Súperbabtistinn úr Framsóknarfjósinu þarf ekki að hafa áhyggjur

Að sjálfsögðu er hárrétt hjá manninum að búa sig undir það versta, hvernig sem hann annars fer að því. En hann má jafnframt hugga sig við að ástandið getur aldrei orðið verra en daginn sem upp komst um svínsleg drykkjulæti stórvin hans, Sigmundar Davíðs og hans kammerata að Klaustri. Með það í huga getur þessi Jóhannes últrababtisti farið rólegur að sofa í andskotann á sér, eins og Sæli kapteinn var vanur að segja við okkur strákana þegar við áttum að skríða til kojs til að hvíla okkur fyrir næstu átök, en þeirra var yfirleitt skammt að bíða.

Að öðru leyti er þjóðin orðin leið á þessum jakkafatasveini úr Framsóknarfjósinu gömlu Maddömunnar og vill helst ekki heyra hann né sjá meir við gaspuriðju í sjónvarpinu og útvarpinu. Líklega væri ráð að einhver góðgjarn maður með sambönd útvegaði honum pláss á rækjubáti í Svartahafinu, eða látlausum starfa á hrísgrjónaekru á Tælandi. Ekki væri lakara ef tækist að koma Klausturbandalaginu öllu með honum á rækjubátinn eða hrísgrjónaakurinn. En að Jóhannes súperbabtisti Framsóknarmaddömunnar og klausturraftanna sé að tala um WOW flugfélagið, eins og honum komi það eitthvað við, er kjánalegt, bjánalegt og gránalegt, og sannarlega mál að þessháttar dáraskap linni.

Af gömlu Framsóknarmaddömunni er það helst að frétta, að nýverið tók hún upp á að brúka kannabis með ákavítinu sínu. Lengi, lengi vildi hún ekkert með kannabisgums hafa að gera og hótaði mönnum lögreglu ef þeir minntust á það efni. En eftir að farið var að rækta kannabisið hérlendis skipti sú gamala um skoðum og dró fram gömlu pípuna sína, sem hún hafði aldreigi reykt annað í en Prince Albert. Nú segja húskarlar og griðkonurnar í Framsóknarfjósinu, að ekki sé líft fyrir kérlíngarborunni eftir hún fór að totta marihúana með ákavítisdrykkjunni; hún reki upp, fyrirvaralaust og upp úr eins manns hljóði, þvílíkar grénjandi og ískrandi hláturrokur að allir séu orðnir bilaðir á taugum af að fá uppdópuð óhljóðin úr kverkunum á kellíngarræxninu eins og brotsjói yfir sig þegar minnst varir. Eru meira að segja gætnustu og grandvörustu þegnar Framsóknafjóssins farnir að tala sín í millum í fullri alvöru um að taka skepnuna og hengja hana, annaðhvört í hlöðunni elligar í sperru yfir Fjósflórnum. 

 

„Búum okkur undir hið versta“

Stefnt skal að því að rækta upp góðan stofn af ískonum og ísmönnum

Þetta er skemmtilegt og vel upplífgandi fyrir þjóðarsálina og ekki síðra fyrir eining þjóðarinnar. Já. Og við sem höfum ekki átt heimsmeistara í íssundi síðan 1792, þegar Giljatrutt tröllkona geriðst heimsmeistari, þar til í dag að samansúrruð valkyrja de la islandica synnti alla af sér í frosthörkunum í Múrmansk. Sjórinn var þykkur af krapa þar við Múrmansk, líkt og var 1792, enda frusu flestir keppendurnir í hel áður en þau auðnaðist að synda helming leiðarinnar.

Um hríð höfum vér Íslendingar átt alvöru ísmann á Grænlandi sem leggur í gegnum hvali með atgeiri sínum og snýr hákarla berhenntur úr hálsliðnum úti fyrir Grænlandsströndum í svo nístandi gaddi, að meira að segja Grænlendingarnir sjálfir þora ekki út fyrir dyr í skinnfötum sínum, hvorki fullir né ófullir. Og nú höfum vér eignast ískonu, sem eftir öllu að dæma, mundi berjast við og drepa íslbirni á Norðurpólnum um hávetur og mörgæsir á Suðurpól, en ísmaðurinn okkar á Grænlandi kyrkti hér um árið fullorðinn ísbjörn með annarri hendi uppi á Grænlandsjökli og dró hann steindauðan á eftir sér niður til byggða.

En mikið held ég væri gott ef Íslendingar kæmu sér upp góðum, ódrepandi ísmannsstofni, sem gætu öslað upp um öræfi í fimbulkulda, stórhríð og fáviðri til að bjarga ferðamönnum, sem alltaf eru að koma sér í klandur með fáránlegum tiltektum. Því miður er ekki snýtt út úr nösinni að rækta upp nothæfan ísmannastofn, sem sigar í krapasundi og leggur hákarla að botni í handalögmálum. En við skulum athuga hvað Kári getur gert á tilraunastofunni hjá sér; það er nefnilega ennþá hægt að ná sér í erfðaefni úr Giljatrutt sálugur, hvar hún gistir í kistu sinni uppi á Eiríksjökli. Það væri vel hægt að byrja á að klóna þessa formóður ísmanna og ískvenna á Íslandi í 1000, eittþúsund, stykkjum og stækka síðan stofninn ár frá ári. En það verður að gefa sona ísfólki mikið af kjarngóðri fæðu, svo sem blöðruþangi, hnúfubökum, brekkusniglum og berserkjasveppum. En þetta er nú allt framtíðarhugsjón, enn sem komið er, en það væri hægt að byrja á morgun ef vilji væri fyrir hendi. 

Íslenskur heimsmeistari í íssundi

Ögfgafullur ólifnaður fullorðinna og barna uppi á Höfða

Hvur andskotinn er þetta? Getur þetta fólk ekki étið heima hjá sér eins og venjulegt fólk? Þarf það að hlaupa upp á Höfða eins og einhverjir melrakkar bara til að éta eitthvert helvítis gums í kjaftinn á sér? So er búið að boða bruggara, brennivínsgerðarmann, til að pranga áfengi inn á ógæfufólkið sem kemur upp á Höfðann í sínum alkunna skorti á sjáfsstjórn. Þetta blessað fólk kann ekki fótum sínum forráð og klifrar upp á fjall, því Höfðinn er auðvitað fjall, annars væri hann aunginn höfði, og étur þar einhverja ólyfjan ofan í sig og þambar með því brugg og verður fárveikt og er borið burt, allt út atað í mennsku taði, þunnu.

Í fréttatíma var sýnt frá þessum róttæka og öfgafulla höfðaólifnaði, og það var ljótt að sjá. Auðvitað lak slepjan niður úr munnvikunum á velsingunum, sem þar ráfuðu um eins og höfuðsóttarrollur. Vitaskuld var allt fólkið orðið blindfullt, þá sjónvarpsmenn bar að garði, og börnin líka. Frú nokkur, sem að öllu eðlilegu hefði átt að vera virðuleg og ganga um gólf með reisn, vafraði um með háflugt, fljótandi augu og sársaukagrett á trýninu og einhver óhugguleg leðja lak í sífellu út úr öðru munnvikinu, auk þess sem auðsætt var að konan var þegar búin að gera í sig.

Og blessuð börnin, blessuð börnin! Ef þetta djöfullega höfðasvall er ekki barnaverndarmál þá er allt leyfilegt í henni veröld. Ekki var annað að sjá en að börnin, alveg niður úr öllum aldri, höfðu komist í bruggið, því þau vóru strax orðin eins og göturónar til augnanna og slöguðu um með háreysti, blóti, heitinum og kúrum yfirlýsingum, sem augafullir sjóarar í erlendri mellusjoppu væru fullsæmdir af. Og áður en myndskeiðinu lauk í fréttatímanum hafði telpa, líklega ekki mikið eldri en sjö ára lokið sér af við að æla á fjörgamlan mann í hjólastól. Hvað sá gamli var að gera þarna var ekki gert heyrinkunnugt og ekki var heldur sagt frá því í fréttinni hvort karlinn þurfi að nota hjólastól dags daglega sökum hrumleika og fötlunar, eða hvort helvískur var orðin svo fullur af landabrugginu að ekki var annars úrkosta en að fleyja honum í hjólastólinn og transporta með hann um höfðann. 

Allt að smella í Mathöllinni

Vel til fundið að hvetja þingmenn til að horfast í augu við eigin þarm

Það er vel til fundið hjá Pruppa litla, dekurdýri og undanrennuspena Flokkseigendafélags VG að hvetja þingmenn til að líta í eigin þarm. Vissulega þarf vissar tilfæringar og útsjónarsemi til að fólk nái að festa augu á eigin þarmi, jafnvel þó það sé ekki um að ræða nema bláendaendaþarminn. Og aunginn þarf að efast um að það sé ekki góð dægrastytting fólgin í að gera sér í hugarlund hvernig þessi eða hinn þingmaðurinn taki sig út þegar hann er að bera sig til að líta í eigin þarm. Það er best að nefna aungin nöfn í þessu sambandi, en ósköp held ég kjósendur væru þakklátir fyrir að fá leyfi til að sjá þingmanninn sinn snúa snöggt upp á sig og beygja sig í hálfhring aftur fyrir sig og stara í þarminn.

Hitt er so annað mál hvörnig Pruppa litla datt þetta snjallræði í hug. Máske hafa fóstrar hans, Swbbbó Sendiherra, Stengrímur og jukkan Álfheiður leitt honum fyrir sjónir nauðsyn þess að þingmenn skoðuðu þarminn á sér með eigin augum og væri í þeim efnum aunginn undanþeginn nema forseti Alþingis og heilbrigðisráðherrann. Nú er Pruppi litli sjálfur ekki það gáfulegur að hann hafi einn fundið upp á svo mikilvægu þjóðþrifaverki svo það liggur beinast við að fóstrarnir hafi hellt hinni miklu visku þarmafræðinnar ofan í hann.

Og hvað ætli þingmenn komi svo til með að sjá í sínum eigin þarmi, utan njálga, færilýs, pöddumor og ókennilega slepju? Jú, þeir munu sjá auðn og tóm, áþekka þeirri sem er í hausnum á þeim, og finna ægilega lykt, sem menn eins og Brynjar Vondalykt gætu verið stoltir af. En það er annars af nefndum Brynjari að frétta, að honum auðnaðist eitt sinn að líta í eigin þarm; hann notaði spegla og borð, sem hann skreið afturábak upp á, og tókst á þann hátt að horfast í augu við eigin þarm og læra af því.

Hvatti þingmenn til að líta í eigin barm

Áfram félagi Aðalsteinn Árni Baldursson

Af hverju í andskotanum skrifar formaður Starfsgreinasambandsins, fraamsóknarfrömuðurinn mikli, ekki undir þessa skeytasendingu til félaga Aðalsteins og Framsýnar? Sagði hið undirförula framsóknareðli hins tannlausa sjakala honum að láta eina auma og lítilsiglda búrtík með skitu kvitta undir þvæluna.

Ég efast ekki um, að félagi Aðalsteinn hefur í núríkjandi kjarasamningabasli orðið margs vísari um raunverulegt innræti framsóknar- og kratagarmanna, sem eftir eru í skemmdarveradeild íslensks verkafólks. En brátt er tími hinna rammfölsku stéttasamvinnusinna og vikapilta auðvaldsins innan verkalýðshreyfingarinnar liðinn þannig að þeir þurfa ekki að standa í bréfaskriftum og skeytasendingum meir við heiðarlega verkalýðssinna eins og félaga Aðalstein.

Nú, sjakalaskepnurnar tannlausu eru í skeyti sínu eitthvað að ýlfra um að þeir muni aldrei semja um að rýra kjör ,,síns fólks" (eins og þessi helvítis endemi eigi eitthvert fólk), en því er til að svara, að enginn verður kenndur þar sem hann kemur ekki og það þýðir ekki fyrir giljagaura undir forustu eins framsóknarmanns úr Eyjafirði að bera á borð fyrir mig að félagi Aðalsteinn sé lygari og hann sé að ljúga því upp að framsóknarmaðurinn og hans nótar í samninganefndinni hafi ljáð máls á kröfum auðvaldsins um breyttan dagvinnutíma og fleira í þeim dúr. En af félaga Aðalsteini er það að segja, að þar fer sannur verkalýðssinni, sem veit hvað hann syngur og er margfalt, margfalt áreiðanlegri og sannari en afgangurinn af samninganefnd Starfsgreinasambandsins, sem hann hefur nú yfirgefið.

SGS svarar Aðalsteini

Góðir félagar, svona er nú krataeðlið

Já, góðir félagar, svona er nú krataeðlið, ekkert nema undirferlið og holtaþokuþvaðrið. Fyrst verkalýðshreyinginn hefir þroskast það mikið upp á síðkastið að stéttarbarátta er komin á dagskrá í stað stéttasamvinu og sleikjuskapar við auðvald og arðræningja, hafa hinir tannlausu sjakalar krataeðlisins sig á brott, því þeir eru ekki verkalýðssinnar heldur undirgefnir þjónar auðvaldsins, kapítalismans. Því megum vér, félagar góðir, vera fegnir í hvurt skipti, einhver krataeðlissjúklinguinn tekur til fótanna með skottstubbinn milli lappana og hverfur af vettvangi. 

En þó svo einn sona krataeðlissjakali hrökkvi fyrir borð þá þarf meira til. Það eru nokkrir, satt að segja allt of margir, sona tannleysingjar enn á sveimi í verkalýðshreyfingunni. Hæst ber í þvi sambandi auðvitað framsóknarkurfinn og undanbragðameistarann Björn Framsóknarmann Snæbjörnsson formann Starfsgreinasambandsins og verkalýðsrekanda í Eyjafirði. Sá piltur hefir unnið það eitt sér til frægðar í verkalýðsbaráttunni að vera númer 1. 2. 3. 4. 5. og 6. Framsóknarmaður, og getur hvur maður af því séð hverskonar slepja er þar á ferð. Reyndar er Björn þessi Framsóknarmaður lifandi dæmi um úrkynjun og niðurlægingu verkalýðshreyfingarinnar.

En nú eru breyttir tímar. Sem betur fer. Stéttarbarátta er aftur komin á dagskrá innan verkalýðshreyfingarinnar og að sama skapi þrengist að Framsóknarmönnum, krataeðlissjúklingum, stéttasamvinnumönnum og stéttasvikurum í verkalýðshreyfingunni. Og þar sem krataeðlissjúklinar tannlausir, sem og framsóknarflokksagentar eru brátt með öllu úrelt þing í verkalýðshreyfingunni er best fyrir soleiðis gerpi að hverfa sjálfviljug úr hreyfingunni svo ekki þurfi að sparka þeim eins og rottum út úr salarkynnum erfiðismanna.

„Ágreiningur um leiðir að sama markmiði“

Borgarstjórnar-Marta og dularfulli vökvinn

Mikið þó helvíti er hún Borgarstjórnar-Marta kræf kerling og hraust og nú farin að veifa einhverju gruggi framan í þingheim, sem hún kalla svifryk. Ekki er að efa, að ef Marta tæki sig til og skvetti grugginu framan í Dag borgarstjóra eða Líf Magnínudóttur, þá mundi það vafalaust svífa dálítið úr krúsinni þar til það hitti í mark. Og vissulega er freistandi fyrir Borgarstjórnar-Mörtu að haf ókræsilega vökva með í farteskinu, er hún fer á borgarstjórnarfundi, til að stökkva á Líf, sem er so gjörn á að reka túnguna út úr sér í áttina að trýninu á Borgarstjórnar-Mörtu. Vér vitum enda til þess að Mörtu hefir marga nótt dreymt að hún væri að skvetta úr fullri fötu af tjöru beint framan í Líf og jafnaði þar með reikninginn við grettluna þá.

En nú verðum vér að gjöra eins játningu áður en lengra er haldið. Vér erum nefnilega full efasemda um að það sé nokkuð svifryk í krúsinni aðtarna. Nær væri að álykta að þetta sé gerjað rónahland í dollunni, sem Borgarstjórnar-Marta veifaði á borgarstjórnarfundinum. Þá kemur vel til greina að um skólp úr skópfötu Mörtu sé að ræða og að hún hafi fengið þá snilldarhugmynd að skúra elhúsgólfið hjá sér til að afla sér hráefnis í svifrykið sitt.

Þriðja tilgátan um vökvann í krúsinni Borgarstjórnar-Mörtu er að þetta sé misheppnaður gambri. Sú gamla hafi sem sagt lagt í og eitthvað farið úrskeiðis. En af því liturinn á gambranum var heillandi þá þókti henni og öðru Valhallarmenntuðu fólki alveg gráupplagt að kalla gutlið svifryk og halda á því sýningu í Ráðhúsi Reykjavíkurborgar. Nú, ef rétt reynst að þarna sé um gambra að ræða, að vísu nokkuð misheppnaðan, þá má bæta hann heilmikið með því að hella góðum slurk af brennsluspritti saman við hann, og Borgarstjórnar-Marta og öll borgarstjórnin gætu farið á húrrandi fyllirí í Ráðhúsinu. En hún getur líka, með góðum árangri, blandað svifryksvökvann með brennslusprittskogara þó hann sé gerjað rónahland eða skólp upp úr skúringafötunni.

 

Mætti með svifryk í pontu

Sámur verður Glámur og aunginn Grettir til að ráða niðurlögum hans

Það gæti auðveldlega orðið grátt gaman að klóna Sám því ekki þarf mikið að fara úrskeiðis svo af verði mikill voði. Fljótt á litið lítur sona ljósritun á hundi, seppatetri, vinalega út. Eins og flestir vita hefir dálítið verið fiktað með klón hér á Íslandi í áranna rás, já, eiginlega síðan í fornöld þá kappar riðu um héruð.

Einhverju sinni klónuðu þeir sænskan þorpara, Glám að nafni, og slepptu honum lausum norður í landi. Ekki var Glámur fyrr klónaður en hann vóð um völlu víða og myrti búsmala og beitarhúsamenn með því að kremja þá í kássu. Loks hugðist Glámur aflífa Gretti Ásmundarson, einn okkar vaskasta mann. En Grettir var sterkur og snar í snúningum og snöri bardaganum sér í vil og fór svo að Grettir kramdi Glám til dauðs og skar af honum hausinn fyrir durum úti. Lítið var skárra þegar fúskarar í Eyjafirði reyndu að klóna dulítin bolakálf; það hljóp allt í eitt andskotans óefni og úr varð harvítugur tuddi, Þorgeirsboli, sem deyði margann mannin og marga húsfreyjuna áður en yfir lauk.

Telja má líklegt að klónunin á Sámi fari öll í handaskolum og úr verði blóðgrimmur klónaður og afturgenginn rakki, sem ekki mun sjá sig úr færi með að ráðast á hvurn mann og rífa hann á hol. Og sá er munurinn nú og forðum, að ekki eigum vér neinn Gretti til að ráða niðurlögum svo á svo böldnu hundskvikindi; er líklegt að vér munum fá oss fullkeypta á að hafa þessháttar óáran valsandi meðal vor. Og einhverjar sögur eigum vér af illum rökum sem vóru hálir klónaðir og hálfir afturgengir draugar og morðingjar og illræðisskepnur. Því biðjum vér frú Dorrittu að fara sér hægt við að klóna Sám, því reynslan hefir sannað oss að Sámur verður auðveldlega Glámur við klónunarfikt.

Klónunarferli Sáms hafið

Getur verið að Kata stutta, Stenni og Swabbi hafi þegið skemmtiflug af Pittigrilla?

Það er, skal ég segja ykkur, ekki minna en einkar hugnæmt, fyrir forsætisráðherrann, Kötu stuttu og eigendur hennar, Nató-aðdáendurna frægu, Stengrím johohohoð og Swabba Sendiherra, að ítalski loftherinn kominn til skjalana á Íslandi og sem fyrr undir stjórn Pittigrilla yfirhálofthersforingja. Ítalski loftherinn er auðvitað hingað kominn til að láta íslenska stagkálfa dást að einkennisbúningum þeirra og flugmaskínum og ekki hefir staðið á íslenskum hernaðarsinnum að skeiða suðrá völl til að nudda sér eins og hungraðir fresskettir utan í borðalagða leggi hinna ítölsku ofumenna.

Og Pittigrilli er enn við sama heygarðshornið og hefir nautn af að reka fótinn í Íslendingana og láta þá kenna göngustaf sínum gullbrydduðum með demantshnúð á endanum. Í hvert skipti sem Pittigrilli sparkar í hina íslensku gesti sína suður á velli eða slær þá í hausinn með stafprikinu þá slá eða sparka Íslendingarnir aldrei til baka. Ónei. Þeir leggjast flatir í duftið fyrir Pittigrilla og sleikja skó hans með tungunni. Þó ættu þessi íslensku hundsspott að vita að Pittigrilli er ekki meiri fyrir mann en svo, að hann lét fermingarstrák flengja sig fyrir framan Hotél Borg einn daginn. Það sjá auðvitað allir, nema þeir staurblindu, að lítið mundi verða úr slíkum rindli og sperrilegg ef hann lenti í hörðum slag við rússneskar hetjur, afkomendum Leníns og Stalíns.

Í dag situr aunginn á Alþingi, sem er nógu buðugur til að spyrja hvort það geti verið að Kata stutta, Stengrímur og Swabbi hafi farið með í skemmtiflug í boði Pittigrilla með atómsprengjuflugvélum hans. Vitað er að Hanez Holmstone og nokkrir hans líkar vóru með Pittigrilla í för þegar hann lenti í fermingarstráknum og þá sýndu hinir íslensku vinir loftorustuhershöfðingjans úr hvurju þeir eru gerðir og lögðu á flótta. Og Pittigrilla hefir líka verið boðið í Framsóknarfjósið og fékk að skríða undir sæng gömlu Maddömunnar, sem bæði var full og villt við það tækifæri. Best væri þó, að Rússarnir mundu stökkva Pittigrilla og hans sveit á flótta og setjast síðan um hina blauðu og ofuróheiðarlegu ríkisstjórnarnefnu Íslands. Piccoli libri della patria. 

Rússar innan loftrýmissvæðisins

Þó hann sé af fílaættinni er hann ekki bleikur heldur grábrúnn

Þó svo að Sigmundur Davíð sé af fílaættinni er hann ekki bleikur, heldur grábrúnn og það skröltir í honum eins og öxulbrotinni kerru. Og þó að hann og nokkrar aðrar valinkunnar fyllibyttur hafi orðið æði stórtenntar í munnsöfnuði í klaustrinu, skulum vér ekki gleyma því að í meðal þerra var kona sem skellhló og dillaði sér þegar strákarnir tóku sem stærst upp í sig (eða var þetta máske kallfjandi í dulargefi konu?).

En hvernig ætli talsmátinn sé þegar efrimillistéttarkéllíngar og yfirstéttarkrelingar eru á fylliríi? Á einhver að trúa því að þessháttar fénaður tali hvorki um karla né konur nema í hávingjarnlegum stíl, án allra niðrandi athugasemda? Eða eru sona efrimillistéttar- og yfirstéttarfraukur af annarri dýrategund en drykkfelldir þingmenn Klausturbandalagsins? Og þegar (ekki ef) þessar kellur láta eftir sér að spjalla um einhverja fjarstadda karla á lostafullan og klámfenginn hátt er það þá ofbeldi? 

Ekki hefir nokkrum manni, eða konu, hugkvæmst að bera obeldi upp á frú Ingveldi þótt hún hafi í ræðu og riti talað um Kolbein eiginmann sinn Kolbeinsson sem lítilfjörlegan skrokk og ófæran til að gagnast hraustum kvenmanni í rúminu; hún hefir einnig farið ómjúkum orðum um laungraða bögubósa á boð við Brynjar Vondulykt og Indriða Handreð, hún lét sig meira að segja hafa að kalla Vondulyktina ,,helvítis girndarklessu, sem væri vitlausari en Andskotinn." Þetta sagði frú Ingveldur í Háskólabíói á hátíðarráðstefnu kvenkyns sjálfstæðismanna, og það var klappað fyrir þessu so eftir var tekið. En að kalla Sigmund Davíð og hans vösku brennivínssveit að klaustrinu ,,bleikan fíl" væri glæpsamlegt ef það væri sagt af fullum kalldjöfli um háborgaralega, falska og ísmeygilega háborgarapíu, eða gípu, en af því það var nú bara ilmvatnsmaríneruð borgaraskrukka sem lét athuga semdina út úr sér tels það falleg umræða og nauðsynleg.

Klaustursmálið „bleiki fíllinn“