Myndarpilturinn

Þessi frekjuskítur í apótekinu, sem Bergvin Gíslason segir frá, er fæddur og uppalinn í Sjálfstæðisflokknum, um það þarf ekki að fara í neinar grafgötur. Sennilega er púkinn enn á því menningar- og þroskastigi að klæða sig á sunnudögum uppá í SÚS-stuttbuxurnar og hengja gylta ránfuglinn í boðunginn á helbláa jakkanum, sem hann notaði alltaf þegar hann fór á fundi í Heimdalli til að læra Mammónssálmana og ávöxtunarbænirnar.

Það passar líka alveg við svona drengi, að fara í andnauð af frekju oft á dag. Þá verða þeir últra dimmbláir í framan, tala framandi tungur sem aunginn skilur, og kasta sér iðulega grénjandi í gólfið ef þeir fá ekki það sem þeir heimta. Eitt svona eðjót fór húsavillt í fylliríi. Hann ætlaði að fara upp í hjá stúlku sem hann kannaðist við af hafa af henni gögn öll og gæði. Hann bankaði valdsmannslega á þær dyr þar sem hann hugði telpuna búa fyrir innan. Svo var lokið upp og í gættinni stóð gildvaxin og axlabreið kérlíng, heldur grett og illileg í framan. Okkar maður spurði eftir stuttpilsuðu telpunni, en kérlíngarandskotinn snöri upp á sig og kvaðst ekki kannast við þá drós. Litli frjálshyggni Heimdellingurinn sagði þá upp í opið geðið að kérlíngu, að hún lýgi því. Morguninn eftir var þessi myndarpiltur fiskaður nær dauða en lífi upp úr sorptunnunni við hús þeirrar gömlu.

Í annað sinn komu tveir vel greiddir og nýfjálshyggjuheilaþvegnir djöflar að sveitabæ og heimtuðu brennivín og kvenfólk af bóndanum. Bóndi, góðlegur karl með há kollvik, taldi að lítið um nefndar vörutegundir hjá sér, en gestirnir hótuðu honum í staðinn að rífa undan honum og hengja hann á rassgatinu upp í símastaurinn á hlaðinu. Svo tóku þeir í öxlina á bónda og hugðust kasta honum út í móa og vaða inn og drekka allt það brennivín sem þar væri að finna og tína leppana utan af kvenpéníngnum. Þessir óþokkar hafa hafa ekki sést síðan, því bóndinn tók á móti þeim og kæfði þá í fjóshaugnum og sökkti þeim að svo búnu í hauginn. Næsta vor bar bóndinn þá félaga á tún, en þá höfðu þeir samsamast mykjunni í haugnum svo vel að þeir voru óþekkjanlegri frá hinum gróðurvekjandi húsdýraáburði.

„Hann er að kafna úr frekju“