Sögur af skátum

Ég er vafalaust ekki einn um að hafa gaman af að heyra sögur af skátum. Skátar eru nefnilega ákaflega hægilegilegir og taka sér ýmislegt fyrir hendur sem teljast má vafasamt. Til að mynda var var frú Ingveldur rekin úr skátunum eftir hafa næstum því hengt eina skátastúlkuna í einhverum dularfullum hnútaleik. En áður en til brottrektrarins kom hafði frú Ingveldi líka tekist að tæla einn lítin skátastubb í afsveinun og fékk skátastubburinn heldur betur á baukinn hjá skátaforingjanum fyrir vikið.

Á sínum tíma var gamli Kolbeinn Kolbeinsson, faðir Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns, ægilegur skátahöfðingi. Hann fór með litlu skátana uppá heiðar og lét þá veiða lambfé með skátahnífana að vopni og steikja það síðan við varðeld. Af þessum veiðum urðu litlu skátarnir sálarlausir helvítisungar, sem gamli Kolbeinn gat látið gera hvað sem er. Þegar frammí sótti auðgaðsist Kolbeinn eldri mjög mikið á því nota púkastóðið til að draga björg í bú og er yfir lauk var varla til sú búðarhola á höfuðborgarsvæðinu og nágrenni þess sem þeir höfðu ekki rænt að næturþeli. Einnig lögðu þeir eld að minnsta kosti 15 heyhlöðum bænda á Suðurlandi og sumstaðar tókst þeim að brenna sveitabæina lika ásamt öllum útihúsum hænsnum og griðungum. Þegar þar var komið sögu hætti gamli Kolbeinn að vera skátahöfðingi og gerist forstjóri og kaupfélagsstjóri og stjórnarformaður í fjölda fyrirtækja og félaga.

Drykkjuskapur var alræmdur í skátaliðssveit gamla Kolbeins og þar komst Kolbeinn yngri uppá lag með að vera fylliraftur. Gamli Kolbeinn hikaði heldur ekki við að siga skátadrengjunum, draugfullum og óðum, á menn sem honum var í nöp við eða þurfti að jafna reikningana við. Á þessum æsilegu árum fundust að minnsta kosti fjórir menn myrtir úti á víðavangi og voru lík þeirra undarlega illa út leikin, eins og villidýr hefðu þar um vélt. Margir lágu hálfdauðir í rúmum sínum þegar að var komið og konur þeirra líka. Öll voru fórnarlömbin sem komust lífs af út þessum hildarleikjum sammála um púkaskari með barefli, og stundum mannasaur í buðkum, hefði allt í einu verið kominn inní svefnherbergi til þeirra og barið allt í kaldakol. Ennfremur eru öll fónarlömbin aldeilis fullviss um að ófénaður sá er að þeim sókti hafi ekki verið af þessum heimi heldur beint neðan úr lægstu bústöðum Helvítis og væru send af sjálfum Erkidjöflinum til að berja á þeim. Eitt er víst, að allar götur síðan hafa atburðir þessir verið flokkaðir með yfirnáttúrlegum fyrirbærum, enda ólíklegt að nokkur trúi því uppá prúða skátadrengi að þeir ryðjist eins og drýsildjöflar inná vandalaust fólk til misþyrma því á herfilegasta hátt. 

Bragi hættir sem skátahöfðingi