Freðni-Auður og Grýla dauð

Nú er hún gamla Grýla dauð, og Grýla dauð og Grýla dauð,
og Bubur ver hann Freðna-Auð, með augun rauð og augun rauð.
En brátt gefast þeir upp á rólnum, velta fram úr stólunum og hlaupa um gólf á kjólunum.
Það á að gefa börnum brauð og blessað stöff á jólunum,
og bólufreðinn og blóðgrimman hund til að reka þau úr bólunum og berja þau með njólunum.

Hér áður og fyrr létu danstónlistarmenn, textahöfundar og popparar sér nægja að yrkja og syngja um áfengi og kvennafar. Í dag eru dregnir fram á svið ofursljóir bögubósar, sem hafa ekki annað fyrir stafni í leiðindum sínum en að orga upp lofgjörðum um ólögleg eiturlyf og þá frábæru líðan sem æskufólk finnur í kroppi sínum þegar það er dautt af eiturnautninni. Svona uppákomur kallar nútíminn ,,Tónaflóð og Menningarnótt." Hvað er til að mynda þessi Auður andspænis körlum eins og Þórði sjóara og Gölla Valdasyni? Svarið liggur í augum úti, eins og oddvitinn orðaði það: Í samanburði við síðastnefnda heiðursmenn er Auður í mesta lagi fúlt, andvana prump.

Graði Rauður var góðhestur,
geggjaður, hneggjaður hlandprestur.
Hann át vegan vældi spjó
og veipaði kannabiss þar til hann dó.
Hó-hó-hó.

Bubbi ver Auð