Svo virist sem andlát VG dagist um nokkra mánuði héðan í frá

Satt best að segja hélt ég að VG væri hrokkið uppaf, hefði fengið hægt andlát um þingslitin í vor og útförin farið fram í kyrrþey. Nú, ég hafði ekki hreyrt minnst á þennan flokk síðan einhvern tíma um miðjan síðastliðinn vetur og var hreinlega búinn að gleyma að þetta fyrirbæri hefði nokkru sinni verið til. Svo var það fyrir einum eða tveimur dögum, að fréttaþulur í útvarpi sagði frá því að fræg búrtík fyrrum formanns VG og kvótagreifanna hefði afráðið að gefa ekki kost á sér lengur í varaformannsembætti VG; þá fóru að renna á mig tvær grímur um tímabæran dauðdaga VG á vordögum og að líklega væri því miður enn vottur af lífsmarki með hræinu. Og í kvöld birtist Litla-Kata þjónustustúlka flokkseigendafélags VG á sjónvarpsskjánum og vældi með rykkjum og skrykkjum yfir því að ríkisstjórnarflokkarnir hefðu ekki enn staðið við einhver kosningaloforð. Jahérna.

Já, blessuð stúlkan var bókstaflega með tárin í augunum út af meintum kosningasvikum ríkisstjórnarinnar, sem hefði auk annarra svika lagt ,,kerfisbreytingar" til hliðar. Getur það verið, að formaður VG og eigendur hans eigi fáar óskir eins heitar og að hinn þríeini Sjálfstæðisflokkur í ríkisstjórninni standi við loforð sín? Á fólk að trúa því að Katrín Jakobsdóttir sé svo yfir sig hrifin af einhverju ómerkilegu kerfisbreytingakjaftæði braskarastjórnarinnar að hún sjái sig knúða til að kjökra tárvot framan í þjóðina vegna þess að umræddar kerfisbreytingar hafi verið lagðar til hliðar? Er ekki orðið tímabært fyrir Katrínu, Steingrím, Álfheiði og Svavarsfjölskylduna að skrá sig til heimilis í Sjálfstæðisflokknum eða í Viðreisn hjá Banza frænda? Þessu fólki líður best við rúllettuborð kapítalismans, það er fyrir nokkru vitað,.Það er blátt áfam hörmulegt til þess að vita að endemin komi sér ekki upp endanlegu lögheimili í Valhöll við bolholt í Reykjavík.

Þá staglast Katrín eins og páfagaukur á að ríkisstjórnin viðhaldi ákveðinni hægrisinnaðri efnahagsstjórn. Það finnst henni ágætt, enda stundaði hún hægrisinnaða efnahagsstjórn með Steingrími og Ögmundi karli. Og það verður Katrínu og Steingrími seint fullþakkað hve dásamlega þau undirbjuggu og framkvæmdu endurreisn gamla, kapítalíska Íslandið upp í skítugar lúkurnar á höfuðskepnum auðvaldsins. Hitt er annað mál, að enn er hlegið hátt að Kötu og Steingrími á Höfuðbóli kapítalismans á Íslandi; þar segja menn að skjaldan hafi fjármagnseigendur haft saklausari og sytsamari kjána í þjónustu sinni. Og ekki hlægja burgeisarnir minna að umhverfisverndunargaspri VG, sem Steingrímur, Kata og Álfheiður hafi saltað niður í tunnu eins og hrossaket norður á Bakka og úti á Drekasvæðinu; íhaldið lætur sér ekki nægja að kalla þau umhverfissóða heldur bæta um betur og fullyrða að þau séu umhverfisbjánar.

Kerfisbreytingar lagðar til hliðar

Var myndin af erlendum útigangsmanni eða íslenskum sjómanni?

Myndin af ,,sjómanninum" sem málað var yfir? Er fólk almennt á því að fígúran atarna hafi verið sjómaður? Og þá hvar? Þessi náungi, sem málað var yfir, var að minnsta kosti líkari útigangsmanni í erlendri stórborg en íslenskum sjómanni. Má vera að hann hafi átt að vera af kannabissósuðum sjóara í Marokkó, en íslenskur var helvítið ekki. Það má heita þokkalegur fjandi að stórútgerðin skuli standa í að klessa grámygluðum Múhámeðstrúarmanni upp á veggi húsa og mála síðan yfir hann aftur, til þess, að því virðist, til að láta húskarla sína auma rífast og slást um að hann sé uppteiknaður á húsgafla í Vestmannaeyjum eða Bolungarvík. Það er naumast hvað þetta lágkúrulega auglýsingarskilirí er mikið listaverk í augum góðærisvíkinga og útrásar.

Það var sosem auðvitað að Eyja-Elliði væri djúpt snortin af lágmenningu á borð við fígúruna af Skúlagötu og ekki heldur að jakkaföt í bæjarstjórastóli á Bolungarvík leggi krók á leið sína til að míga af þessari vemmilegu sjálfstæðisflokkshræsni utan í sjómenn. En nú er blessunarlega búið að mála yfir hinn óþekkta útigangsmann á Skúlagötunni, sem erlendir ferðamenn eru samdóma um að hafi verið hlægilegt dæmi um úrkynjun og smekkleysi borgarastéttarinnar á Íslandi. Það segir sig sjálft, að ef Eyja-Elliði og jakkafötin að vestan taka upp á að láta Skúlagötukarlinn ganga aftur upp um veggi hjá sér verður enn meira hlegið.

En svo öllu sé til haga haldið í þágu upplýsingarinnar, þá hafði ,,listamaðurinn" tvo menn til hliðsjónar verki sínu; annars vegar auglýsingarkarlinn hjá Fisherman´s friend og hins vegar trýnið á Kolbeini Kolbeinssyni skrifstofustjóra og framsóknarmanni sem aldrei hefir í saltan sjó mígið. Niðurstaðan þókti svo listræn í augum sægreifa og fjáraflamanna að þeim fannst tilhlýðilegt að klessa þessu óféti upp á heilan gafl á stóru húsi við fjölfarna götu í höfuðstaðnum. Þagar öllu er á botninn hvolft þá er reyndin sú, að einu listrænu tilþrifin kringum þennan veslings manngarm á gafli Sjávarútvegshússins voru þegar málað var yfir hann, enda var frú Ingveldur löngu orðin leið á að sjá perrasvipinn af eiginmanni sínum í hvur sinn sem hún átti leið framhjá umræddum húsgafli. 

Á efri myndinni sem fylgir þessari færslu gefur að líta ,,sjómannsvininn", Fisherman's friend, en neðri myndin, sem tekin var fyrr í sumar, sýnir Kolbeins Kolbeinsson skrifstofustjóra og framsóknarmann í góðu stuði 

Vill sjómanninn á vegg ráðhúss Bolungarvíkur

Maður fundinn sekur um þríkvæni dæmdur í 10 ára fangelsisvist

Já, ég held maður muni þegar Jón Glámur gítarleikari kvæntis hér um árið. Við athöfnina var hann væddur rafgígju sinni, ógurlegum magnara, og hátalaraboxum á fjórum hæðum og sendi hrá sér vofeiflega tóna við og við svo prestsskepnan var í mestu vandræðum með að koma lestri sínum yfrir brúðhjónunum frá sér. Loks tóks guðsmanninum að blessa skötuhjúin og láta þau stumra jáinu út úr sér, en strax að því loknu hóf brúðguminn trítilspænandi öfgasóló á gígjuna svo að brakaði og brast í öllu kirkjuskipinu og rúðurnar gnötruðu svo ofboðslega að maðkaflugurnar sem bjuggu í gluggunum lögðu á flótta. Presturinn hóf tilraunir til að stöðva Jón Glám, en honum varð ekki hnikað og mátti ekki miklu muna að brúðkaupsgestir féllu í ómeginn af hávaðanum. 

Það var síðan ekki fyrr en um miðja vikuna eftir brúðkaup Jón Gláms og frökenarinnar að upp kom orðrómur þess efnis að ekki væri allt með felldu við þetta brúðkaup; sumir kváðust vita þá meinbugi á ráðahagnum, að Jón Glámur hefði því miður ekki verið alveg ókvæntur maður þegar hann gekk í hjónaband nokkurm dögum áður. Þegar til þess bærir aðilar fóru að rannsaka málið komust þeir að því sér til skelfingar, að J. Glámur var ekki aðeins kvæntur fyrir heldur tvíkvæntur og engin gögn finnanleg sem færðu sönnur á að hann hefði skilið við þær tvær konur sem hann hafði áður kvænst. Aðspurður svaraði Jón Glámur því til, að hann rámaði eitthvað í að hann hefði kvænst einusinni eða tvisvar áður, en því miður gæti hann ekki svarað því hverjum hann hefði kvænst, hann væri ekki nægilega minnugur til að muna soleiðis nokkuð. Því var það, að fólk komst að þeirri niðurstöðu, að þriðja brúðkaup Jón Gláms væri reginhneyksli, og það hefði annað brúðkaup hans líka verið.

Þegar það var orðin sannprófuð staðreynd, að hinn magnþrungni gítarleikari væri fjölkvænismaður, og þar með úrhrak í lagalegum og siðferðilegum skilningi, var ekki annars úrkosta en að ógilda brúðkaup hans númer tvö og þrjú og láta ríkissaksóknar höfða sakamál á henur honum. Í dómsúrskurðinum færði dómarinn þau rök fyrir dómi sínum, að Jón Glámur gítarleikari hefði gerst sekur fyrir Guði og mönnum um svo svívirðilegt athæfi að sjálf samfélagsskipanin væri í stórhættu ef það fengi að líðast. Því þókti dómaranum réttmætt og sanngjarnt að gítarleikari þessi sætti 10 ára fangelsisvist án möguleika á reynslulausn eða náðun. Mætti glæpamaðurinn vel við una að vera ekki dæmdur eftir Stóradómi að þessu sinni, en ef hann gerðist brotlegur við hjúskaparlög aftur gæti hann reitt sig á að lagaákvæði Stóradóms yrðu endurvakin. 

Spilaði í eigin brúðkaupi

Og hann vaknaði upp með hræðilegan geðsjúkdóm

Upp úr hádegi í dag var Kolbein Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður í þungum þönkum og var alls ekki rótt. Hann fann ekki betur en hann væri orðinn raunverulega geðveikur; það hringsnerist allt í höfðinu á honum eins og hann væri kominn með geðklofa, í það minnsta hugarklofa, - eða alla vega einhvern andskotans klofa. Gærdagurinn og nóttin var að hluta hulin móðu og svartholum en inn á milli voru skýrar myndir, heiðskýrar. Samkvæmt hinum skýru myndum var ekki annað að sjá en að hann hefði verið á tveimur stöðum í einu; Kolbeinn mundi nefnilega ofurvel að hann hafði rekist á Brynjar Vondulykt fyrir tilviljun í dragdrottningarbúningi á Laugaveginum klukkan tíu. Þetta hefði verið gott og blessað ef önnur mynd, jafn skýr, hefði ekki staðið honum fyrir hugskotssjónum, en það var að hann hafði mætt Kristjáni Júlíussyni ráðherra á götu í gleðigöngu Samherja á Dalvík; Kristján ráðherra var í samherjabúningi og þeir höfðu óskað hvor öðrum gleðilegrar hátíðar með handabandi. Og Kolbeinn mundi greinilega, að hann hafði litið á armbandsúrið sitt rétt áður en hann mætti ráðherranum og þá var klukkan nákvæmlega tíu.

Það sem Kolbeinn kom ekki heim og saman var sem sé, að hann hefði verið þáttákandi í tveimur gleðigöngum á sama tíma á sama sólarhring, annarri fyrir sunnan hinni fyrir norðan land. Þegar hugur Kolbeins fór óumbeðinn að bera saman búninga Vondulyktarinnar og Stjána ráðherra setti nákaldan hroll að honum. Víst var Brynjar vondalykt óhugnanlegur í dragdrottningarbúningnum, en því miður var Stjáni mörgum sinnum óhugnanlegri í samherjabúningnum. Og það lá við að Kolbeinn trompaðist af deleríum tremens. Honum til bjargar á þeirri stundu var að stökkva upp úr bælinu og uppgötva að hann var staddur í ókunnugu húsi, en það sló huganum í bili frá gleðigöngunum tveimur, Vondulyktinni og ráðherranum. Kolbeinn æddi felmsfullur út að næsta glugga og gægðist út og komst að því að hann hafði ekki hugmynd um hvar í veröldinni hann var.

En þegar Kolbeinn væflaðist gjörsamlega ráðalaus aftur að bælinu, sem hann hafði fyrir skemmstu skriðið upp úr, rak hann í rogastans. Þar lá garmurinn Brynjar Vondalykt í þungu áfengis- og eituefnadái með dragpilsin uppum sig og í mjög klámfenginni stellingu. Þarna lá einnig Máría Borgargagn, nauðaber, í aldeilis óveiðeigandi faðmlögum við sjálfa frú Ingveldi. Yfrum þessi þrjú lágu um þvert Óli Apaköttur og Indriði Handreður, jafn steindauðir og hin, báðir hinir sóðalegustu með brækurnar á hælunum. Það var auðséð hvað þetta helvítis pakk hafði verið að aðhafast um nóttina, hugsaði Kolbeinn og kúgaðist af hneykslun og gubbaði grænu yfir endemin í valnum. En þegar honum varð litið á vegginn ofan við bælið blasti við honum hargans mikil mynd, portrett, af einhverjum hvimleiðasta ráðherra sem uppi hefir verið á Íslandi, ógéðslega væmnum á svip og skælbrosandi. Þá varð Kolbeini nóg boðið og hann hljóp úr þessu andstyggilega húsi eins hratt og fætur toguðu og eitthvert út í buskann. Það næsta sem hann vissi var að hann var blessunarlega staddur á knæpu og þambaði úr hvurju brennivínsglasinu af öðru.  

Svo mikill fjöldi að götur stífluðust

Svo mælti stórsöngvarinn - og þannig brást hundur Arinbjarnar við

,,Sá maður sem sýngur öðrum til skemtunar er fífl, og þó enn meira fífl sá sem sýngur sjálfum sér til skemtunar." Svo mælti stórsöngvarinn Garðar Hólm, mesti söngmaður Íslands frá landnámsöld og til dagsins í dag. Hann sagði líka, að það læri enginn að syngja; ennfremur að ævinlega eigi að syngja eins og verið sé að syngja yfir marhnút, annar söngur sé falskur.

Efilaust hefir Hrefna Líf Ólafsdótiir Snapp orð Garðars Hólm að leiðarljósi er hún syngur fyrir hundana. Þó er sá munur á að þegar sungið er yfir hundum þá æsast þeir upp, en þegar sungið er yfir dauðum marhnúti gerist ekki neitt því marhnúturinn er dauður og engar sögur eru af því að slíkur fiskur hafi risið frá dauðum fyrir söng.

Einhverju sinni tók Arinbjörn Arinbjörnsson upp á því af vangá að syngja fyrir hundinn sinn. Seppi brást hart við og trylltist. Þeir er að komu sögðu að þegar þá bar að hafi Arinbjörn legið blóðugur á gólfinu og öll fötin í tætlum en hundfjandinn setið ofan á hinum fallna og spangólað. Síðan hefir Arinbjörn gætt þess vandlega að hundurinn hans heyri aldrei söng. Segjum nú sem so, að Arinbjörn færi í sitt fínasta púss, því hann væri að fara í jarðarför, og hann tæki hundinn með. Það væri verið að jarða merkispersónu og frægur ópérusöngvar í kjól og hvítt hefði verið fenginn til að syngja yfir hinum burtgengna og skemmta syrgendunum dálítið í leiðinni. En þegar ópérusöngvarinn hefur upp raust sína þá trompast Snati Arinbjarnar, honum halda aungin bönd, og hann ræðst í hendingskasti á ópérusöngvarann fyrir altarinu, rífur klæði hans í tættlur og blóðgar hann hér og þar. Alla rekur í rogastans, nema þann sem hvílir lúin bein í kistunni, því þó hann viti fullvel hvað fram fer í krigum hann þá er honum alveg sama, er bara feginn að einhver viðstaddra hafi þó haft vit á að kæfa öskrin í ópérusöngvaranum.

Heldur tónleika fyrir hundana sína

Opin, einlæg og laung

Ohhh ...  hún er so opin og einlæg og alþýðleg hún Alexandra Súlmann, fyrrum ritstjóri Vogue, að hún myndar sjálfa sig nærri bera og leyfir öllu fólkinu að sjá hvað hún er laus við tepruskap. Leiðinlegur maður segir mér að Súlmann hafi verið full þegar hún myndaði sig og kona leiðinlega mannsins bætti við eftir að hafa skoðað myndina af Súlmann, að þessari kerlu hefði ekki veitt af að skipta um nærbuxur áður en hún myndaði sig. Sona geta sumir verið neikvæðir og leiðinlegir. En við hin sem elskum Súlmann látum ekki úrtölufólk hafa áhrif á gleði okkar.

Úr því minnst hefir verið á Alexöndru Súlmann er ekki alveg óviðeigandi að rifja upp brot úr ljóði eftir frú Ingveldi sem hún orkti þegar hún var fimmtug. Í því ljóði hafi íslensk ljóðlist hafi risið úr öskustónni eftir áratuga niðurlægingu. Þegar fólk heyrði eða las ljóðmæli frú Ingveldar komu þjóðskáld á borð við Einar Ben., Jónas og Matthías Jochumsson strax upp í hugan ásamt Fjölnismönnum. Fyrir ljóðið hlaut frú Ingveldur verðlaunaviðurkenningu Kvenfélagasambands Íslands og Jafnréttisráð sæmdi hana gullmerki ráðsins. 

Vissulega kemur frú Ingveldur til dyranna eins og hún er klædd í ljóði sínu, opiská og einlæg í lífisns amstri. Í eftirfarandi broti fær karlpeningurinn það vel útilátið, so sem hann hefir til unnið, en yfir öllu vofir andi frú Ingveldar, sterkur og ákveðinn, og síst af öllu harmar hún örlög sín og yrkir af kyngimögnuðum krafti:

Pípí mín er loðin og laung,
lafir við hana skiki.
Piltunum þókti hún heldur þraung
og þöndu hana út með priki.

Mikið mega þeir piltar, sem við sögu frú Ingveldar koma, skammast sín fyrir fyrir framkomuna við frú Ingveldi, en síðar kom hún fram fullum hefndum af þeim alkunna langa og loðna þunga sem á aungvann sinn líka á gjörvöllu ísaláði. Það er fyrir konur eins og frú Ingveldi og frú Súlmann sem kvenkyninu hefir farið fram á síðustu árum, sem raun ber fagurt vitni.

Kemur til dyranna eins og hún er klædd

Hvað skal gera við sjálfhverfa sjálfvæðinga?

Hvurn andskotann ætli oðið ,,sjálfvæðing" merki? Það fyrsta sem kemur upp í hugann er að við sjálfvæðingu væðist viðkomandi sjálfum sér. Og hvernig ætli maður væðist sjálfum sér og hver er tilgangurinn með því? Gera má ráð fyrir að þeir sem búa til nýyrði eigi auðvelt með að svara því hvað það merkir og hvernig það er hugsað. En í þessu tilfelli er nær óhugandi að nýyrðasmiðurinn hafi hugmynd um hvað þessi ,,sjálfvæðing" hans þýðir eða hvernig hún er hugsuð. Það vari svo sem nógu fróðlegt og skemmtilegt að sjá hvernig togari sjálfvæðir sjálfan sig með þeim árangri að togarasjómenn verða hérumbil óþarfir.

Þá er ekki síður hugnæmt að fyrirtækið HB Grandi skuli standa svona framarlega í sjálfvæðingunni, ekki síst fyrir þá sök að þetta kynlega firma er að stórum hluta í eigu lífeyrissjóða, en sem kunnugt er eru eigendur lífeyrissjóðanna þeir sem eru skyldaðir að borga í þá. Á hinum merku sjálfvæðingartímamótum væri kanski viðeigandi að eigendur lífeyrissjóðanna, sjóararnir, verkafólkið og almennu ríkisstarfsmennirnir, tækju sig til og breyttu HB Granda í samvinnuútgerð og losuðu sig í leiðinni við hina sjálfhverfu sjálfvæðingarsinna sem farið hafa með fyrirtækið eins og salernispappírinn heima hjá sér.

Á sam hátt eiga eigendur lífeyrissjóðanna að fara önnur fyrirtæki sem þeir eiga að mestu leyti. Til dæmis er borðliggjandi fyrir launafólk að taka verslunarbáknið Haga og breyta því í kaupfélag. Og alþýða manna á ekki að láta staðar numið samfélagsvæðingunni við HB Granda og Haga, heldur á hún að afvopna auðvaldið hvar sem því verður við komið. Það er kominn tími til, þó fyrr hefði verið, að stöðva 26 ára eyðileggingaræði frjálshyggjuræflana og byrja að vinda ofan af ólánsverkum þeirra með það að markmiði að koma á þjóðskipulagi siðaðra manna.  

„Skipin stækka og sjómönnum fækkar“

Því verður ekki trúað um íslenska sósíalista

Það er eðlilegt að Sósíalistaflokkur Íslands fái lítið fylgi í skoðannakönnunum því að sá flokkur er ekki gefinn upp sem kostur í slíkum könnunum. Ég held að ég sé búinn að taka þátt í einum þremur skoðannakönnunum síðan Sósíalistaflokkurinn kom fram á sjónarsviðið og í engri þeirra var Sósíalistaflokkurinn gefinn upp sem valkostur; í einni þeirra dúkkaði upp nafn Alþýðufylkingarinnar, sem er svipaður flokkur.

En hvað sem skoðannakönnunum líður, þá er dagljóst það vantar sárlega stöndugan sósíalistaflokk á Íslandi. VG og Samfylkingin, sem ýmsir litu til sem sósíalískra flokka, hafa gjörsamlega brugðist; annar þerra, Samfylkingin gerðist hægriflokkur þegar í upphafi og þegar til kom vildu flokkseigendur VG ekkert með sósíalisma hafa, enda sýndi sameiginleg ríkisstjórn Samfylkingar og VG að þeirra grundvöllur byggðist eingöngu á kapítalismanum, þar með voru þeir úr sögunni sem vinstriflokkar þó svo að einhverjir hafi ekki fattað það ennþá.

Það er mín von að Alþýðufylkingin sameinist Sósíalistaflokki Íslands, eða gangi hreinlega í Sósíalistaflokkinn í heilu lagi. Ennfremur þurfa sósíalistarnir, sem enn eru á ráfi í VG að koma til lisð við Sósíalistaflokkinn, sama er að segja um þá sósíalista sem kunna að vera enn í Samfylkingunni. Því verður ekki trúað, að íslenskir sósíalistar séu svo miklir eignhagsmunaseggir, eða svo sérsinna, að þeir geti ekki komið einum sæmilega róttækum sósíalistaflokki á ásættanlegt ról með sameiginlegu átaki. Í dag eiga sjö flokkar sæti á Alþingi Íslendinga; allir eiga þeir sameiginlegt að byggja í grunninn á kapítalískum viðhorfum og stunda pólitík sem fellur að auðvaldþjóðskipulaginu. Á því verður engin breyting. Í starholunum er svo fasískt fyrirbæri, sem kallar sig ,,Flokk Fólksins," sem slær um sig með lýðskrumsgaspri um bág kjör fátækra og grætur krókódílatárum vegna lífskjara aldraðara og öryrkja. Þessi flokksómynd er illu heilli komin á blað í skoðannakönnunum þrátt fyrir að hann sé skipaður hálf- og heilgeggjuðu fólki sem gerir sér hægt um vik og kennir flottamönnum, hælisleitendum og muslimum um ill kjör fátækra á Íslandi. Það ætti hver maður að geta sagt sér það sjálfur, að í svona umhverfi er mjög brýnt að staðar sé öflugur sósíalistaflokkur til að berjast gegn auðvaldi og fasisma.     

„Við eigum fullkomlega erindi“

Aðalástæðan fyrir harmi Hinriks er reykingastybban af kerlu

Veslings garmurinn hann Hinrik hefur aldrei getað skilið af hverju hann er ekki kóngur þó að kérling hans sé drottning. Þetta bagalega skilningleysi hans hefir gert það að vekum að hann vill ekki hvíla við hlið konu sinnar eftir dauðann og verður því grafinn utangarðs eins og flækingshundur. Annars er það ekki alveg þetta skilningsleysi sem er ástæðan fyrir því að hann vill ekki liggja með Margréti eftir andlátið. Aðalástæðan er reykingastybban af kerlingunni, en hún hefir strompreykt eins og Kölski gamli síðan hún var sjö ára og það er löngu kominn af henni tjörufnykur, sambærilegur því þegar úldinn þorskur er hefir verið látin hanga við taðreyk í reykkofa í hálfan annan mánuð. Svo að karlinum er vorkun að vilja ekki mengaða öskuhrúgu í næsta herbergi við sig í eilífðinni.

Við þetta bætist að Hinrik er ákaflega lyktnæmur, jafn lyktnæmur og leitarhundur, og honum óaði við að taka á móti Guðna forseta af því að hann vissi að það væri íslendingslykt af honum; en soleiðis þefur virkar afar klígjani á lyktnæma. Í Danmörku er enda sá siður enn við lýði að hleypa ekki Íslendingum inn í hús manna. Ef svo illa vill til að Íslendingur hafi fyrir slysni komist inn á danskt heimili hafa húsráðendur haft allar dyr og glugga opnar upp á gátt í þrjá sólarhringa á eftir til að losna við óþefinn. Við vonum öll innilega, að Guðni forseti hafi ekki leyst vind í híbýlum danadrottningar því slíkur gjörningur hefði haft illvíg áhrif á heilsu Hinriks ekkikóngs.

Nú er það svo, að raunverulegir kóngar og draunverulegar drottningar hafa ekki hægðir og því síður þarf soleiðis fólk lítillækka sig með þvaglátum. Karlfauskar eins og Hinrik drottningarkarl af Danmörku og Pilipp, viðhengi Elísabetar af Bretlandi, eru hvorugur með líkamsbyggingu og líkamsstarfsemi raunverulegra kónga og drottninga; þeir þurfa að hafa kamar innan seilingar hvar sem þeir eru, eða troða á sig bleyju, og stafslið hirðarinnar þarf að verka þessa andskota, jafnvel oft á dag. Margrét danadrotning hefir frá því hún var sjö ára reykt fimm pakka af filterlausum Camél á dag og Elísabet frænka hennar af Bretaveldi hefir frá barnæsku þambað hvítvín og romm alla daga án þess að finna á sér eða þurfa að pissa. Ef karlar þessara sæmdarkvenna hefðu ætlað að leika reykjar- og áfengisfýsn þeirra eftir væru þeir fyrir löngu steindauðir, - það sér hvur heilvita maður, skal ég segja ukkur. Enn fremur þurfum vér Íslendingar að koma okkur upp raunverulegum kóngi eða drottningu, án ristils, garna og þvagblöðru; að draugast endalaust með forseta af almúgaslekti er ótækt til lengdar fyrir sjálfstæða þjóð og æ vandræðalegra fyrir oss með hvurju andartakinu sem líður. 

Ekki jarðsettur við hlið Margrétar

Vatn er hættulegur drykkur, ekki síst timbruðum

Á þeim árum sem Brynjar Vondalykt varð þunnur eða timbraður eftir kendirí hristi hann saman rakspíritusinn Admírál og steinolíu og hvofdi í eins og hálfum líter af þessum drykk og varð á smari stundu svo endemishress og sperrtur að aungvu var líkar en hann hefði innbyrt heilt kíló af kókaíni í einum rykk. Þegar hann hafði strammað sig af með þessum bragðsterka heilsudrykk átti hann til að gera mistök í vinnunni, en ef einhver kvartaði leit hann með sérstökum svip á skjóstæðing sinn og fór að segja honum frá handrukkurum og leigumorðingjum þangað til að skjóslstæðingurinn lyppaðist niður og lofaði að minnast aldrei á umkvörtunarefnið meir. Þá var og eftir því tekið, og gerður góður rómur að, að þegar Brynjar hafði banað þynnkunni með steinolíadmírálnum varð hann svo yfirmáta liðugur að hann gat leikandi bitið í punginn á sér. Lék hann þessa list iðulega fyrir vini sína og jafnvel óvini líka.

Við útskrift úr háskóla samdi Kolbeinn Kolbeinsson, þá sérlega efnilegur ungur maður, lokaritgerð um áhrif vatns á timburmenn. Þar kemur fram, að Kolbeinn hafi talið sig hafa komist að því að vatn væri göróttur drykkur og viðsjárverður og því hættulegri fólki eftir því sem það væri meira timbrað. Tók hann sem dæmi föður sinn, gamla Kolbein Kolbeinsson, sem aldrei varð eins viðskotaillur og mannskæður og þegar hann hafði þambað kalt blávatn ofan í krassandi timburmenn; þá hefði karlinn orðið svo æfur af tryllingi að viðstaddir tóku til fótanna og linntu ekki sprettinum fyrr en þeir voru komnir í öruggt skjól. Í ritgerð Kolbeins segir einnig af Gvöndi niðursetning sem oft var timbraður, því hann var nokkuð ölkær. Það var seginsaga ef Gvöndur drakk vatn ofan í timbrunina varð karlhelvítið nánast kynóður og til stórvandræða. Eins og gefur að skilja, varð fólk með tímanum langþreytt á vatnsdrykkju Gvöndar niðursetnings í þynnkunni og tóku til bragðs að blanda vatnið sem hann þambaði með blásýru, en af henni drapst niðursetingurinn og enginn sagði neitt eða minntist á voðalegan dauðdaga hans. En hvað um það, ritgerð Kolbeins var dæmd ógild og honum skipað að skrifa aðra sem einhver vitglóra væri í.

Það er af frú Ingveldi að segja, að henni hefir alltaf verið illa við timbraða einstaklinga og viljað veg þeirra sem minnstan. Hennar einkunarorð hafa verið: Drekktu úr þér timurmennina helvítis skepnan þín og þá verð ég þín vinkona. Við munum öll eftir honum Arinbirni, aumingja karlinum; hann fór að ráði frú Ingveldar og rétti sig svo hastarlega af í ákavíti að hann ætlaði hafa vinskap af frú Ingveldi, brókarlausan, en rétt í því að hann ætlaði að fara spenna frú Ingveldi svo um munaði þá kom Hálfdán lögregluþjónn að þeim og handtók Arinbjörn og kærði hann fyrir að hafa verið að kaupa sér vændi. Og þrátt fyrir að Háldán lögregluþjónn misþyrmdi Arinbirni vel og vandlega í fangaklefanum að sínum hætti, þá var Arinbjörn sektaður um eina milljon króna fyrir ósæmileg vændiskaup og kom fyrir lítið þótt frú Ingveldur afi svarið fyrir að þarn hafi alls ekki verið um neitt vændi að ræða.  

 

 

Vatn vinsælasti þynnkubaninn