Ef fullur Skagamaður sæi Kristján

Ekki á af veslingnum honum Stjána í hvalnum að ganga þessa daganna. Ekki er nóg með að hann hafi plammað sig út út Granda með milljarða á milljarða ofan í vestisvasanum heldur teiknar Skaga-Villi hann upp í dag sem einn ósannindamann, skrökvara og yfirleitt kolrangan náunga í hvívetna. Og hvað er að því að Kristján vilji að hans eigin þrælmenni borgi gjöldin í litlaust værðarverkalýðsfélag í Borgarnesi í stað þess að moka þeim í strigakjaftinn á Skaga-Villa, sem notar þá til að rífa kjaft við Guð og góða menn eins og Stórhvelið í glervöruversluninni?

Vissulega er ,,Stéttarfélag Vesturlands" líkar dofnum beiningamanni á gangstéttinni, svo sem nafnið bendir til, en byltingarsinnuðum félagsskap, og Krisjáni milljonér í Hvalnum er, sem von er, hálfpartinn í nöp byltingar og bolsévism. Og hvað er þá eðlilegra en mikilmenni og skörungur og taðhvalur skipi þrælum sínum að styðja ígildi stéttarfélags dauðra kálfa.

Svo held ég væri best fyrir Kristján í Hvalnum, sá skörungur og eftirmaður Péturs Þríhross sem hann er, að vera ekkert að þvælast uppi á Skaga á næstunni, því Skagamenn geta verið viðsjárverðir og illir viðfangs. Ef fullur Skagamaður sæi Kristján, segjum á rúntinum á einhverri götu Akraness, væri sá hinn sami vís með að hlaupa á bílinn, velta honum við og reka milljonerann út og handfjatla hann þar til hinn mikli forstjóri og fjáraflamaður færi að hrína eins og sandlægja. En sandlægja er eitt lítið stórhveli, blauðara en ófiðraður gæsasteggur.  

„Um grófar hefndaraðgerðir að ræða“

Íslenskir fyllikallar í Gúlaginu?

Ekki er örgrunnt um að þessir heilsubótarmógúlar sé eins og kát kattafress sem hafa etið yfir sig úr sorptunnunni eða jagað heila nagdýrafjölskyldu og lagt han sér til munns. Og samt höfðu þessi heilsufress hreppt hafvillur í Rússlandi og óvíst þau rati heim aftur. 

Svo er til í dæminu að Pútín karl fái áhuga á þessum rammvilltu fylliköllum af Íslandi og láti fara með Gúlagið og visti þá þar þangað til fer að slá í þá. Í Gúlaginu er fátt til skemmtunnar fyrir íslensk heilsubótarfress, ekki einusinni dálaglegar kerlingar. Kerlingarnar í Gúlaginu eru fáar, allar afmyndaðar í djöfullega eiturgrettu og lærin þykk sem tankar og handleggir eins og trjástofnar. Þessi illvígu greppatrýni eru full af mannvonsku og munu ekki hika við að misþyrma okkar mönnum ef þeir svo mikið sem voguðu sér að líta í átt til þeirra.

En ef heppnin er með strákunum komast þeir kanski í rússneska innrásarherinn í Úkraníu eða landtöku- og innlimunarherinn á Krím. En sennilega verða drengirnir bara reknir úr landi að undangenginni niðurlægingu af hálfu illmenna Pútíns, það gæti svo sem orðið nógu spennandi fyrir strákana okkar. 

Læknar gerðu mistök í Rússlandi

Þeir segja hann sé brjálað illhveli í postulínsbúð

Ekki er það nú efnilegt með hann Kristján, angans kallbaunina. Nú eru þeir sem sé farnir að tala um að hann sé eins og hvalur í postulínsbúð, eða jafnvel eins og sturluð steypireyður í glervöruverslun. Sama hvort heldur er, han Kristján á ekki svona umtal skilið, auminginn svorni. So eru sumir skítakallarnir að segja að Kristján sé hefnigjarn og sé að hefna sín af því að hann tapaði máli fyrir dómstólum! Nei nei nei, það getur andskotann ekki verið að Kristján sé hefnigjarn.

Og Kristjáni er tíðrætt þessa dagan um þennan Vilhjálm og að þessi Vilhjálmur sé sona og sona og þessi Vilhjálmur og þessi Vilhjálmur ... En Kristján sleppir alveg að geta þess, að þessi Vilhjálmur gerði sér hægt um vik og hafði endaskipti bæði á Kristjáni og Hval og kenndi þeim að brot á kjarasamningum er ekkert gamanmál.

Verst af öllu er samt, að karlkjökrið veit ekki lengur hvort hann er Kristján Hvalur í postulínsbúðinni eða Kristján Þór Júlíusson samherji frá Dalvík. Að vísu eru þeir kumpánar báðir glæsilegur vitnisburður um velheppnaða blöndu af frjálshyggjuþrjótum og síðari tíma framsóknarþorpurum, en þegar umræddir heiðursmenn eru ekki lengur með eigið sjálf á hreinu er viðbúið að váin liggji í leyni við túnfótinn. Við verðum samt í lengstu lög að vona og vænta þess að illir hvalbátasjóarar haldi ekki til hafs með sinn velgjörðamann innanborðs og noti hann sem skutul í hvalabyssuna og skjóti honum, kanski upp í sjálfan rassinn, á langreyðinni sem til stóð að veiða. 

„Þú býður ekki þessu fólki í heimsókn“

Samþykkti að segja þeim

Nú er svo komið drengir mínir að heilbrigðisráðherran Swandeesý mun hlaupa í skarð hinna svikulu ljósmæðra, sem eru búnar að segja upp störfum, ásamt með Katrínu, sem varla veit hvað snýr aftur eða fram á ófrískum kvenmanni, og Stenngrimmi, sem sagður er hafa hjálpað ánum að bera norðaustur á Gunnarsstöðum fyri margt löngu. Og það mun ekki vefjast fyrir hinni vösku sveit að hrista krakkagrísina úr mæðrum sínum og kama þeim til manns. Það er nú þannig. Já.

Já fari ljósmæðurnar og veri, Stenngrimmur vill ekkert með soleiðis leiðindafólk hafa. Og þegar þær so koma skríðandi að fórskör Swandeesýar og vilja grénja út endurráðningu, þá mun Stenngrimmur verða þar fyrir og reka í þær löppina þannig að þær skondrast eins og tilberasnakkar út á götu, út í göturæsi. 

Og í vikunni leið, á ríkisstjórnarfundi, gjörðu ráðherranir stólpagrín að ljósmæðrunum og göntuðust með að þær væru svo undurljótar, að skríði til baka þegar þau sjá þær og harðneiti að koma út fyrr en búið verði að fjarlægja þessar öræfagrýlur. Mest af öllum þókti Katrínu um þessi gamanmál og hún slettist svo til og frá, hrínandi af ofsakæti, að aðrir ráðherrar urðu hræddir um að hún mundi sletta höfðinu af sér. En allt bjargaðist þetta fyrir horn og að lokum samþykkti ríkisstjórnin með hlátrasköllum og látum að segja ljósmæðrum að éta skít þangað til þær hafa lært að haga sér eins og siðað fólk. 

„Það hrúgast inn uppsagnir“

Tilraun frú Ingveldar og Máríu Borgargagns

Það eru fleiri kérlíngar en Ýrr gamansamar þegar kemur að hársnyrtingu og knattspyrnu. Svei mér þá ef það var ekki þegar heimsmeistarkeppnin var á Spáni 1982, jæja eða hvort það var í Þýskalandi 1974, þá gerðist Máría Borgargagn samt svo frek til fjörsins og framúrstefnuleg að hún lét klippa kviðskegg sitt þannig til að úr fjarlægð var aungvu líkara en einhver með yfirvaraskegg væri þar kominn. Þessi snyrting mæltist illa fyrir á baðstöðum og var Borgargagnið hvað eftir annað rekin af vettvangi eftir að hafa berað sig frammi fyrir ungum og eldri í baðklefanum.

Í dag þykir bara ósköp viðkunnanlegt að vaða um kviðskeggslaus með öllu og enginn rekinn burt af sundstað fyrir þessháttar snyrtimennsku. Þær Máría Borgargagn og frú Ingveldur hafa tekið þessar breytingar á tíðarandanum reglulega til umræðu á síðustu árum. Þær eru samdóma um, að þetta sé eitthvað skrýtið og Borgargagnið hefir hugleitt alvarlega hvort hún ætti að kæra þá aðila sem refsuðu henni á sínum tíma fyrir ögrandi kviðskeggstísku. 

En hvort þær eðalvinkonur, frú Ingveldur og Máría, höfðu rætt þessi mál lengur eða skemur, oft eða skjaldan, þá varð það úr að þær ákváðu að gjöra tilraun á Kolbeini og Indriða Handreði. Næst þegar þeir höfðu í staupinu hvöttu eiginkonur þeirra þá mjok til drykkjunnar og brátt hvarf þeim allt vit, ráð og ræna. Er þar var komið sögu var eftirleikurinn auðveldur: Þær Máría Borgargagn gjörðu sér nefnilega hægt um við og fjarlægðu með rakhníf helminginn af kviðskeggi eiginmanna sinna, en settu strípur og lím í þann helming er ekki var fjarlægður og létu þá síðan lausa úti á strætinu um miðjan dag, nauðabera neðan nafla. Ekki stóð á viðbrögðunum: Krakkar tóku sig til og köstuðu skít í þá félaga, en illar konur spörkuðu í þá og hótuðu að höggva undan þeim. Loks kom lögreglan og fór með þá beint á geðveikrahælið, án viðkomu á lögreglustöðinni. Af þessu drógu frú Ingveldur og Máría Borgargagn þá ályktun að lítið hefði í raun og veru breyst síðan 1982 eða 1974. 

Tók HM-klippinguna alla leið

Í þann tíð frú Ingveldur stundaði ballett og fyrsti rafhjólastólsmaðurinn fór sér að voða

Varla finnst á byggðu bóli annar eins viðrinisháttur og svokallaður ballett, eða hvað þeir nefna þennan lágkúrulega fíflagang. Að vísu hefur einkennilegum mönnum tekist fyrir all-löngu síðan, að færa ballettþvæluna í listrænan búning, sem er af nákvæmlega sama tagi og nýju fötin keisarans. Og úrkynjaðsti hluti borgarastéttarinnar mætir í gömlu draugahallirnar sínar klæddir í kjól og hvítt til að horfa á þetta fyrirbrigði undir sellósargi og pákuglymjanda. Það er illa hugsanlega að nokkur tvífætt skepna, klæddeins og mörgæs, geti lagst lægra en að eyða peningum sínum í að fá að horfa á ballett.

Á sínum tíma stundaði frú Ingveldur ballett, sem í þá daga var kallaður ,,listdans." Þann kafla í lífi sínu kallar frú Ingveldur ,,þegar ég var viðrini." Endalok ballettferils frú Ingveldar var líka ósköp snautlegur: Hún var rekin eins og hundtík úr Þjóðleikhúsinu fyrir að hafa í fjórgang dansað Svanavatnið vel ölvuð fyrir fullum sal af heimsku fólki. Þegar frú Ingveldur var að missa jafvægið í ,,dansinum" og kútveltast um sviðið, já og einusinni fram af sviðinu, þá reis draslið úr sætum sínum og klappaði þar til það dauðverkjaði í lófana. Draslið hélt nefnilega og brennivínslætin og velturnar um sviðið og fram af því hjá frú Ingveldi ætti að vera svona samkvæmt uppskriftinni.

Þegar búið var að reka frú Ingveldi frá ballettiðkan hefndi hún sín grimmilega með því að kukka á tröppurnar hjá listrænum ballettráðgjafa ríkisins, sem hafði beitt sér hvað harðast fyrir því að reka hana. Og allt fór að óskum: Listrænn ballettráðgjafi ríkisins, sem var afar sjóndapur maður, rann í hroðanum þegar hann ætlaði til ráðgjafastarfa sinna morguninn eftir, og endasentist eins og útþanin lóðabelgur niður tröppurnar. Eftir þá byltu var hann ekki einungis sjóndapur heldur og einnig svo fótfúinn að hann varð að notast við hjólastól. Og af því ráðgjafi þessi var af æðra elítustandi varð hann þess heiðurs aðnjótandi að verði fyrstur Íslendinga til að fá rafdrifinn hjólastól. Ekki er vert að orðlengja það, en maður þessi ók spítthjólastólnum með sjálfum sér um borð í veg fyrir valtara. Seinna var samið kvæði til söngs um þann atburð, ráðgjafnanum til háðungar, þó svo að þá hefði karlskepnan legið útflött í gröf sinni vel á annan áratug.

Draumurinn kviknaði við fermingu

Borg hinna djöfullegu lasta

Þessir drengir hafa ekkert til Volgógrað að gera. Í Volgógrað eru slóttugar konur, lauslátar, og hafa til siðs að afvegaleiða unga pilta, hella þá fulla og afsveina þá. Ef það er vilji Íslendinga að drengirnir okkar lendi ekki í soleiðis kræsingum þá koma þeir í veg fyrir að þeir fari til Volgógrað.

Bara nafnið eitt á borginni, Volgógrað, er óhugnanlegt, hreinn viðbjóður, ef eg má taka þannig til orða. ,,Grað" vísar náttúrlega til óseðjandi kynferðislöngunar borgarbúa og ósiðsamlegrar hegðunnar þeirra. Ekki þarf að að spurja, að í Volgógrað er allt útbíað í fransós og flatrara,og lekandadjöfulinn liggur þar bókstaflega í landinu, enda eru heita flugurnar illræmdu, sem sveima sleitulaust um borgina og þá sérstaklega á íþróttavöllum hennar, lekandaflugur og eru stórhættulegar.

Sjálfir eru íbúar Volgógrað löngu ónæmir fyrir flugnaplágunni, sem og borgarsjúkdómunum, það er að segja, að þeir eru allir með fyrrgreinda sjúkdóma en eru löngu hættir að finna fyrir þeim, drepast bara úr þeim fyrir fimmtugt og allir eru ánæggðir með það. En við verðum að koma í veg fyrir að piltarnir okkar verði keyrðir til þessarar ógurlegu borgar hvar lekandagrýlurnar vaka yfir nóttinni og deginum líka. 

Mættur til Volgograd eftir 23 tíma ferð

Hreppsnefnd sem rífst út af Gú-Stafi Níelsarsyni hafnar inn við Sundin blá

Það er ekki amalegt fyrir Dag, þegar að honum er sókt, að hafa annan eins skelmi og Gú-Staf Níelsarson að bera fyrir sig þegar Líf Magnínudóttir hefir gjört í sig í ræðustól. Ég hefi nú í rúma klukkustnd haft fávísa skemmtan af að hlusta á fyrsta fund nýkjörinnar borgarstjórnar. Ef fundarhöld þessarar kyndugu hreppsnefndar verða til frambúðar eitthvað í líkingu við það þarna hefir fram farið til þessa, og Gú-Stafur Níelsarson verður einna helst til umræðu, má vel búast við að megnið af hreppsnefndinni verði farin í lokaða langtímavist inni á Kleppi fyrir áramót.

Ekki verður séð að Reykjavík og Reykvíkingar verði fyrir nokkru tjóni þókt drjúgur hluti hrepssnefdarinnar atarna fari í spennitreyju á Klepp, nær væri að kalla það gæfu Reykvíkinga að losna við þessi gægsn úr Ráðhúsinu. Þarna hefir fólk rifist um trúnaðarbrigsl eins og drukknir bófar í bófahjörð og aunginn veit lengur hvur lak og hvur lak ekki, nema hvað Líf Magnínudóttur lak úr fundarsal og hefir taðhúsi borgarstjórnarkvenna verið lokuð og læst síðan.

Ofan í kaupið virist eins og Vigdís nokkur Hauksdóttir gangi laus í hundarsal borgarstjórnar Reykjavíkur. Hvað það á að fyrirstilla veit aunginn og veirðist ekki nokkur maður hafa skýringu á veru hennar þarna. En það má Vigdís eiga, að hún hefir ausið á bæði borð úr brunni visku sinnar og það er aungin smá-viska. En þessi hreppsnefnd væri best geymd söltuð ofan í tunnu eins og þrítugur húðarjálkur, sem aldreigi var á sinni ævi nothæfur til brúks. Þó væri sá munur á húðarjálknum og hreppsnefndinni í tunnunni, að húðarjálkurinn væri ætur en hreppsnefndin væri baneitruð, svona grámygluð upp úr pækli.

Borgarstjóri ber fyrir sig Gústaf

Tilgangslaus bænaskjöl

Ekki veit ég hvort þessi Marta, sem skifar opna bréfið heilbrigisráðherrra, gerir sér grein fyrir að það hefir aungvann tilgang að eiga orðastað við borgaralegu íhaldsbrussuna Swandeesý dóttur hans Svavars Sendiherra. Það er nefnilega algerlega alveg sama hvort Marta, eða einhverjar aðrar bugaðar sálir, senda Swandeesý þessari opin eða lokuð bréf, spjalla við hana undir fjögur augu eða í hópa fólks, Seandeesý mun alltaf taka ser stöðu með Engeyingum og Sjálfstæðisflokknum gegn hinum fátæku og buguðu. Þannig er nú það.

Það góða við núverandi ríkisstjórn er, að ríkisstjórnarþátttakan mun ganga af loddaraklíkunni VG steindauðri, og er það vel. Dauði þessa óheiðarlega auðvaldsflokks mun verða mörgum sósíalistum fagnaðarefni, því satt að segja hefir verri óværa en VG ekki herjað á íslenska vinstrihreyfingu frá upphafi vega. Og það mun verða hið sjálfvirka réttlætislögmál náttúrunnar sem að lokum kastar rekunum yfir hræið af VG. Þann dag verður ástæða til að fagna.

Að öllu þessu samanlögðu þá má ljóst vera að Marta þessi og annað heilsubótarfólk hjá ríkinu getur aflagt með öllu að senda bænaskjöl, opin eða lokuð, á gjörspillta stjónrnmálasnápa, en leggja þess í stað alla áherslu á að finna ráð til að steypa hinu úrkynjaða auðvaldi af stóli. Eftir byltingu getur Swndeesý, Stenngrimur og Katrín meiningarlausa sótt um pólitískt hæli á Tórtólu, ásamt Bjarna Ben og dóttur Alfredós og fleira liði af því tagi.  

Heilbrigðiskerfið byggist á fólki

Hún minnir svo sannarlega á Jón Íþróttamann

Þetta minnir ósköp mikið á Jón Íþróttamann og afrek hans. Jóni þókti takast best upp við íþróttir þegar aðstæður voru sem verstar og leikurinn kominn út fyrir alla velli og vegi. Hann hljóp til dæmis eitt sinn stanslaust vel á annan sólarhring í ofviðri með stórhríð. Loks þá hann lét staðar numið spannaði hlaupið þrjár sýslur, það hófst í Kjósarsýslu og lauk við fjarhús vestur á Snæfellsnesi. Því miður brugðust Snæfellingar illa við komu Jón Íþróttamanns og ráku hann öfugan af höndum sér. Þeir gáfu honum sem sé að sök, af því hann fannst í ókunnugu fjárhúsi, að hann væri stórbrenglaður öfuguggi og hættulegur sauðfé.

Og þó Anna Berglind hafi staðið sig með afbrigðum í utanvegahlaupinu þá mun allt hennar brambolt verða hégómi, prump og pí miðað við stórfengleg afrek Jóns Íþróttamanns. Þegar formlegum íþróttaferli Jóns lauk gerði hann sér lítið fyrir snöri sér að kvennafari, sem einlæglega varð ærið hlálegt og kvennpersónurnar snakillar við honum og brúkuðu kjaft.

Þó er í frásögur fært, að Jón Íþróttamaður hafi sængað með einni hlandsprengju, ægilegum kvenkosti sem minnti helst á steypireyði, slík vóru sporðaköstin og hvalablásturinn. Reyndar lék helvísk hlandsprengjan Jón svo grátt að hann var rúmliggjandi á fjórða mánuð eftir ærslin. Og svo mikið uppáhald fékk Jón á hlandsprengjunni, þrátt fyrir útreiðina, að hann bað hana að giftast sér, en sprengjan svaraði með kumri og hvæsi og gaf honum utanundir og þar með vóru dagar Jóns Íþróttamanns nær taldir.  

Fall reyndist fararheill