Liggi endanlega steindauð

Nær öruggt er talið, að óöldin, sem bossaði upp í Reykjavík í dag og getið er um í bókum lögreglunnar, stafi af geðvonsku og lausbeisluðum illum hvötum sjálfstæðismanna vegna formanns- og varaformannskosningum í Flokknum. Til að mynda var það frægur flokksmaður Sjálfstæðisflokksins sem flaug á vertinn á knæpunni og hugðist drekkja honum í öltunnunni. Þessi víðkunni flokksdólgur er frægur af endemum, sem minna á framferði óðra hunda eða kleppsmanna sem ekki eru sjálfráðir gjörða sinna.

Sjálfstæðishetjan, sem ber varð að broti á dýraverndarlögum, greip í vitna viðurvist í skottið á heimiliskettinum og grýtti honum eins og þeytispjaldi í vegginn. Ástæðan fyrir ofbeldisverkinu var áskorun annarra sjálfstæðisjúnkara á jómfrú Nordal að gefa kost á sér í varaformennsku í Flokknum. Ræninginn í versluninni í Austurbænum var afturámóti lítill liðsmaður úr Heimdalli í frjálshyggjuleik. Taldi drengurinn sér frjálst, í uppljómuðu frjálshyggjukasti, að slá eign sinn á allt það sem honum sýndist í versluninni. Vart þarf að taka fram að blessað barnið varð lamað af undrun þegar lögreglan tók af honum góssið og smeygði járnunum um úlnliðina á honum.

Þeir er gerst þekkja, telja að ófriðurinn og klámspörkin í dag útaf Sjálfstæðisflokknum, séu hluti af fjörbrotum Flokksins. Flokkurinn sé í raun dauður og ekkert eftir af honum nema sundurlausir óaldarflokkar, sem minna einna helst á soltna refi í leit að bráð. Þessum melrökkum nægir ekkert smáræði til að metta svengd sína, en þeir vilja helst ekkert éta annað en það sem þeim tekst að ræna af ríkinu. Þá finnst sumum þjóðmálaskýrendum aungvu líkara en hugarástand óaldarflokkanna dragi nokkurt dám af ofsa sumra slíkra flokka í útlöndum og friður komist varla á fyrr en ófreskjan öll, ásamt meðfylgjandi öngum og æxlum, liggi endanlega steindauð.

Handtekinn fyrir brot á dýravernd