Fólk fær vantsorkusálsýki af vatni og verður brjálað

Er nema von að ókunnugir spyrji hvur fjárinn sjálfur sé í vatninu á Íslandi. Í öðrum löndum er svo kallað neysluvatn gruggugt og hálf eða heil eitrað og ekki brúklegt til dykkjar. Á Íslandi þambar fólk tært lindarvatn úr krönum, lækjum, ám og vötnum og verður því geggjaðra sem það þambar meira og lengur. Þessi ógnar vatnsdrykka á Íslandi er upphafið á sjúkdómi, sem vatnsþambarinn ávinnu sér og heitir að íslensku máli ,,vatnsorkusálsýki", hann er mjög langvinnur, ólæknanlegur og banvænn. Þegar erlendir menn komast í íslenskt vatn kunna þeir sér skjadnast hóf og teyga vatnið eins og hlöðukálfar uns þeir bilast. Þegar þér sjáið að komið er með mann í spennitreyju og farið er með hann upp í flugvél sem er að fara til útlanda, þá er það vatnsbrjálaður maður af erlendu bergi brotinn.

Það gerðist á norðlenskum bæ hér um árið, að útlenskir hákólastúdentar settust þar upp að sumri til og beiddust þess að fá að taka þátt í heyskap og öðru sálegu þar á bænum. Jújú, það var sjálfsagt og stúdentarnir tóku til starfa og líkaði húsbændum vel. En á fjórða eða fimmta degi fór að bera á dálitlum undarlegheitum í fari stúdentanna. Þetta vóru tvær stúlkur og tveir piltar, öll fremur snotur í sjón og þægileg í umgegni og fyrirfram ólíklegt að svo vænt fólk færi að haga sé óskikkanlega. Þannig háttaði til þessa fjóra fimm heyskapardaga að heitt var í veðri þannig að hið unga lærdómsfólk fór margar ferðir að bæjarlæknum, lögðust þar á fjóra fætur og supu vatnið stórum til að slökkva þorsta sinn.

Á sjöunda degi heyskapar voru ungmennin orðin vitlaus með öllu, vitskert, kynóð, siðblind, þjófótt, árásagjörn, sóðaleg, illgjörn og yfirleitt stórhættuleg. Þegar þar var komið sögu sigaði Ólafur bóndi Snata sínum á endemin í haganum, sem búin vóru að fífla húsmóðurina og hafa hana með sér til illra vera og skammarlegra úti á miðju túni um hásumarið. En á meðan Snati barðist hetjulega við villudýrin hringdi Ólafur bóndi á yfirvöldin og bauð þeim að senda lögreglusveit á staðinn til að koma á friði þar í sveitinni. Síðar sannaðist við vísndalega læknisrannsókn og ungmennin fjögur höfðu öll tekið vatnsorkusálsýki og orðið sturluð. Af húsmóðurinni er það að segja, að Ólafur bóndi sendi hana í brott og alfarið af höndum sér og dró í stað hennar upp aðra húsmóður, sem þegar í stað tók til óspilltra málanna á bænum. Um allt þetta hugsaði fjárhundurinn Snati mikið og lengi og féll Ólafur bóndi af þessu all nokkuð í virðingu í huga hins vitra rakka.   

„Hvað er í vatninu á Íslandi?“