En þegar Eygló og Gústaf verða sest við borðið í reykfyllta bakherbergi Framsóknarfjóssinn, þá ríkir eindrægnin ofar öllu

Hvaða endemis kjánaskapur og barnalegt rugl er þetta í konunni Eygló Harðardóttur, sem gárungarnir í Framsóknarflokknum gerðu að ráðherra fyrir ekki svo alls löngu. Gústaf okkar hérna Níelsson, facebookvinur minn, er skoh í víðasta skilningi fullboðlegur í hvaða nefnd eða embætti fyrir Framsóknarflokkinn, enda samsamar hann sig ósköp vel nýfrasóknarsefnunni, sem leidd var formlega út úr skápnum fyrir borgarstjórnarkosningarnar síðast liðið vor.

Hvað þetta fjas í Eygló, þess efnis að skipan Gústafs í Mannréttindaráð Reykjavíkurbor sé óásættanleg, á að þýða er ekki gott að átta sig á við fyrstu sýn. Svo rennur náttúrleg upp fyrir manni sá glæsilegi sannleikur, að fussið í þessari litlu framsóknarmaddömu óekta, blekking, hræsni. Framsóknarmenn nútímans vilja nefnilega innleiða sína tegund af mannréttindum, en eru hræddir við að almenningi þyki þau ljót mannréttindi, þessvegna sé best senda litlu framsóknarmaddömuna á vettvang til að þykjast hneyksluð og full vandlætingar á afkvæminu. En þagar Eygló, Gústaf og borgarstjórnargriðkurnar í borgarstjórninni eru sestar við borð í reykfyllta bakherberginu í Framsóknarfjósinu með sjálfri gömlu heilsulausu Framsóknarmaddömunni, Sigmundi Davíð og kaupfélagsstjóranum á Sauðárkróki, þá ríkir mikil og fögur eindrægni þar sem allir eru svo innilega sammála um hina nýju og einstaklega sérstæðu mannréttindastefnu flokksins.

Eftirmáli: Nú hefir oss hrekklausum almenningi á Íslandi borist sú ógnvekjandi fregn til eyrna, að borgarstjórnrgriðkur gömlu Framsóknarmaddömunnar hafð fallið frá því að skipa Gústaf í Mannréttindaráð. En það er búið að prufukeyra karlinn og ryðja brautina fyrir hinni nýstárlegu mannréttindastefnu framsóknarkauðanna.

„Óásættanlegt“ að skipa Gústaf