Frábært tækifæri til raforkuframleiðslu og fiskeldis

Nú er lag að hleypa af stokkunum ærlegu átaki í rafmangsframleiðslu á Íslandi og um að gera að virkja sem mest á sem skemmstum tíma því það er hörgull á hagkvæmri og umhverfisvænni orku í heiminum. Auðvitað á að einhenda sér í að reisa þessa Bjölluvirkjun í stað þess að gukta með hana á teikniborðinu. Þaðan af síður á að hika við að virkja fljótin á Suðurlandi og Norðurlandi, hvert eitt og einasta, í stað þess að láta þau vella óhindruð til sjávar, engum til gagns. Að sjálfsögðu verða til stór og gerðarleg stöðuvötn þar sem vatnsföll eru virkjuð til rafmangs. Þetta verða einatt mjög falleg vötn, kyrrlát og hlýleg, og öllum til yndis sem leggja leið sína um bakka þeirra. En þessi rafmagnsvötn verður að nýta á skynsamlegan hátt. Til dæmis hafa komið fram athyglisverðar hugmyndir um öfluga fiskirækt í bestu uppistöðulónunum. Þar má með góðu móti ala upp þorsk og ýsu og urriða, auk rauðsprettu og löngu. Ég veit að fyrrum félagi minn, núverandi iðnaðarráðherra, Össur Skarphéðinsson er afar urriðasinnaður maður enda menntaður frá Bretlandi í kynmökum þessara freknóttu dýra. Nú, svo er alþingismaðurinn Álfheiður Ingadóttir bráðlagin fiskeldiskvinna frá fyrri tíð, ætlaði meira að segja að hefja fiskeldi hér í dentíð fyrir opnu hafi á Breiðafirði. Með urriðafræðing, fiskeldisdrottningu og dýralækni í fylkingarbrjósti þingmanna, frjálshuga fólki sem getur og kann ekki annað en hugsað stórt,  er Alþingi ekkert að vanbúnaði að láta höndur standa fram úr ermum og virkja allt í botn, jafnvel þó að landið sökkvi fyrir vikið, en það væri bara hóflegt gjald fyrir allan gróðan sem fæst fyrir gullslegnar eðalvirkjanir með góðfiski í lónum.

Litlu minna en Hálslón

Guð repúblíkana mun leita hefnda

Mikið má þessi Opprah Winnfreys vera lélegur pappír og óféti að vilja ekki draumadísina Söru Palín í sjónvarpsþáttinn til sín. Svona skítlegt hátterni sannar, svo enginn þarf að velkjast í neinum vafa lengur, að kerlingar eru konum verstar. Nú er það mála sannast, að Sara Palín er mikill happadráttur, hvernig sem á það er litið, enda var kallinn hennar tekinn þreifandi- pöddufullur við að aka bíl og nú er dóttir hennar, 17 ára skrípi, kasólétt eftir bólugrafinn og illþefjandi slordóna. Auk þess er Sara eindregið á móti getnaðarvörnum og fóstureyðingum, og öllum getnaði yfirleitt, eins og Guð repúblíkana, en sá Guð er, eins og menn vita, einna fremstur í flokki herskárra og hefnigjarnra guða sem kalla ekki allt ömmu sína. Í því sambandi er nauðsynlegt að nefna, að sá grunur er farinn að læðast að hámenntuðum guðfræðingum, að Guð repúblíkana ætli sér að láta Jón Makkein andast úr bráðkveddu fljótlega eftir að hann verður forseti og þá mun Sara taka við keflinu og berja því í hausinn á alskonar trúvillingum út um víðan völl heimsbyggðarinnar. En að Oppra kjaftatuðra Winnfreys vilji ekkert með Söru Palín hafa er þvílíkt reginhneyksli og guðlast að jaðrar við föðurlandssvik og landráð. En við getum þó huggað okkur við, að Guð repúblíkana, sem er líka Guð sumra Sjálfstæðismanna á Íslandi, mun koma fram hefndum á Oppruh með því að taka ærlega í lurginn á skepnunni. 

Oprah vill ekki Söruh Palin í þátt sinn

Köttur kraminn til bana milli stafs og hurðar

Það eru uggvænleg tíðindi, að nýtt myndband með Báli Óskarri sé komið í spilun, og minna mann óþyrmilega djöfulgang fellibylsins Ike sem nú skekur strendur Kúbu og innan skamms Bandsríki Norður-Ameríku. Nú, það vita allir sem hafa snefil af tóneyra, að lagið ,,Sama hvar þú ert" er eitt sérdeilis illa artað ljóð, sem hefir víða komið illu af stað í samskiptum fólks, firrt það viti og gert það likast vitstola dýrurm. Hitt verður að viðurkennast, að Báll Óskarr grenjar lagið á merkilega ísmeygilegan hátt og líkjast hljóðin á köflum þegar verið er að kremja kött til bana milli stafs og hurðar. Og nú legg ég hér með til að hroðalegur kveðandi Báls Óskarrs á ballöðunni ,,Sama hvar þú ert" verði stranglega bannaður hver sem er og hvenær sem er. Ennfremur: Að hver sem það bann brýtur verði dæmdur á stundinni til höfuðmissis, að minnsta kosti, því heill og haminga alls mankyns er sannarlega í húfi.   

Nýtt myndband með Páli Óskari

Stórtíðindi í rúmi vinnukonunnar

Það eru lítil tíðindi í mínum augum þó einn Íslenskur rútskratti komi í leitirnar, seint og um síðir, í Afganistan, annað eins hefur nú áður gerst bifreiðaútgerð. Meira þótti mér til um þegar kötturinn minn kom aftur í leitirnar, meira að segja lifandi, eftir að hafa verið grafinn í snjóskafli í rúman mánuð. Auðvitað var skepnan áberandi horuð og vesaldarleg þegar hún skaut upp kollinum eftir að snjóa leysti og augnaráðið var í senn ólýsanlega sorglegt og móðgunarfullt, eins og kettinum hefði ekki líkað vistin í snjóskaflinum þar sem hann var þó best geymdur þrátt fyrir allt. Þá var og líka dularfullt skyndilegt brotthvarf vergjörnu sveitarstúlkunnar, en hún fannst suðrá Ítalíu áratugum síðar og hafði í millitíðinni starfrækt hóruhús í fimm löndum við góðan órðstýr, en Íslenskum stúlkum er, sem kunnugt er, gjarnt að vinna sér inn gott orðspor á erlendri grundu. Ekki var heldur síðra þegar Valgarður bóndi, þá kominn á níræðisaldur, hvarf, eins og jörðin hefði gleypt hann, úr hjónasæng sinni víðfrægri og fannst um morguninn í rúmi vinnukonunnar í engum nærbuxum. Sem betur fer fannst föðurlandið Valgarðs til fóta í vinnukonubælinu svo ekkert tjón hlaust af kynlegu næturbrölti hans. En vinnukonan verð ólétt, það vantaði ekkert uppá það, og Valgarður mátti gjöra svo vel að láta yngsta son sinn gangast við krakkanum, en þar með féll líka allt í ljúfa löð.     

Íslenskur langferðabíll í Afganistan

Ætlaði að koma fram saurugum vilja sínum.

Þessi saga af Hamilton bílstjóra og ökuníðingi varð til að rifjaðist upp fyrir mér hliðstætt atvik, en það var þegar maður nokkur ætlaði að stytta sér leið heim eftir nætursvall og mikinn glasaglaum. Þessi maður tók sem sé til bragðs að vaða yfir lóðir og garða í stað þess að þræða krókóttar götur og ætlaði með því móti að vinna sér tíma, rétt eins og Hamilton ökuníðingur. Ekki tókst samt betur til en svo, að inni á einni lóðinni réðist á hann blóðgrimmur hundur, sem tætti utan af manninum fötin og hefði eflaust rifið hann á hol ef eigandi hundsins hefði ekki komið til skjalanna og skakkað leikinn. En þar með var ekki öll sagan sögð, því húsbóndi rakkans fór að velta fyrir sér hvaða erindi svallarinn hefði átt inni á hans lóð og þeim heilabrotum lauk með því að húsbóndinn hélt áfram verki þar sem hundur hans hafði frá horfið og veitti svallaranum þvílíka ráðningu að enn er í minnum haft. Þessi annars bráðgreindi og raungóði húsbóndi leit þannig á, að eiginkona hans hefði verið í stórri hættu vegna nærveru svallarans, sem hefði vafalaust ætlað að skríða innum opinn glugga á húsinu til að koma fram saurugum vilja sínum, ef hann rækist á eitthvað kvenkyns þar inni. Af þessu má sjá hve hættulegt það getur verið að stytta sér leið því að á öllum tímum hefur verið uppi fólk sem kann ekki að meta þessháttar framgangsmáta annarra.

Sigur dæmdur af Hamilton

Eldsvoðar og vændiskonan í Grimsby

Eldsvoðinn í Björgvin í nótt minnir mig óþyrmilega á þegar kviknaði í hamsatólginni hjá kokknum hjá okkur um borð í Tálknfirðingi í gamla daga. Eini munurinn er sá, að okkar matsveinn brást hart við og slökkti eldinn, en Norðmennirnir bara gláptu eins og vitgrannar merar á sín friðuðu tréhús brenna til kaldra kola! Það er ekki von til að svona félegur mannskapur geti unnið Íslendinga í fótbolta, slíkt er einfaldlega öldungis af og frá. En svo við víkjum aftur að matsveininum okkar á Tálknfirðingi, þá slökkti hann í hamsatólginni með því að hella úr súpupottinum yfir eldinn, sem hafði það í för með sér að við fengum enga hamsatólg útá saltfiskinn né súpu á eftir. Í staðinn fyrir tólg og súpu sagði matsveinninn okkur söguna af góðu vændiskonunni í Grimsby og hundinum hennar, sem hét Dollý, og var ekki síður góð en eigandi hennar. En þá sögu segi ég ekki hér, en bendi háttvirtum lesendum mínum þess í stað á að leita sér fanga annarsstaðar á netinu ef þá þyrstir eftir fróðleik í klámi.

Þjóðargersemar brunnu til kaldra kola í Noregi

Rauðspritt og íþróttaiðkun fara vel saman - eða hvað?

Ekki varðar mig nokkurn skapaðn hlut um hvað Davíð Bekkhám ætlar að taka sér fyrir höndur þegar hann hann reimar af sér fótboltaskóna í hinsta sinn. Eftir að séra Alex rak þessa skrækróma kanónu burt af Old Trafford hef ég, líkt og séra Alex, ekkert viljað af henni vita. En það sem vekur athygli mína við meðfylgjandi frétt er ekki fréttin sjálf, heldur myndin sem prýðir hana, en hún er af Bekkhámi sjálfum hvar hann er að svolgra í sig rauðspritt eins og hver önnur götudræsa. Miðað við fréttir dagsins á mbl.is af íþróttastjörnum svokölluðum, má ætla að innan þeirra raða þrífist róttæk alkóhólneysla meir en hjá öðrum þjóðfélagshópum; fyrst er hinum villuráfandi sundkóngi frá ólympísku leikunum kastað fram á sviðið í heldur svona annarlegu ástandi, síðan Bekkhámi þambandi uppúr rauðsprittsdollu. Hvaða skilaboð er verið að senda æskulýð landsins með svona fréttaflutningi af hinum sönnu fyrirmyndum? Samkvæmt þessum fréttafirnum mætti ætla, að heill og hamingja hvers ungmennis, sé að rata á sem skemmstum tíma í göturæsið og velta sér þar baki brotnu uns það skolast á haf út.   

Beckham eigandi knattspyrnuliðs?

Það á að hertaka Færeyjar og metalkurfana í Noregi

Það þýðir ekkert fyrir Norsarana að kenna þjáfaranum og markmanninum um tapið gegn Íslendingum; þeir verða að láta sér nægja að kenna Íslendingunum sjálfum um að hafa ekki unnið þá. Annars mega Norðmenn vera þakklátir fyrir að við Íslendingar skulum ekki lengur hafa Gretti Ásmundarson og Egil Skallagrímsson tagltæka til að lumbra á þeim eins og í gamla daga, en það voru sko menn sem kunnu lagið á að láta bölvaða oflátungana og metalkurfana í Noregi snýta rauðu svo um munaði. Einnig er ég stórhneykslaður á að Íslenska ríkisstjórnin skuli ekki, í aðsteðjandi efnahagsvanda, hafa gert ráðstafanir til að hertaka Færeyjar og þá í framhaldi það einkennilega skítaland Noreg. Það hefir nefnilega ætið gefið góð raun í hinum kapítalíska heimi, að efna til stríðsreksturs og styrjalda þegar að kreppir í efnahagslífinu heima fyrir.   

Tveimur kennt um jafnteflið gegn Íslandi

Fylliraftar eiga ekkert erindi í sundlaugar

Þetta grunaði mig alltaf, að sundkálfurinn Michael Phelps væri bölvaður fylliraftur sem léti sér ekki muna um að delera við öll hugsanleg tækifæri. Mér er líka til efs að þessi armi þorpari hafi alltaf verið alsgáður þegar hann var að svamla á ólympíumótinu í Kína á dögunum. Ég sá í sjónvarpinu, þegar hann vann í einhverju hundasundinu þar austurfrá, og ég get svarið að drengfjandinn var blindfullur í því sundi því hann komst ekki hjálparlaust uppúr lauginni á eftir. Og nú segja fjölmiðlar að hann liggi íðí uppá hvurn dag eftir hann komst heim til sín aftur. Og ég verð ill svikinn ef ekki eiga eftir birtast margar fréttir á næstu misserum í fjölmiðlum af hneykslisverkum hins ölóða Michaels Phelps. Hvílík fyrirmynd ungra og hraustra barna atarna ... andskotinn hafi það.

Phelps lifir lífinu

Skotar munu ekki þora heim til sín aftur

Svo þeir halda það, bannsettir Skotarnir, að það sé eins og hvert annað náttúrulögmál að þeir vinni Íslendinga í fótbolta hvar og hvenær sem er. En þeir munu fá sig fullkeypta á miðvikudaginn af þessu náttúrulögmáli sínu því ef ég þekki okkrar pilta rétt, munu þeir ekki láta Skota komast upp með neinn moðreyk, heldur taka á móti þeim með tveimur hrútshornum og hafa frækinn sigur að leikslokum þegar dómarinn blæs í pípu sína. Ég spái því, að Skotar verði svo hakalega leiknir og niðurlægðir af Íslendingum á Laugardalsvellinum, að þeir þori ekki heim til sín aftur fyrr en eftir fjölmörg ár.

Skotland alltaf sigrað Ísland