Þá tók Drotin Allsherjar í taumana

Fyrst Hera hafði ekki vit á að segja sig úr keppninni þá tók Drotin Allsherjar í taumana og lét hana falla úr keppni með fyrstu ferð. Það fer enginn með fullu viti út að skemmta sér með blóðgrimmum barnamorðingja, eða er það nokkuð? Og að taka þátt í skemmtun evrópskra sjónvarpsstöðva með uppvakningum, sem ekki eru einusinni í Evrópu, er afar kúnstugt, að ekki sé sagt fáránlegt. Hvur fjandinn ætli það sé sem knýr Íslending til að taka þátt í þessháttar ófögnuði?

Að vísu sátu sæmdarhjónin, frú Ingveldur og Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður, hönd í hönd og horfðu á Heru af fullkominni lotningu og leyfðu sér að öfunda hana af gullkjólnum og þessum áleitnu sögusögnum að undir gullkjólnum hafa Hera verið í demantsnærbuxum. Og Kolbeinn tautaði útúr sér milli samanbitinna tannanna, að ,,djöfull mundi hún frú Ingveldur vera skæsleg í demantsnærbuxum og dragast nærri því að vera hálfpartinn sexí í soleiðis múndéríngu".

Í kveld hringdi svo Máría Borgargagn algjörlega ær í sína bestu vinkonu, frú Ingveldi, og hótaði henni og koma og brytja hana niður eins og rolluskrokk sem verðlaun fyrir drápuna sem frú Ingveldur orkti í háðungarskyni til hennar á vissum tímamótum í lífi Borgargagnsins. Því sannleikanum verður hver sárreiðastur. Og það er nú svo. Að afloknu símtali þeirra vinkvennanna, tók frú Ingveldur fram haglabyssuna og fyllti hana með skotum og bjó sig þannig til varnar undir hugsanlega árás Borgargagnsins. Enn er allt með kyrrum kjörum, þegar þetta er ritað, á og við heimili frú Ingveldar og Kolbeins, hvað sem kann að gerast þegar líður á nóttina.

Hera komst ekki áfram

Afmælisdrápa

Frú Ingveldur hefir nú orkt afmælisdrápu til heiðurs aldavinkonu sinni og samherja og er það nú birt hér, eða öllu heldur frumflutt, með leyfi höfundar:

Sjötug orðin Sathans drósin,
svínsleg á litinn, einnig ið neðra.
Glímdi hún stundum við gelti í rúmi;
gaf hún þeim ádrátt af breimandi losta.
Sveik hún að vonum seggi alla;
þeir sárlega grétu í einsemd á eftir;
Fjandinn þá eigi, sá ferlegi draugur,
frísi þá niður und réttarsteini.

Sjötug nú kérlíng sullast í mori
sveitt upp í hársrætur illum af gjörðum.
Skakklappast heima skjátan sú arna,
skríður um gólf með buxur um kálfa.
En á eldhrauni uppi hvar Andskotinn ríkir
átti hún sé bæli með illum nárum.
Vond er þar lyktin, verri eru ráðin,
verstur samt Handreður í geldingsbríma.

Kolbeinar nokkrir, klámfengnir ruddar,
kynntu upp þarminn að skjátunni þeirri.
Gjörðist  hún fræg meðal gríðardólga,
er gatið þöndu prikum hörðum.
Gjörist nú aldin og grenjar árin,
sem geystust framhjá í yxnisblossa.
Lofar samt ætið lostann og hórinn
og líkamsins vessa er óðum nú þorna.

Því miður er ekki með nokkru móti hægt birta fjórða erindið í afmælisdrápunni, því það er svo óprenthæft að varðar við lög og stjórnarskrá að láta það birtast nokkurs staðar opinberlega þar sem það kanna að bera fyrir augu fólks. Í kristnirétti er og áréttað, að orðnotkun sú er frú Ingveldur brúkar í fjórða erindinu sé guðlast af því tagi sem útheimtir líflát þess er það lætur sé um munn fara eða hefir um hönd. Þó er mun leyfilegt að sýna upphaf þess fjórða, en það hljóðar svo í allraheilagra nafni: ,,Murrar og kurrar í nára Borgargagnsins blíða".

Vill hafa ungan ráðgjafa sér við hlið