Lára brennd en Láfu Láki skrifaður og færður börnum á jólunum

Orð Sólveigar Auðarr Hauksdóttur bókmenntafræðings eru sannarlega í tíma töluð og kalla á, að fólk taki sig saman og beri bók Birgittu Haukdal út á víðan völl og brenni upplagið upp til agna, svo þessi bókarfjandi spilli ekki saklausum barnshugum með staðalímyndum. Gera má ráð fyrir að fólk taki vel við sér og haldi bókabrennuna um leið og lægir í fyrramálið, þannig að þessi óþverri verði endanlega úr sögunni áður en aðventan hefst.

Í stað skræðunnar Birgittu, sem heitir víst, ,,Lára fer til læknis" þá má Sólveig Auðarr, sem öllum hnútum er kunnug enda nafntoguð staðalímynd, rissa upp aðra bók um efnið, sem gæti borðið titilinn ,,Láfu-Láki skríður til læknis" og gæti fjallað um Láfu-Láka, sem slasaðist í kvennafari og fylliríi og fer lærbrotinn á heilsubótarstöð. Þar tekur tekur tepruleg læknistíta, kvenkyns, á móti Láfu-Láka og límir plástur á lærbrotið og kemur honum að svo búnu í höndur hámenntaðs hjúkrunarþjóns, órökuðu og skítugu ruddamenni, sem hellir römmu og krassandi lyfjagumsi ofan í Láfu-Láka svo hann tekst á loft og siglir næstu sólarhringa um í vímurúsi, blakkátum og andarteppu.

Þegar Láfu-Láki er útskrifaður af heilsubótarstöðinni fylgir hjúkrunarþjónninn honum niður í anddyri og segir honum að fara til Andskotans. Um þessar sömu mundir er þar komið sögu að Láfu-Láki er orðinn óbetranlegur dópisti af viðstöðulausum inngjöfum heilsuræktafólksins á heilsubótarstöðinni og er ekki í rónni, þegar út er komið, fyrr en hann hefir keypt sér heróín og kókaín, sem hann annarsvegar blandar saman og sprautar í sig og hinsvegar blandar saman og reykir úr pípuhólknum sínum og kallhelvítið verður hæskæ, sem kallað er. Og í stað þess að hafa verið frægur kvennabósi er Láfu Láki nú orðinn að kynlausum umskiptingi, því teprulega læknistítan og hjúkrunarþjónninn notuðu tækifæri þegar Láki greyið lá meðvitundarlaus af lyfjakokteilnum og skelltu undan honum. Síðan hefir Láfu Láki verið til friðs þegar kvennfólk og staðalímyndir eru honum nær.

„Skaðlegar staðalímyndir“ í bók Birgittu