Áður hefir einhyrningur fæðs, illur var sá og slægur

Djöfullinn sjálfur! Þetta er hroðalegt teikn; einhyrningur í sauðahjörð - ekki veit það á neitt gott. Þetta einhyrnda kykvendi minnir á fátt annað en myndir af sjálfum Pokurnum, enda kæmi ekki á óvart þótt undir hrútagærunni leyndist sá gamli Kölski. Þetta efir sosem gerst áður á Íslandi. Bóndi nokkur í Húnavatnssýslu, Hallmundur að nafni, fékk sona einhyrning eitt vorið úr bestu ærinni og um haustið setti hann þennan sérstaka lamhrút á. Þegar Hallmundur tók fé sitt á gjöf, lét hann eihyrninginn í hrútastíuna, eins og vera ber. Þegar kom fram að fengitóma byrjaði kynjaskepnan að láta að sér kveða, gerði usla í hrútastíunni, braut jötubönd og stangaði hina hrútana til blóðs og þeir urðu skelfingu losnir.

Hallmundur bóni í Húnavatnssýslu hafði ekki hugsað sér að brúka einhyrningshrútinn til ánna og allra síst sona á fyrsta vertri. En sá einhyrndi lét ekki bjóða sér þessháttar fásinnu og braust út úr hrútastíunni og sló upp kynferðisorgíu með ánum. Það var ljóta bölvuð verkunin og klámið. Um vorið fæddust nær eintómir einhyrningar í fjárhúsum Hallmundar bónda, sem leist ekki blikuna sem vonlega var. 

Þá fé var af fjalli rekið um haustið hafði Hallmundur og kerling hans afráðið að lóga öllum einhyrndu dilkunum, en eikum og sér í lagi var fastmælum bundið að slátra sjálfum friðspillinum, einhyrnda hrútnum. Þegar slátrararnir í sláturhúsi Húnvetninga tóku til óspilltra málanna þótti þeim ósköp mikið varið í að skjóta einhyrndu dilkana Hallbjörns til bana. En gamanið kárnaði þegar farið var að gera að kvikindunum: Ekki var nóg með að blóðið úr þeim væri móleitt heldur voru og líffæri þeirra skuggalegri en allur annar sláturmatur sem sést hafði í Húnavatnssýslu. En þó keyrði um þverbak þegar Hallmundur bóndi kom með hann Eihyrning sinn til aftöku, því helvítis kvikindið virtist aldrei hafa heyrt getið um samstarf og var því með öllu ósamstarfsfús. Inni í slátur húsinu braut þetta illa dýr allt og bramlaði og hafði meira að segja drepið tvo af slátrurum hússins áður en yfir lauk. Loks þegar tókst að koma skota á þann einhyrnda henntist hann í marga hringi og leið so út af með neistaflugi. Þegar hann var sviptur gærunni kom í ljós að skrokkurinn var kolsvartur, sem og blóðið, og innyflin vóru líka svört, þakin maurildum í ýmsum litum. Síðan var hræinu kastað út á nærliggjandi mel og þar lá það í nokkra daga, en vargfuglar og melrakkar forðuðust það. Einn morguninn var hvurt tangur og tetur af líki einhyrningsins horfið á braut. Er talið af heimamönnum að þar hafi Kölski sjálfur sótt sauð sinn er hann hafði laumað inn í fjárbú Hallmundar bónda til að spilla sauðfjárrækt í landinu. Síðan er u Húnvetningar alveg vissir um að sá gamli Kölski sé krati á íslenska vísu. 

Furðuhrútur með samvaxin horn

Athugasemdir

[Þorsteinn H. Gunnarsson, 23.4.2017 kl. 13:54]

Hér er allt merkilega satt og rétt frá skýrt af jafn lýgnum manni og pislahöfundur er og þó sérstaklega þetta með kratana. En þeir eru illa séðir í sveitum landsins, þó að bændur ættu í raun að elska þá. Það var einmitt krataraðherra sem kom útflutningsuppbótum á koppinn að vísu vegna miskilnings. Var ákveðið milli Krata og Sjalla að útflutningsuppbætur yrðu 10% af heildar landbúnaðrframleiðslunni 1959.

Svo jókst framleiðslan og alltaf var miðað við 10% og ekki var vitða hvernig stóð á þessu en þetta var einhver misskilningur og var eins og kunnugt er slegið af með búvörulögunum nr.46 1985 af Framsókn.

Um þenan misskilning er getið í bókinn Hjáríki eftir Björn S. Stefánsson bls. 50.

[Jóhannes Ragnarsson, 23.4.2017 kl. 19:24]

Ja, þú segir nokkuð, Þorsteinn. En það rímar við krataeðlið að djöflast í bændum þó enginn hafi umvafið þá bótum og styrkjum af meiri ákefð.

Að öðru leyti er þess að geta, að undirritaður er ákaflega frómur til orðs og æðis og hefir aldrei verið að því staðinn að mæla eða skrifa svo mikið sem eitt einasta ósatt orð. Jamm ...