Gráa tjaldið, trjásurnar og treflarinir

Mikið er nú Sendiherradóttirin, erfingi Flokkseigendafélgs AB og VG, glæsileg í þessu mikla prjónatjaldi sem hún er sveipuð á myndinni. Og nú er hún farin að ramma. Skelfing held ég Sendiherrann sé stoltur og þá ekki síður hann Stengrímur Johoð fóstri. Því hvað er huggulera en að fá að ramma með Sjálfstæðisflokknum, sjálfu erkiauðvaldinu, glæpasamtökunum skipulögðu, í sambærilegum kruss og hjá löndunum í kringum okkur.

En það er þetta með gráa prjónatjaldið sem Swandeesý hefir yfrum sig; getur hún notað þetta í rigningu um verslunarmannahelgi? Og hvað komast margir fyrir í tjaldinu? Sumir segja átta, aðrir tíu. Hvernig stendur á því að kvenkindur í frammásveit VG eru allar klæddar eins og ofskrautað jólatré, sem vafið er inn í ótal ullartrefla, slár, tjöld og kraga? Eru þær sona kulvísar, gaddfreðnar eins og ýsurnar sem gleymdust á bryggjunni í frostinu hér um árið? Mér er sagt að þessar dömur hafi verið geymdar í bómull inni á háskólanum fram yfir þrítugt og upp úr því tekið upp hinn kostulega VG-kvennbúning. Af hverju eru þær ekki búnar að færa Stengrím sinn í sona trefla og margfaldar slár og prjónatjöld?

Einusinni komst Kolbeinn okkar Kolbeinsson, eiginmaður frú Ingveldar, upp í hjá sona VG-maddömu. Sú var passlega holdug og með fjölmarga trefla, dræsur og bindi vafin um sig og tók það Kolbein hálfa nóttina að leysa alla hnúta og lesa sig gegnum herlegheitin. Þegar þar var komið að trjásur og tuðrur vóru á brott, ásamt svellþykkum ullarnærbuxum VG-kvinnunnar og hrúgan á gólfinu var orðin jafnhá kommóðunni í horninu, þá uppgötvaði Kolbeinn Kolbeinsson sér til skelfingar að það var andskotann ekkert eftir af dömunni; það var eins með han og tómu jakkafötin, sem gerðu það so undurgott árunum fyrir Hrun. 

Kominn rammi fyrir heilbrigðismálin