Vargar í véum

Ég hélt í einfeldni minni að öllum væri fyrir löngu ljóst, að rauðklæddir karlmenn væru einhverjir verstu vargar í véum sem um getur. Það er ekki fyrr en einhverjir bögubósar, sem þykjast vera rannsóknamenn, vara við hættunni af þeim rauðklæddu, að almenningur vaknar til vitundar um alvöru málsins.

Hættulegastir allra, sem spóka sig um í rauðu dressi, eru tvímælalaust helvítis jólasveinarnir, einkum kókjólasveinarnir, en þeir svífast einskis þegar kvenfólk er annarsvegar. Stórbrotið dæmi um andstygglegheit úr þessum afkima samfélagsins er þegara jólasvínið Gluggagægir, rauðklæddur að vanda, dró Máríu borgargagn á tálar að áliðinni jólaföstu fyrir fjórum árum. Þegar Indriði handreður, sambýlissveinn Máríu, stóð Gluggagægi og Máríu að verki í stofusófanum, skipti engum togum að sá rauði spratt á fætur öldungis buxnalaus og sló Indriða handreð í rot og sneri sér að svo búnu afskaplega vingjarnlegur að sambýliskonu hins meðvitundarlausa, sem lá í blóði sínu á miðju stofugólfinu.

Þegar Gluggagægi þókti Máría borgargagn fullknúin til ásta, flengdi hann Indriða, sem þá var um það bil að rakna úr roti sínu, harkarlega um bak og þjó með sjálfu jólatrénu sem staðið hafði fullbúið þar í stofunni.

Af þessu má sjá, að löngu er tímbært að taka jólasveina úr umferð hvar sem í þá næst og leiða þá fyrir byssukjafta sérþjálfaðrar aftökusveitar.

Konur laðast að rauðum körlum