Ekki er allt sem sýnist í handboltaafreki Íslands í kveld

Það er af sem áður var þegar Rússar vóru Sovétrússar og tóku Íslínga og flengdu þá eftir öllum kúnstarinnar reglum í handbolta. Eftir þessháttar meðfer skriðu Íslíngarnir heim eins og lúbarðir hundar og földu sig undir borðum og rúmum fyrsta kastið á eftir. So hættur Sovétrússar, því miður, að vera Sovétrússar og gerðust bara Rússar og fengu sér aflóga fyllibyttu fyrir forseta og í drykkjutíð þessarar helvískrar byttu stálu glæpamenn eigum fólksins og Moskva breyttist á stuttum tíma úr öruggustu stórborg heimsins í þá hættulegust og ruddalegustu.

Þegar ólán af því tagi, sem lýst er að ofan, hendir eina þjóð fer allt sem verða má út um lær og maga, eins og sagt er, og þar með fylgir geta í handbolta sem öðru. Nú eru sljóir óregluslánar valdir til keppni fyrir stórveldir Rússland, allir hálfvitlausir af áfengisnautn og kynsvalli, sem getur tekið á sig mun hroðalegri mynd en orð fá lýst. Og Rússarnir stóðust álappalegum Íslíngum aungann snúning fremur en hvurjir aðrir sólargapar.

Íslenska handboltalandsliðið er sosem eins og venjulega, klaufskir, stirðir og ámátlegir í gjörðum inni á vellinum. Þegar vér leiðum þetta landslið vort sjónum, blasir við okkur hópur manna sem í einu og öllu minna mest á jólasveinana, Grýlu og Leppalúða öll til samans. Til dæmis, það er að vísu ófagurt öfgadæmi, er landsliðsmaðurinn Arnþór Skeggi Eyþórsson; sá piltur er alveg nákvæmlega eins og jólasveinninn Stekkjastaur, eins og honum er lýst í fræðibókum; hann er og talinn launsonur Jóns Íþróttamanns, sem löngum hefir verið stolt Íslands og útvörður íslenskrar þjóðar þegar gæfa, gjörvileikur og íþróttir eru lögð til grundvallar. Jújú, við sem heima sitjum bárum gæfu til þess í kveld að sjá Jón Íþróttamann sjálfan á áhorfendapöllunum þar ytra, upp undir rjáfri, rallhálfan og ruglingslegan ásjár. Það var Jón Íþróttamaður sem kastaði af sér vatni inn á völlinn í hálfleik og var borinn út eins og óður hlandselur, ja, eða eitthvað soleiðis ...

Stórsigur gegn Rússum