Jóhannes Ragnarsson

15.12.2020 | 21:47

Berjahalla kastaði sínum út í veður og vind - eins og Máría Borgargagn

,,Hann lagði hana á bakið í blágrýtisurð
og buxunum fleygði hún lengst út í skurð."

Þannig hefst sígilt ljóðmæli eftir þjóðskáldið okkar, en þar gjörir það fjörugt par að yrkisefni. Því miður endaði urðarævintýri hins glaðlynda fólks heldur illa: Gráðugur minkur laumaðist aftan að þeim og beit í scrotum mannsins og hafði helming hans á brott, en blessaður rassinn á henni og blágörnin sjálf fylltust af möl því afturendi hennar sogaði. Þetta var voða slysalegt og þau grétu bæði lengi á eftir.

Nú hefir Berjahalla kastað sínum nærhöldum út í veður og vind og fór þar að dæmi Máríu Borgargagns. En Borgargagninu var um skeið harðla illa við nærbuxur, og um langa hríð brúkaði hún aldrei þá flík. Í brókarleysinu naut Borgargagnið siðferðilegs stuðnings frú Ingveldar og flutti frú Ingveldur meira að segja minnisstæðan fyrirlestur í Félagi Sjálfstæðisflokkskvenna um fordóma í garð nærbuxnalausra kvenna.

Í hinum merka fyrirlestri frú Ingveldar bar hún fram kenningu þess efnis, að fáar konur hefðu náð svo hátt í andlegri fullkomnun, að geta hafnað því að mylja þurran óþverrann úr nærbrókunum til þess eins að fara í þær aftur. Í þeim efnum hefði Máría Borgargagn rutt brautina fyrir aðrar konur, ekki síst sjálfstæðiskonur og Landsamband framsóknarkvenna. Svo fengu frú Ingveldur og Máría Borgargagn sér báðar leðurnærbuxur, úr sútaðri nautshúð, og gegnum þær komst ekki neitt, hvorki út né inn.