Jón þumlungur og bandarísk stjórnvöld

Það er ekki nýtt í veraldarsögunni að andlega bilaðir menn kvarti undan draugagangi og ásóknum. Skemmst er minnast séra Jón þumlungs í Ísafjarardjúpi, sem kvaðst hafa misst heilsuna vegna djöfla og andskota sem feðgar tveir við Djúpið hefðu magnað á sig. Jóni þumlungi tóks með harðfylgi að fá feðgana brennda á báli, en því miður batnaði séra Jóni ekki par við brennuna, svo hann heimtaði að dóttir föursins sem brendur var væri borin á bálið líka. Hinsvegar reyndist dóttirin ósamvinnuþýð við veraldleg og geistleg yfirvöld þar vestra svo að allt fór í handaskolum, því hún hafði munninn fyrir neðan nefið og tætti Þumlunginn í sundur eins og ullarhnoðra og slapp við bál, brennu og aðrar kárínur.

Nú verður ekki betur séð en séra Jón þumlungur hafi gert sér hægt um vik og gengið aftur í sendinefnd Bandaríkjamanna á Kúbu. Vér höfum heyrt ófagrar sögur af óráðvönum og forhertum drykkjröftum sem fóru á kreik eftir að þeir vóru dauðir og hófust handa við að drekka áfengi í gegnum einhverja blessaða sakleysingja og gerðu þá snarbrjálaða. Hitt er fátíðara að ein sannarlega löngudauð prestsskepna og þumlungur geri sér lítið fyrir og gangi aftur í heilli sendinefnd í öðru landi með þeim ósköpum að sendinefndin era orðin vita-heyrnarlaus og kolgeggjuð. Þetta er svo dularfullt, að aungvu er við að jafna en því þegar íslenskur draugur hóf að ríða húsum á prestssetri nokkru í Svíþjóð snemma á síðustu öld.

Vissulega eru bandarísk stjórnvöld sérfræðingar í að koma af stað draugagangi hér og þar í heiminum, allt eftir hvurnig vindur blæs í það og það sinnið. Einnig eru stjórnvöld þessi grunuð um að umgangast sannleikann á heldur vafasaman hátt og jafnvel fleygja honum út í hafsauga ef hann er til trafala fyrir hugsjónir þeirra. Liggur nú beinast við að halda, að bandarísk stjórnvöld telji sig þrfa alveg nauðsynlega að gera Kúbverja grunsamlega og efna til illinda við þá, alveg eins og Jón þumlungur lék gegn feðgunum við Djúp forðum. Löngu eftir að séra Jón þumlungur var dauður gáfu sál- og géðvísindamenn út þá yfirlýsingu, að Jón hafi sannarlega verið geggjaður í lifanda lífi, haldin alvarlegum géðsjúkdómi. Hinsvegar bólar ekkert á því að sálar- og géðvísindafrömuðir gefi út vottorð um géðheilsu og menningarstig bandarískra stjórnvalda, hvernig sem á því stendur. 

16 diplómatar fórnarlömb hljóðárása á Kúbu

Uppvakningar og vandræðaskáld

Það tók Framsóknarflokkinn þrjú ár að afgreiða Sveinbjörgu Birnu af höndum sér, það er nú afgreiðslutíminn þar á bæ. Það er ekki nema von að kerlingarkjökrinu hafi orðið það á að rugla saman hælisleitendum hjá Útlendingastofnun og hælisleitendum hjá Framsóknarflokknum. Gamla Framsóknarmaddaman, húskarlar hennar og griðkonur vissu ósköp vel fyrir síðustu borgarstjórnarkosningar að Sveinbjörg Birna væri óbetranlegt vandræðaskáld, enda skáldaði hún vandræði í ríkum mæli þessi þrjú ár sem hún var á ábyrgð Framsóknar; þegar borgarstjórnarhópur flokksins vildi ræða borgarmál, þá vildi Sveinbjörg bara tala um moskur, múslima og útlendinga á sömu bylgjulengd og Útvarp Saga gerir. Það sér hver maður sjálfur, meira að segja þó hann sé framsóknarmaður, að soleiðis andstyggilegur fábjánaháttur gengur ekki; samtal og orðræða í stíl frú Sveinbjargar hefur ekki gengið á Íslandi síðan Hitler karl hinn þýðverski tapaði nasistastríði sem auðvaldið studdi hann upphaflega til.

Í stinn sjötíu ár hafa íslenskir nasistar, fasistar og rasistar verið geymdir í myrkrakompu Sjálfstæðisflokksins. Það hafa þessi grey þagað þunnu hljóði allan þennan tíma. Svo hefir það gerst fyrir nokkrum árum, að illþýði þetta hefir sloppið út eins og minkarnir hér um árið. Og ekki var heldur að sökum að spyrja: kvikindin hófu strax ófagran óþverrasöng um dökkleita útlendinga, samkynhneygða og kommúnista, og í stað Gyðinga áður fyrr höfðu Muslimar tekið við hlutverki þeirra sem eiturpöddur í samfélagi hinna óviðjafnanlegu hreinu aría á eldfjallaeyjunni í norðri. Ekki er nokkur mögleiki til að mæla kvikindin máli; vitrænar rökræður eru ekki þeirra fag og því síður rök og staðreyndir; það er bara vaðið áfram í blindninni, hatrinu og lághvötunum. Það virist þurfa ekki minna en heila heimstyrjöld til að þagga niður í þessu fólki í sjötíu ár eða svo.

Nú segir Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður að það hafi verið glappaskot að leiða Sveinbjörgu Birnu til öndvegis Framsóknar í Reykjavík, og Gvöðfinna litla tekur undir þó svo hún hafi stutt málflutning Sveinbjargar með ráðum og dáð fyrir þremur árum.Og ekki rekur nokkurn mann minni til, að uppvakningurinn, sem þá var ráðsmaður í Fjósinu, hafi gert athugasemd við flumbrugang Sveinbjargar og moskuraus. Það má þó gamla Framsóknarmaddaman, húskarlar hennar og griðkur eiga, það þeim hefir þrátt fyrir allt tekist, með harmkvælum og sérkennilegri brundíllsku, að flæma tvö illa örtuð vandræðaskáld, með tiltölulega stuttu millibili, úr Fjósinu og yfir í svínastíuna. Það er ekki svo lítið afrek þegar alls er gætt.  

 

Tekur ekki 2 til 3 ár að afgreiða mál

Raunir bænda eru óteljandi ef allt er talið

Það hefir löngum verið blautur draumur braskarastéttarinnar að bændum á Íslandi verði útrýmt með illu eða góðu svo þeir fái að lifa þá sælu að græða pénínga á innfluttum landbúnaðarafurðum, framleiddum í salmonellubælum og kólíbakterístíum. Skítt með þó einhverjir týni lífinu á útlensku drullukétsáti, það verður alltaf hægt að flytja skrokkana af þeim út og hakka þá í pepperónípylsur og hafa oná pizzur. Hagræðið af slíku fyrirkomulagi mundi vafalaust framkalla aukinn hagvöxt í heilbrigðri samkeppni, þannig að eftir miklu er að slægjast, - fyrir brasknáttúraða menn í jakkafötum og auðgunarsjúkar auðkélingar í drögtum.

En víkjum ögn að skemmtilegri málum: Í vor hrapaði Hárekur bóndi til bana ofan af fjárhúsum sínum. Raunar hrapaði Hárekur ekki beinlínis afan af fjárhúsunum, heldur brast fjárhúsþakið, sökum ekki og ryðs, unan honum og hann féll gegnum þakið, með höfuðið á undan sér, og niður á grindurnar sem brotnuðu undan þunga Háreks, en grindurnar voru og eru mjög fúnar. Þatta soglega slys varð eingöngu vegna þess að búrekstur Háreks hafði í áratugi aungvu skilað öðru en botlausu tapi þannig að hann hafði aldrei efni á að endurnýja þakplöturnar á fjárhúsþakinu né trégrindurnar í fjárhúsinu. Þegar fjárhundur Háreks varð áskynja um endalok húsbónda síns framdi hann umsvifalaust sjálfmorð; hann kastaði sér í kviksyndi.

Fleiri fróðlega sögur úr sveitarsælunni hafa kviknað á síðustu mánuðum: Á Hallmundarstaðarnúpi í Kvarnafirði tók hemilishundurinn Tryggur sig til einn góðan veðurdag og banaði öllum pútunum með eigin tönnum. Ekki þókti honum nóg að gert með hænsnamorðunum, heldur hélt hann í víking á næsta bæ og reyndi að nauðga húsbóndanum þar. Hefði húsfreyjan ekki komið til skjalanna í tæka til og rotað Trygg með hamri er óvíst hvernig farið hefði fyrir eiginmanni hennar, því Tryggur var, þegar hann fékk hamarinn í hausinn, kominn vel á veg við að koma fram vilja sínum ófögrum.

„Við getum ekki borgað okkur laun“

Eftir annasama daga var til viðbótar kukkað í te-ið frú Ingveldar

Það hefir ekki legið í láginni hjá, að Kolbeinn Kolbeinsson, sem er í beinu sambandi við gömlu karlægu Framsóknarmaddömuna í Fjósinu, hefði í hyggju að stampa Sveinbjörgu Birnu fyrir haustið. Að mati Kolbeins er Sveinbjörg Birna bæði klunnaleg og klauffeng í poletik og hefir komið óorði á Framsóknarflokkinn. Hinni framsóknargriðkunni í borgarstjórn ætlar Kolbeinn hugsanlega að leiða út á haustdögum, enda er hann búinn að fá nóg af henni líka. Honum þykir, sem eðlilegt er, þessar telpur full handgengnar Útvarpi Sögu og múslimahöturum til að forsvaranlegt sé að flíka þeim meir en orðið er. Þess ber að geta, að Kolbeinn er ekki múhámeðstrúarmaður enn sem komið er, en þegar hann er orðinn mjög drukkinn hefur hann heyrst tuldra myrir munni sér, ,,Allah er mikill og Múhámeð er spámaður hans."

Í sjálfu Framsóknarfjósinu hefir horft ófriðlega um hríð og dylgjur miklar manna í milli. Sem dæmi um óhamingju Framsóknarmanna þá leystu einhverjir þeirra mannýgasta tuddann í Fjósinu og létu hann elta Sigmund hérna Dávíð aftur á bak og áfram um þúfnakargann neðan við fjósið. Vað gamla Framsóknarmaddaman að skríða sjálf úr kör sinni til skakka leikinn og binda griðunginn á bás sinn. Fékk Kolbeinn þungar ákúrur frá Maddömunni því hún taldi að tuddinn hefði verið leystur að undirlagi hans. Á eftir drakk Kolbeinn Kolbeinsson sig augafullan og lýsti því yfir á Fjósbanum að réttast væri að byggja mosku í Reykjavík og loka Sigmund Dávíð og borgarstjórnartítlurnar þar inni til eilífðarnóns.

Á þessari stundu er óvíst um framboðsmál Framsóknar í Reykjavík fyrir næstu borgarstjórnarkosningar og þá einnig hvort flokkurinn verði yfirleitt með framboð þar. Þessa stundina skeggræða Kolbeinn og frú Ingveldur eiginkona hans, hvort ekki væri réttast að hjónin Máría Borgargagn og Indriði Handreður skipi tvö efstu sætin í Reykjavík næsta vor, það er að segja ef Framsóknarflokkurinn verður þá ekki úr sögunni, Fjósið hrunið, Fjóshaugurinn uppgróinn af illgresi og gamla Framsóknarmaddaman dauð. Stærsta málið þeirra frú Ingveldar og Kolbeins þessa stundina er þó að komast að því hvur kukkaði í teið frú Ingveldar síðastliðinn sunnudagsmorgun. Ef það glæpamál kemst upp er eins víst að sökudólgurinn á yfir höfði sér ægilega refsingu, jafnvel líflát, því þau hjónin eru sammála um að verknaðurinn sé óforskammaður að gerandinn eigi fullkomlega skilið að vera veginn með vopnum. 

Sveinbjörg Birna hættir í Framsókn

Krataeðlið kemur skjaldan á óvart

Jæja, svo krataeðlið kom sona upp í Jónasi Gnarr Störe leiðtoga hoskra kratagemlinga. Það mátti sosem búast við því.Krataeðlið er nefnilega illvígur sjúkdómur, sem ævinlega kemur aftan að mönnum og gerir þá á skammri stund að viðundri. Um þennan hryllilega sjúdóm höfum við mörg déskoti hláleg dæmi. Krataeðlið þykist í orði kveðnu hafa samúð með snauðum verkamönnum, en þegar á hólminn er komið stendur það undantekingarlaust með valdinu, einkum og sér í lagi auðvaldinu. Það hefir aldrei staðið á þessum endemum, sem haldnir eru krataeðlinu, að kalla flokka sína sosiademokrataflokka og jafnvel sosialistaflokka, en séu þau teki tali kemur strax í ljós að þau fyrirlíta allan sósíalismus, að ekki sé nú minnst á kommúnism; krataskepnunum nægja nefnilega smá-plátralækningar á kapítalismann, þar með er þeirra pólitík upptalin.

Að krataskömmin Jónas Gnarr Störe hafi elt iðnaðarmenn með svartar greiðslur um hönd er ekkert nýtt fyrir okkur Íslendinga, hvur kannast ekki við að minnsta kosti einn íslenskan krataráðherra með svartar péníngagreiðslur í pokahorninu? Þá eru nú íhalds- og frjálshyggjudúddar Sjálfstæðisflokksins eins og jólin og páskarnir við hliðina á krataeðlinu; þeim vösku piltum eru svartar greiðslur svo í blóð bornar, að þeir telja að hagkerfið geti ekki lifað af án þeirra svörtu; og þegar kratanaggarnir æpa spilling spilling að Framsókn og Sjálfstæðisflokknum stafar það einungis af eðlislægri öfund og illgirni, því að þeir vilja allaf vera með þegar sjónhverfingar kapítalismans eru annars vegar.

Þeir eru orðnir all-margir kratarnir sem frú Ingveldur hefir varpað með sínum eigin höndum á dyr vegna þess að þeir hafa hagað sér ósæmilega. Hún hefir áður sagt það, á öðrum vettvangi vel að merkja, að einstklingar með krataeðlisvírusinn séu fráleitt í húsum hæfir í helgarsamkvæmum hjá alminnilegu fólki, grandalausar konur, eins og hun sjálf og Máría Borgargagn, megi ekki snúa sér við í viðurvist þessara kvikinda öðruvísi en að þau séu komnar með skítugar og illa þefjandi lúkurnar ofan í nærbuxurnar hjá þeim. Einu sinni, á góðri stund, haldleggsbaut frú Ingveldur einn sona þokkapilt haldinn krataeðli, sem gerst hafði nærgöngull við nærhald hennar. Og hún bætti um betur: á leiðinni út úr húsi sló frú Ingveldur ræflinum við ofn svo að hann var steinrotaður þegar út á stétt var komið og öldungis klæðalaus, hvernig sem á því stóð.  

Støre brigslað um svartar greiðslur

Ó. Proppi Natura Societatis Capitalistae, (caelum enim prope est)

Já er það virkilegt að Ó. Proppi sækist eftir endurkjöri. Það er, þykir mér, full dularfullt í ljósi aðstæðna. Ó. Proppi er fyrir það fyrsta aunginn stjórnmálamaður; í öðru lagi sí-syfjaður; í þriðja lagi byrjar hann hvurja setningu sem hann segir á uuuuu ... eins og hann sé stagkálfur í svelti; í fjórða lagi væri nytsamt að vita af hverju Ó. Proppi heldur að auðvaldið þarfnist sín sona sérstaklega að hann ætlar að sækjast eftir endurkjöri. Hitt má satt vera, að fullmikið sé sagt að Ó. Proppi sé algert núll og nix sem stjórnmálamaður, þó hann sé það auðvitað, því honum tókst að stofna til ríkisstjórnar með Engeyjarfrændum, sem ekki er svo lítilfjörlegt afrek núll- og nixmennsku.

Það er so líka við hæfi að últrahægriflokkurinn Björt framtíð haldi ársfund sinn á hotéli sem heitir útlensku skrípanafni, sem sé Icelandair Hotel Natura. Það væri svo sem nógu gaman að vita hvað þessi ,,Natura" merkir í nafninu, en aunginn ætti samt að hlaupa eftir þessháttar hégóma. En örlög Bjartrar framtíðar/Besta flokksins eru ráðin, heimskir og illa upplýstir kjósendur hafa nú þegar séð í gegnum þetta væmulega auðvaldssleikjubrall einkennilegra manna. Ekki er rétt að gera ráð fyrir að formlegt andlát og útför Björtu framtíðarinnar hans Gvends okkar Steingríms, Jóns Gnarr og Ó. Proppa verði yfirleitt tilkynnt eða auglýst; trúlega verður hræið huslað utangarðs eins og venja er til með sjálfdauðar rollur. Enginn mun rita so mikið sem eina minningargrein um ókindina og með tímanum (tveimur til þremur árum) verður þetta óþurftarfyrirbæri öllum gleymt; meira að segja sagnfræðingar framtíðarinnar munu aldrei minnast á Björtu framtíðina.

Og hvað gera allir þessir kjósendur sem örguðu atkvæðum sínum á Bjarta framtíð í síðustu kosningu gera, fyrst þeir hafa uppgötvað að þeir hafi veri hafðir að fíflum? Þeir fara náttúrlega yfir á Fokk Fólsins, Samfylkinguna og Pírata að undanskyldum þeim sem fara bara rakleitt heim á sjálft Höfuðbólið, Sjálfstæðisflokkinn í Valhöllu. Hinsvegar segir frú Ingveldur, og hennar orð eru þyngri en gull í eðli sínu, að með Björtu framtíðinni hafi Sjálfstæðisflokkurinn loks komist einn í ríkisstjórn, að vísu þríeinn, en það gerir ekkert til, og síðan þá hafi gengið fjarska vel að láta samfélagið liðast í sundur. Hún segir ennfremur, að það kosti kænsku og stundum bellibrögð, að búa so í haginn, að hægt verði að byggja upp 100% eikavætt auðvaldsþjóðskipulag, þar hafi aðkoma Ó. Proppa skipt meginmáli í fyrrahaust þegar hann gerðist einn þriðji af guðdómi Sjálfstæðisflokksins og hinnar ósýnilegu handar markaðarins, sem eitt hefir bolmagn og vilja til að skapa langþráð Hymmnaríki á Jörð.   

Óttarr sækist eftir endurkjöri

Nöfn hafa verið nefnd og særingamanns leitað

Að sjálfsögðu létu frú Ingveldur, Óli Apaköttur og Brynjar Vondalykt sig ekki vanta á fjölmennan fund Varðar um framboðsmál Sjálfstæðisflokksins. En í hliðarherbergi sátu Kolbeinn Kolbeinsson, Máría Borgargagn og Indriði Handreður, en þau heyra til gömlu Framsóknarmaddömunni, en fylgjast vel með aldlegum samherjum sínum í Valhöll. Nú er sem sé í spilunum, að höfðuðdjásn auðvald og arðráns, Sjálfstæðisflokkurinn, taki meirihlutann í Reykjavík í vor og ef eitthvað vantar upp á þá verði viðbótin sókt til Framsóknar því henni megi treysta til illra verka, sem best sannaðist á leiðinni til Hrunsins.

Auðvaldsflokkar leggja ævinlega mikið upp úr leiðtoga, sterka manninum, sem horfir með fyrirlitningu í kringum sig, lemur í borðið, segir andstæðingum að halda kjafti og niðurlægir þá með spotti og hroka. Í alvarlegum viðræðum í helgarsamkvæmum frú Ingveldar og Kolbeins hefir ítrekað komið fram að báðir aðiljar tilbúnir að stampa litlu framsóknarfraukunum í Reykjavík, sem gamall íhaldssteggur kallar æfinlega flugvallartítlur og vill með því gefa í skyn að þær séu til skaðræðis eins og veggjatítlur. Með sterka leiðtogann, borgarstjóraefni Sjálfstæðisflokksins, gegnir öðru máli, nú þegar er búið að hengja núverandi oddvita Flokksins upp á afturlöppunum, án þess að sterki leiðtoginn sé að öðru leyti fundinn.

Þeir sterku leiðtogar, sem komið hafa til umræðu í helgarsamkvæmum frú Ingveldar og Kolbeins, eru snillingar á borð við Ingu maddömu í Fokki fólsin, Gústaf Níelsson og sjálfan Óla Apakött. Einnig hafa Steingrímur J., Ingibjörg Sólrún og Óláfur Magnússon komið til álita ásamt Brynjari Vondulykt, Viggu Sleggju og Hannesi H. Gissurar. En hvurnig sem menn hafa velt hlutum fyrir sér, fram og til baka, svífur alltaf yfir vötnum hugmyndin um að vekja upp draug til að vera sterki leiðtoginn, þar koma ýmsir til greina þó einn tróni þar ævinlega yfir öðrum. Vissulega er málið viðkvæmt og vandmeðfarið, ljón í veginum og tappi í flöskuhálsinum. Og síðan er hræðslan við að Sjálfstæðisflokkurinn skíti í buxurnar einn ganginn enn í Reykjavík svo yfirþyrmandi að vandséð er að innan hans eða utan sé að finna þann rétta straum eður særingamann sem dugir ef vekja skal upp voldugan draug, sterka manninn.   

Vörður samþykkir leiðtogaprófkjör

Það hafa þau líka alltaf vitað

Það einkennilegasta við þetta styrkjasukk Viðreisnarauðvaldsins er að til sé fólk sem er reiðubúið að fleygja stórum fúlgum í þetta skítafyrirbæri. Að vísu verður að taka tillit til að Viðreisn er stofnuð af gráðugum bröskurum og því að vissu leyti skiljanlegt braskarar opni pyngjur sínar og ausi af hendi í sona sorpþró, ef vera skyldi að æðar brasklíkamans víkkuðu við fórnina. Nú, kjósendasmánirnar keyptu Viðreisn án þess að vita hvað þær voru að kaupa og braskararnir fengu sína braskarastjórn; Sjálfstæðisflokkinn þríeinan eins og guðdóminn. Nú vill enginn kannast við að hafa kosið Viðreisn eða Bjarta framtíð og þegar kjósandi fyrrgreindra flokka er inntur eftir ráðslagi sínu á kjördag grettir hann sig og bara hlær eins og Gutti í Guttavísunum.

Þó segja sjórnmálafræðingar, að ekki sé öll nótt úti fyrir Banza og Viðreisn. Fyrir nokkrum dögum bárust fréttir um að Björn nokkur Valur væri á útleið hjá VG og væri ferðinni heitið í faðm Viðreisnar. Líklegt verður að telja að braskarar hafi orðið að reiða af höndum allháa upphæð péninga til Steingríms J. og VG fyrir að fá leikaramanninn til Viðreisnar, en sem kunnugt er hefir Björn Valur verið orðlögð fyrirtaksbúrtík Steingríms og þeirra sem næst honum standa. Og hvur veit nema Steingrímur og Álfheiður, ásamt Svavarfjölskyldunni, selji sig líka til Viðreisnar; en um Steingrím og það fólk og Viðreisn má segja að skylt er skeggið hökunni og auðvaldseðlið er samt við sig burtséð frá mismunandi merkimiðum á því.

Sæmdarhjónin frú Ingveldur og Kolbeinn Kolbeinsson draga aungva dul á að þau hafi lokið upp fjárhirslu sinni og styrkt Viðreisn, enda hafi þau líka borið pénínga á Sjálfstæðisflokkinn, Framsókn, Bjarta framtíð, Flokk Fólksins (Fokk fólsins), Ízlensku Þjóðfylkinguna, VG og Samfylkinguna, að ógleymdum Pírötum, sem þau segja að sé hinn ágætasti frjálshyggjuflokkur og tryggur grunngildum kapítalismans. Ástæðuna fyrir örlæti sínu við alla þessa flokka segja sæmdarhjóna vera þá að þeir séu í grundvallaratriðum kapítalískir og hjá þeim öllum sé að finna framúrskarandi auðvaldsseggi, sem skirrist ekki við að selja ömmu sína fyrir fáeina silfurskildinga fái þeir tilboð þar að lútandi. Frú Ingveldur og Kolbeinn eru vitanlega þess mjög fýsandi að fyrrgreindir flokkar verði sameinaðir undir eitt merki; það væri náttúrlega hagræðing, um það væri ekki deilt, en líka skilvirkara og losaði aðila málsins undan leikaraskap og flími sem væri því samfara að halda auðvaldinu úti í mörgum flokkum undir mismunandi felulitum. Ein þjóð, einn flokkur, einn foringi, væri svarið við vanda þjóðfélagsins, en það segjast sæmdarhjónin líka alltaf hafa vitað.     

„Viljum hafa allt uppi á borðum“

Sá sem rær hjá Gúðmúndsen þarf herskip

Já, og gekk hún í hjónaband? Það er nefnilega það. Sá sem rær hjá Gúðmúndsen þar herskip. Svo segir í fréttinni að daman hafi vakið athygli fyrir ,,kraftmikil störf." Með leyfi að spyrja: Hvenær gerðust þessi ,,krafmiklu störf?" og athygli hverra vöktu þau? Það er leitt að þessi athyglisverði kraftur hefur gjörsamlega farið fyrir ofan garð og neðan hjá þjóðinni. En það er allt í lagi, frú Reykfjörð Mogensen er ekki þjóðin fremur en Ingibjörg Sólrún og Bjarni Ben. Því síður var skríllinn sem var að rífa kjaft við Ingibjörgu Sólrúnu í Háskólabíói hér um árðið þjóðin. Sennilega er engin þjóð á Íslandi, þegar öllu er á botninn hvolft, einungis skríll og arðræningjar. 

Og er það rétt eftir tekið hjá mér að frú Reykfjörð Mogensen hafi gift sig í Porche kappaksturbifreið? Það var fallega gert af henni og mikill hámenningarlegt. Sá sem rær hjá Gúðmúndsen þarf herskip. En skelfilegt einvalalið hefir verið á gestalistanum miðað þá er tilteknir eru í fréttinni, það eina sem vantað hefir upp á er slangur af kóngafólki af norðurlöndum, en það hefir kanski verið þarna líka þó ekki hafi enn verið á það minnst í blöðunum. Samt er þetta allt so dásamlegt hjá aðlinum. sem er elskaður og dáður af alþýðunni, sem lætur sér ekki muna um að kjósa þetta upp aftur og aftur; alþýðan nýtur þess nefnilega so ósköp hreint innilega að kyssa vöndinn og láta yfirstéttina hýða sig með vendinum.

Þá var nú annar bragur á þegar Arnfreður Lyngdalh gekk í það heilaga. Við það tækifæri vóru þau öll hálf-kennd við altarið, Arnfreður, konuefnið og presturinn. Á eftir varð Arnfreður að láta það eftir klerki að sænga dulítið hjá brúðinni. Þegar því var lokið var veisla með miklu áfengi, kvennafari og framhjáhaldi. Af þessu getur fólk séð að mikill munur er á brúðkaupum hjá yfirstéttinni annarsvegar og skrílnum hinsvegar. Daginn eftir brúðkaup sitt fór Arnfreður að vinna fyrir allar aldir á vörubifreið sinni og var þann dag allan ennþá hálf-kenndur undir stýri. En hjá frú Reykfjörð Mogensen hófst dagurinn eftir brúðkaup með því að hin nýráðsettu hjú óku á 300 kílómetra hraða á Porchinum eitthvert út í buskann. Sá sem rær hjá Gúðmúndsen þarf herskip. 

Ráðherra gekk í hjónaband í gær

Lífsreynsla frú Ingveldar í Miklagarði

Ekki er að spurja að Tyrkjanum, hann skýtur þá bara og hefir gaman af. Þegar frú Ingveldur og Kolbeinn maður hennar vóru á Tyrklandi sér til hvíldar og hressingar vaknaði grunur hjá tveimur lögregluþjónum í Istanbúl, sem áður hét Mikligarður, um að þau væru hryðjuverkamenn sem ætluðu sér að fremja terrorisim. Glaðir í bragði tóku þeir upp byssur sínar og ætluðu að skjóta þau hjónin formálalaust. En rétt í þann mund og þeir ætluðu að láta til skarar skríða og þrýsta á gikkina kváðu við tveir skothvellir og lögregluþjónarnir steyptust til jarðar, steindauðir, með sinn hvora blúkúluna í hausnum. Það var sem sé frú Ingveldur sem sá við Tyrkjunum og skaut þá með skambyssu sem hún hafði í veski sínu.

Eitthvert uppistand hlaust af skyndilegum dauða lögregluþjónanna. Engann grunaði sakleysislegt ferðafólk eins og frú Ingveldi og Kolbein svo stjórnvöld létu sér nægja að skjóta nokkra Kúrda til að hefna fyrir lögregluþjónana. Heimkomin var frú Ingveldur bálvond út í Tyrki og kvað sér hljóðs á landsfundi Sjálfstæðiflokksins og helti úr skálum reiði sinnar yfir bölvaðan, andskotans hundtyrkjann, sem hún sagði að hefði ætlað að myrða sig af trúarástæðum úti í Miklagarði í síðasta mánuði. En sem betur fer hefði hún séð við þessum köllum og leyft þeim að smakka á eigin meðulum. Þessa lífsreynslu sína úti í Miklagarði sagði frú Ingveldur næga ástæðu fyrir því að lögreglan á Íslandi fengi vopn til að vega alla þá andskotans heiðingja sem hingað kynnu að slæðast frá ómenningarlöndum.

Í lok eldmessu sinnar á landsfundi Sjálfstæðisflokksins sagði frú Ingveldur frá því hvernig hún hefði tekið tvær kerlingarálftir í kuflum og með slæður yfir hárinu í gegn úti á götu um hábjartan dag í síðustu viku. Og það vóru aungin vettlingatök: Frú Ingveldur kvaðst hafa snúið þær niður, haft endaskipti á þeim, og lúbarið þær so þær hefðu veinað eins og breimandi fresskettir. Þegar þarna var komið sögu frú Ingveldar litu landsfundarfulltrúar undrandi hvurjir á aðra og hugsuðu allir það sama: Að þarna væri sennilega komin skýringin á fólskulegri árás, sem enn var óupplýst, á tvær nunnur úr klaustri í Hafnarfirði á dögunum. Og satt að segja vissu landsfundarfulltrúar ekki lengur sitt rjúkandi ráð, svo djúp vóru áhrifin sem ræða frú Ingveldar hafði á þá.  

Skutu grunaðan hryðjuverkamann