Ekkert smá alþýðleg og lekkert

Ó hún er svo alþýðleg og lekkert hún Sigríður Björk, sem gárungasvínin leika sér með, að bínefna Sígríbjökk", hvað sem það á nú að þýða. Þó að hún sé æðst stærst og mest í lögreglumálunum, að hvítvínsgelgjunni undan skilinni, þá segir hún eins og ekkert sé: ,,Hlýðum Víði", sem er lögregluprjónn, sem langt er undir Sigríði Björk að virðingu. Nú skul vér falla fram og kyssa fósturjörðina henni til heiðurs. :eir sem ekki nenna út mega þess í stað kyssa gólfið undir fótum sér, en ekki salernisgólfið, slíkt væri óvirðing við Ríxlögreglustjórann.

Eftir að Sigríður Björk, þessi annálaða lögreglukona, yfirgaf lögregluna á höfuðborgarsvæðinu til að gerast Ríxlögreglustjóri, hefir Hálfdán Varðstjóri ráðið lögum og lofum á stöðinni. Allan sólarhringinn er verið að koma með óbótafólk til yfirheyrslu hjá Hálfdáni og síðan er það keyrt eitthvert í gæsluvarðhald, því óskynsamlegt þykir að þessir ólánsgemlingar gagni lausir. Sumir eru meira að segja farnir að trúa því að Hálfdán Varðstjóri hafi fulla heimild frá æðstaráðinu til að hengja menn, sem óæskilegir eru af samfélagslegum ástæðum og Hálfdán Varðstjóri ræður því hvurjir eru samfélagslega óæskilegir eða ekki.

Síðast liðna nótt braust Brynjar Vondalykt út úr einangrunarsóttkvínni hjá frú Ingveldi og lagði leið sína beint niður að Stjórnarráðshúsinu til að míga á þann útvegginn er að Hverfisgötunni snýr. Auðvitað tjaldaði Hálfdán Varðstjóri öllu til svo koma mætti böndum á óþverraskepnuna, sem dirfst hafði að raska allsherjarreglu í þjóðfélaginu á jafn ófyrirleitin hátt. En Brynjar Vondalykt er klókur, ekki síður en Varðstjórinn, og hvarf sjónum úrvalssveitar reykjavíkurlögreglunnar, og komst heilu og höldnu aftur í sóttkví sína. Að vísu barði frú Ingveldur Vondulyktina dálítið fyrir að hlaupast úr sóttkvínni í óleyfi. En svo mildaðist frú Ingveldur í skapi og kastaði garminum eins og skítugum kattarskratta inn til Máríu Borgargagns og eiginmanns hennar, Indriða Handreðs, sem tóku fegin við Vondulyktinni og hófust þegar handa við að þæfa hann og troða undir í rúmbælinu.

„Ég hlýði Víði“

Þá vér vorum í Lundúnum

Það var tími til kominn að loka þessa helvíska Lundúnabúa inni og hefði raunar átt að vera búið að því fyrir lifandis löngu. Mér varð það á, síðast liðið sumar, að dvelja í Lundúnum í tvo eða þrjá daga. Þarna var náttúrlega allt yfirfullt af fólki og ekki þverfótað fyrir fólki og allt alveg hræðilegt. Síðasta daginn er við dvöldum þarna brast á ein svívirðileg rigning, svo mikil að annað hefir aldrei sést á Íslandi. Hélt ég nú í einfeldni minni að við þetta veðurlag fækkaði á götunum, en það var nú eitthvað annað. Og fyrst Lundúnabúar létu sig hafa að ösla út hræðilegt vatnsveður og ég varð vitni að, þá láta þessi endemi ekki alvarlega drepsótt stöðva sig.

Að sjálfsögðu eru íbúar Lundúna afar skuggalegir og greinilega til alls vísir. Þarna sá maður ofbeldismann berja konuna sína inni í bifreið þeirra hjóna í umferðarösinni miðri. Þetta var áreiðanlega mjög vondur maður, því lögreglan kom á mörgum lögreglubílum til að taka mannandskotann úr umferð, enda ekki vanþörf á. Og ekki komu fémínístafjandarnir veslings konunni til bjargar, ónei aldeilis ekki. Fémínístarnir lágu ropandi fram á kráarborðin og drukku og létu sér vel líka að horfa á manninn berja konuna eins og harðfisk á miðju strætinu.

Í Lundúnum fórum við fjölskyldan að heimsækja vin okkar Karl Marx, þar sem hann hvílir lúin bein í Highgate, sem er einn gamall og risastór kirkjugarður í þar í borg. Auðvitað tók Karl okkur fagnandi og sólin gaf sig fram og skein glatt á okkur og Karl meðan við stöldruðum við hjá honum. Svo fórum við í dýragarðinn, en þar geyma Bretar liðsmenn Sjálfstæðisflokksins í búrum þar sem gestir geta híað á þá. Þá spurðum við eftir einum frægasta syni Lundúnaborgar, Fagin gamla, og hvar hann væri til húsa, en þá var okkur bent á höfuðstöðvar Íhaldsflokksins, sem er samsvarandi fyrirbæri og Sjálfstæðisflokkurinn á Íslandi. Svo forðuðum við okkur bara heim til Íslands, því þegar Karli heitnum í Highgate sleppti leist okkur hreinlega ekki á blikuna.

Íbúar London lokaðir inni

Framkvæmdastjóravakning háskólaliðsins í forustu samtaka verkalýðsins

Hver andskotinn er eiginlega að þessu liði sem búverkar í félögum launafólks í dag. Er því ekki sjálfrátt, eða eru þetta bara ofdekruð hænsn? Hvað á það að þýða að dubba allskonar undanrennulýð til framkvæmdastjóra launþegasamtaka og hvað gera þessir framkvæmdastórar? Þegar Solveig Anna gerðist formaður Eflingar dró hún með sér viðhengi, sem hún vildi endilega gera að ,,framkvæmdastjóra" með há laun. Þetta sérkennilega viðhengi Solveigar Önnu hefir aldrei dýft höndum í kalt vatn svo vitað sé heldur hafst við í bómull inni á háskólalóðum austan hafs og vestan. Þennan líka heimspekimenntaða spjátrung þufti Solveig Anna endilega að útvega vinnu á skrifstofu Eflingar, þó svo það kostaði að fjöldi manns gengju þaðan út í löngum veikindaleyfum og á starfslokasamningum. Síðan mætir viðhengið Solveigar í fjölmiðlaviðtöl,bísperrtur eins og afturganga úr amrískri bíómynd, þó svo enginn hafi kosið hann til eins eða neins innan Eflingar, nema örfáir stuðningsmenn Solveigar í stjórn félagsins.

Yfir Alþýðusambandi Íslands trónir nú fyrrum ,,framkvæmdastjóri" Starfsgreinasambandsins, ágætilega máli farinn glamrari úr háskólasamfélaginu og lítt vensluð verkafólki. Fram til þess að Drífa Snædal gerðist framkvæmdastjóri Starfsgreinasambandsins og síðan forseti Alþýðusambandsins hafði ekki mikið borðið á verkalýðstilburðum af hennar hálfu, en góð sambönd tryggðu henni, eins og öðrum háskólaborgurum sem við þekkjum, hálaunastörf hjá verkalýðshreyfingunni. Auðvitað eru svona vinnubrögð ekki traustvekjandi, enda eru þau ættuð úr innstu kimum borgarstéttarinnar, aðalsins í íslensku samfélagi. Og nú hefir Drífa tekið sig til gert Höllu Gunnardóttur, sem þekktust er fyrir að vera óskiljanlegt gæludýr efrimillistéttarfémínistanna í VG. Skáldið Guðbergur Bergsson úr Grindavík sagði sem svo fyrir nokkrum árum síðan, að liðið sem verið væri að troða til áhrifa og embætta af svokölluðum ,,vinstriflokkum" væri aðeins undanrenna af gömlu sósíalistunum. Og þar hefur skáldið heldur betur á réttu að standa og orð hans hafa sannast betur og betur með hverju árinu sem líður.

Nú, þegar jómfrú D. Snædal hætti sem ,,framkvæmdastjóri" heildarsamtaka verkafólks á Íslandi og gerðist forstjóri ASÍ tók samtryggingin í formannaklíku Starfsgreinasambandsins sig til og réði hinn kúnstuga gettubeturdreng Flosa Eiríksson framkvæmdastjóra sambandsins. Flosi þessi er náttúrlega að góðu kunnur sem framkvæmdastjóri Alþýðubandalagsins sáluga undir Ólafi Ragnari og Einari Karli. Síðar klöngraðist hann í bæjarstjórn Kópavogs fyrir Samfylkinguna og gerðist þar leikfífl Gunnars I. Birgissonar borgarstjóra Kópavogs. Allar eru þessar ráðningar merktar spillingu og viðteknum spillingarsóðaskap samfélagsins, úrkynjun þess og dáraskap. Það er svo sem ekki við öðru að búast hjá hreyfingu, sem kennir sig við alþýðu, verkalýð og starfsgreinar hefir meðal annars dundað sér við að afhenda braskaralýð auðvaldsins félagsgjöld verkafólks til ,,eignastýringar og ávöxtunar", en það er svo sem í stíl við lífeyrisbrask þessara undanrennuhreyfingar nýframkvæmdastjóranna í verkalýðshreyfingunni. Ég legg til að verkalýðurinn taki verkalýðshreyfinguna af þessara framkvæmdastjórastétt, sem hreiðrað hefir um sig í vistarverum verkalýðsins. 

Halla nýr framkvæmdastjóri ASÍ

Pinni Brynjars virkaði ekki og pinni Handreðsins er lamaður til hálfs eftir að hafa kalið fyrr í vetur

Það er algengt að pinnarnir virki ekki, eða alla vega sona hálf illa. Það fékk okkar ástkæri Brynjar Vondalykt að reyna í sóttkvínni og einangruninni á heimili frú Ingveldar og Kolbeins. Þannig háttaði til, að Vondalyktin hugðist af einberri góðmennsku gagnast Máríu Borgargagni, sem leið mjög illa í sóttkvínni og brann af losta, en eiginmaður hennar, það auma afhrak mannfélagsins, Indriði Handreður var nokkurn veginn úr leik vegna kóvíðveiki annarsvegar og drykkjuskapar hinsvegar.

Brynjar Vondalyk lét sem sé til leiðast, að fara með Borgargagninu afsíðis á heimili frú Ingveldarhjónanna, og ætlaði að fara að láta til skarar skríða svo um munaði þegar hann uppgötvaði, sjálfum sér og Borgargagninu til skelfingar, að pinninn virkaði ekki hvurnig sem að var farið. Og þau gétu bæði á þeirri stundu þegar þau sáu að ekkert var annað í stöðunni en uppgjöf og brostnar vonir. Máría Borgargagn orgaði hærra og gargaði á frú Ingveldi að fjarlægja þann útbrunna lafipinna og skítmenni Brynjar Vondulykt frá augum sínum, þetta væri hvort eð er illa þefjandi svín og rotta. Best væri að höggva undan honum strax til að hann mundi ekki valda þjáðum konum meiri vonbrigðum í þessu lífi.

Frú Ingveldur brást hart við kalli vinkonu sinnar og þreif til Brynjars og kastaði honum inn í miðstöðvarkompuna þar sem Indriði Handreður var fyrir og búinn að gubba yfir bringuna á sér og heimtaði meira brennivín og enn meira eitur, ef hann ætti að hafa þetta af. Það mátti þó Haldreðurinn eiga, þótt hann sé yfirleitt argasti aumingi og sóðamenna, að pinninn hans var ekki alveg úr heimi hallur, því með honum leyndist hálft líf, þó með þeim annmarka, að fremri helmingurinn var gjörsamlega lamaður, eða hreinlega dauður. Handreðnum bar nefnilega að höndum fyrr í vetur þá frost var mikið úti og vindasamt, að fremrihluti pinnans kól nokkuð illilega eftir að hafa legið heldur þétt á klakabunka hálfa nóttina. Það er ekki tekið út með sældinni að tilheyra hirð frú Ingveldar og Kolbeins, þið skuluð muna það.

Pinnarnir frá Össuri virka ekki

Þar kom að því að bókasöfnin lögðust á hliðina

Þar kom að því að kóvíðveiran gerði út af við bókasöfnin, og er það vel, því bókasöfn eru að sönnu uppspretta hins illa. Fyrir nú utan að allskyns pöddur og hættulegar sóttkveikjur eru ævinlega í stórum stíl í bókasafnsskræðum, þá má finna í lesmáli bókanna óforsvaranlegan og forkastanlegan óþverra, sem æsir heimsku og villumennsku upp í fólki. Maður nokkur sem áttaði sig á eðlislægum óþrifnaði bókasafna hefndi sín á þeim með því að lauma hinum og þessum viðbjóði inn í bækurnar rétt áður en hann skilaði þeim.

Maðurinn sem hefndi sín á bókasöfnum heitir fullu nafni Sigurjón Kat Valgarðsson, Reykvíkingur að ætt og hagfræðingur að mennt. Eitt sinn kom þessi kunni hagfræðingur sér upp allvígalegum flatlúsastofni og gerði hann sér að leik að lauma lífvænlegum flöddurum inn í kjöl bóka sem hann skilaði og leið ekki á löngu þar til starfsfólk safnanna fór að finna kvikt á sér og tína eina og eins pöddu upp úr nærbuxum sínum, stundum fyrir allra augum í bókasafninu. Einnig kom Sigurjón Kat leifum af eigin taði fyrir milli blaðsíðna og mæltist það illa fyrir hjá viðskiptavinum bókasafnanna. 

Annar maður, Gísli Gýrslason að nafni, var hatursmaður bókmennta og hélt bókabrennur á lóðinni heima hjá sér. Sérdeilis var honum illa við bækur, sem hann kallaði kérlíngabækur, en það voru bækur eftir konur. Þessum illindum Gísla út í bækur og bókmenntir lyktað óskaplega illa, því í síðasta sinn er hann efndi til bókabrennu varð hann svo óheppinn að falla aftur fyrir sig á bálið. Og þar brann hluti af honum til ösku, en hitt grillaðist og steikaraþefinn lagði út um allt. Einhver vitni voru að óförum Gísla, en þau litu öll undan og lyftu ekki fingri honum til bjargar. Það er haft fyrir satt, að þegar fréttist um afdrif Gísla hafi bókaverðir hoppað upp í loftið og klappað saman lófum af einskærri þórðargleði. 

Álagið eins og fyrir páskalokun eða jólafrí

Manni og hinir ábyrgu bæjarstjórar á hálum ís

Bæjarstjórar bera aungva ábyrgð og hafa aldrei gert og ættu þar af leiðandi að vera mikið lægra launaðir en raun ber vitni. Þessi bæjarstjóralýður er öðrum þræði snobbfígúrur borgarastéttarinnar, en að öðru leyti varðhundar, búrtíkur, meirihluta sveitarstjórna og hafa að sjálfsögðu erindisbréf upp á frá eigendum sínum að halda vinnudýrunum á mottunni og láta þau ekki komast upp með múður og heimtufrekju; það eru bæjarstjórarnir og eigendur þeirra í meirihlutum í bæjar og sveitarstjórnum sem hafa leyfi til að ástunda frekju, græðgi, undirferli, lygar, sjónhverfingar og gengdarlausa spillingu. Þetta er að sönnu ógeðslegt fyrirkomulag, sem kjósendur verða með einhverju móti að komast undan.

Það að Manni borgarstjóri í Kópavogi skuli hunsa að tala við formann Eflingar þegar alvarleg kjaradeila er uppi, sýnir vel hvað bæjarstjórar, þessi dekurdýr meirihluta bæjarstjórna, eru gersamlega ábyrgðarlaus og ósvífin endemi. Í ljósi aðstæðna mega Manni bæjarstjóri og stéttarsystkini hans, sem aðild eiga að kjaradeilunni við Eflingu, þakka fyrir að Sólveig skuli ekki hafa heimsókt þau með her manns með sér, og sópað þeim út af hátimbruðum kontórum sveitastjórnaeigendanna eins og hvurjum öðrum óþrifaskepnum og haft ærleg og ósvikin endaskipti á þessum ábyrgðarkjöftum, sem eru lítið annað en púngurinn og eyrun þegar betur er að gáð. Það er rétt að Manni og þau hin í bæjarstjórnunum geri sér því strax grein fyrir að þau eru komin út á hálan ís, sem allt eins brestur undan þeim .

Það má vera að Manni, Elliði hinn burtflúni frá Eyjum og kammerjómfrúin í Hveragerði, ég man ekki hvað hún heitir ef hún þá heitir nokkuð, telji sig eiga alskosta við Sólveigu og Eflingu og hóp láglaunafólks í vinnu hjá sveitarfélögum í eigu Sjálfstæðisflokksins. En það kemur dagur eftir þennan dag og það mun eflaust koma Manna og þeim heldur á óvart þegar Efling kemur endurnærð til baka að kóvídflensunni afstaðinni og snýr upp á skottið á þeim, þá er ekki líklegt að þeim dugi að sýna Sólveigu og verkafólkinu þennan fyrirlitlega hrokabelging og lítilsvirðingu sem hafa notað hingað til og þeir komist upp með.  

Sveitarfélögin höfnuðu samningi án þess að skoða

Kóvídvírusinn hefir margar sérlega óhugnanlegar aukaverkanir í för með sér.

Þeir geta leyft sér að segja skelfingu lostnum almúganum að þeir séu ekki að grínast. Það sér hvur sjálfan sig í þeim efnum og þeir um það. Nú, eftir hádegið, bárust fréttir með trúverðugu fólki, að gömul kona á Suðurlandi deyji þessa dagana minnst einusinni á sólarhring af sótthreinsunarspritti, - sem sé kogaranum sem fólki er upp á lagt að brúka á höndurnar til forðast smit. Kerling er samt borbrött og ber fyrir sig að kogarinn smjúgi gegnum húðina í lófunum, þegar hún er að spritta sig, að þaðan farinn inn í blóðrásina og hún verða bara pöddufull um leið. Enginn er svo harðbrjósta, að taka kogarann af henni og setja afgreiðslubann á hana í sprittverslunum.

Í öðru lagi fréttist af mannfjanda í sóttkví uppi á sjöundu hæð fjölbýlishúss, sem hefir ofan af fyrir sér því að skjóta á hunda sem hann sér út um gluggana hjá sér. Hann kvað vera með hljóðdeyfi á vopni sínu, sem leiðir hugann að því hvort hann sé leigumorðingi. En hvað um það, fólk, sem hefir verið í heilsubótargöngu með hundinn sinn í grennd við umrætt fjölbýlishús, hefir allt í einu tekið eftir því að seppi þess sé lagstur og þegar betur er að gáð kemur í ljós að hann hefir verið myrtur með skotvopni.

Í þriðja lagi eru óhugnanleg dæmi um að fólk hafi fengið kórónukóvídvírusinn í heilann og gengið af göflunum eins og það hafi gleypt ókjör af sýru og sveppum ofan í sig. Einn karlinn hljóp ofan af svölunum heima hjá sér og varð að klessu á bílastæðinu fyrir neðan, hann bjó víst mjög langt uppi. Annar karl braust inn hjá nágrönnum sínum og lagði allt innanstokks í rúst að meðtöldum hjónunum, sem voru ein heima í sóttkví og uggðu ekki að sér. Loks heyrðist af kerlingarsvarki, sem fékk vírusinn beint í framheilann og stökk á vinkonu sína og stangaði hana í rot. Það eru því ýmsar hættur sem leynast samfara kórónuvírusnum og því áríðandi að vera vel á verði, því þetta er ekkert grín, sem leyfilegt er að grínast með.

„Við erum ekkert að grínast með þetta“

Sárgrætilegur andskoti fyrir þrautþjálfaða afreksmenn

Þá eru þeir búnir að slá olympísku leikana af. Það fór í verra, því olympísku leikarnir eru fyrir afreksfólk, þ.e. heljarmenni sem ekki drepast svo glatt úr flensuskratta eins og þessu kórónukóvídi, eða hvað það heitir. Þá er ekki heldur verið að taka tillit til þeirrar óumræðilegu sorgar þeirra sem hafa æft íþróttir sínar hörðum höndum í allt að áratug, eða jafnvel áratugi. Nú eru allar þær æfingar til einskis, farnar í súginn. Eftir situr, til dæmis, Jón Íþróttamaður með sárt ennið og fær aungvann botn í tilræði Japana við hina olimpísku leika.

Sem oftar hefir Jón Íþróttamaður lagt nótt við dag, árum saman, í þrotlausar æfingar til að fá að taka þátt í olimpísku leikunum, þrátt fyrir blákalt bann allra íþróttasambanda við því að hann fái að keppa á opinberum íþróttaviðburðum. Að vísu tókst honum að smygla sér inn á olimpísku leikana í Mexícó árið 1968 undir dulnefni; hann kallaði sig Jan van Ithretti og kvaðst vera frá Belgíu. Þetta gekk ljómandi vel hjá Jón þar til kom að keppninni sjálfri, en þá gerðust einkennilegir hlutir, sem aldrei hefir fengist skýring á.

Fyrsta keppnisgrein Jón Íþróttamans þarna í Mexícó 68 var langstökk og vakti hann gríðarlega athygli fyrir stórbrotinn árangur, sem fólst í því að hann náði aldrei að hitta sandgryfjuna í neinu stökki; ef hann ekki rak tánna í plankann og flaug á hausinn þá hafnaði hann einhversstaðar handan við annan hvorn bakka gryfjunnar og í einu stökkinu var aungvu líkar en hann svifi eins og einglill yfir alla gryfjuna og kastaðist síðan langar leiðir eftir að hann lenti. Þarna var ótvírætt um stórkostlegt heimsmet að ræða, en því miður var stökkið dæmt ógilt eins og öll önnur stökk hans á þessum leikum. Í fimmþúsund metra hlaupinu gjörðust þau tíðendi helst, að Jón Íþróttamaður tók þegar í stað forustu með upphafsspretti, sem átti aungvann sinn líkan í allri samanlagðri þiþróttasögu heimsins. Það blátt áfram glampaði sigurgleðin og krafturinn af okkar manni, slíkir voru yfirburðirnir. En svo tóku menn allt í einu eftir því að Jón Íþróttamaður var búinn að skipta um hlaupastefnu og rann nú á harðaspretti móti straumnum, á móti hinum keppendunum. Og þegar hinir réttskreiðu komu í mark eftir að hafa skokkað þessa fimm kílómétra var Jón Íþróttamaður enn á fullum dampi og lét ekki af hlaupum sínum fyrr enn síðla um kveldið, en þá var hann líka búinn að hlaupa fleiri kílómetra en tölu varð á komið.

Ólympíuleikunum frestað til næsta árs

Rétt af Hálfdáni að taka manninn úr umferð áður en hann gerði eitthvað af sér

Ekki var seinna vænna að Hálfdán Varðstjóri tæki í lurginn á þessum Víði sínum og lokaði hann inni á mannlausu hotéli. Áður hafði Hálfdán gert ráðstafanir, látið fjarlægja allt áfengi úr vínkjallara hotélsins og komið því fyrir í klefa á lögreglustöðinni, sem hann einn hefir lykil að. En eitthvað varð að gera við Víði áður en honum gæfist ráðrúm til að gera eitthvað af sér og þarna tók Varðstjórinn hárrétta ákvörðun.

En Hálfdán Varðstjóri er vanur maður og þetta er ekki í fyrsta skipti sem hann grípur til óhefðbundinnar aðferðar við að taka skálka úr umferð. Fyrir nokkrum árum lokaði hann annan undirmann sinn inni, óprúttinn lögregluþjón sem uppvís varð af að fikta í viðhaldi Hálfdáns. Nú, Hálfdán stóð pilt að verki og tók framkvæmdagleði hans óðar föstum tökum og ók honum langt upp í sveit og lokaði hann þar inni í yfirgefnu gistiheimili, sem eigendurnir höfðu misst vegna glæpastarfsemi er þeir höfðu stundað.

Þrem dögum síðar gerði Hálfdán Varðstjóri sér ferð upp í sveit á lögreglubifreið sinni til að gæta að óþokkanum er hann hafði þar í geymslu og henda í hann tveimur kílógrömmum af súru hrossakjöti. Um leið og Varðstjórinn opnaði hurðina á gistihúsinu læddist að honum grunur um að ekki væri allt eins og það ætti að vera þar innanhúss. Þrjótinn hafði Hálfdán vistað uppi á þriðju hæð og þaðan komst sá aumi pilsajagari ekki nema með því stökkva út um gluggann og hálsbrjóta sig þannig að ekki var því til að dreifa að hann hefði yfirgefið staðinn. Og Hálfdán var fljótur að komast að hinu sanna. Bölvaður þrællinn sat flötum beinum á gólfinu, dauðadrukkinn, og tómar brennivínsflöskur og bjórdollur liggjandi allt í kringum hann eins og liðin lík; hann hafði sem sé fundið óhemjumagn áfengis, sem fyrrum eigendur höfðu komið fyrir undir fölsku gólfi í búrinu. Hálfdán Varðstjóri sagði ekki eitt einasta orð, kastaði bara hrossaketinu á gólfið fyrir framan tærnar á þeim ölvaða og yfirgaf staðinn eftir að hafa læst vel og vandlega á eftir sér. Rúmri viku síðar fór Hálfdán á nýjan leik að gæta að pilti, sem þá var kominn langleiðina með að drekka sig í hel. Hrossaketið hafði hann etið í nokkrum atrennum og ælt því ævinlega fljótlega aftur, því það hafði komist gerlagróður í það og því erfitt að halda því niðri. Svo fór þessi ólánsgepill í hálfs árs veikindaleyfi, því hann hafði verið næstum dáinn, og mætti svo eins og fínn maður í nýpressuðu lögreglujúníformi til vinnu í varðsveit Hálfdáns Varðstjóra.  

Víðir einn og yfirgefinn á lokuðu hóteli

Hans kenning var að hárgreiðslustofur væru pervertismi

Við munum víst öll eftir honum Árdal Karlssyni hugsuði og þúsundþjalasmiði. Hann hafði skoðun á flestu, eða öllu, meðan honum entist aldur til. Eitt mörgu frumlegu sem hann bar á borð fyrir fólk var sú ,,staðreynd", sem hann kallaði svo, að hárgreiðslustofur væru pervertismi, og það meira að segja mjög svæsinn. Máli sínu til stuðnings sagði hann gjarnan sögu, sem hann fullyrti að frændi sinn fyrir austan hefði sagt sér í trúnaði.

Það verður að segjast eins og er, að saga frændans er allrar athygli verð og kemur heim og saman við þær greinar pervertismans, sem langflest fólk hefir megnustu óbeit á. Svo barst konunni, sem rak hárgreiðslustofu við sömu götu og Árdal Karlsson bjó, hin róttæka kenning hans til eyrna. Fyrst féll henni allur ketill í eld með þeim afleiðingum að hún lokaði stofu sinni í þrjá daga. En svo áttaði hún sig á því, að svona áburði og ærumeiðingum verður að mæta af miklum þunga. Og því fór sem fór.

Næsta dag var heldur en ekki handagangur í öskjunni í götunni hans Árdals Karlssonar, því hann fannst allt í einu dauður á miðri gangstétt, um það bil tuttugu faðma frá heimili sínu. Þegar betur var að gáð kom í ljós að það var gat eftir byssukúlu á hnakkanum á honum og annað gat undir hökunni, þar sem kúlan hafði bersýnilega farið út. Það var farið með þetta óhuggulega mál eins og mannsmorð og það rannsakað eftir öllum kúnstarinnar reglum, en án árangurs, morðinginn fannst ekki og eiginlega lá aunginn alminnilega undir grun. Það var svo árum síðar, að hárgreiðslumeistarinn við götu Árdals gjörði játningu fyrir presti og fulltrúa sýslumanns, þess sérkennilega efnis, að hún sjálf hefði skotið þetta óþverraskrímsli í hnakkann fyrir ærumeiðandi áróður. Svo geyspaði hin aldraða frú golunni með bros á vör og södd lífdaga.  

Klippt og litað til miðnættis