Vér þurfum ekki lengur vitnanna við

Það þarf víst ekki frekar vitnananna við, fyrst svo illa er komið fyrir Deginum Bé, að hann er farinn að veita sér verðlaun fyrir ókláruð verk. Sjúkleiki að þessu tagi bendir til að nýfrjálshyggjurefurinn Dagur hafi fengið krataeðlisvírusinn í bæði heilahvel, sem og í litla heilann og sjálfa blágörnina. Þegar svo er komið eru batalíkur engar og sjúklingurinn verður að sitja uppi með það hlutskipti að vera til athlægis það sem eftir er ævinnar. En svona hefir þetta verið hjá krataeðlishöfðingjunum og nægir í því sambandi að nefna Gylfa Þorn, John Baldwin, Sighvat, Jóhönnu og Ingibjörgu Sólrúnu; allt var þetta fólk hlálegt í rembingi sínum og kom aungvu til leiðar nema fáránlegu gaspri og montbelgingi.

En tilfellið með Daginn er alvarlegt og má búast við að hann muni delera daglega héðan í frá þar til hann verður tekinn úr umferð. Það eru náttúrulega algerð firn, að einn aumur borgmeistari í Reykjavík taki upp á að verðlauna sjálfan sig, það asnastrik að verlauna sjálfan sig er eitt og sér nógu vitlaust og niðurlægjandi fyrir viðkomandi, en að verðlauna sig fyrir hrákasmíði, sem trauðla verður að veruleika, er svo út úr korti vitsmuna, að ekki er einusinni hægt að brosa að slíkri fásinnu og óhæfu. Þetta er sambærilegt við það að borgmeistarinn æddi á hvurjum degi úr Ráðhúsinu og upp í Bankastræti og pissaði þar miðja götuna, eða leysti jafnvel buxur sínar það fyrir allra augum og skildi eftir sig verksummerki sem vegfarendur hefðu hvorki géð né lyst að að leiða augun að, - og stöðva að sjálfsögðu alla umferð um strætið á meðan.

En það er ekkert nýtt á Íslandi að oddvitar og sveitarstjórar verði brjálaðir og fremji hin afkáralegustu axarsköft, sem þeir þurfa aldrei að svara til saka fyrir, enda eru þeir ábyrgðarlausir eins og aðrir brjálaðir menn, hvað þá að nokkrum komi til hugar að færa þá í óðsmannsskyrtu og koma þeim fyrir í rimlastíu á viðeigandi heimili. Það er allt svo frjálslegt í svona alvarlegum málum á Íslandi, að sagt er að líbérísmi þessu tagi sé að kalla óþekktur með öðrum þjóðum. Ef sveitarstjóri, segjum í Namibíu, færi að verðlauna sig fyrir verk sem ekki væri búið að vinna væri honum óðar komið fyrir á samherjatogara þar ytra og fengi ekki að koma í land fyrr en eftir hálft annað ár. En í Reykjavík mega Dagurinn Béé, Heiðaleiða og Holukarlinn stunda krataeðlisfávisku að vild án þess að nokkur geti rönd við reist. 

Veitti sér verðlaun fyrir hálfklárað verk