Vel heppnaður skurður

Það vill svo vel til að þetta pírumpár, sem forstöðumaður Listasafns Háskóla Íslands kallar ,,verk", var þeim galdri gætt að það skánaði um allan helming eftir að búið var að skera úr því álitlegar lufsur. En þrátt fyrir skurðinn, þó velheppnaður væri, þá nær ,,verkið" atarna ekki þeim hæðum af kallast listaverk. Merkilegast er þó að forstöðumaður Listasafnsins hefir í hyggju að endurgera þessa töffarastæla Hallgríms, líklega í þeim fróma tilgangi að ergja og misbjóða gestum safnsins.

Í hugvekjubókinni Vertu Fjandinn fjarri mér er talað um aðra mynd þar sem Hallgrímur kemur allnokkuð við sögu. Það er myndin af því þegar ,,listamaðurinn" hangir á listrænan hátt eins og apaköttur framan á húddinu á bifreið Gjeirs okkar hérna Hooordý og grettir svo myndarlega að ætla má að hann hafi ætlað sér að eta hann Gjeir. Um þennan atburð segir í áðurnefndri hugvekjubók, að forðum hafi oss verið kennt að blámenn í svörtustu Afríku væru mannætur og hefðu besta lyst á hægsoðnum trúboðum og öðru sambærilega góðu og hvítu fólki. En í svokallaðri ,,búsáhaldabyltingu" á Íslandi, hafi komið í ljós að mannætur væri víðar að finna en í blámannabyggðum Afríku.

En það er af ,,búsáhaldabyltingunni" að frétta, að hún fór náttúrlega jafnóðum í vaskinn fyrir tilveknað allra lukkuriddaranna sem hugðu sér gott til glóðarinnar, en Gjeir okkar var gerður að sendiherra í New York og Hallgrímur flúði sem fætur toguðu til Indlands. Af þessu má sjá að vel heppnuð bylting er óhugsandi á Íslandi sökum lágkúrulegs hugsunarháttar landsmanna grunnhyggni og uppskafningsháttar.

Treystum áfram fólki

Hvernig karlmaður var vaninn af andstyggilegum prjónaskap

Jájá jájá, ég held við munum öll eftir þegar fór að bera á því að Indriði Handreður væri byrjaður á að prjóna púnga og tittlinga og svaraði því til aðspurður að þetta væri list, í það minnsta listiðnaður. Þetta uppátæki Handreðsins varð til þess að fólk fór að fylgjast betur með honum, því ef þetta háttarlag hans færðist í aukanna yrði tafarlaust að taka í taumana. Því miður þróaðist umgetið háttarlag Indriða Handreðs á verri veg því fyrir utan aukin afköst í karlamannskynfæraprjóni þá fór kvikindið að hekla upp klúra göndla með tilheyrandi púng lafandi við. Þetta var orðið alvarlegt mál.

En þegar Indriði setti upp sýningu á sínum meintu listaverkum í hálfhrundum húshjalli í Skuggahverfinu og auglýsti fyrirtækið einsog vitstola maður var ekki eftir neinu að bíða með að taka hann úr umferð. Svo komu lögregla og læknir á lögreglubíl og gripu Handreðinn. Lögreglan lagði á hann járn en Gottfreð læknir sprautaði hann í blá-afturendann með ofurróandi efnablöndu svo að stjörnur, tungl og sólir dönsuðu eins og vetrarbrautir fyrir augum hans.

Á Kleppi var starsfólkinu uppálagt að venja Indriða hið snarasta af hinum andstyggilega prjónaskap og gera honum ljóst, að ef hann hætti ekki þessum andskota þá hefði hann verra af, jafnvel lokaður inni rimlabúri til æviloka. Nú, svo slepptu þeir Handreðnum út með viðeigandi heillaóskum. Stuttu síðar kynntist hann Máríu Borgargagni og þá fór landið rísa og hann hætti öllu tittlingaprjóni og snöri sér alfarið að Máríu um skeið.

Prjónar píkur í frístundum

Tekur út yfir allan þjófabálk

Stjórnarskrárleikritið var sett á svið af krataeignunum einungis til koma inní stjórnarskrána ákvæði um að stjórnvöldum væri heimilt að framselja fullveldi Íslands til annarra ríkja eða ríkjasambanda svo auðveldara væri að innlima landið í auðvaldsbáknið ESB. Það er allt og sumt. En sem betur fer klúðruðu krataskiturnar öllu sem hægt var að klúðra í þessu ófélega landráðabralli sínu og lágu að lokum í svaðinu brotnar og bramlaðar eins og þær höfðu til unnið.

Eftir að stjórnarskrárfullnægingin hafði farið útum læri og maga, héldu lýðskrumarar hinna ýmsu krataskituflokka áfram þessu auma máli áfram í lýðskrumsformi af lýðskrumsástæðum. Nú hefir einn kyndugasti lukkuriddarinn í lýðskrumi, sjálf Brýgýta Píratdíri, komist að því að einhver ,,þráður" sé rofinn og blautlegi innlimunardraumur hennar og hinna auðvaldskratanna í ESB sé barasta kominn á byrjunarreit. En svona fá sem betur fer ódyggðir og svik oft snautlegan endi.

Hið svokallaða ,,stjórnarskrármál" er líka úr sögunni ásamt ESB lygavefnum. Almenningur hefur afskaplega lítinn áhuga á þessum leiðindamálum, þó svo að kratafígúrurnar Brýgíta, Árni Páll, Katrín Jack og Gvendur hans Steingríms haldi því fram eins og um óvefengjanleg sannindi sé að ræða að þjóðin hafi sérstakann áhuga á þessum annarlegu gæluverkefnum. Að vinstrisinnað fólk á Íslandi geti hugsað sér að kjósa flokka þessara antigarpa tekur út yfir allan þjófabálk og ber sterkan keim af örgrunnri hugsun og mikinn skort á hæfileikum til að tengja saman pólitíska þræði.

„Þráðurinn er rofinn“

Fyrirlestur um mannvonsku, einelti og óþverraskap

Mikið ósköp ætla þeir að fara illa með hann Ólaf Ólafsson stórbónda, stórútgerðarmann og fjáraflamann að Miðhrauni I. í Eyja- og Miklholtshreppi á Snæfellsnesi. Það mætti ætla að illmennin hafi í hyggju að ganga svo rækilega frá honum að hann eigi sér aldrei nokkurn tíma upprisuvon, hvað þá uppstigningarvon til hymmna, eins og blessaður Frelsarinn sem reis upp og steig skömmu síðar upp til hymmna og situr þar við hægri hönd Guðs. Miðað við meðferðina á Ólafi bónda þá er alls óvíst um upprisu hans á hinum efsta degi þegar lúðurinn gellur og allir aðrir rísa upp stálslegnir og til í tuskið.

Í merkum fyrirlestri hjá Sjálfstæðiskvenfélaginu Fjárvon lagði frú Ingveldur útaf helgum texta sem fjallar um mannvonsku, einelti og óþverraskap. Tók hún sem dæmi viðskipti þeirra hjá við tengdaföður hennar, Kolbein Kolbeinsson eldri. Gaf hú karlfressinu þá einkun að hann væri illa upprætanleg plága og illmenni. -Aldrei fengum við hjónin frið fyrir þessum óþokka, sagði frú Ingveldur, -hann var sífellt að kom í heimsókn til okkar í þeim erindagjörðum einum að svívirða okkur og úthúða. Kolbein son sinn kallaði hann ævinlega aumingja, ræfil og sódómísk, en helstu nafngiftirnar sem hann úthlutaði mér voru fúkyrði á borð við skítakvendi, brussa, háfjallameri, íhaldstík og brókarsóttargemlingur, fyrir nú utan enn ljótari orð og klámfengnari sem hann jós yfir okkur. Sem betur fer lagaðist þetta eftir að kallfjandinn fór á Dvalarheimili aldraðra sjómanna, Hrafnistu, því síðan hefir hann vart komið á heimili okkar vegna anna við kvennafar og illindi við starfsfólkið. Það þarf varla að taka fram að tengdafaðir minn hefir aldrei sjómaður verið, hinsvegar starfaði hann í áratugi sem kaupfélagsstjóri við að arðræna og hvekkja sjómenn og sjómannskonur.

-Eitt sinn þegar þessi ruddafengni skelmir kom í heimsókn til okkar, hélt frú Ingveldur, náði áfram ræðu sinni, -náði hann læsa skítugum klónum í klofið á mér og vildi ekki sleppa því hann ætlaði sér að hafa gögn öll og gæði af mér, og þetta var heljartak sem ekki var hægt að losna úr. En þegar Kolbeinn eiginmaður minn ætlaði að skifta sér af dólgshætti gamla mannsins barði hann Kolbein minn með stafnum sínum svo hann missti meðvitund, ráð og rænu. Það sem svo fylgdi í kjölfarið er mér útilokað að muna, en ég var með alvarlega áfallastreituröskun í sex vikur á eftir og var á þeim tíma alvarlega að hugsa um að kála tengdaföður mínum.   

Beiðni Ólafs hafnað