Kérlíngabækur í yfirþyrmandi stórmeirihluta

Þessa dagana er mikið um að vera í kérlíngabókadeildinni og atgangur svo harður á köflum, að guðsþakkarvert er að ekki hafi hvað ofan í annað orðið stórslys. Kérlíngarbækurnar, sem út koma hér á landi, eiga það allar sammerkt að vera bragðlausar og að mestu leyti óskiljanlegar, meira að segja vel læsu fólki. Þegar kerlíngarnar eru teknar tali, þá láta þær sem skræðurnar sem frá þeim koma séu gífurleg vísindarit, þar sem kafað sé ofan í hinstu og innstu rök mannskepnunnar og guðs almáttugs. Já, það eru engar venjulegar bækur kérlíngabækur tuttugustu og fyrst aldarinnar.

Frú Ingveldur ritaði fyrir skemmstu lærða grein um málefnið kérlíngabækur í Flokksblaðið. Gefum frú Ingveldi orðið: ,,Ég minnist Vilhelmínu Kroch rithöfundar sem óhemju leiðinlegrar og andfúllar kérlíngarnöðru, sem náði aldrei upp í nefið á sér af íllsku vegna þess að henni tókst aldrei um sína daga að safna öðru skeggi en kviðskeggi, hrokknu, flæktu og mislitu. Þessi óæskilega kérlíngarbora hafði það helst fyrir stafni að skrifa kérlíngabækur um andstyggilega misyndiskarla og kvenkyns fórnarlömb þeirra. Einn þessara ógæfumanna í bókum Vilhelmínu er greinilega fyrrum eiginmaður hennar, Indriði Handreður, og lýsir hún honum sem sérstakri óráðvendistusku og afbrotamanni, sem í bókarlok er tekinn af lífi af hópi vaskra skjaldmeyja, sem unna réttlæti og fögru mannlífi". 

Mér er sagt, að fyrir þessi jól séu 97,4 prósent útgefinna bóka eftir konur, þetta séu sem sé öldungis algerð kérlígabókajól með öllu því bragðleysi, tilgerð og tómhyggju sem slíkum bókmenntum heyra til. Það er því líklegt að sú tíð sé liðin þegar G.Grímsson Grunnvíkingur skrifaði tvöhundruð bækur, þrjúhundruð bækur, og einhverjir óráðsíukarlar þóktust ekki hafa annað þarfara að gera en að semja Íslendingasögurnar. Svo læt gáfumennum á borð við Egil Helgason og Kolbrúnu Bergþórsdóttur eftir að skera úr um hvorar séu þarfari og betri kérlígabækurnar eða Íslendingasögurnar.

 

Duft valið besta íslenska skáldverkið