Hinn blauti draumur að rætast

Það er greinilega þokkalega sérkennilegur selskapur þetta þjóðaröryggisráð og þar eru menn herskáir og vilja fara í stríð eins og Jósef Sveijk forðum. Því miður kom upp úr dúrnum í dag, eða var það í gær?, að Óttar Proppi og Benzi Viðreisnar fengu ekki aðgang að þjóðaröryggisráðinu, var sennilega ekki treyst; líklega telja litla fröken Andersen og Bjarni Ben að þeir kunni að sitja á svikráðum, hafa grun um að þeir blóti Múhámeð spámann á laun og tilbiðji skúrgoð af Osama heitnum í aflæstum herbergju heima hjá sér. Það verður að fara að öllu með gát og sumir eru grunsamlegri en aðrir. Trúlega eru nú þegar að störfum sérlegir menn sem hafa fyrir stafni á ríkisins kostnað, að þefa uppi og segja til svikara og nú eru tímarnir efiðir og aunginn tryggir eftirá. Það er nú það og jájá.

Og nú eru þeir farnir að hafa byssumenn, gráa fyrir járnum, á fjölmennum samkomum. Einkum og sér í lagi kvað þjóðaröryggisráði umhugað vernda og verja kristna söfnuði við kirkjulega atburði. Í gær messaði síra Baldvin í höfuðmusteri sínu að viðstöddum öllum helstu refaskyttum héraðsins. Tveir stóðu sitthvoru megin við altarið, annar með haglabyssu en annar með hreindýrariffil með kíki, sem hann notaði til að skoða messugesti í. Í miðkirkjunni, andyri og utan kirkjudyra vöppuðu velvopnaðir refabanar þess albúnir að skjóta niður grunsamlega menn og konur. Lofaði síra Baldvin þjóðhollustu refaskyttanna, hæfni þeirra og harðfengi með þeim orðum, að skjaldan hefðu melrakkar sloppið lifandi frá þeim og það mundu ekki heldur helvítis múhámeðstrúarmennirnir gjöra ef þeir sýndu á sér trýnin hér í sveit.

Og mikið lifandis ósköp er nú skemmtilegt og mikil upphefð fyrir hana Katrínu hérna Jakobsdóttur af ætt Thoroddsena að fá að njóta samvista með þeim allraheilögustu í þjóðaröryggisráðinu. Sannast á henni svo eftir er tekið, orð skáldsins þegar það orkti: ,,þá bjargast hin íslenska alþýðupíka því amríski herinn mun vernda hana líka. - Ó hó aldrei að víkja." Mest er þó um vert, að brátt verður hinn blaut draumur þeirra í Sjálfstæðisflokknum, íslenskur her, brátt að veruleika. Það verður glæsilegur her sem mun kappkosta að skjóta allskyns flakkaralýð, hælisleitendur, flóttamenn, múhámeðstrúarmenn og misgripum senda þeir einni og einni óæskilegri leiðindaskjóðu af íslenskum uppruna hreindýrakúlu í hankkann eða afturendann. Dýrð sé frelsinu og réttlætinu og síðast en ekki síst Sjálfstæðisflokknum um aldir alda, eins og síra Baldvin segir gjarnan nokkrum sinnum við hvurja prestlega athöfn sem hann sér um.

„Þurfum alltaf að vera á verði“

Þór Oddur bláskógafjnadi

Ef ég þekki Þór Odd bláskógarfjanda rétt, sem ég geri, þá hefir hann ekki hlaupið upp til handa og fóta þó hann hafi frétt af heimsókn valdsins í Bláskógarbyggð. Þór Oddur, sem lengi hefir hafnað því að hann sé samkynhneygður, hefir lifað langa ævi og orðið vitni af ýmsu og hinu í gegnum tíðina og kippir sér ekki lengur upp við smámuni. Á fyrstu blaðsíðum Íslandsklukkunnar kemur hann við sögu og mátti þakka fyrir að Sigurður Snorrason, erindreki valdsins, berði hann ekki til óbóta. Síðar horfði Þór Oddur upp á kófdrukkinn forsætisráðherra laumast eins og mink inn í fjós bóna nokkurs í Bláskógarbyggð. Þegar að var komið lá forsætisráðherrann lærbrotinn í flórnum fyrir aftan eina kúna. Það atvik var þaggað niður.

Og Þór Oddur bláskógarfjandi var nær þegar fullmektugur handhafi valdsins í líki sýslumanns í búningi sem minnti á lúðrasveitarfífl birtist bísperrtur með uppboðshamarinn og gerði lögtak hjá fátækum hjónum þar í sveitinni, en hundarnir á bænum tóku sig saman og migu allir utan í sýslumanninn rétt á meðan hann lét sína menn leiða út einu kýr fólksins og fara með hana í sýslumannsfjósið. Þá kom þar einnig háttsettur öfðingi geistlega valdsins. Sá kauði hafði með sér klæðlitlar stelpugálur; þau voru öll ölvuð. Þau komu við á bæ þar sem Þór Oddur var gestkomandi og hann varð vitni að því þegar kirkjuhöfðinginn barði bóndann í hausinn með bagallnum fyrir að reyna að koma í veg fyrir að hann færi undir fötin hjá húsfeyjunni.

Í dag var Þór Oddur á vettvangi þegar Gvöðne forseti og hans ektavíf hlupu milli fólks á völlum Bláskóga og talaði við það eins og smákrakka. Og Þór Oddur fór að hugsa um hvort Gvöðne væri afkomandi Sigurðar Snorrasonar þess ins sama og fannst síðast andaður á grúfu í örlitlum læk í grend við Hvalfjörð. Og honum flaug í hug hvern þeir sendu næst til þeirra í Bláskógarbyggð og það fór um Þór Odd þar sem hann stóð afsíðis í nepjunni.      

Guðni og Eliza í Bláskógabyggð

Þá frú Ingveldi dreymdi Idi Amin

Já, já, Dónaldur Trump er einmitt soleiðis steggur sem lætur sér ekki muna um að sverja að allt andskotans kjaftæðið sem upp úr honum vellur sé háheilagur sannleikur þó að hvert barnið sjái að það sé haugalýgi frá rótum. Og að þessi endemisþorpari hafi verið kosinn þjóðhöfðingi af íbúum eins af stærstu ríkjum jarðarinnar ber slíkan vitnisburð um dómgreindina þar á bæ að fáu er við að jafna. Það er til einskis að yfirheyra sona kalla, allra síst undir eiði, því að lýgi er þeirra fag. Að vísu kusu Rússar yfir sig geggjaðan róna sem leyfði vinum og viðhlægendum sínum að stela því sem þeim þóknaðist af sameiginlegum eigum rússneski þjóðarinnar, en sá náungi hafði sér til afbötunar að vera bara róni, en engin slík afsökun er til fyrir fábjánahátt Dónald Trump sem fremur öll sín heimskupör og óhæfuverk alsgáður.

Einusinni á árum áður dreymdi frú Ingveldi að Idi karlinn Amin væri kominn upp í til hennar, öldungis berrassaður og í fantaformi. Þegar þetta gerðist átti frú Ingveldur aungann meydóm til í eigu sinni til að verja og siðferðisþreki hennar var þannig varið að henni þótti óþarfi að reka þennan ógurlega griðung úr rúminu. Hinsvegar hrökk Kolbeinn einginmaður frú Ingveldar upp við að kona hans var farin að orga eins og hún væri í miðri orgíu með Handreðnum, Borgargagninu og fleiri kunningjum þeirra hjóna. Að vonum varð Kolbeinn skelkaður því myrkt var í hjónaherberginu og sá ekki handa skil og varð honum í miklu fáti það fyrst fyrir að rísa upp í rúminu og rífa niðrum sig buxurnar. Um leið vaknaði frú Ingveldur og kveikti ljós og sá Kolbein gína yfir sig eins og brjálaðan öfugugga.

Og frú Ingveldur var fljót að hafa endaskipti á Kolbeini, sona nýbúin að hafa samskipti við Idi Amin í draumi, og tróð honum viðstöðulaust út um svefnherbergisgluggann og hafnaði Kolbeinn með náttbuxurnar á hælunum ofan í rennvotu moldarflagi þar sem hann veltist um nokkra hríð í náttmyrkrinu. Á þeirri stundu var Kolbeinn viss um að hann væri dauður (eiginkonan hefði myrt hann)og kominn til Helvítis. Um morguninn skjögraði Kolbeinn til hjónabandsráðgjafa og sagði honum frá ævintýri næturinnar, en hjónabandsráðgjafinn, sem var starfi sínum vaxinn, sprakk úr hlátri og hló og hló þangað til Kolbeinn sá að við svo búið mætti ekki standa og ráfaði út, gjörsamlega ráðvilltur og yfir hann færðist svartnættismyrkur. 

Trump: Ég er 100% tilbúinn

Ill meðferð á skepnum, málvöndunarumræða og róttæk kona

Þetta mun vera í fyrsta sinn sem ég heyri nýfædd lömb kölluð nýbúa. Mig minnir ég hafi heyrt eða séð erlent fólk sem sest hefir að hér á Íslandi kallaða nýbúa, - en alíslenskan sauðfénað nei. Og varla eru blessuð lömbin ,,nýbúar" af því að þau eru getin og borin í fangelsi innan um fangaverði og sakamenn, sem sumir hvurjir vóru líka bankamenn og fóru í steininn fyrir hroðaleg efnahagsbrot. Ekki hefi ég trú á að lömbum sé hollt að fæðast og alast fyrstu daga lífs síns upp meðal bankaræningja; ketið af slíkum dilkum verður sjálfsagt óætt í haust þegar efnahagsbrotamennirnir taka þá af lífi með kindabyssu og flatningshnífi.

Og fyrst umræðan er komin út í einkennilega orðnotkun og málfræði í skugga fangelsismúra er ekki úr vegi að nefna klénan framburð útvarpsþuls í hádeginu á orðinu leikskóli. Hvað ofan í annað klæmdist þulurinn á þessu orði, sagði leiggskóli, leiggskóli ...
Þessi þularskömm segir þá líklega leigghúss og leiggari, leiggmaður og það er leiggur að læra, eða jafnvel það er leggur að læra. Í það gömlu góðu daga var til siðs að þvo trantinn á sona kauðum að innan með bursta og grænsápu ef þeir gerðust sekir um munnsöfnuð af þessu tagi. Hálftalandi amlóðar eiga að fá sér vinnu uppi á fjöllum fjarri mannabyggðum en ekki á útavrps- eða sjónvarpsstöð.

Frú Ingveldur sem er sönn málverndunarkona sló ókunnuga konu niður úti í búð um daginn af því að konugarmur þessi sagði lívvvírissjóður í staðinn fyrir lífeyrissjóður. Og þegar börn konunnur brustu í grát yfir móður sinni liggjandi á búðargólfinu greip frú Ingveldur í hárið á þeim og sló þeim utan í búðarrekkann þar sem kexið er haft á boðstólum. Enginn þorði að ýfast nokkuð við frú Ingveldi og verslunarstjórinn kom hlaupandi og hældi henni fyrir afrekið. Um kvöldið birtist maður slegnu konunnar fyrir framan útidyrnar að heimili frú Ingveldar og Kolbeins. Hann var drukkinn. Þann mann sló frú Ingveldur líka og dró hann síðan í öngviti út að göturæsinu.  

Loðnir nýbúar á Kvíabryggju

Tveggja flokka einræði í gömlu, úrkynjuðu nýlenduveldi

Á Bretlandi ríkir svo gott sem tveggja flokka einræði, og fer einlægt annar þeirra með öll völd á meðan hinn leikur stjórnarandstöðu. Lýðræðið í þessu gamla heimsveldi er býsna fullkomin afskræming á lýðræði; iðulega er sá flokkurinn sem fer með öll völd með heilmikinn minnihluta atkvæða á bak við sig, kanski sona 35- 40%. Aðrir flokkar en þessir tveir einræðisflokkar sem eru að rembast við að bjóða fram fá í besta falli mjög fáa þingmenn kjörna og í engu samræmi við atkvæðafjölda. Svo segja þessir delar sem heyra elítunni til, að Stóra-Bretland sé ógurlegt lýðræðisríki, þegar sannleikurinn er sá að Bretland er andskotakornið verla meira lýðræðisríki en Bandaríkin þar sem tveggjaflokka einræði ríkir.

Stundum fer flokkur sem kennir sig við verkamenn með öll völd á Bretlandi og kveðst vera sósíaldémókratískur, eða eitthvað soleiðis. Lengi vel var þessi flokkur ,,verkamanna" hægfara hægriflokkur, en á tíunda áratug síðustu aldar gerðist hann feykna hægrisinnaður frjálshyggjuflokkur og árásargjarn í garð annarra þjóða, nema auðvitað Bandaríkjanna og helstu gömlu nýlenduveldanna í Evrópu. Reyndar hefur Verkamannaflokkurinn vent kvæði sínu í kross því að yfir honum er núna formaður sem sagður er róttækur vinstrimaður, en ég sel það ekki dýrar en ég keypti.

Hinn flokkurinn á Bretlandi, Íhaldsflokkurinn, er því sem næst hreinræktaður bófaflokkur, sem sver sig að því leyti dálítið í ætt við systurflokk sinn á Íslandi. Fyrir Íaldsflokknum atarna fara yfirleitt skítakarakterar, uppbólgnir af hroka, frekju og mannfyrirlitningu, sem er vel í takt við það er tíðkast hjá íslenska systurflokknum. Þessir andskotar lifa enn á því að forverar þeirra kúguðu aðrar þjóðir, arðrændu og lítilsvirtu. Þessi lönd kölluðu svínin nýlendur, sem hljómar dálítið líkt og nýrækt og nýbýli. Eins og aðrir stjórnmálaflokkar af svipuðu tagi, hangir Íhaldsflokkurinn saman á lýginni, grobbbelgingnum og sífelldu arðráni, sem erfitt er að trúa að venjulegt alþýðufólk bindi trúss sitt við og kjósi eins og það eigi lífið að leysa. Á heiðarlegu mannamáli heitir sona frammistaða heimska eða reginheimska. En svona er nú bara lífið í hinu gamla, úrkynjaða nýlenduveldi, Stóra-Bretlandi og fátt sem bendir til að vitsmunir Breta og greind fari hækkandi, þvert á móti.

Hver sigrar í bresku kosningunum?

Ódæðisverk Elenóru var líka í meðallagi

Þá er þar til máls að taka, Elenóra húsfreyja að Garðhömrum var loksins búin að fá yfir sig nóg af manni sínum, Sigurði Sigurðar Sigurðssyni, og ákvað að frelsa mannkynið í eitt skipti fyrir öll frá nærveru hans með einum góðum skammti. Henni þókti kallskepnan vera yfirmáta leiðinlegt kvikindi; það væri vond af honum lyktin; hann væri orðinn getulaus og gerði núorðið ekki neitt í rúminu, fyrir utan að sofa, en að hrjóta og reka við með geigvænlegri ofstopafýlu; hann væri grobbinn og ógeðslegur á almannafæri og væri sífellt að gera sér til skammar með því að káfa á öðru kvennfólki, þrátt fyrir algert náttúruleysi sitt. Það var því ekki annað í stöðunni en að farga ófétinu á sakleysislegan hátt.

Í kveldverð skammtaði Elenóra húsfreyja sjálfri sér og sínu fólk grjónagraut á disk. Hún laumaði eiturduftinu í ausuna og jós síðan á disk bónda síns. Því miður varð eitrið eftir í ausunni þegar hún skammtaði á disk bónda síns. Næst mokaði hún dágóðri slummu grauts á sinn eigin disk og þá fylgdi allt eitrið með, en Elenóra tók því miður ekki eftir því. Þar næst sletti hún á diska annarra heimilismanna. Svo átu allir grautinn sinn með skyldugum dæsingum og hvalablæstri.

Eftir máltíðina stóð Elenóra húsfreyja upp og skenkti kaffið. Hún fylgdist nákvæmlega með bónda sínum og bjóst þá og þegar að hann hrykki upp af, allri mennskri kind til gleði og ánægju. En Sigurður karlinn var ekkert á því að deyja; hann sötraði kaffið, rjóður í kinnum, og tróð ósköpunum öllum og neftóbaki í nasirnar á sér. En upp úr eins manns hljóði fór Elenóra skyndilega að hökta á elhúsgólfinu svo hún var að setjast niður. Fljótlega varð hún blá framan í og fór að umla og það kom froða í munnvikin. Hún ránhvolfdi augunum hræðilega og hatrið og mannvonskan varð svo hroðalegt í þeim að heimilisfólkinu varð ekki um sel. Svo valt hún út af stólnum eins og kartöflupoki og á sama augabragði gaus upp þvílíkur djöfullegur ýldupestarfnykur að nærstöddum var nóg boðið og lögðu á flótta. Í góðar fimm klukkustundir engdist Elenóra um á elhúsgólfinu með sparki og handapati og blótaði svo ægilega að Sigurður bóndi opnaði augun og sagði henni að halda kjafti. Eftir þessar fimm klukkustundir fóru að linast krampaflogin Elenóru og hún sofnaði sælum blundi í líkamsvessum sínum á gólfinu. Þá loksins hugkvæmdist einhverjum að senda eftir lækni því að þá héldu allir að hún væri dauð.

Hættustig á Íslandi „í meðallagi“

Myndin er frá brúðkaupsdegi frú Ingveldar og Kolbeins

Ég fæ ekki betur séð en mynd Mörtu Smörtu, sem fylgir fréttagreininni ,,Hrikalega dónalega brauðkaupsmynd" sé vel gömul, komin til ára sinna sem maður segir, og sé af þeim Kolbeini Kolbeinssyni og eiginkonu hans, frú Ingveldi, tekin á brauðkaupsdegi þeirra laust fyrir 1980. Sá sem tók myndina var svaramaður og kviðmágur Kolbeins, blessunin hann Brynjar Vondalykt. Þetta var tímamótabrúðkaup og presturinn sem gaf þau frú Ingveldi og Kolbeins saman var værðarklerkurinn séra Atgeir p. Fjallabaksen. Séra Atgeir var lengi illfáanlegur til að framkvæma þessa giftingu enda lét hann ekki af verða fyrr en Brynjar Vondalykt og Indriði Handreður voru búnir að hella hann blindfullan.

En einhvers staðar eru til fleiri myndir úr giftingarmyndaseríu frú Ingveldar og Kolbeins. Eftir að Vondalyktin hafði filmað myndina sem fylgir frétt Mörtu Smörtu, þá skiptu þeir Kolbeinn um hlutverk og þar á eftir skiptu frú Ingveldur og Kolbeinn um hlutverk og frú Ingveldur tók sér stöðu bak við myndavélina. Í sjálfri brúðkaupsveislunni stóð síðan frú Ingveldur nýbakaðan eiginmann sinn að ósæmilegum athöfnum með Máríu Borgargagni og þar á eftir lét faðir brúðgumans, Kolbeinn Kolbeinsson eldri, sér ekki muna um að gefa Borgargagninu eitt rigtig godt knald í vitna viðurvist. Þetta var semsagt frábært brúðkaup og eftirminnilegt og allir með buxurnar á hælunum.

Daginn eftir brúðkaup frú Ingveldar og Kolbeins varð Indriði Handreður, maður Máríu Borgargagns, eitthvað afbrýðisamur út í gamla Kolbein og hóf leit að honum með það að markmiði að taka karlinn af lífi fyrir að hafa fíflað Borgargagnið. Svo fann Handreðurinn Kolbein eldri á knæpunni í Naustinu og þar laust þeim saman. En þó að Indriði væri á besta aldri þegar þetta gerðist og gamli Kolbeinn um það bil þremur áratugum eldri, þá fór svo að lyktum að hinn eldri lúbarði þann yngri hálfpartinn til óbóta. Skömmu síðar flutti sjúkrabifreið Indriða Handreð á slysavarðstofuna, en barþjónninn færði Kolbeini eldri fullt glas af koníaki á reikning hússins fyrir að hafa yfirbugað aðvífandi ofbeldismann.

Hrikalega dónaleg brúðkaupsmynd

Eitursveppir í ranni betri borgara eru alvarlegt mál

Það er sjálfsagt talið merki um sérstaka kurteisi í Finnlandi að byrla þjóðhöfðingjum annarra landa baneitraða sveppi. Og kanski, þegar öllu er á botninn hvorft, er sona eiturjukk full gott í kjaftinn á kóngum og forsetum. Þetta fékk kóngurinn, faðir Hamlets danaprins, að kynnast því á eigin skinni að éta eitur í ógáti og úr varð mikið drama, því kóngskratti þessi var ekki fyrr dauður úr eitrinu en hann gekk aftur og tilkynnti Hamleti hver hefði byrlað sér eitrið. Svo var það annar danakóngur sem fannst dauður á hóruhúsi í þýskalandi; annað hvort andaðist sá sæli herra af reiðarslagi eða eiturinntöku af einhverju tagi.

Í einu af þeim frægu helgarsamkvæmum frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar vóru berserkjasveppir hafðir um hön og étnir. Berserkjasveppirnir voru bornir fram hráir með kókaínrönd og hvítvíni og innan skamms lék heimili þeirra sæmdarhjóna, frú Ingveldar og Kolbeins, á reiðiskjálfi að heimilið mundi sökkva í jörð niður eins og kirkjan í Hruna, sællar minningar. Berserkjasveppirninr stigu þeim hjónum og gestum þeirra svo ákaflega til höfuðs, að allt tal um heimilisófrið hljómar eins og meiningarlaus værðarhégómi við hliðina á því styrjaldarástandi. Gesturinn Vigga Sleggja beit til dæmis tunguna hér um bil af sér uppi við rót fljótelga eftir að berserksvíman náði tökum á henni. Á eftir sögðu læknarnir að skaði Viggu hefði stafað af eituráhrifum sem komu fram sem heilakrampi í þeirri stöð heilans sem hafa með kynhvötina og kynfærin að gera.

Vissulega urðu miklar blóðsúthellingar þetta kvöld að heimili frú Ingveldar og Kolbeins og margir misstu meðvitund sem máttu sæta því óláni að verða fyrir hnefum frú Ingveldar. Talið er víst að aungvir minni menn en sjálfur Viga-Styrr og berserkir hans tveir, sænskir að uppruna, hafi drukkið hvítvínið og étið berserkjasveppina í gegnum frú Ingveldi með þeim afleiðingum að hún varð jafn hamrömm, djöfulóð og tvíelleft af tryllingi og raun bar vitni. Um morgunin var hið fagra heimili þeirra frú Ingveldar og Kolbeins ein rjúkandi rúst; innveggir fallnir, innanstokksmunir í méli, þakplöturnar lágu í blómabeðinu og innan um rústirnar lágu menn og konur í öngviti, enginn þó alveg dauður en margir alvarlega heilsulausir. Sjálf hverf frú Ingveldur af orustuvellinum undir morgun og vissi aunginn hvað af henni varð; þakkaði lögreglan og björgunarsveitarmennirnir Guði fyrir að hún var horfin af vettvangi þegar þeir mættu til leiks. Með þessu er ég ekki að segja að forseti Ísland og frú hans hafi orðið bandvitlaus af sveppaeitrinu sem finnlandsforseti gaf þeim, að minnsta kosti höfum vér ekki enn fregnað frá Finnlandi að þannig hafi til tekist.

Forsetahjónin fengu „eitursveppi“

Glæpsamleg nauðungarskattlagning í sjóði braskaralýðsins

Ekki er ég viss um að landsbyggðinni, að ekki sé minnst á þá sem greiða í lífeyrissjóði, sé nokkur greiði gerður þó braskaralýðurinn komi sér upp einhverjum sjóði til að fremja kapítalísk náðarverk hér og þar um landið. Aftur á móti er umræddur braskarasjóður enn eitt dæmið um að ,,lífeyrissjóðirnir" svo nefndu, eru fyrst og fremst fjárfestingasjóðir fyrir auðvaldið, sem við hin erum skyldug til að borga hluta tekna okkar í. Þessi skylduskattlangning á okkur undir yfirskini lífeyris í ellinni er í raun glæpsamleg, því ekki erum við spurð um í hvaða gróðabrall aðvaldsins þessir aurar okkar eru notaðir. Því þarf að leggja þennan glæpaiðnað niður sem lífeyrissjóðakerfið er.

Já drengir mín, það er nóg komið af skattlagningu í nafni ,,lífeyrisréttinda" sem er ekki annað en eitt af tilbrigðunum í djöflakonsert kapítalismans og ómennskunnar, braskarakrimmana og bófaflokkanna. Þetta verið þið að skilja, það er að segja ef þið aðhyllist ekki skipulögð glæpasamtök, óréttlæti og óhjákvæmilega úrkynjun kapítalismans. Það er blóðugt að þurfa að horfa á eftir aurunum sínum, sem maður er neyddur til með valdboði að láta renna til lífeyrissjóðanna atarna, fara í að fjármagna ýmiskonar óhæfuverk sem allt venjulegt fólk hefir viðbjóð á. Spurningin er hvort við eigum svar við þessum óþverra kapítalismans, eða hort við höfum undirgengist einhverkonar guðlegt náttúrulögmál sem við eigum enga leið út úr og kúgar okkur til að afhenda braskarastéttinni á milli 10 og 20% af atvinnutekjum okkar.