau hanga uppá veggjum með bakhliðina fram.

Meint fölsun á verki Svavars boðin

Úr handraða þjóðskáldsins

Stenngrímur karlinn með stuttan púng
staulast tinandi uppá hólinn.
Kókir á hann kona þung,
kerlingin atarna er fráleitt ung
og kemst ekki lengur í kjólinn.

Sextíu lágu saman í haug
og sungu Fjandanum lof og prís.
Kusu að lokum einn krókloppinn draug
og kölluðu hann sína Vanadís.

Til hægri mælist miðjan, mjök það gleður.
Búrtíkurnar brattar lóna
baula undanrennutóna.

Steingrímur fékk 60 atkvæði

Týran í Tittlingaborg

Nú þykir mér týra í Tittlingaborg. Veit maðurinn ekki að þegar grynnkað er á skuldum þá fær maður sér niðurfellingu og skuldirnar hverfa eins og taðköggull niður í jörðina í vætutíð. Fyrir nú utan að fólkið í landinu þarf aurana, sem gárungarnir í ráðuneytinu kalla tekjuafgang, í sjúkraúsin, heilsugæslustðvarnar, menntakerfið og vegakerfið. Hins vegar er nauðsynlegt að taka allar frjálshyggjusugurnar af spenum ríkissjóðs. Það eru nú ljótu kvikindin, sílspikuð og murrandi. En allra fyrst verður að leiða giljagaurana sem nú flatmaga í ráðherrastólunum úr húsi og stugga þeim útí móa. Þar næst að afnema hið kapítalíska þjófaskipulag og í þriðja lagi að negla Stenngrím Johohoð niður í ráðherrastól til frambúðar.

Svo eru þeir að segja að Bjarni sé orðinn vergur, hvort heldur með að án stöðugleikaframlags. Um það þurfa sjálfstæðis- og framsóknarmenn að eiga samtal og orðræður. Þá getur ekki beðið til morguns. Hvernig Bjarni varð vergur má fjandinn einn vita, en eitthvað hefir kauði hagað sér óskynsamlega og hlaupið hratt um gleðinnar dyr. Það er fjarska erfitt að lækna vergni svo gagn sé að; hitt er algengara að vergir menn hagi sér eins og griðungar við heygalta, brjóti og skemmileggi af frjálshyggnum ofstopa og hlaupi svo frá öllu á harðaspretti til að grilla á kvöldin. 

Nú undir kvöld reyndi lögreglulið höfuðborgarsvæðisins að handtaka frú Ingveldi blindfulla á almannafæri, en fór sneypuför, því frú Ingveldur smó undan þeim og var horfin sjónum á svipstundu, en sex lögregluþjónar lágu í valnum, allir í ögnviti. Það er af frú Ingveldi að segja, að hún hljóp stóran hring um hverfið uns hún kom aftan að lögreglusveitinni, en þá skreið hún innum glugga nokkurn á jarðhæð að húsabaki og lék heimafólk grátt og eru þar ekki öll kurl til grafar komin. Á þessari stundu situr hún á vertshúsi að rommdrykkju með stóran hóp af velgröðum kallaafmánum í kringum sig.

Mikilvægt að grynnka á skuldum

Mjög löng þingseta

Í dag var til þess tekið á einni útvarpsstöðinni í umfjöllum um setningu Alþingis, að Stenngrímur Johohoð Sigfússon, eilífur augnaþjónn gömlu Framsóknarmaddömunnar og Samherjana, myndi stjórna fyrsta fundi þingsins þar eð hann ætti að baki lengsta þingsetu allra núlifandi Íslendinga, en kauðinn sá væri búinn að vera alþingismaður síðan 1783. Það segir sig sjálft, að maður með svo ógurlega reynslu af þingstörfum á ekki aðeins að vera forseti þingsins, heldur og með minnst fimm ráðherrastóla undir rassakinnum sínum leðurhúðuðum. Ennig þókti tíðindum sæta við þetta óviðjafnanlega tækifæri, að Stenngrímur gekk til forsetasóls við búrtík sinni og leiddu þeir hvor annan, Stenngrímur og bútíkin, með gullkeðju. Þetta var sem sagt ákaflega hátíðleg og hrífandi stund.

Hitt er aftur annað mál, að flestum er hulið yfir hvurjum fjandanum forseti Alþingis á að forsetast um þessar mundir. Hér situr ríkisstjórn í umboði síðasta þings em búið er að kjósa útaf borðinu, af þáverandi þingmönnum, sem sumir hverjir eru ekki þingmenn lengur heldur eitthvað annað. Sem betur fer þarf enginn að velkjast í vafa um að Stenngrímur finnur sér eitthvað til að svíkja meðan umboðslaus ríkisstjón rær fram í gráðið og nýkjörinn þingmannahópur minnir í ráðaleysi sínu á fátt annað en brúnhænsnahjörðina, sem Kastljósið sýndi okkur á dögunum. Ætli kallskrjóðurinn, með sína tvöhundruð þrjátíu og þriggja ára þingreynslu, geti til dæmis ekki dundað sér við að sækja aftur um aðild að ESB þó svo að hann og flokksmaskínan hans séu á móti ESB aðild?

Á meðan Stenngrímur var gjörður að þingforseta í dag, lá Kolbeinn Kolbeinsson flokksbróðir hans á meltunni og tuggði skro, sem hann hafði fundið í dánarbúi langalangafa síns. Kolbeinn hafði líka rekið augun í úrklippu úr Þjóðólfi í dánarbúinu þar sem sagt er frá því að Stenngrímur hafi, samkvæmt venju, riðið til þings með búrtíkum sínum blóðgrimmum og hefðu kotkarlar hvarvetna flúið úr vegi hans til að komast hjá því að vera étnir af tíkunum. Það leiðir af líkum, að Kolbeinn sé þessa stundina í sólskinsskapi eftir allt gramsið í dánarbúi langalangafans, sem féll frá á öndverðum síðari helmingi nítjándu aldar.   

Steingrímur nýr forseti Alþingis

Hvað skal gjöra við Markús

Það er nú það. Hvað ætli við getum gert fyrir hann Markús okkar hérna í Hæstarétti? Gerði karltsuskan sér til háðungar með þessu ekkisens fjármálavafstri? Er rétt að safna péníngum fyrir hann uppí það sem hann tapaði í Glitnishruninu? Úr vöndu er að ráða og fátt um fína drætti. Og allan þennan óratíma hefir Markús dæmt eins og óður maður, og sér ekki enn fyrir endann á þeirri rússíbanareið. Samt hefir hann mátt draga í land í sumum málum útaf sinni ektakvinnu, sem hefir að sögn verið svo ólánsöm að vera viðriðin einhver smáatriði málaferla sem ratað hafa alla leið inní Hæstarétt.

Trúlega rísa hinir refsiglöðu upp og krefjast ekki minna en hengingar á Markús, hinir hófsömu láta sér líklega nægja húðlát og gapastokk á Austurvelli. Svo eru náttúrlega aðrir sem nenna ekki einusinni að leiða hugann að svona smáskítlegum aukaatriðum og heimta að Krúsi haldi áfram að dæma einsog óður maður og eigi vonandi eftir að gefa mörgum delinkventum stimplaðan farmiða á Hraunið og Kvíabryggju. 

Fyrir ári síðan dæmdi Hæstiréttur í máli Máríu Borgargagns, sem gekk útá kröfu andskota hennar um lögbann á útgáfu æviminninga hennar. Fyrir það fyrsta þókti grandvörum mönnum nafn bókarinnar, ,,Flautað með físunni" með öllu óásættanlegt með tilliti til laga um klám og blygðunarlausa svívirðu. Í öðru lagi var að því fundið, að Borgargagnið virtist með orðum sínum í bókinni vera að hæla sér af sínu eigin lauslæti og væri talsmáti hennar á þann veg, að hún væri blátt áfram að hvetja kvennfólk til óviðunadi kynferðishegðunar og æsa það til saurlífis. Þá voru í þriðja lagi gerðar athugasemdir við umfjöllun Máríu Borgargagns um nafngreinda eiginmenn hennar, elskhuga, friðla og skyndikynnafola, á þeirri forsendu að óhjákvæmileg málaferli myndu fylgja öðrum eins dylgjum og ærumeiðingum ef bókin kæmi út. Og í fjórða lagi raupaði Borgargagnið um ítrekaðar kynvillutilraunir sínar af svo skammarlegu blygðunarleysi, að hárin myndu rísa og jafnvel detta af öllu sæmilega skikkanlegu fólki. Niðurstaða Markúsar og þeirra hinna í Hæstarétti var í sem fæstum orðum á þá leið, að útkoma bókarinnar, ,,Flautað með físunni" væri gjörsamlega bannfærð, en handritum og prentuðum eintökum og tölvum með efni bókarinnar innanborðs væri tryggilega eytt með eldi og brennisteini. Í þessu tilfelli barg Markús þjóðinni frá yfirvofandi menningarhruni og alþjóðlegri skömm með afdráttarlausum dómi sínum og fyrir það á þjóðin að endurgjalda honum með því að fyrirgefa honum dulítið péníngabrask í Glitni og segja Helga Selja og Kastljósi að grjóthalda kjafti og láta sér nægja að fjalla um fréttir af saumaklúbbum betri kvenna á höfuðborgarsvæðinu. 

Telur sig ekki hafa verið vanhæfan

Allt er þetta íllt og bölvað

Hvernig er þetta eiginlega? Ætlar ógæfu íslensku þjóðarinnar aldrei að linna? Það er engin furða þótt margur maðurinn sé orðin útkula vonar um að Eyjólfur hressist. Dag eftir dag eftir dag eru allar fréttastofur útbíaðar af allrahanda hroðalegum fréttum af glæpum landsmanna, fangelsun þeirra, svindli, siðblindu, skítlegu eðli, þjófnuðum, brennum, stjórnarkreppu, - þessi voðalegi listi er endalaus. Þó þykir skörin færast verulega uppí bekkinn þegar fleiri manns eru handteknir og gjörð húsleit hjá þeim í litlum, krúsídúllulegum og hálfmannlausum bæ eins og Siglufirði. Og ekki batnar ástandið ef farið er suðrá land þar sem kvenpéningi nokkrum var kastað í dýflissuna í dag vegna þess að hún er grunuð um að vera brennuvargur.

Ekki batnar ástandið þegar haft er í huga, að Sugukarlinn Pétur var fyrir örstuttu kærður fyrir svokallaða hatursorðræðu, en af einhverjum undarlegum ásæðum er ekki enn búið að færa hann í járn og loka niðrí Svartholinu. - Að maður ekki minnist á dýraníðið, sem gengur útá, að mér skilst, að beita hænsnfugla hörðu til að kreista úr þeim fleiri egg. Allt þetta er harmrænna en tárum taki. Og innanum þessi ósköp sveima illyrt nasistagægsni eins og sperrtir púkar. Af öllu þessu fargani er aðeins hægt að draga þá ályktun, að landið sé með manni og mús komið eins og það leggur sig undir full yfirráð Andskotans.

Í dag veitti frú Ingveldur verðlaunin ,,auðvaldsbelgur ársins" að heimili sínu. Að þessu sinni var það frú Álfheiður Ingadóttir flokkseigandi sem hreppti þennan eftirsótta heiður. Þegar frú Ingveldur nældi verðlaunaviðurkenningunni framaná bringuna á frú Álfheiði, prumpaði verðlaunahafinn af vellíðan og korraði eins og lambhrútur. Þetta var sem sé dásamleg stund. Viðstaddir vóru Brynjar Vondalykt, Óli Apaköttur og Indriði Handreður, en Kolbeinn Kolbeinsson var fjarstaddur. 

 

Fleiri handteknir í sparisjóðsmáli