Síra Baldvin tók á kvenprestum og kvenbysskubbi í predíkun sinni

Er síra Baldvin fékk fréttirnar af skilnaði síra Hildar Eirr var hann staddur í skrúðhúsi sínu. Fyrst horfði hann votum sorgaraugum á flutningsmann fréttarinnar svo rétti hann úr sér og hló svo grimmilega að musterið gnötraði stafnanna á milli og frá grunni og upp í hæsta punkt á kirkjuturninum. Safnaðarformaðurinn, en það var hann sem skýrði síra Baldvini frá skilnaðinum, varð svo hræddur þegar hinn mikli kirkjuhöfðingji upphóf hláturinn að hann tók til fótanna og lét ekki staðar numið fyrr en undir rúmi heima hjá sér; hann varð nefnilega raunverulega hræddur um að kirkjuturninn mundi ekki þola bylgjulengdina í hlátri sóknarprestsins og hrynja niður í höfuðið á þeim.

Morguninn eftir boðaði síra Baldvin til aftanmessu og þar gjörði hann enn og aftur grein fyrir skoðun sinni á kvenprestum og almennri úrkynjun og hnignun guðskristni og kirkju á Íslandi. Og þá hann kom að þeirri staðreynd að byskubb Íslands er kona gat hann ekki á sér setið að taka sér í munn afar ljót og niðrandi orð um þessa fyrirliggjandi staðreynd. Þetta var meira að segja svo hroðalegur munnsöfnuður að sóknarbörnunum sortnaði fyrir augum hvar þeir húktu á bekkjunum eins og veikir foglar á grein. So rak síra Baldvin upp voðalega hryglu, sem átti að vera dárahlátur, og fór að segja að nú hefði einn þessara sokölluðu kerlingarpresta stampað karlinum sínum, látið hann sigla sinn sjó, rétt eins og Frelsarinn hefði boðið henni það.

Síra Baldvin hélt áfram: Nei, afstyrmin ukkar, Frelsarinn var aunginn andskotans fémíníst, því síður sosialíst. Það er ukkur ljóst þótt heimsk séuð og illa að ukkur í guðfræðinni. Frelsarinn hefir alla tíð verið í Sjálfstæðisflokknum, ofast á framboðslistum hans við kosningar, og ætíð með ráðherrum Sjálfstæðiflokksins og aðstoðað þá í hvívetna. Já. Og Frelsarinn hefur sérlega mikið álit á honum hérna Hannesi Hólmsteini og honum Kristjáni Þór Júlíussyni. Og þó að fólk viti almennt ekki af því, þá er nú staðreyndin sú, að Frelsarinn skrifar oftar en ekki leiðara Morgunblaðsins, Staksteina og Reykjavíkurbréf blaðsins. Þess vegna höfum við í okkar sókn afsagt byskubbinn, af því hann er kvendi, og allar þessar steplubuddur sem þykjast vera prestar og stofnað okkar eigin rétttrúnaðarsókn.  

Hildur Eir og Heimir skilin

Eiginkonan bannaði honum að æfa sig á einhjólinu innandyra

Náunginn með einhjólið var nú ekki minni maður en Indriði okkar Handreður og hann hafði fengið sér í fáein glös til afréttings þegar hann tók glímuna við einhjólið sitt. Nú, konan átti auðvitað ekkert með það að taka myndir af drukknum heiðursmanni á einhjóli, og svo var hann líka hræddur um að hún munda siga helvítis hundavörgunum á sig. Honum þókti því allur varinn góður og barði hundan með hjólinu og kastaði í þá grjóti til að varna því að þeir réðust á sig og ætu sig. Indriði Handreður er nefnilega varkár maður og lítið gefinn fyrir hunda.

Hinsvegar neitar Indriði því alfarið að hann hafi ætlað að grýta konuna, sem heldur hundana, í hel, hann hafi bara verið að sýna henni sjaldfgæfa steintegund sem þarna er að finna. Indriði er heldur ekki búinn að jafna sig síðan hann greip hundfjandann í stigaganginu, fór með hann inn til sín og sló honum við ofninn og fleygði honum að svo búnu dauðum fram á gang. Hann hefir heldur ekki gleymt óþægindunum sem hlutust af því þegar hans eigin hundur stútaði nokkrum smáhundum úti á Geirsnefi, það var víst sjón að sjá. Hundur Indriða, gríðarlegur blóðhundur og grimmur eftir því, notaði tækifærið, þegar Handreðurinn fór með hann út að skíta, reif sig lausan og kálaði á augabragði nokkrum hvefsnum ófreskjum af smáhundaætt. Þá munaði minnstu að Handreðurinn færi í afplánun á Litla Hraun fyrir morðin sem hundurinn hans framdi.

Hvað Indriði Handreður var að meina með því að hjóla úti á víðavangi á einhjóli, drukkinn og geðvondur, er ómögulegt að segja. Hann hefir nú átt einhjólið í hálfan mánuð og æft sig á því heima í stofu. Æfingarnar hafa líka kostað sitt: þegar eiginkvinna hans, Máría Borgargagn, kom heim einn daginn var allt brotið og bramlað í stofunni eins og þar hefði blóðmannýgur uxi gengið berserksgang. Í miðri ruslahrúgunni lá Indriði Handreður í dái og hraut eins og þar væri sjálfur Djöfullin hrjótandi. Eftir þetta bannaði Borgargagnið Handreði manni sínum að iðka einhjólun innanhúss; það er því henni að kenna að maður hennar rataði í þær hremmingar sem áður er getið. 

Já esska. Af sérkennilegri matreiðslu, draugagangi í togaraeldhúsi og fleira

Hvern eða hverja var forsetinn annars að biðja afsökunnar á meintu ananashatri sínu? Alveg er mér sama hvort Gwöðni TH. hatast við þennan ávöxt og eða elskar hann eins og heimilishundi á næsta bær við Bessastaði. En, jæja, kallsálin er trúlega matvandur, bölvaður gikkur eins og sagt er um vanmetapéníng. Hinsvegar gerði forsetinn aungvar athugasemdir við kássuna sem hann var látinn éta hjá Vestfirðingum, .egar hann heimsókti þá. En í þeirri kássu var fullt af tómatsósu, tómatkrafti, kjötfarsi frá 1978, sem fannst við leit í þrotarústum Kaupfélags Tálknafjarðar. Enn fremur var í þessum rétti dálítið af sagi, saumavélaolíu og hristingi. Þetta var sem sagt kjarnafæða og forsetinn varð strax mikið sterkari eftir að hafa hámað hana í sig og heilsa hans tók stakkaskiptum upp frá því.

En úr því talið hefir borist að heilnæmum réttum og frumlegri og hollri matargerð, er ekki úr vegi að nefna einn ástsælasta kokk íslenska flotans, fyrr og síðar. Þessi snjalli matreiðslumaður vill þó ekki láta nafns síns getið, því hann hefir nóg á sinni könnu svo hann fari ekki að taka á sig erfiði sem því fylgir að vera auglýstur um of í fjölmiðlum,- þess utan er vert að geta, að umræddur meistari hefir hin síðari ár kúsrt í kistu sinni, en andinn stundar eldamennsku nú um stundir hjá æðstaráðinu í neðra, en þar er nú ekki í kot vísað.

Þessi dásamlegi matreiðslumeistari, sem á sínum tíma var á hvers manns vörum, bætti allrahanda kynlegum bætiefnum og effektum í þá snjöllu rétti sem hann eldaði. Ég hefi áður sagt frá því þegar hann varð uppvís af því að deyða nagdýr með riffli eða haglara til að hakka saman við sósur og kássur. Í annað sinn (það komst aldrei upp) reiddist meistarinn ákaflega við skipfshöfn togarans sem hann var á. Í hefndarskyni notaði okkar maður eina inniveruna með því að jaga eitt rónatetur, einstæðing sem aunginn vildi þekkja lengur, og matreiða hann ofan í togarakallana. Það var algerlega elegant, því rónagarmurinn lét ekki hjá líða að ganga dulítið aftur, sem lýsti sér á þann hátt að togarkallarnir fengu ógéðslega illa í magann og skitu í sig og á út um allt skip, og þá komið var í land vóru þrír þeirra dauðir en afgangurinn fluttur í snarhasti á sjúkrahús, nema kokkurinn, hann stóð sína pligt í eldhúsinu og lét sér fátt um finnast.

Guðni biðst afsökunar á ananas-„hatrinu“

Ólíkt hafast íhöldin að - og sjúklingar í ranni frú Ingveldar

Merkilegt að breska íhaldið virðist ekkert vilja með frjálshyggjuauðvaldsbáknið ESB hafa og er nú í óðaönn að vinna að því að frelsa Bretland frá þessu auma ný-frjálshyggjuhelvíti. Á sama tíma hefur íslenskur sjúklingahópur, undirlaðgur af krataeðlinu, varla opnað kjaftinn öðruvísi en að reka áróður fyrir því að Ísland gefi sig þessum óskapnaði á vald; þeirra ræður byrja flestar sona: ,,Fyrst þurfum við að taka upp evru og ganga í ESB áður en við hugum að nokkru öðru; merkilegt að þessi endemi geti dregið andan öðruvísi en að ganga fyrst í ESB og taka upp evru. Nú vitum vér ekki fremur en aðrir hvað gera skal við sona sjúklingahóp, þetta er hvimleið plága, minnir á lús, fladdara, kláðamaur og annan slíkan óþverra.

En látum vera með krataeðlisveslingana, þeir fá sinn dóm og verður kastað í eldsofninn, svo maður taki sér í munn biflíutilvitnun. Á helgarsamkomu að heimili frú Ingveldar og Kolbeins kom eitt sinn fámennur hópur af krataeðlissjúklingum. Ekki báru aðrir samkvæmisgestir meiri virðingu fyrir veiku fólki en svo, að þeir gerðu hróp að greyjunum og Óli Apaköttur kallaði þau lostahróka og ólifnaðardrasl. Krataeignirnar brugðust við með því að koma sér í mjúkinn hjá frú Ingveldi og hennar nánustu á auðvirðilegan hátt, sem lauk með því að þær vóru allar orðnar berrassaðar og þá var þeim komið í umsjá Trugga Fokk og Viggu Sleggju, sem fóru með dauðveika krataeðlissjúklingana, alsbera og grénjandi, upp á loft og létu þær taka þátt í óguðlegu athæfi. Þannig fór fyrir veslings kratagemlingunum í það skipti og þannig fer yfirleitt fyrir þeim ef þeir bera sig til við að steyta görn.

Og í gærkvöldi slógust Kolbeinn og Indriði Handreður um hvor þeirra ætti að fara á undan upp í til frú Ingveldar. Því miður lágu þeir báðir í valnum að átökum loknum, svo frú Ingveldur varð að skakklappast fram úr, kasta yfir sig kjólgopanum og hella sér svartadauða í glas. Að því loknu kvað hún:

Andskotinn gaf mér auma ræfla,
andstyggðar bölvaða mannleysudjöfla.
Hvað skal einn einmanna kvennmannstuska
með tvo rotaða ónytjunga?
Fleygja þeim fyrir hrafn og örn?
Og fá sér unga apalinga,
af kynjum báðum, freistandi væri.

  

Ríkisstjórnin samþykkti Brexit

Flengir með vendi

Með réttu ætti yfirskrift þessarar fréttar að vera: ,,Bjóða forsætisráðherra til rassskellingar. En forsætisráherra er séð telpa, sem skynjar betur hættuna en Rauðhetta litla þegar úlfurinn át hana. Svo má líka vera að Katrín litla sé ekki eins slungin að smjúga framhjá Samherjunum eins og humma allt annað fram af sér. Og nú dugar aunginn andskotans sakleysissvipur, fettur og brettur eða samanbitið bjánaglott. Nei skohh, sú stutta verður að mæta til Samherjanna og taka út sína refsingu eins og hver annar sakamaður sem móðgað hefir Samherjana.

En nú vill svo vel til að einn Samherjanna er líka eigandi forsætisráðherra og hefir notað hann til margra ára fyrir gluggaskraut, til aðdáunar fyrir suma en aðhláturs annarra. Sá góði Samherji mun standa álengdar og hlægja sig máttlausan (ekki vitlausan af augljósri ástæðu) og njóta þess í botn að hlusta á skellina, harmagrátinn, urr úlfsins og útburðarvælið. Og frú Ingveldur og Svavarsfjölskyldan mun líka hlæja og snapsa sig á kampavíni og grásleppuhrognum.

Stelpan hans Steingríms mun ekki sleppa í þetta sinn. Um þetta hefir frú Ingveldur þegar orkt, en hún er ekki minna skáld en vinkona hennar, Máría Borgargagn:

,,So lítil hún leggst hjá stólnum
og lyftir dulítið upp kjólnum.
Samherjinn, grimmmur með sótsvarta hendi 
sárgrátandi telpuna flengir með vendi.

 

Bjóða forsætisráðherra til fundar

Skýrt brot á mannúðar- og barnaverndarlögum

Hann verður að skilja það, knattspyrnuþjálfarinn hjá Framsókn, að svona er nú krataeðlið og við því er ekkert að gera meðan vísindin finna ekki upp lyf gegn því. Þá er knattspyrnuþjálfaranum nauðsynlegt, að taka tillit til þess að Ágúst litli Ágústsson Einarssonar ríka, er óviti sökum æsku, ofdekraður, marklaus og gengur enn í stuttbuxum og pampers. Vér sjáum það öll, að út frá mannúðar- og barnaverndarsjónarmiðum, að það er fyllilega ljótt að horfa upp á rummungsstóran fóboltaþjálfara á besta aldri og framsóknarmann að auki taka smá-svein upp af götunni og flengja hann á fullu með sigggrónum hrömmum fyrir framan alla íslensku þjóðina.

Enda var Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður kallaður á vettvang til að bera klæði á vopn og leiða fótboltatarfinn á brott og færa hann gömlu Framsóknarmaddömunni í Framsóknarfjósinu til hirtingar. Á leiðinni til Framsóknarfjóssins kom Kolbeinn við á hverri knæpu og tjóðraði skjólstæðing sinn við fánastöng eða hliðstólpa meðan hann fékk sér nokkra röndóttótta. Nú, Framsóknarmaddaman er þegar búin að lofa, að gefa litla drengnum með krataeðliskranleikann nýjan pampers á botninn í staðinn fyrir pampersinn sem fór í mauk við barsmíðar boltamannsins. Vér kunnum að vera sammála um að það er fallega gert af Maddömunni.

Í ljóðabálknum ,,Þröng eru göng" segir svo á einum stað:

Að senda eiginmann sinn út á lífið með pampers á skvernum
er eins og að bjóða gestinum að éta húsöndina með fiðrinu á.
Og ljót pólutík er eins og skítabragð af ísnum sem þú færðir mér á jólunum.
Nú skulum vér hlaupa út á strætið með tjaldhæla, eins og keipastelpan í ráðhúsinu.
Eins og einsogin í ljóðum leirskáldanna
eru dæmd til að fjúka ljóslaus út í buskann
án þess nokkur veiti þeim eftirtekt.
Á ströndinni stunda máfarnir kynsvall í skjóli náttmyrkurs.
En á vígvellinum er eitthvert mannfall í skjóli krataeðlisins. 

„Ljót pólitík gagnvart viðkvæmum hópi“

Skíta-missskilningur og ópus Máríu

Já essska, þetta er allt eintómur andskotans skíta-missskilningur, eska. Í gamla daga vóru sona piltar stundum sendir á síðutogara og það gekk nú sona og sona. Það jafngilti, skal ég segja ukkur esska, dauðadómi að vera sendur á útileguduggu á Vestfjörðum; þeir hafa aldrei verið sérlega barngóðir þarna fyrir vestan, annaðhvort komu þeir til baka úr soleiðis ferðalagi í spennitreyju og náðu hæst að verða bæklaðir glæpamenn þegar og ef þeir sluppu ú skyrtunni, elligar þeir kómu aldregi til baka, frétist kanski af einum og einum sem höfðu gerst svæsnir kvennamenn vestra, en eru nú sem betur fer útdauðir með öllu.

Þá er nú ekki misskilningnum fyrir að fara í umtöluðustu bók Íslands þessa dagana, ,,Þröngum göngum", ljóðabáknum mikla eftir Máríu Borgargagn. Hún fer nærfærnum fingurgómum um menn og málefni og fyrirgefning og mannlig samlíðan er hvurgi langt undan. Nú þegar eru 15 þúsund eintök seld þó einungis fimm dagar séu síðan ljóðmælin komu út og keppast gagnrýnendur nú við að lofa ritið í bak og fyrir og spá því bókmenntaverðlaunum Norðurlandaráðs og Nóbels. Og bókmenntafræðingar ljúka upp einum munni og segja: stórvirki, snilld og hin absólúta frelsun, nema einn sem segir að Máría Borgargagn sé útsmogin refur og siðspillt sóðadýr.

Í einu versi víkur Borgargagnið á einkar nærfærin hátt, sem er alveg til fyrirmyndar, að eiginmanni sínum, Indriða Handreði. Þetta vers er nokkurskonar ópus í verkinu og stendur so sannarlega fyrir sínu, en byrjun þess hljóðar svo:

Anussurinn minn er aumur, kramin og sár.
(Bráðlega verður hann dauður, nár).
Hvað gjörir þá Handreður og honum líkir?
Bretta þeir upp á trýnin og baula þessir sóðar?
Ek þá geng þá til verks og gef þeim augu glóðar.
Á anussnum mínum er eitt gat eða nokkuð fleiri
og þó að þú öll þeirra saman þú svíkir 
þá gapir anússinn til hymmna og hrópar:
Er nokkur hér á Íslandi mér meiri? 

 

„Fullkominn misskilningur“

Gróa Gróudóttir fer með rútu upp í sveit

Nú, Gróa heitir og ein vinkona frú Ingveldar, um hana var orkt:

Það heldég hún Gróa hafi skó, hafi skó
og verði andskoti þvengjamjó, þegar hún fer að búa,
eins og skítahrúga.

Þessi Gróa er Gróudóttir og eru þær mæðgur báðar komnar af Gróu á Leiti í kvennlegg, en af Sveini Skotta, sem kallaður var Swend Scottíes upp á enska tungu, í beinan karllegg. Þar af leiðir að umrædd Gróa er af góðum ættum og er hold hennar rómað, ekki hvað síst í hinum dásamlegu helgarsamkvæmum að heimili frú Ingveldar og Kolbeins.

En það er varð Gróu Gróudóttur að falli var lyktin af henni. Brynjar Vondalykt, sem öllum hnútum er gerkunnugur, segir að þefurinn af Gróu sé hvurgi finnanlegur nema þá helst undir grindum í fjárhúsi. Það segir sig sjálft, að frú Ingveldur gat ekki haft slíka bölvaða skepnu lengi í einu inni hjá sér og upp á síðkastið hefur Gróu ekki verið boðið legra en í bílskúrinn, og þá aðeins í nokkrar mínútur í einu.
 
Síðastliðið sumar pöntuðu frú Ingveldur og Kolbeinn sjötíu manna rútu og létu aka sér og sínu fólki upp í sveit. Þar tók á móti þeim vaskur og vel spilltur framsóknarbóndi og bauð gestum sínum að láta sem þeir væru heima hjá sér. Gjörðust brátt bíræfnir leikar út um grundir og móa, en Kolbeinn og Vondalyktin leiddu Gróu Gróudóttur til fjárhúss og fóru þar með han undir grindur. Undir grindunum var þröngt og rakt, því framsóknarbóndinn var ekki búinn að stinga undan, og varð því leikur all harður í þessu frumlega umhverfi. Það var auðvitað ekki sjón að sjá Gróu þegar hún birtist aftur úti á túni og tók framsóknarbóndinn hana því sér til handargagns, en fór óvarlega og kerling hans, sú afundna framsóknarmaddama, komst í spilið og ...

Draumurinn um Nepal rættist eftir 59 ár

Vissulega mörg tíðindi

Nú skulum við hvíla okkur um stund á Jóni Gnarri og plagatinu hans, en þess í satð líta betur í ljóðabálkinn ,,Þröng göng" eftir Máríu Borgargagn. Eins og fyrr segir, er listaverkið í sex köflum, sem hafa það sérkenni að vera hvur öðrum betri, frá fagurfræðilegu sjónarmiði.Í inngangi að verkinu, sem frú Ingveldur ritar, segir hún, að þótt skáldkonan Máría Borgargagn sé nú son og sona, þá hafi henni með þessum yrkingum tekist að hífa sig upp á örlítið hærra plan, en ekki hafi verið vanþörf á því, svo lágt sem þessi kerlingarskratti hafi getað lagst á heldur dónalegum æviferli sínum.

Vissulega höfum við mörg tíðindi að segja af Máríu Borgargagni, mörg hver tengd einkennilegri áráttu til lauslætis, áfengisnautnar og óforskömmugheita, fyrir utan hvað Máría Borgargagn hefir verið drjúg til að láts í veðri vaka að hún sé háborgaraleg glimmerjúnka, sem taka beri alvarlega. Hver maður sér, að þessi ósköp eru með engu móti samrímanleg, sem gerir þó framlag Borgargagnsins til skáldskaparmála ekki ómerkilegri, þvert á móti er unun að lesa hugarframleiðslu svo margbrotinnar og ósamsetjanlegrar persónu.

Í fjórða kafla ,,Þröngra gangnaeigi ó" bregður skáldkonan á leik og gjörir manni sínum, þeim fræga Indriða Handreði, eigi ólítil skil, svo sem sjá má:

,,Handreður meður leður,
hann treður og treður og treður.
Sálarlaus sat hann í trjánum 
með saurinn sinn á hnjánum.
Nú drekkur hann með drjólum
og Djöflinum fram að jólum
Áður en mín varð loðin og laung
laumuðu piltarnir í hana staung;
það var þungur vegur, þrautanna ýmislegur,
því hún var heldur þröng.
Og Kolbeinn flassaði á meðan
hlandblautur að neðan" ...

Jón Gnarr ætlar að farga Banksy-verkinu

Skrekkur rekka til dáða dregur ...

Ójá, það er ýmislegt til gamans gert til að æra og trylla unglingana í því skyni að gera þá að uppivöðslusömum helvítisungum, sen aungvu eira í framtíðinni. Einn liðurinn í þeim óþokkaskap hinna fullorðnu er að halda börnunum svokallaðan ,,Skrekk" til að hvetja þau til að hafa saurlifnað og ólifnað í hávegum þegar þau verða fullorðið fólk.

Samkvæmt félagsvísindaráði NNR hefir Skrekknum tekist vel til og hefir fjölgað verulega skjólstæðingum félagsmálastofnanna, einkum á höfuðborgarsvæðinu. Tobbi röndótti, sem hefir verið með rúmlega aðra löppina á Litla Hrauni síðan hann sigraði í Skrekk hér um árið, segir að Skrekkur hafi alveg farið með sig, ruglað sig svo í ríminu að hann hafi ekki séð til sólar síðan; fyrir áhrif af Skrekki hafi hann tekis sér fyrir hendur að fremja ódæðisverk, so sem ofbeldi, innbrot, sölu á eiturlyfjum og þýfi og brúkað afraksturinn til fjárfestinga, sem náðu hámarki rétt fyrir Hrun. Þegar ljóst varð að mundi hrynja seldi Tobbi röndótti fjárfestingar sínar og sendi pénínga sína til Torólu og Seychelleseyja. Í dag stjórnar Tobbi fjármálum sínum frá Litla Hrauni, hefur verið að fjarfesta í leigufélögum og sona og lætur vel af ávöxtun fjármagns síns.

Á Skrekknum í gærkvöldi sáu menn eftirvill framtíðarbófa á markaðstorgi hins kapítalíska óeðlis. Og miðað við firringuna, öskrin og skrílslætin er bjart framundan hjá þeim í Kauphöllinniog sprotafyrirtækjunum.

Stressandi en frábær upplifun