Hinir siðlegu og óháðu fjölmiðlungar

Brutu og brutu, það er spurningin. Æ. ég held það sé best að þessir siðlegu blaða- og fréttamenn eigi þá spurningu við sjálfa sig, en umfram allt eiga þeir að velta fyrir sér hvort þér séu yfirleitt nokkuð siðlegir. Hvað með drjólann, sem ætlaði að gera út flugumann með falið segulband á fund þingmanns Sjálfstæðisflokksins til að leiða hann í gildru og helst að hafa af honum æruna ef vel tækist til? Getur verið að þessháttar blaðamaður sé heiðarlegur eða siðlegur? Sá tiltekni rannsóknablaðamaður og siðferðispostuli hefir að manni skilst verið trommaður upp sem sérlega siðvæddur og þar með fram úr hófi siðlegur fréttamaður, gott ef hann er ekki verðlaunaður og kominn í framboð hjá ótrúlega siðfáguðum stjórnmálaflokki. Forgangsspurningin í þessum efnum er hvort blaða- og fréttamaður sé raunverulega siðlegur eða siðlaus, jafnvel siðblindur. Svari hvur fyrir sig sem málið varðar.

Svo eru það blaða- og fréttamennirnir sem láta mjög af því hvað þeir eru óháðir og fjölmiðillinn þeirra gríðarlega og gífurlega óháður. Nú er það svo með fjölmiðla, að þeir eru alltaf í eigu einhverra og þeir sem starfa við þá eru bundnir í báða skó gagnvart þessum eigendum. Fyrir nú utan að hvað veslings fjölmiðlarnir og blaðamenn þeirra eru háðir péníngum og auðvaldi og oftar en ekki einhverjum stórgeggjuðum stjórnamálaflokkum í þokkabót.

Og fyrst umræðan hefir komist á þetta stig, er ekki nema sjálfsagt að minnast þess, að óheiðarlegir blaða- og fréttamenn eru skaðræði og sérdeilis óþrifnaður fyrir samfélagið. Eitt af helstu einkennum hinna merku blaða- og fréttamanna okkar, sem skreyta sig eins og jólatré með óhæði og rannsóknastörfum, er notkun þeirra á fyrirbrigðinu sem Þórbergur Þórðarson kallaði ruglandi. Vísvitandi ruglandi fjölmiðlunga, einkum varðandi umfjöllun þeirra um samfélagsmál, er nánast undantekningalaus, og er vitanlega til þess ætluð að afvegaleiða umræðuna, villa viljandi um fyrir fólki. Markmið slíkra óþokkabragða eru trúlega álitin, af þeim sem þau nota, til hagsbóta fyrir vafasaman málstað eigenda fjölmiðlanna og fyrir fjölmiðlunganna sjálfa, sem eru löngu keyptir og seldir á markaðstorgi kapítalismans, ómennskunnar og óheiðarleikans.

Hvorki Ingibjörg né Kristín Arna braut siðareglur

Sóley og Hildur munu stjórna brekkusöngnum í ár, eða hvað?

Jæja, þá er hann búinn að vera, veslings söngfuglinn atarna. Þá er ljóst að aunginn verður forsöngvari á þjóðhátíðinni í Eyjum og allt fellur þar í kaldakol. Samkvæmt skjali frá hópi kvenna er eitthvað verulega bogið við Veðurguðinn og skjal undirritað af frú Soleyu Tomm Fýlí Romm Bomm Bomm og ungfrú Lillíendalh er ekkert til að gjöra grín að, það skuluð þér vita. Hvernig Veðurguðinn hefir borið sig að til að verðskulda yfirlýsingu frá jafn veleðla konum fylgir ekki með, en það hlýtur að hafa verið eitthvað mjög óguðlegt.

En vanda Vestmannaeyinga er þó mestur. Hver skal nú leiða brekkusöng? Ási í Bæ og Oddgeir farnir til feðra sinna og Árni Johnsen orðinn svo rámur að ekkert kemur lengur upp úr honum annað en gaddavírsurg og ankannanlegar skríkjur á vissum atkvæðum. Robbó Marsjalli er ekki lengur gjaldgengur þar eð hann er genginn í VG og Páll Magnússon er útlægur gjör frá Eyjum eftir að hafa klofið trúarsöfnuðinn Sjálfstæðisflokk Vestmannaeyja. Sennilega er Eyjamönnum allar bjargir bannaðar að þessu sinni og þeir verða bara að láta sér nægja að öskra hvurjir upp í aðra í brekkunni um verslunarmannahelgina ásmat því að eta reykta skógarþresti og þúfutittlinga með öllum brennivínsvaðlinum.

En hver er þessi samfélagsriðill sem það kallar ,,TikTok"? Það væri gaman að vita. Ætli það sé ekki eitthvað skylt dodo og soleiðis? Best gætum vér trúað því. Og hvað með frú Soley Tomm og Lillíjendalh? Geta þær ekki öskrað yfir brekkuna og Eyjafuglana sem í henni verða? Það höldum vér. Það væri skohh rétt mátulegt á bévaða furtana í Versmannaeyjum; þá uppskæru þeir virkilega eins og þeir hafa til sáð. Fjandinn hafi það.

„Fyrstu viðbrögð ógleði og sjokk“

Þekkt dæmi um útilegumannadodo, sem fram fór án kynlífsmarkþjálfa

Það heldur það þekki sumargredduna þetta fólk, en því er nú aldeilis öfugt farið. Nú er það í þokkabót farið að stunda útilegumannakynlíf, þ.e. að það rýkur eins og bestíur upp á fjöll í þeirri von að rekast á útilegumann til að perrast með. Líklegt má telja að Eyvindur og Halla hafi haft útilegumannakynlíf um hönd, en ,,nútíma" kynferðismarkþjálfar og rúmbotnabröltarar munu aldrei kynnast slíku, jafnvel þókt þeir bögglist við að gera dodo í blautu moldarflagi upp til heiða. Og hvað ætli Eyvindur hefði hugsað hefði hann mætt kynferðislegum markþjálfara með bröndóttan víbrador upp á vasann uppi í Herðubreiðarlindum?

Það núlifandi fólk sem hefir komist næst því að lifa útilegukynlífi eru náttúrulega þau frú Ingveldur, Kolbeinn maður hennar, Máría Borgargagn og hennar Indriði Handreður, Brynjar Vondalykt, Óli Apaköttur og Sigurveig heitin Dræsa. Þau hófu sig eitt sinn upp og gengu á hálendisvegu. Skammt frá Kiðagili þókti þeim mál að minnast ,,vænsta klársins sem gefa til að vera kominn ofan í Kiðagil." Þessa minningarathöfn framkvæmdu þau með því að rífa sig öll úr buxunum og hafa sér ósæmilega á gilbarminum. Þetta þókti þeim öllum ofur þjóðlegt.

En svo hefir frú Ingveldur líka sagt frá því er hún, þá vergjörn unglingsskjáta, klöngraðist í athugunarleysi í heimsókn til frændfólks í sveitinni. Einn morguninn er hún dvaldi þar varð henni ráfað inn með sjó. Er hún kemur þangað sem kallað er Botnavík kemur til hennar framandi mannsmynd, sem minnti hana á ekkert fremur en morauðan hrút. Skiptir nú aungvum togum að þau frú Ingveldur og sá morauði hefja þegar í stað útilegukynlíf, all-fjörugt og hávært. Fuglarnir fylltust skelfingu er þeir sáu og heyrðu aðfarirnar og lögðu á fótta eins hratt og vængir leyfðu, en fáeina faðma út frá fjöruborðinu stóð selshöfuð upp úr sjóskorpunni og fylgdist æstur með atganginum í landi. Eftir þennan atburð hefir frú Ingveldur verið þess fullviss, að þarna hafi hún hitt raunverulegan útilegumann, lyktin benti til þess segir hún og fettir efrivörina dulítið. Einnig gæti komið til greina, segir hún, að þetta hafi verið fjörulalli sem kastað hafi selsham sínum og gengið á land annarlegra erinda, en selurinn sem á horfði hafi verið kona selsins. Æ, það er svo margt óskiljanlegt og undarlegt í náttúrunni.

Útilegukynlífið mikilvægt

Hin endanlega lausn nágrannavandamálsins

Á frumbýlisárunum máttu þau frú Ingveldur og Kolbeinn eiginmaður hennar láta sér nægja að hírast á fimmtu hæð í fjölbýlishúsi. Þeim líkaði ekki búsetan og líktu henni við vist í rottuholu og þar fram eftir götunum. Verst var þó að hæðinni fyrir neðan bjuggu roskin hjón, tónlistarfólk, sem iðulega drógu fram hljóðfæri sín, einkum á kveldin, og hófu fjörugt spil. Frú Ingveldur og Kolbeinn uppástóðu að hinir tónelsku nábúendur væru forfallið drykkjupakk, brennivínsskríll og öfuguggar.

Frú Ingveldur reyndi að spyrna við ónæðinu og hélt á fund hjónanna. En, nei, þau könnuðust ekki við neitt, þau ættu aungin hljómtæki af neinu tagi, ekki einusinni útvarp eða sjónvarp. Í næsta skipti þegar hljómleikar hófust fyrir neðan frú Ingveldi vóð hún sem hraðast niður og knúði dyra af fullri einurð. Sá gamli kom til dyra og glápti á frú Ingveldi eins og naut á nývirki, og spurði svo: - Get ég nokkuð gert fyrir yður frú? - Já, æpti frú Ingveldur, - þið skuluð hætta þessu gargi strax, elligar ég kem ykkur fyrir kattarnef. - Jæja, sagði sá gamli og lokaði hurðinni. Frú Ingveldur var ekki á því að gefa sig og knúði aftur dyra. Nú var það konan sem lauk upp, en karlinn hafði stillt sér upp fyrir innan með einhverskonar staur í höndunum, og skaut endanum á honum beint í andlitið á frú Ingveldi, sem missti meðvitund. Þá hún raknaði við átti hún í mestu vandræðum með að skríða upp til sín; varð oft að stoppa á leiðinni og stjörnurnar fyrir augum hennar þutu tindrandi hjá eins neistaflug frá slípirokki.

Um nóttina afréðu frú Ingveldur og Kolbeinn að taka hart á hjónunum fyrir neðan. - Nú dugar ekkert minna en hin endanlega lausn nágrannavandamálsins, sagði frú Ingveldur og strauk þéttingsfast upp millum þjóhnappa Kolbeins, en hann kvíaði upp píkuskrækjum af losta. Svo boruðu þau dulítið gat gegnum gólfplötuna niður til nágrannahjónanna þegar þau voru ekki heima. Næst þegar hljóðfærin voru gangsett brugðu frú Ingveldur og Kolbeinn við og blésu og dældu eitruðu gasi af góðum krafti niðrum gatið á gólfinu. En tónlistin hljóðnaði ekki og glumdi í eyrum frú Ingveldar og Kolbeins langt fram á nótt. En daginn eftir varð uppi fótur og fit á heimili gömlu nágrannahjónanna. Dóttir þeirra hafði komið í heimsókn og hafði hún komið að foreldrum sínum steindauðum í stofunni. Og um kvöldið, eftir að hin rosknu hjón höfðu verið borin út og farið með þau í líkhúsið, hófst enn einn tónleikurinn í fjölbýlishúsinu. Daginn eftir auglýstu frú Ingveldur og Kolbeinn íbúð sína til sölu.   

Seljendur áttu að skýra frá erfiðum nágranna