Jóhannes Ragnarsson

25.11.2019 | 22:55

Það var nú gott, þó illa færi á tímabili, og um veru Kolbeins á Reykjalundi

Ugglaust er það gott að ólgan og óánægjan að Reykjalundi hafi ekki leitt til þess að starfsfólkið gengi í skrokk á sjúklíngunum. Það hefði verið nöturleg, að sjá til dæmis sérfræðilækni velta hjólastóli með farlama manni innanborðs á hliðina og bæta svo um betur og sparka fólskulega í afturendann hinum liggjandi örkumlamanni; eða ef eitt hjúkrunarkvendið hefði komið, árla morguns, öskrandi eins og ljón inn í sjúkraherbergið og rifið sjúklínginn fram úr með heiftarlegu bölvi og ragni og misþyrma honum á gólfinu á nærklæðunum einum fata. Það hefði ekki þókt gott.

Þó munaði minnstu að einn sjúkraþjálfarinn tæki einn sjúklinginn í gíslingu og pína hann svo hrottalega að gargið og neyðarópin í honum mundu vekja stjórn SÍBS af hinum blautu og klístruðu draumum, sem sótt hafa á þá stjórn að undanförnu. Nú, sjúkraþjálfarinn var kominn með sjúklínginn á pínslubekkinn og farinn að snúa upp á hann og öskrin byrjuð að heyrast fram á gang þegar sjúkraþjálfarinn varð skyndilega óður af bræði, því honum þókti hann ekki hljóða nægilega hátt, og tók fórnarlambinu þvílíkt hreðjatak og snöri upp á. Sjúklíngurinn hækkaði róminn, ekki vantaði það, en svo steinþagnaði hann. Sjúkraþjálfarinn ætlaði að halda sínu striki og snöri betur upp á, en allt kom fyrir ekki, sjúklingurinn gaf hvorki frá sér hósta eða stunu. Þegar betur var að gáð, var manngarmurinn á pínslubekknum steindauður þegar hér var komið sögu og því aungin furða þókt væri eins þögull og raun bar vitni. Svo kom á daginn að sjúkraþjálfarinn hafði snúið hreðjarnar af manngarminum, sem hafði við það tækifæri fengið rokna slag, sem reið honum gersamlega að fullu.

Fyrir nokkrum árum var komið með Kolbein Kolbeinsson skrifstofustjóra að Reykjalundi til endurhæfingar. Karlfjandinn hafði orðið eitthvað fyrir barðinu á eiginkonu sinni og hafði legið á gjörgæslu í hálfan mánuð á eftir. Ekki dvaldist Kolbeinn lengi að Reykjalundi, því honum var vísað þaðan tveimur dögum eftir að hann var innritaður, en þá var hann líka búinn að margbrjóta sumar reglur staðarins, með fyrirlitlegum hætti að sumra mati. Fyrir hið fyrsta virti Kolbeinn reykingabannið að vettugi og hló bara þegar honum var skipað að drepa strax þegar hann var nýbúinn að kveikja sér í rettu eftir matinn. Inni á herbergi sínu fól hann áfengi, sem hann staupaði sig á. Þess utan hafði hann bæði kókaín og kannabis í fórum sínum. Ekki voru það þó nautnalyfin sem gerðu Kolbein svo óvinsælan og raun varð á, heldur var það kvennafarið og kynferðislega áreitið sem hann varð sekur um, sem riðu baggamuninn og honum var hent út úr húsi á náttsloppnum einum fata. Og þannig skakklappaðist Kolbeinn, kengfullur, hæskæ og upptendraður af kynferðisfíkn á náttslopp sínum niður á veg og sníkti sér far í bæinn með fullri kerlingu, sem kom aðvífandi á bifreið sinni.