Flengir með vendi

Með réttu ætti yfirskrift þessarar fréttar að vera: ,,Bjóða forsætisráðherra til rassskellingar. En forsætisráherra er séð telpa, sem skynjar betur hættuna en Rauðhetta litla þegar úlfurinn át hana. Svo má líka vera að Katrín litla sé ekki eins slungin að smjúga framhjá Samherjunum eins og humma allt annað fram af sér. Og nú dugar aunginn andskotans sakleysissvipur, fettur og brettur eða samanbitið bjánaglott. Nei skohh, sú stutta verður að mæta til Samherjanna og taka út sína refsingu eins og hver annar sakamaður sem móðgað hefir Samherjana.

En nú vill svo vel til að einn Samherjanna er líka eigandi forsætisráðherra og hefir notað hann til margra ára fyrir gluggaskraut, til aðdáunar fyrir suma en aðhláturs annarra. Sá góði Samherji mun standa álengdar og hlægja sig máttlausan (ekki vitlausan af augljósri ástæðu) og njóta þess í botn að hlusta á skellina, harmagrátinn, urr úlfsins og útburðarvælið. Og frú Ingveldur og Svavarsfjölskyldan mun líka hlæja og snapsa sig á kampavíni og grásleppuhrognum.

Stelpan hans Steingríms mun ekki sleppa í þetta sinn. Um þetta hefir frú Ingveldur þegar orkt, en hún er ekki minna skáld en vinkona hennar, Máría Borgargagn:

,,So lítil hún leggst hjá stólnum
og lyftir dulítið upp kjólnum.
Samherjinn, grimmmur með sótsvarta hendi 
sárgrátandi telpuna flengir með vendi.

 

Bjóða forsætisráðherra til fundar

Skýrt brot á mannúðar- og barnaverndarlögum

Hann verður að skilja það, knattspyrnuþjálfarinn hjá Framsókn, að svona er nú krataeðlið og við því er ekkert að gera meðan vísindin finna ekki upp lyf gegn því. Þá er knattspyrnuþjálfaranum nauðsynlegt, að taka tillit til þess að Ágúst litli Ágústsson Einarssonar ríka, er óviti sökum æsku, ofdekraður, marklaus og gengur enn í stuttbuxum og pampers. Vér sjáum það öll, að út frá mannúðar- og barnaverndarsjónarmiðum, að það er fyllilega ljótt að horfa upp á rummungsstóran fóboltaþjálfara á besta aldri og framsóknarmann að auki taka smá-svein upp af götunni og flengja hann á fullu með sigggrónum hrömmum fyrir framan alla íslensku þjóðina.

Enda var Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður kallaður á vettvang til að bera klæði á vopn og leiða fótboltatarfinn á brott og færa hann gömlu Framsóknarmaddömunni í Framsóknarfjósinu til hirtingar. Á leiðinni til Framsóknarfjóssins kom Kolbeinn við á hverri knæpu og tjóðraði skjólstæðing sinn við fánastöng eða hliðstólpa meðan hann fékk sér nokkra röndóttótta. Nú, Framsóknarmaddaman er þegar búin að lofa, að gefa litla drengnum með krataeðliskranleikann nýjan pampers á botninn í staðinn fyrir pampersinn sem fór í mauk við barsmíðar boltamannsins. Vér kunnum að vera sammála um að það er fallega gert af Maddömunni.

Í ljóðabálknum ,,Þröng eru göng" segir svo á einum stað:

Að senda eiginmann sinn út á lífið með pampers á skvernum
er eins og að bjóða gestinum að éta húsöndina með fiðrinu á.
Og ljót pólutík er eins og skítabragð af ísnum sem þú færðir mér á jólunum.
Nú skulum vér hlaupa út á strætið með tjaldhæla, eins og keipastelpan í ráðhúsinu.
Eins og einsogin í ljóðum leirskáldanna
eru dæmd til að fjúka ljóslaus út í buskann
án þess nokkur veiti þeim eftirtekt.
Á ströndinni stunda máfarnir kynsvall í skjóli náttmyrkurs.
En á vígvellinum er eitthvert mannfall í skjóli krataeðlisins. 

„Ljót pólitík gagnvart viðkvæmum hópi“

Skíta-missskilningur og ópus Máríu

Já essska, þetta er allt eintómur andskotans skíta-missskilningur, eska. Í gamla daga vóru sona piltar stundum sendir á síðutogara og það gekk nú sona og sona. Það jafngilti, skal ég segja ukkur esska, dauðadómi að vera sendur á útileguduggu á Vestfjörðum; þeir hafa aldrei verið sérlega barngóðir þarna fyrir vestan, annaðhvort komu þeir til baka úr soleiðis ferðalagi í spennitreyju og náðu hæst að verða bæklaðir glæpamenn þegar og ef þeir sluppu ú skyrtunni, elligar þeir kómu aldregi til baka, frétist kanski af einum og einum sem höfðu gerst svæsnir kvennamenn vestra, en eru nú sem betur fer útdauðir með öllu.

Þá er nú ekki misskilningnum fyrir að fara í umtöluðustu bók Íslands þessa dagana, ,,Þröngum göngum", ljóðabáknum mikla eftir Máríu Borgargagn. Hún fer nærfærnum fingurgómum um menn og málefni og fyrirgefning og mannlig samlíðan er hvurgi langt undan. Nú þegar eru 15 þúsund eintök seld þó einungis fimm dagar séu síðan ljóðmælin komu út og keppast gagnrýnendur nú við að lofa ritið í bak og fyrir og spá því bókmenntaverðlaunum Norðurlandaráðs og Nóbels. Og bókmenntafræðingar ljúka upp einum munni og segja: stórvirki, snilld og hin absólúta frelsun, nema einn sem segir að Máría Borgargagn sé útsmogin refur og siðspillt sóðadýr.

Í einu versi víkur Borgargagnið á einkar nærfærin hátt, sem er alveg til fyrirmyndar, að eiginmanni sínum, Indriða Handreði. Þetta vers er nokkurskonar ópus í verkinu og stendur so sannarlega fyrir sínu, en byrjun þess hljóðar svo:

Anussurinn minn er aumur, kramin og sár.
(Bráðlega verður hann dauður, nár).
Hvað gjörir þá Handreður og honum líkir?
Bretta þeir upp á trýnin og baula þessir sóðar?
Ek þá geng þá til verks og gef þeim augu glóðar.
Á anussnum mínum er eitt gat eða nokkuð fleiri
og þó að þú öll þeirra saman þú svíkir 
þá gapir anússinn til hymmna og hrópar:
Er nokkur hér á Íslandi mér meiri? 

 

„Fullkominn misskilningur“

Gróa Gróudóttir fer með rútu upp í sveit

Nú, Gróa heitir og ein vinkona frú Ingveldar, um hana var orkt:

Það heldég hún Gróa hafi skó, hafi skó
og verði andskoti þvengjamjó, þegar hún fer að búa,
eins og skítahrúga.

Þessi Gróa er Gróudóttir og eru þær mæðgur báðar komnar af Gróu á Leiti í kvennlegg, en af Sveini Skotta, sem kallaður var Swend Scottíes upp á enska tungu, í beinan karllegg. Þar af leiðir að umrædd Gróa er af góðum ættum og er hold hennar rómað, ekki hvað síst í hinum dásamlegu helgarsamkvæmum að heimili frú Ingveldar og Kolbeins.

En það er varð Gróu Gróudóttur að falli var lyktin af henni. Brynjar Vondalykt, sem öllum hnútum er gerkunnugur, segir að þefurinn af Gróu sé hvurgi finnanlegur nema þá helst undir grindum í fjárhúsi. Það segir sig sjálft, að frú Ingveldur gat ekki haft slíka bölvaða skepnu lengi í einu inni hjá sér og upp á síðkastið hefur Gróu ekki verið boðið legra en í bílskúrinn, og þá aðeins í nokkrar mínútur í einu.
 
Síðastliðið sumar pöntuðu frú Ingveldur og Kolbeinn sjötíu manna rútu og létu aka sér og sínu fólki upp í sveit. Þar tók á móti þeim vaskur og vel spilltur framsóknarbóndi og bauð gestum sínum að láta sem þeir væru heima hjá sér. Gjörðust brátt bíræfnir leikar út um grundir og móa, en Kolbeinn og Vondalyktin leiddu Gróu Gróudóttur til fjárhúss og fóru þar með han undir grindur. Undir grindunum var þröngt og rakt, því framsóknarbóndinn var ekki búinn að stinga undan, og varð því leikur all harður í þessu frumlega umhverfi. Það var auðvitað ekki sjón að sjá Gróu þegar hún birtist aftur úti á túni og tók framsóknarbóndinn hana því sér til handargagns, en fór óvarlega og kerling hans, sú afundna framsóknarmaddama, komst í spilið og ...

Draumurinn um Nepal rættist eftir 59 ár

Vissulega mörg tíðindi

Nú skulum við hvíla okkur um stund á Jóni Gnarri og plagatinu hans, en þess í satð líta betur í ljóðabálkinn ,,Þröng göng" eftir Máríu Borgargagn. Eins og fyrr segir, er listaverkið í sex köflum, sem hafa það sérkenni að vera hvur öðrum betri, frá fagurfræðilegu sjónarmiði.Í inngangi að verkinu, sem frú Ingveldur ritar, segir hún, að þótt skáldkonan Máría Borgargagn sé nú son og sona, þá hafi henni með þessum yrkingum tekist að hífa sig upp á örlítið hærra plan, en ekki hafi verið vanþörf á því, svo lágt sem þessi kerlingarskratti hafi getað lagst á heldur dónalegum æviferli sínum.

Vissulega höfum við mörg tíðindi að segja af Máríu Borgargagni, mörg hver tengd einkennilegri áráttu til lauslætis, áfengisnautnar og óforskömmugheita, fyrir utan hvað Máría Borgargagn hefir verið drjúg til að láts í veðri vaka að hún sé háborgaraleg glimmerjúnka, sem taka beri alvarlega. Hver maður sér, að þessi ósköp eru með engu móti samrímanleg, sem gerir þó framlag Borgargagnsins til skáldskaparmála ekki ómerkilegri, þvert á móti er unun að lesa hugarframleiðslu svo margbrotinnar og ósamsetjanlegrar persónu.

Í fjórða kafla ,,Þröngra gangnaeigi ó" bregður skáldkonan á leik og gjörir manni sínum, þeim fræga Indriða Handreði, eigi ólítil skil, svo sem sjá má:

,,Handreður meður leður,
hann treður og treður og treður.
Sálarlaus sat hann í trjánum 
með saurinn sinn á hnjánum.
Nú drekkur hann með drjólum
og Djöflinum fram að jólum
Áður en mín varð loðin og laung
laumuðu piltarnir í hana staung;
það var þungur vegur, þrautanna ýmislegur,
því hún var heldur þröng.
Og Kolbeinn flassaði á meðan
hlandblautur að neðan" ...

Jón Gnarr ætlar að farga Banksy-verkinu

Skrekkur rekka til dáða dregur ...

Ójá, það er ýmislegt til gamans gert til að æra og trylla unglingana í því skyni að gera þá að uppivöðslusömum helvítisungum, sen aungvu eira í framtíðinni. Einn liðurinn í þeim óþokkaskap hinna fullorðnu er að halda börnunum svokallaðan ,,Skrekk" til að hvetja þau til að hafa saurlifnað og ólifnað í hávegum þegar þau verða fullorðið fólk.

Samkvæmt félagsvísindaráði NNR hefir Skrekknum tekist vel til og hefir fjölgað verulega skjólstæðingum félagsmálastofnanna, einkum á höfuðborgarsvæðinu. Tobbi röndótti, sem hefir verið með rúmlega aðra löppina á Litla Hrauni síðan hann sigraði í Skrekk hér um árið, segir að Skrekkur hafi alveg farið með sig, ruglað sig svo í ríminu að hann hafi ekki séð til sólar síðan; fyrir áhrif af Skrekki hafi hann tekis sér fyrir hendur að fremja ódæðisverk, so sem ofbeldi, innbrot, sölu á eiturlyfjum og þýfi og brúkað afraksturinn til fjárfestinga, sem náðu hámarki rétt fyrir Hrun. Þegar ljóst varð að mundi hrynja seldi Tobbi röndótti fjárfestingar sínar og sendi pénínga sína til Torólu og Seychelleseyja. Í dag stjórnar Tobbi fjármálum sínum frá Litla Hrauni, hefur verið að fjarfesta í leigufélögum og sona og lætur vel af ávöxtun fjármagns síns.

Á Skrekknum í gærkvöldi sáu menn eftirvill framtíðarbófa á markaðstorgi hins kapítalíska óeðlis. Og miðað við firringuna, öskrin og skrílslætin er bjart framundan hjá þeim í Kauphöllinniog sprotafyrirtækjunum.

Stressandi en frábær upplifun

Til lítils að leita heilsu hjá farandlæknum á hlaupum

Ég héld rolluskjátan með dilka sína séu fullgóðir sjúklingar handa þessum nýju hlaupalæknum, sem einhverjir andskotans ódámar af stétt skrifstofusjakala á vegum heilbrigisráðuneytisins senda ótt og títt á heilsugæslustöðvar út um allt land. Þeim í ráðuneytinu munar svo ekki um að reyna troða því inn í hausinn á hinum heimska landsbyggðarskríl, að þetta séu læknar sem sendir eru í þeim erindagjörðu að lækna fólk, þótt þetta séu bara labbakútar af atvinnuleysisskránn í Keflavík, sem skikkaðir hafa verið til að leika lækna á stöðum sem aunginn þekkir þá.

Og satt að segja, er varla á það vogandi fyrir eina stygga sauðkind að leita lækninga hjá farandlæknum af atvinnuleysisskrá í Keflavík, því það eina sem þeim væri trúandi til væri að gjöra ána og lömb hennar fullkomlega heilsulaus og ónýt til frálags fyrir eiganda þeirra. En við þennan óskapnað eru nú landsbyggðarsauðirnir látnir búa í þeirr von heilbrigðisráðuneytisins að þeim fari ört fækkandi. 

Þá Gottfreð læknir Gottfreðsson stundaði læknisstörf úti á landi var hann kvöld eitt kallaður út í sveit til að lækna húsfreyju þar á einum bænum. Það var niðamyrkur í sveitinni þá Gottfreð bar þar að. En þegar hann var að paufast þarna milli bíls og bæjar í blindnættinu kom á hann að óvörum geysimikið högg svo hann tókst á loft og týndist út í myrkrið um stund. Þá betur var að gætt kom í ljós að mannýgur hrútur hafði laumast aftan að Gottfreði stangað hann svo ógurlega að flytja varð lækninn á sjúkrahús, lærbrotinn, eða öllu heldur rassgatsbrotinn, því hrúturinn kunni til verka og vissi hvar væri best að hnalla persónu sem þessa. 

Kind birtist á heilsugæslunni

Út er kominn ljóðabálkurinn ,,Þröng göng"

Út er kominn hjá bókaforlaginu Örvar&Úlfur ljóðabálkurinn ,,Þröng göng" eftir skáldkonuna Máríu Borgargagn. Þetta er frumraun Borgargagnsins á vettvangi fagurfræðilegra ljóðmæla og sem slíkt þá hefur henni tekist virkilega vel til. Það er sem sé ár og dagur og eitthvað meir síðan alskapað stórskáld, að ég segi ekki þjóðskáld, hefir stokkið, nánast upp úr aungvu, fram á ritvöllinn og slegið samstundis í gegn, því svo sannarlega hefir Máríu Borgargagni að hitta nákvæmlega á fínast gullstrenginn í hjarta þjóðar sinnar.

Ljóðabálkurinn ,,Þröng göng" skiptist upp í sex kafla og er víða dýrt kveðið og djarfmannlega telft. Fyrsti kaflinn, ,,Úr fjötrum til frelsis" hefst til dæmis á svo stórbrotinn og stórkostlegan hátt, að aungvu er til að jafna í íslenskri skáldskaparlist, allt annað verðu hégómi, hjóm, klunnaskapur. Til að gefa lesanda innsýn í það sem koma skal, þá hefst ljóðabálkurinn ,,Þröng göng" á þessa leið:

Þröng eru göng
og göng eru stöng.
Blærinn leikur um lindartréð í garðinum.
Gamall maður paufast bindur með brotin staf eftir gangstéttinni
fyrir framan gluggann.
Og þröng eru göng, þröng vóru göng,
en nú ek em orðin loðin og löng.
Þeir þöndu út göng með til þess ætlaðri stöng.
Nú missir sá gamli, blindi með brotna stafinn,
fótanna og stangar stéttina með hrjúfu enni sínu.
Handreðurinn vex og dafnar á náttborðinu. 

Trump heldur áfram árásum á Macron

Norðvegspaurar eru eitt lúmskt og óskemmtilegt fólk

Mikil er vonskan í veröldinni: Nú eru sjö barna mæður farnar að granda feðrum sínum á lúalegan hátt og þræta fyrir. Sona viðbjóður hefði ekki fyrirfundist hér á árum áður þegar mannlífið var fagurt og laust við perra, kynvillu og nauðganir; í þá daga heiðruðu börn föður sinn og móður og þeim kom aldrei til hugar að aflífa foreldra sína, jafnvel þó þau lægu vel við höggi.

Það kemur ekki mikið á óvart, að þessi líka densilega sjö barna móðir sem sálgaði föður sínum af ásettu ráði sé norsk. Norskarar eru nefnilega eitt skelfilega lúmskt fólk, ágjarnt, hefnigjarnt og fólskt. Og minnis ég nú enn á ný kynnum okkar Didda vinar míns af norska þorparanum, sem við kynntumst í Kristjansand um árið. Kallfjandinn sat sætkenndur í bifreið sinni skammt frá vertshúsi einu, sem haði rekið okkur Didda af höndum sér, og það gaf augaleið, að þessi maður fengi að aka okkur til skips. Þegar við fórum að ræða nánar við pilt,kom í ljós að hann hafði á samviskunni að hafa stungið undan syni sínum, giljað tengdadóttur sína, og nú grét hann fögrum tárum yfir að búið var að rekan hann úr fjölskyldunni fyrir fullt og fast.

Út á við þykjast Norðmenn vera til fyrirmyndar á öllum sviðum og hafa allmargir Íslendingar látið glepjast af fagurgala þeirra og grobbi og flutt búferlum til Noregs. Þúsund árum áður flúðu verðandi Íslendingar undan terrórisma Noregsbænda, glæpaeðli þeirra og blóðþorsta og létu eigi staðar numið fyrr en á Íslandi, en þeir bögubósar sem ekki hittu á landið höfnuðu á Grænlandi og sumir í Amríku og týndu henni jafnhraðan aftur. Raunar segja sögur oss frá illu atferli leppalúðanna, sem stukku undan réttvísinni í Noregi fyrir stinnum þúsund árum, mann- og kvennránum þeirra og morðæði á Bretlandi, en þar komu þeir við á leið sinni til Íslands, og síðan linnulitlum drápum og djöfulskap eftir að þeir vóru sestir hér að og náðu hátindi hugdirfskunnar með Birni í Öxl og aðferðum hans og kerlingar hans til að auðgast. 

Drekkti föður sínum í baði

Þá var því nú öðruvísi farið

Þá var því nú öðruvísi varið þegar Kolbeinn hugðist vinna á frú Ingveldi eiginkonu sinni með því að velta ofan á hana skáp. Frú Ingveldur skynjaði nefnilega í tæka tíð hvað verða vildi, greip skápinn á lofti og kastaði honum til baka, beint í höfuðið á Kolbeini þar sem hann lá á hillu alveg uppundir lofti. Þetta minnti nokkuð á þegar rjúpnaskytta hæfir bráð sína á flugi, því Kolbeinn kom svífandi úr hæðum og skall í gólfinu. Nú, ekki tók betra þó Kolbeinn væri fallinn og lægi í blóði sínu innan um skranið sem var í skápum sem hann ætlaði að myrða frú Ingveldi með, því frú Ingveldur stökk á hann sem eitt tíger og hremmdi hann. Síðar um kveldið rankaði Kolbeinn við sér úti á stétt með ógurlegan höfuðverk og nær króknaður, en frost var grimmt um þetta leyti.

Daginn eftir klöngraðist Kolbeinn til vinnu mjög illa til reika, greinilega ölvaður og undir áhrifum allrahanda eiturlyfja. Hann var sérstaklega annarlegur í hreyfingum og tali og var orðræða hans við starfsfólk afar undarleg, sundurhogginn, út og suður, klámfengin á köflum og full af lygum. Ekki var Kolbeinn samt svo þjáður og að fram kominn, að hann reyndi ekki kynferðislegt áreyti á vinnustað og flúðu undirtyllur hans fram og aftur um skrifstofurnar með Kolbein eins og kynóðan úlf á hælunum. Það var svo ekki fyrr en einhverjum hugkvæmdist að hringa í frú Ingveldi og klaga eiginmann hennar fyrir henni að skrið komst á málið og það til batnaðar.

Þá frú Ingveldur birtist á skrifstofunni var ástandið þar harðla sorglegt, grátr og gnístran tanna og Kolbeinn með tunguna lafandi út úr sér, búinn að króa eina skrifstofustúlkuna af úti í horni og var greinilegt á látbragði hans og fasi öllu að hann hafði í hyggju að nauðga telpunni frammi fyrir öllu starfsfólkinu. En nú urðu á skömmu augabragði gersamleg umskipti, því frú Ingveldur gekk á milli stríðandi fylkinga, hvar annarsvegar var Kolbeinn eiginmaður hennar með brugðinn brandinn en hinsvegar stúlkukindin nær dáin af hræðslu. Þegar frú Ingveldur hafði dregið mann sinn úr húsi á annarri löppinni og stafsfólkið fengið fullvissu um að hættan væri liðin hjá í bili, þá last það upp þvílíku fagnaðargóli að heyrðist út á götu.

Skaðabætur eftir að skápur féll á hana