En öðruvísi fara fullorðnir menn að

Enn og aftur hafa litlir frjálshyggjudrengir úr Heimdalli látið til skarar skíða gegn hinum andstyggilega, ríkisrekna Landsbanka, og reyndu að auðga sig á fjármunum, sem eru til húsa í gullgeymslum þessa andstyggðar bankaskratta. Sönnum frjálshyggjupiltum varðar ekkert um hvurt það er eyrir ekkjunnar, sem þeir ræna úr bönkum, eða hvort aurarnir séu þvegnir péníngar annarra pilta úr frjálshyggjuglæpastétt.

En öðruvísi fara fullorðnir menn á borð við Kolbeins Kolbeinsson og Brynjar Vondalykt að. Þeir gerast innanbúðar hjá valdamönnum, ráðherrum og bánkustjórum, læra lögin og reglunnar utan að og kunna skil á smugunum, gloppunum og öllu því sem hægt er að hártoga og snúa út úr. Enda sópuðu þeir félagar að sér fjármunum, beinhörðum péníngum, fyrir Hrun, þegar verið var, á dögum hinnar ómenguðu frjálshyggju, að skræla bankana að innan; þeir sópuðu líka péníngu að sér eftir Hrun með dularfullum slitabúafléttum og hnútum. Afraksturinn geyma þeir félagar að mestu á Tortólu og fleiri góðum eyjum með skrítnum nöfnum.

Og enn eru Kolbeinn og Vondalyktin að, ásamt ástvinum sínum, þeim frú Ingveldi, Máríu Borgargagni, Indriða Handreði, Óla Apaketti og Sigurveigu Dræsu, svo nokkrir séu nefndir. Í gærmorgun var til að munda hún Máría svo upprifin, eftir að hafa innbyrt langan afréttara (sokallaðan ,,long drink" að erlendu máli), að hún krafðist þess að viðstaddir kölluðu eiginmann hennar ekki lengur Indriða Handreð, heldur Inndríðing Handríð. Og allir viðstaddir sprungu úr hlátri, því þeir voru líka búnir að fá sér ,,long drínk" og komnir í undarlegt stuð. Svo stóður allir upp, þá var klukkan átta þrjátíu og fimm, árdegis, og sungu saman frjálshyggjusönginn, bankasönginn og saunginn um hana litlu Lipurtá, sem allt í senn var græn, blá og grá og dansaði við hann afa sinn.     

Tveir menn handteknir í Landsbankanum