Solrún Títa, sem tók ástfóstri við VG, er nú um stundir geymd í búri

Allan fjandan dettur veslings undanrennuungunum að kalla vinnu! En þessum greyjum er ekki sjálfrátt, það vitum við. Að kalla slúðurspjall um drykkjulæti nokkurra mannalegra karla vinnu er svo kúnstugt, að manni fljúga í hug firringarsérfræðingar, Freud gamli og Jósef Svejk. Og nú ætlar ein af undanrennuteskeiðunum hans Stengrims að fara með klamburbullið í prófarkalesara, sennilega til gá hvort hann gangi ekki af vitinu við að lesa þvættingin. O so gog gog gog gó.

Kvinna er til sem gegnir nafninu Solrún Títa, eða bara Solla Títa. Hún gekk í vaffge-ið hans Stengrims fyrir sex árum og fyrir tveimur vikum var hún loks færð inn á Klepp, þar sem hún hýrist í harðlæstu búri og aunginn annar sjúklingur fær að sjá hana svo ekki fari allt á annan endann. Það sem varð Sollu Títu að falli var að hún fékk Stengrim, Álfheiði og Swavarsfjölskylduna á heilann og reifst og skammaðist um götur og torg þeim til varnar og slóst hiklaust í heimahúsum og á kaffihúsum fyrir æru fyrrnefndra einstaklinga.

En þegar upp komst, að hrifning Sollu Títu af Flokkseigendum VG var upp sprottin af kynferðislegum toga, brengluðum, varð hitt títuliðið og undanrennúngarnir í sandkassa VG-tröllanna, skíthrætt og klagaði í gömlu tvíkynja VG-maddömuna, sem óðara sendi lögregluna eftir Sollu Títu til að vista hana á vitfirringahæli. Það var sjálfur Hálfdán varðstjóri sem afhenti varðmönnunum á Kleppi Sollu Títu og tók þeim stranglega vara við að eiga nokkuð við þessa brjáluðu kerlingu.

Hafa lokið sinni vinnu