Nýjar uppgötvanir sagnfræðinga um raunverulegt eðli vissra einstaklinga

Meinligur misskilningur hefir lengi hulið sagnfræðilegar staðreyndir sem snúa að fáeinum stórfrægum persónum, flestum kvenkyns. Þar eiga í hlut ekki ókunnari stúlkur en Mjallhvít, Öskubuska, Þyrnirós, Rauðhetta og Gréta, systir Hans, götustráksins alræmda. Af þessum fimm heiðurstelpum var Gréta tvímælalaust þeirra verst að innræti og tiltektum. Það var ekki að ástæðulausu sem faðir Hans og Grétu og stjúpa þeirra fóru með börnin út í skóg og skildu þau þar eftir í þeirri von að villudýrin mundu rífa þau í sig; þau höfðu nefnilega, blessuð litlu systkynin, reynt ítrekað að eitra fyrir stjúpunni og stundum pabbanum líka, því þau girntust bankabækur þeirra og péningakistla.

En því miður viltust Hans og Gréta ekki meir en svo í skóginum, að þeim lánaðist að komast heim aftur eftir að hafa myrt gamla konu á hroðalegasta hátt. Enda létu þau það vera sitt fyrst verk eftir ævintýrið í skóginum að laumast aftan að stjúpunni, þá hún átti sér einskis ílls von, og kyrkja hana með vírspotta, gítarstreng í tóntegundinn a, sem Gréta hafði falið bak við tré í garðinum heima hjá þeim. Og þegar pápi barnanna kom heim eftir að hafa mjólkað kýrnar fyrir prestinn, dró Gréta upp haglabyssu og otaði að karlinum og bauðst til að skjóta af honum höfuðið ef hann gerði veður út af andláti stjúpunnar og faðirinn lagði niður skottið og lét sér umsvif Grétu vel líka.

Eins og sést af sannleikanum um Hans og Grétu og viðskiptum þeirra við stjúpuna, þá er þarna ekki um einsdæmi að ræða. Mjallhvít, sem vér trúðum að væri litla, sæta fyrirmyndarstúlkan, var í raun og sann svívirðilegt óhræsi. Með sögunni af samveru hennar með dvergunum sjö er höfundur frásagnarinnar að gefa undurfínt í skyn að Mjallhvít hafi verið óð af frygð og haft með ekki færri en sjö kalmönnum í einu; og þetta með að þarna hafi verið um dverga að ræða, er aðferð ritarans að láta vita að þar hafi farið unglingsstrákar, gjörspilltir af illu eðli götunnar.    

Fjarskiptakostnaður þingmanna helmingast

Fyrsta skiptið er æði misjafnt eftir því hvur í hlut á

-Mig rekur ekki minni til að það hafa verið eitthvert fyrsta skipti hjá mér, ég var nefnilega blind-augafull og hann varð eins og skítur þegar ég gekki í skrokk á honum daginn eftir. Síðan hefir vesalingurinn verið geymdur á hælinu og þess vandlega gætt að hann komist ekki út og fái að auglýsa sinn raunverulega innri mann. Ekki man eg heldur eftir fyrsta kenndiríinu, af þeirri einföldu ástæðu, að ég, þá barn að aldri, fór í svefni fram í stofu og dakk mig gersamlega út úr og vaknað ofurtimbruð daginn eftir bak við stofusófan, en þá hafði verið gerð að mér dauðaleit í nokkra klukkutíma, en engum hugkvæmst að kíkja bak við sófagarminn.

Þegar Kolbeinn var beðinn um að lýsa sínu fyrsta skipti varð hann óður, braut allt og bramlaði í eldhúsinu og hljóp síðan út og sparkaði í hund nágrannans. Útaf því sparki brutust úr mikil átök, því nágranninn og kerling hans tóku ófarir hundsins óstinnt upp og réðust á Kolbein. Þeim slag linnti ekki fyrr en frú Ingveldur tók í taumana og lagði höndur á nágrannana og lék þá grátt, en þá hafði nágrannahjónunum tekist að toða handfylli af hundaskít upp í Kolbein. Hinsvegar veku furðu hve Kolbeinn brát illa við þegar ,,fyrsta skiptið" var nefnt, og talið líklegt að eitthvað verulega ódennsilegt sé í pokahorninu hjá þessum einkennilega manni.

Hinsvegar mað Máría Borgargagn furðuskýrt eftir fyrsta skiptinu hennar og Indriða Handreðs; það var heima hjá frú Ingveldi og varð öllum strax ljóst að hér höfðu tvær ósiðlegar menneskjukindur lennt uppí hjá hvorri annarri. Á meðan þetta ,,fyrsta skipti" þeirra Handreðs og Borgargagns fór fram sat Brynjar Vondalykt með prik í hendi á stól við hliðina á bæli þeirra og potaði prikinu í afturendan Handreðsins er honum þókti Handreði daprast flugið og hvatti hann dáða með grófum frýjunarorðum og öðrum ljótum munnsöfnuði. Síðar vóru þau Máría Borgargagn og Indriði Handreður verðlaunuð fyrir afburða snallt og tæknilegt ,,fyrsta skipti" og forsetinn kallaði þau til sín og veitti þeim orðu og heiðursskjal til að hengja upp á vegg.  



 

Fyrsta skiptið ekki endilega fullkomið

Ferðir þeirra á Esjuna hafa svo sem ekki verið til fjár

Já, margar fræknar ferðir hafa þær farið á Esjuna, vinkvendin góðu, frú Ingveldur og Máría Borgargagn. - Þetta helvítis merrhryssi reyndi einusini að ýta mér fram af Esjunni, sagði frú Ingveldur, þung á brúnina, þegar hún var beðin að rifja upp skemmtilegar fjallgöngur. - En sem betur fer gat ég vikið mér undan og helvítis afstyrmið missti marks og datt beint á andlitið í forareðju. Hún var svo reið af því að ég varð á undan henni upp á brúnina. 

Í einni Esjuferðinni kynntust þær stöllur þremur steggjum af erlendum uppruna. Skipti aungvum togum, að bak við nokkuð stóran stein uppi á fjallinu tókst þeim að koma öllum þessum framandi drengjum úr buxunum og reyna manndóm þeirra. Löngu síðar klöguðu þessir giljagaurar þær frú Ingveldi og Borgargagnið í lögregluna í heimalandi sínu og sökuðu þær um kynferðislega mismunun og svívirðilegt háttarlag og talsmáta. Þá gerðu þær vinkonurnar aðsúg að tveimur samkynhneigðum dömum á fjallinu, sproksettu þær af hjartans lyst og höfðu ófétislega tilburði í frammi, sem gengu gjörsamlega fram af veslings konunum.

Aðeins einu sinni hefir frú Ingveldi tekist drösla Kolbeini eiginmanni sínum upp á Esjuna. Það var vond ferð og erfið og Kolbeinn ölvaður í meira lagi. Uppi á bjargbrúninni rann dálítið drykkjuæði á Kolbein og hann fór að haga sér ósæmilega. Þegar frú Ingveldur sá að engu tauti væri komið við eiginmanninn seldi hún hann í hendur öfugugga nokkurs, sem fyrir tilviljun hafði brugðið sér í fjallgöngu; greiddi hann 25 pund sterling fyrir afnot af Kolbeini. Þegar Kolbeinn slapp loks frá öfugugganum og skilaði sér til byggða var hann útlítandi eins og hann hefði legið árum saman í hraungjótu.

„Sniðugt að gera þetta hundrað sinnum“

Þau hjón hafa mjög vonda reynslu af Pírötum

Enginn í þingliði Pírata náði að ljúka burtfararprófi úr leikskóla. Öll eiga það sameiginlegt að hafa fallið á leiksólaprófum og hlotið vitnisburðinn ,,gáfnafar smágert, mikið fyrir kjánaskap, greina illa smáatriði frá aðalatriðum, fýlugjörn og leiðinleg." Og sona fólk þurfa aðrir alþingimenn að neyðast til að umgangst á vinnustað sínum og eiga á hættu að bíða af tjón á heilsu sinni. Þó eru ,,aðrir alþingismenn" lítið skárri en Píratar, sumir jafnvel mikið verri.

Frú Ingveldur bauð þingflokki Pírata í helgarsamkvæmi til sín og Kolbeins í síðasta mánuðu. Eftir helgina var frú Ingveldur mjög þreytt og Kolbeinn, eiginmaður hennar, allur af manni genginn. Þau hjón eru samdóma um, að Píratarnir hafi hagað sér eins og kvikindi, skriðið undir borð og bekki að hætti nagdýra en valsað um húsið þess á milli á svipinn sem slóttugir refir. Mest var þó um dýrðir hjá Pírötum í samkvæminu þegar þeir stóðu Brynjar Vondulykt og Indriða Handreð að verki í miðstöðvarkompunni; þá grenjaði gjörvöll þinghjörð Pírata: Spilling, spilling og börðu sér á brjóst og lýstu yfir að sona mundi aldrei nokkur Pírati hegða sér.

En þó fór sam svo að lokum, að Máríu Borgargagni og frú Ingveldi tókst að fleka tvo Pírata og fá þá til við sig á heldur sona vafasaman hátt, úti í bílskúr. Daginn efir kváðust þær frú Ingveldur og Borgargagnið skjaldan hafa komist í tæri við sérkennilegri öfugugga á holdlega sviðinu og hristu ákaft höfuð sín þá er þær voru spurðar hvort þær vildu endurtaka leikinn. - Nei, sagði frú Ingveldur, - þessu fólki hleypi ég ekki aftur inn í mín hús; það var allt útsvínað eftir þau í bílskúrnum og Máría vinkona mín Borgargagn hefir haft, síðan þetta gerðist, sérlega illa gigt í hægri rassakinninni, sem leiðir niður í tær og nárinn er helaumur svo hún getur varla gengið nema með göngugrind. Nei, Pírataandskotum hleypi ég ekki inn á mig aftur. Þá gæti ég allt eins boðið villiminkum í heimsókn til mín.

Píratar sagðir erfiðir í samstarfi

Ný heilsuvá í uppsiglingu; læknar tala um faraldur og jafnvel drepsótt

Þó svo að nikótínprangarinn þyrfti að borga heilt ráðhús fyrir að fá að manga með rafknúna vindlinga og það sem þeim við kemur væri það áættanlegt fyrir oss skattborgarana. Fyrir nú utan hvað sona rafmangsreykingar eru ánalegar og gera þá sem þær stunda fáránlega á velli, þá er þetta óhollur fjandi sem leiðir grandalausan kjanann út í harðari neyslu,Camelreykingar, Half and Half, síðan svart tóbaksgums upp í nasirnar og undir varirnar, loks undir forhúðina og upp í veslings rassboruna; þá er tóbakshringurinn fullkomnaður og tímabært að fara að undirbúa útför hins tóbaksóða manns eða konu.

Nú eru vísindamenn í Bandaríkjunum farnir að kanna hvort slík nikótíngredda, eins og hér hafin með roforkuvindlingunum, sé ekki líklegt til að leiða neytendur út í kókaínnautn og eftirsókn í kynsvall með vandalausum. Þetta er í alla staði merkileg vísindarannsókn og til þess fallin að sanna svo ekki verði um villst, að nikótínfíkn, knúin rafurmagni, muni geta af sér alvarlega heilbrigisvá, hnignun á siðferði og félagslegt öngþveiti. Þá munu menn sjá, að ekki er of mikið að sá sem vill höndla með annan eins subbuskap og viðbjóð greiði sem svarar andvirði ráðhúss fyrir eitursöluleyfið.

Þó er alverst hvernig rafmagnsrettureykingar fara með neytendur. Á hverjum degi þjóta sjúkrabíla þvers og kruss um höfuðborgarsvæðið undir fullum ljósum og sírenublæstri, þeirra erinda að flytja útúrveipaða ofreykingaaumingja nær dauða en lífi á sjúkrahús. Og sumir ná ekki einsinni lifandi á spítalann og fara beint í gráðugar lúkurnar á líkistusmiðnum. En þá sem með lífsmarki eru verður fyrst að vaska upp í rýminu þar sem sjúkrabílarnir eru þvegnir, því fórnarlömb raforkunikótínsins byrja ævinlega á að gera í buxurnar þegar nautnin svífur á þá og þurfa sjúkrfluningamennirnir iðulega að klippa fatalarfana utan af sjúklingunum og verka þá með strákústi upp fyrir herðar. Og hvernig haldið þér, vinir mínir, að ástandið og fýlan sé í sjúkrabifreiðinni eftir að rnulaus veipari hefir verið fluttur í honum upp á sjúkrahús til að rayna að bjarga lífi hans?

Borga „heilt raðhús“ fyrir leyfin

Meðan logar í stertinum og stalínískur morgundrykkur

Kobeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður hefir um langan aldur verið afar heilsubótarsinnaður og tekið bætiefnin sín reglulega í mörg ár. Fyrir tveimur árum gaf hann svo út leiðbeiningarbæklinginn ,,Bætiefnagleðin í máli og myndum." Í bæklingnum kemur fram, strax á fyrstu blaðsíðu, að Kolbeinn hefir lengi haft til siðs að byrja daginn eftir kenndirí með því að drekka úr tveimur fullum vatnsglösum af óblöduðum vodka, helst stalínískum, og þar á eftir að soga vænan slurk af kólmubísku kókaíni upp í nasaborurnar. Þegar fyrrnefnd bætiefni eru farin að virka og krauma í vömb, nefgöngum og heila, hefir Kolbeinn snör handtök og gleypir í sig hákarlalýsi, 650 grömm súrt hvalrengi og æðikolluket steikt upp úr margaríni og sykri ásamt hálfu kílói af skyrhákarli, sem er gljábrúnaður á pönnu áður en honum er steyp saman við kolluketið. Síðan tekur hann aðra umferð á þeim stalíníska og þeim kólumbíska og er að því loknu fær í allan sjó, enda stökkru Kolbeinn þá til vinnu sinnar og gjörir skyldu sína í þágu þjóðfélagsins. 

En því miður er ég, og væntanlega þjóðin öll, sammála um að hætt sé við að frú Bergmann fengi hastarlega í belginn ef hún tæki inn þó ekki væri nema helming bætiefnanna sem Kolbeinn innbyrðir að morgni dags eftir kenndirí. Meira að segja Brynjar Vondalykt hefir orðið uppvís af að gera í buxurnar eftir að hafa reynt áðurgreinda bætiefnainntöku. Og frú Ingveldur ropar stundum vel og lengi eftir að hafa snætt og drukkið þennan frábæra bætiefnamorgunverð með Kolbeini eiginmanni sínum.

Þá segir í heilsubótarriti Kolbeins, að sú margfræga kvinna, Máría Borgargagn, hafi komist upp á lag með að mala saman hundasaur, gallpæklaða sveppi, kæsta ærgor og sýkt innyfli úr svartbak, allt að sjálfsögðu mjög vel þurrkað. Þegar þessi efni eru orðin vel duftuð blandar hún duftinu til helminga saman við Half and Half reyktóbak og heimaræktað kannibiss og reykir þetta síðan í pípu og segir hún kraftinn í þessu svo mikinn að hún skjótist langleiðinu út úr gufuhvolfinu við fyrsta smók og eftir fimmta smók sé hún lennt í hymmnaríki og dvelji þar meðan logar í pípustertinum. 

 

Hvenær er best að taka bætiefnin inn?

Hátt er siglt og sviðnar stél og haldið áfram með sprungna vél

Þeir gjörast nú ærið háfleygir verklýðsforingjar vorir og vandséð hvernig þetta ferðalag endar hjá þeim; það er nefnilega ekki enn útséð með að þeir gæti að sér þegar stélfjaðrirnar á þeim fara að sviðna og haldi áfram upp þar til allt er um garð gengið og þeir orðnir að grillösku. En það er svosem við hæfi að eftirmenn Dóra gamla Björns í Dagsbrún og Mánga L. Sveinssonar í VR fari allt í einu og upp úr þurru að míga utan í flugþjóna og flugfreyjur og skilja það fólk síðan eftir holdvott og fremur illa þefjandi.

En frú Ingveldi er andskotans sama hvað eftirmenn Dóra og Mánga í VR taka sér fyrir hendur; hún bannaði Mánga inngöngu í helgarsamkvæmi að heimili hennar og Kolbeins, og þegar karlinn ætlaði samt sem áður að smygla sér inn náði frú Ingveldur taki á buxnastreng höfðingjans, hóf hann á loft og hljóp með hann út í ruslatunnu; það var víst geðugt upplitið afgreiðslukassaforingjanum þegar hann skreið aftur upp úr tunnunni, allur útataður sorpi og öðru þaðan af verra. Og nú hefir frú Ingveldur gert þá kompána, Brynjar Vondulykt og Indriða Handreð, út af örkinni til að kippa nokkrum málum í lag. Fyrir það fyrsta vill frú Ingveldur brennivín í matvöruverslanir og sjoppur; í örðu lagi vill hún einkavæða heilsbótariðnaðinn allan og óskiptan inn í veröld brasksins; í þriðja lagi, frelsa útgerðina um alla framtíð undan allri skattheimtu, veiðigjöldum, eftirliti og öðrum þeim plágum sem fara í taugarnar á útgerðamönnum. Til viðbótar er hinum orðlögðu þorpurum uppálagt að kippa nokkrum smámálum í liðinn.

En nú þegar viðbúið er að vekalýðsforingjar vorir, hugumstórir og víðsýnir, muni fljúga útúr gufuhvolfinu og brennsig á því nokkuð illilega, þá situr verkalýðurinn eftir munaðarlaus, mamma litla og pabbarnir verða úr sögunni áður en til bardagans við auðvaldið kom. Eftirleikurinn verður líka auðveldur: auðvaldið semur í kjölfarið við Flóabandalagið, Keflavíkur-Stjána og einhverju gufusyfjaða slána til viðbótar, á tíu mínútum og málið dautt. Steindautt. Stöðugleikinn tryggður, sem er tilhlökkunarefni fyrir déskotans fátæklingana því þá geta þeir gengið að því vísu að drukkna stöðugt oft á dag í stöðugleikaforarpollinum. Sannast þá enn einn ganginn ljóðmæli skáldsins er það orkti: ,,að þegar hún var borin í burtu dauð var brauðið ónýtt líka."

Verkalýðsleiðtogar gagnrýna Icelandair

Svartaþoka báðar leiðir hjá Gvöndi Inga í Grænlandsferð hans

Það er aungvu líkara en ferð þingmansins Gvöndar Inga til Grænlands hafi verið ferð án fyrirheita og því síður tilgangs og leiðin hafi verið öll verið gegnum svartan þokumökk, eður blinhríð, með biluð siglingartæki. Ekkert kemur fram í fréttinni hvort Gvöndur Ingi hafi verið einn á ferð eða hvort hálft eða allt þingliðið hafi hafnað á langdýrasta hotéli í Nuuk og dvalið þar óvissan tíma í einni bullandi villu og skammarlegu líferni.

Já, ferð Gvöndar Inga til Nuuk er sannarlega dularfull því hún virðist hafa verið til einskis um ekki neitt en pénígum samt spreðað eins og skít úr skítadreifara í allar áttir. Og hvað ætli Grænlendingum hafi þókt um þennan skringilega söfnuð af Íslandi sem birtust þeim eins og blindar geimverur, óskiljanlegar, flissandi og púandi. Og þegar Grænlendingu bætast við óhuggulegar fréttir af Íslandi um að blinda Alþingsmanna sé svo ofboðsleg að það verði að setja upp ljós fyrir 20 milljonir svo geti lesið bókstafi af blaði utan dyra um hásumarið, þá sól er hæst á lofti, þá er hætt við að þeim falli allur ketillinn í eld. 

Úr því að sona tókst til með fyrstu utanlandsreisu Gvöndar Inga fyrir þingið er nauðsynlegt að Gvöndur gjöri enn betur grein fyrir ferð sinni og lýsi henni fyrir alþjóð í smáatriðum. Ef Gvöndur vill ekki eða getur ekki staðið fyrir máli sínu verður að láta rannsóknarlögreglun um að upplýsa þetta andskotans reginhneyksli, sem Gvöndur, kallgreyið, rataði í á dögunum. Og þegar málið er upplýst verður óhjákvæmilegt að taka fram gapastokkana og leyfa hinum seku að dúsa í þeim í nokkra daga á Austurvelli, drykkjurútum og dópæskunni til ljúflegrar skemmtunar.

„Þetta var rán­dýr ferð“

Í kveld er sálumessa sungin

Djöfuls endaleysa er nú þetta. Bjarni Bjarnason steig ekki neitt til hliðar; hann valt útaf stólnum og skondarði undir borð og liggur nú þar fyrir hunda að kvenna fótum. Aumingja karlinn. Í kveld syngur síra Baldvin sálumessu í musteri sínu Orku náttúrunnar til heiðurs og þá ekki síður sjálfri Orkuveitunni. Sálumessan verður ekki aðeins sálumessa heldur og hámessa, sem líkleg er til að valda straumhvörfum í baráttu lýðsins fyrir náttúruleysi og ónáttúru.

Þegar síra Baldvin settist á kamarinn í morgun fékk hann hugljómun, guðlegrar ættar að hann telur, þess efnis að nú verði geistlega valdið að bregðast við ótíðendum úr Orkuveitunni, útbreiddum pervertismus þar um ganga og illviðráðanlegum dónaköllum og kellingum, sem einskis svífast. Og um leið að blessunarlegt dýrðarljósið, síra Baldvin, sem stendur öllum öðrum nær englum og guðdómi, togaði upp um sig þykka nærbrókina og óþefurinn var í þann veginn að ríða honum að fullu, skaust hugmyndin um sálumessuna alsköpuð fram í frjóan huga hans.

Sem kunnugt er hefir síra Baldvin þann hátt á að skylda sóknarbörn sín til að mæta í allar kirkjulegar athafnir sem honum dettur í hug að halda. Ef sóknarbörn vanrækja umrædda skyldumætingu eiga þau á hættu að sóknarprestur þeirra komi og berju þau til óbóta með eigin hendi, sem er allt í senn, stór, köld, hörð og firnasterk. Í kveld má búast við að síra Baldvin bannfæri tvo perrakarla í sókninni, sem hafa orðið berir af ónáttúru og þar með viðbjóðslegu hugarfari. Og eflaust mun þessi eini kraftaklerkur þjóðarinnar lýsa yfir banni á samneyti fólks við stjórn og stýrimenn Orkuveitunnar, því hann er viss um að nú séu að koma fram áhrifin af því að sækja niður í iður jarðar eftir hita, sem að sjálfsögðu verði til vegna athafna Andskotans í Helvíti og illir andar og djöflar hafi hlaupið í starfslið Orkuveitunnar og borgarstjórn Reykjavíkur. 

Bjarni stígur til hliðar

Athafnakvinnur með blóð á tönnum þess albúnar að reiða til höggs

Þær eru aldeilis ekki náttúrulausar kerlingarnar í háborgaralega glanspíusöfnuðinum FKA og heimta að Orkuveitan rannsaki og rannsaki og segi þeim síðan góðar og gildar dónasögur að rannsókn lokinni. Og athafnakvinnurnar eru komnar með mikið blóð á tönnurnar og vilja forstjóra Orkuveitunnar annaðhvort í gálgann eða á höggstokkinn; það væri nefnilega mikil sigur fyrir efrimillistéttar- og yfirstéttarfémínísmann að ná að ganga frá þessum forstjóra og koma errilegri dragt, tómri eða kanski með lítilsháttar innihaldi. 

Í ofanálag er forstjórinn atarna hvitur kallskarfur, meira að segja rúmlega miðaldra og þar með í flokki fráhrindandi afsláttarhrossa. En ef téður forstjóri er til viðbótar haldinn krataeðli, þeim hlálega sjúkdómi, þá er fokið í öll skjól fyrir karli hann fær að vappa svipugöngin eftir borðinu sem kvennaval FKA situr við á myndini með fréttinni og valkyrjur munu láta svipurnar valhoppa á honum. Það verður trúlega mikið fjör.

Með vaxandi náttúruleysi hefir þolinmæði hrakað og óvild og frekjutryllingur vaðið upp eins og farsótt. Hvað getið þér hugsað yður óhugnanlegra en grimman fémínísta með blóð á tönnum og í munnvikjum og rýtinginn á lofti, roðinn karlablóði? Og nú er forstjóragarmuinn kominn upp á borðið, búinn að stíga til hliðar, en í reykfylltu bakherbergi vinna tvær blóðþyrstar og heilagar fémínístafraukur að því að brýna öxina; það kvað vera sama verkfærið og Axlar-Björn, forfaðir allra sannra fémínísta, var embættaður með á völlunum við Laugarbrekku í Breiðuvík.

Vilja að Orkuveitan rannsaki málið