Jóhannes Ragnarsson

30.5.2009 | 20:50

Þetta kom líka fyrir Þorbjörgu mágkonu Kolbeins Kolbeinssonar

Þessi saga af ófrísku konunni sem var ofurölvi í miðborg Reyjavíkur í nótt minnir mig á, að einmitt það sama kom fyrir Þorgerði mágkonu Kolbeins vinar okkar Kolbeinssonar. Þorgerður varð á sínum tíma fyrir þvi óhappi að láta drykkfellda strátusku barna sig á stofugólfinu heima hjá Þorgerði sem þá bjó enn í foreldrahúsum. Þegar hún var komin sjö mánuði á leið fór hún á sannkallað generalfyllirí á föstudagskvöldi og skálmaði þvers og kruss um miðborg Reykjavíkur fram á þriðjudagsmorgun með viðkomu á öllum krám og kaffihúsum á svæðinu að vínbúð ÁTVR í Austurstræti meðtöldu. Að vonum uppskar Þorbjörg heilmikla timburmenn og harðsperrur eftir þessa harðvítugu eyðimerkurgöngu, sem hún bölvaði samviskusamlega í nokkra daga, en þá fékk hún sér aftur neðaníðí og brunaði glaðbeitt útá galeiðuna eins og ekkert hefði í skorist.

Í fyllingu tímans ól hún sveininn Guðbrand Jón, sem fljótlega sýndi sig í að vera í engu eftirbátur sinnar sælu móður hvað varðar áhuga á guðaveigum sem lífga sálaryl. Tveggja ára gamall var piltur farinn að ræna brjóstbirtu úr pyttlu móður sinnar til að lauma saman við mjólkina í pelanum sínum og var af þeim sökum býsna oft góðglaður og ærið valtur á fótum. Þess er og getið í opinberum gögnum, að þessi sérsinna snáði sé eina barnið á Íslandi sem mætt hefur oftar en tíu sinnum undir velmerkjanlegum áhrifum áfengis á leikskóla landsins.

Á síðasta pálmasunnudag var Gubrandur Jón Þorbjargarson fermdur við hátíðlega athöfn í einni af höfuðkirkjum Reykjavíkur. Ég varð þeirrar ánægju aðnjótandi að vera viðstaddur þegar Guðbrandur Jón strunsaði í hvítum kyrtli ásamt fermingarystkynum sínum inn kirkjugólfið og uppað altari. Og vissulega skar sonur Þorbjargar sig úr í hópi hvítkyrtlaðra jafnaldra sinna, hreinlega stakk í stúf. Það var ekki einasta að hann væri höfðinu hærri en aðrir í prósessíunni, heldur voru augu hans áberandi rauðþrútin og dökkvir baugar undir, hárlubbinn svartur og úfinn og óræktarlegur næsta litlaus hýjungur huldi skeggstæðið að mestu. Þegar presturinn vék sér að Guðbrandi Jóni og spurði hann vafningalaust, hvort hann vildi gera Jésú Krist a leiðtoga lífs síns, játti Guðbrandur Jón því furðu rámri og digurri bassaröddu. Í veislunni á eftir var fermingarbarnið vel dukkið og skemmti gestum sínum með mörgum vel völdum svallsögum af sjálfum sér, sem voru svo góðar að hvaða síðutogarajaxl sem er hefði verið fullsæmdur af.

Það er því ekki annað að sjá en að lífið blasi fullt af lystisemdum við ungsveininum Guðbrandi Jóni Þorbjargarsyni og megum vér margs af honum vænta í framtíðinni.