Maður með hatt veldur uppþoti í Kópavogi. Geðdeild Landspítalans opnar neyðarathvarf vegna skrílslátanna

Það er þyngra en tárum taki, að horfa upp á þá hryggðarmynd að engum skuli vera vært fyrir drykkjlátum og öskrum verlunarmannahelgarinnar. Frekar en ekkert ráfar karlskrjóður með hatt og gítar út á tún í Kópavogi og fer að hljóða eins og hundur sem er stigið ofan á skottið á. Og eins og við manninn mælt, drífur að allskyns lausafólk, miður vel lagað til samsöngs, og tekur til að orga undir hjá manninum með hattinn og gítarprikið. En svona leggst ómenningin að og aunginn getur borið hönd fyrir höfuð sér og ófögnuðurinn lekur eins og ýlda ofan í allar misfellur og myndar slétta ýldubrú lágmenningar og núlls.

Þá men eg allt í einu eftir honum Jóni Glámi gítarleikara, þessari stórhetju sem gat spilað svo seiðandi rafgígjutóna út úr gítar sínum og magnara að hárið á kvennfólkinu hringaðist og hnökraðist upp eins og þær hefðu fengið sér permanent, bæði að ofan og neðan, og auk þess undir höndunum líka. En drengirnir fengu pínu til miðvígstöðvanna og voru í marga daga að ná sér á eftir og sumir náðu sér aldrei og lögðust í ólifnað og geggjun þar til Maðurinn með Ljáinn leysti þá undan þrautunum.

Og hvað ætli mannkertinu með hattinn og gítarinn gangi til með því að reyna að æsa upp múginn í Kópavogi? Ekki er tilefnið merkilegt, því það er ekki neitt. Þegar Jón Glámur gítarleikari mundaði gígju sína, hvort heldur var á útitónleikum eða úti á palli heima hjá sér, fól gnýrinn sem hann framkallaði heilmikla menningu og útvíkkaði skynsvið hugar og handa þeirra er á hlýddu. En þegar púkaleg karlómyndi skjögrar eins og vængbrotin veiðibjalla út á víðan völl og hefir með sér rammfalskan gítargarm og fer að góla Blackout-symfóníuna eins og tunglsjúkur kaþólikki er ekki von á góðu. Í fyrramálið, þegar við hin saklausu og reglusömu vöknum og tökum morgunfréttirnar, skulum við vera þess viðbúin, að allt hafi endað með ósköpum úti á túni í Kópavogi og íbúarnir þar orðnir varanlega geggjaðir með öllum þeim stórhörmungum sem þessháttar ógæfu fylgir. 

Brekkusöngur í Kópavogi

Athugasemdir

[Helga Kristjánsdóttir, 5.8.2019 kl. 02:56]

Varst þú þarna Jóhannes takandi upp á símann? Ekki er ein báran stök eins og þar stendur.Þú svafst þá fyrir þessu enda rólegt í Ólafsvík.

[Jóhannes Ragnarsson, 5.8.2019 kl. 10:02]

Já, það er rólegt í Ólafsvík. En eftir hádegi í dag fer ég suður í Kópavog og kanna vettvang ólátanna þar í gærkveldi. Það er trúlega hræðilegt að búa við svona djöflagang eins og þann sem upphófst þarna á Strútstúninu, eða hvað hann heitir völlurinn sem gítarmaðurinn kom sér fyrir, um það bil sem fólk átti að vera háttað og farið að sofa í Kópavogi.