Svartaþoka báðar leiðir hjá Gvöndi Inga í Grænlandsferð hans

Það er aungvu líkara en ferð þingmansins Gvöndar Inga til Grænlands hafi verið ferð án fyrirheita og því síður tilgangs og leiðin hafi verið öll verið gegnum svartan þokumökk, eður blinhríð, með biluð siglingartæki. Ekkert kemur fram í fréttinni hvort Gvöndur Ingi hafi verið einn á ferð eða hvort hálft eða allt þingliðið hafi hafnað á langdýrasta hotéli í Nuuk og dvalið þar óvissan tíma í einni bullandi villu og skammarlegu líferni.

Já, ferð Gvöndar Inga til Nuuk er sannarlega dularfull því hún virðist hafa verið til einskis um ekki neitt en pénígum samt spreðað eins og skít úr skítadreifara í allar áttir. Og hvað ætli Grænlendingum hafi þókt um þennan skringilega söfnuð af Íslandi sem birtust þeim eins og blindar geimverur, óskiljanlegar, flissandi og púandi. Og þegar Grænlendingu bætast við óhuggulegar fréttir af Íslandi um að blinda Alþingsmanna sé svo ofboðsleg að það verði að setja upp ljós fyrir 20 milljonir svo geti lesið bókstafi af blaði utan dyra um hásumarið, þá sól er hæst á lofti, þá er hætt við að þeim falli allur ketillinn í eld. 

Úr því að sona tókst til með fyrstu utanlandsreisu Gvöndar Inga fyrir þingið er nauðsynlegt að Gvöndur gjöri enn betur grein fyrir ferð sinni og lýsi henni fyrir alþjóð í smáatriðum. Ef Gvöndur vill ekki eða getur ekki staðið fyrir máli sínu verður að láta rannsóknarlögreglun um að upplýsa þetta andskotans reginhneyksli, sem Gvöndur, kallgreyið, rataði í á dögunum. Og þegar málið er upplýst verður óhjákvæmilegt að taka fram gapastokkana og leyfa hinum seku að dúsa í þeim í nokkra daga á Austurvelli, drykkjurútum og dópæskunni til ljúflegrar skemmtunar.

„Þetta var rán­dýr ferð“

Í kveld er sálumessa sungin

Djöfuls endaleysa er nú þetta. Bjarni Bjarnason steig ekki neitt til hliðar; hann valt útaf stólnum og skondarði undir borð og liggur nú þar fyrir hunda að kvenna fótum. Aumingja karlinn. Í kveld syngur síra Baldvin sálumessu í musteri sínu Orku náttúrunnar til heiðurs og þá ekki síður sjálfri Orkuveitunni. Sálumessan verður ekki aðeins sálumessa heldur og hámessa, sem líkleg er til að valda straumhvörfum í baráttu lýðsins fyrir náttúruleysi og ónáttúru.

Þegar síra Baldvin settist á kamarinn í morgun fékk hann hugljómun, guðlegrar ættar að hann telur, þess efnis að nú verði geistlega valdið að bregðast við ótíðendum úr Orkuveitunni, útbreiddum pervertismus þar um ganga og illviðráðanlegum dónaköllum og kellingum, sem einskis svífast. Og um leið að blessunarlegt dýrðarljósið, síra Baldvin, sem stendur öllum öðrum nær englum og guðdómi, togaði upp um sig þykka nærbrókina og óþefurinn var í þann veginn að ríða honum að fullu, skaust hugmyndin um sálumessuna alsköpuð fram í frjóan huga hans.

Sem kunnugt er hefir síra Baldvin þann hátt á að skylda sóknarbörn sín til að mæta í allar kirkjulegar athafnir sem honum dettur í hug að halda. Ef sóknarbörn vanrækja umrædda skyldumætingu eiga þau á hættu að sóknarprestur þeirra komi og berju þau til óbóta með eigin hendi, sem er allt í senn, stór, köld, hörð og firnasterk. Í kveld má búast við að síra Baldvin bannfæri tvo perrakarla í sókninni, sem hafa orðið berir af ónáttúru og þar með viðbjóðslegu hugarfari. Og eflaust mun þessi eini kraftaklerkur þjóðarinnar lýsa yfir banni á samneyti fólks við stjórn og stýrimenn Orkuveitunnar, því hann er viss um að nú séu að koma fram áhrifin af því að sækja niður í iður jarðar eftir hita, sem að sjálfsögðu verði til vegna athafna Andskotans í Helvíti og illir andar og djöflar hafi hlaupið í starfslið Orkuveitunnar og borgarstjórn Reykjavíkur. 

Bjarni stígur til hliðar

Athafnakvinnur með blóð á tönnum þess albúnar að reiða til höggs

Þær eru aldeilis ekki náttúrulausar kerlingarnar í háborgaralega glanspíusöfnuðinum FKA og heimta að Orkuveitan rannsaki og rannsaki og segi þeim síðan góðar og gildar dónasögur að rannsókn lokinni. Og athafnakvinnurnar eru komnar með mikið blóð á tönnurnar og vilja forstjóra Orkuveitunnar annaðhvort í gálgann eða á höggstokkinn; það væri nefnilega mikil sigur fyrir efrimillistéttar- og yfirstéttarfémínísmann að ná að ganga frá þessum forstjóra og koma errilegri dragt, tómri eða kanski með lítilsháttar innihaldi. 

Í ofanálag er forstjórinn atarna hvitur kallskarfur, meira að segja rúmlega miðaldra og þar með í flokki fráhrindandi afsláttarhrossa. En ef téður forstjóri er til viðbótar haldinn krataeðli, þeim hlálega sjúkdómi, þá er fokið í öll skjól fyrir karli hann fær að vappa svipugöngin eftir borðinu sem kvennaval FKA situr við á myndini með fréttinni og valkyrjur munu láta svipurnar valhoppa á honum. Það verður trúlega mikið fjör.

Með vaxandi náttúruleysi hefir þolinmæði hrakað og óvild og frekjutryllingur vaðið upp eins og farsótt. Hvað getið þér hugsað yður óhugnanlegra en grimman fémínísta með blóð á tönnum og í munnvikjum og rýtinginn á lofti, roðinn karlablóði? Og nú er forstjóragarmuinn kominn upp á borðið, búinn að stíga til hliðar, en í reykfylltu bakherbergi vinna tvær blóðþyrstar og heilagar fémínístafraukur að því að brýna öxina; það kvað vera sama verkfærið og Axlar-Björn, forfaðir allra sannra fémínísta, var embættaður með á völlunum við Laugarbrekku í Breiðuvík.

Vilja að Orkuveitan rannsaki málið

Trall í Orku náttúruleysingjanna og fulltrúi tungunnar kemur í leitirnar

Naumast það er trall í Orku náttúruleysingjanna um þessar mundir. Ólíklegasta fólk er dregið fram úr skúmaskotum sínum og innt álits á Orkunni, náttúraða forstjóranum sem búið er að reka Fjandans til, eftir að búið var að fylla alla vasa hans af péníngum, og kvinnunum sem í hreinleik sínum og meydómi lentu í kasti við þennan ó- og ofnáttúraða framkvæmdastjóra.

Og eftir langa leit fann blaðamaður mbl.is hana Líf, hún var geymd uppi á háalofti ásamt ryðguðum tunnum, músétnum umbúðapappír og afgömlum leikföngum úr plasti, einnig músétnum. Svo er spurningin hvort þessi Líf heitir Líf eða Lýf, eða hreinlega Slíf eður Slýf (eða var það Slýv?) Sem kunnugt er leysti Líf Lýf Slýv hina merku Sóley Tomm Fýlí Romm Bomm Bomm af hólmi í hreppsnefnd Reykjavíkur. Bágur varð árangur ungfrú Tomm í kosningum og enn minni í hreppsmálum almennt, en enn bágari hefir árangur Lýfjár verið hreppsnefndinni og í síðustu kosningum féll hún næstum fyrir borð, slíkur var veltingurinn og ágjöfin.

Nú æpir Líf Lýf eftir skoðun á skaðlegri ,,vinnustaðamenningu". Þá eru hæg heimatökin fyrir konukjökrið að rannsaka vinnustaðamenninguna í hreppsnefnd Reykjavíkur, því þar ku skaðlegheitin og drullusokkshátturinn vella út úr öllum sprungum, gluggum og gáttum. Skal það til dæmis flokkast undir dægilega vinnustaðamenningu að reka tunguna framan í vinnufélagann, kanski upp í hann og ofan í kok? Ha? Og bera síðan fyrir sig að vinnufélaginn sé leiðinlegur, sem hann eflaust er, og stari á mann og hafi því verðskuldað tungu í trýnið, eða róttækt ,,mún" að hætti borgarfulltrúa. Menningarástandið og menningartilbrigðin í hreppsnefnd Reykjavíkur er sannarlega fjölskrúðugt, sumt hreinasta helvísk ómenning, náttúrulaus og vitlaus, annað ætti betur heima inni í músarholunni, á háaloftinu sem aldrei er opnað nema þegar leitað er að hofnum borgarfulltrúum, eða í holræsakerfinu hvar nagdýrin hlaupa um kleprótt, snepplótt, hárlaus og bólgin af eitursýkingum. 

Skoði skaðlega vinnustaðamenningu

Eitt óhrjálegt sóðadæmi um gerspillingu

Jæja, þá hefir elítu snobbfundur þeirra Steingríms og Katrínar snúist upp í að vera óhrjálegt sóðadæmi um gerspillingu og ofsabruðl með peninga fólksins í landinu. Þau skötuhjúin höfðu víst ætlað að láta þessa kynlegu samkomu til að auglýsa dýrð sína, en Steingrímur og Katrín er sem kunnugt er ekkert alþýðufólk, heldur álíta þau sig, ásamt Svavarsfjölskyldunni og Álfheiði, eitt stórmerkilegt aðalsslekti í mektargarði hinnar borgaralegu elítu.

Og fundurinn Steingríms og Katrínar á Þingvöllum í sumar var á mála blaðamanna eitt allsherjar, stærðar flopp og öllum til skammar er að komu. Eitt með öðru var að teymd var í ræðustól grettin og andstyggileg rasistakerling af dönskum uppruna; það þókti sumum hin mesta hneysa en aðrir hlógu að uppátækinu og slógu sér á lær með þeim orðum að ekki væri á það logið, alþingisfólkið, með vitleysuna og uppskafningsháttinn. En yfir þessum ósköpum trónaði Steingrímur þingforseti með bónaðan skallann og sviptivindarnir blésu pilsum kvannvarganna upp yfir höfuð þeim, Það var ljótt að sjá.

En nú sitja Steingrímur og Katrín uppi eins og keisarabjáninn á nýju fötunum. Búið er að afhjúpa bruðlið og úrkynjunina og réttast væri að láta þá umskiptinga greiða fyrir svallið úr eigin vasa en hneppa það í varðhald ella. Og það er ekki laust við að sjá einn og einn óþreyjufullan Íslending standa í fjörunni og stara til hafs og biðja og vona að Jörgen Hundadagakóngur komi aftur, eða annar honum líkur, til að fresla þjóðina frá hinum andstyggilegu uppskafningum, sem hreiðrað hafa um sig á Alþingi og í stjórnkerfinu.

Kostaði 87 milljónir

Og Geir sem var roskinn og reyndur

Við sem munum ástandið í sveitinni, sumarið góða þegar helvítis bófinn hann Gísli bóndi í Gröf hélt kaupakonuna, sem allur karlpeningurinn í hreppnum, giftur sem ógiftur, kepptist við að bjóða í bíltúr á jappanum, vitum sem er að rafmagnsjappar eru bölvað ómark, drasl, hundaskítur. Það var nefnilega einn þarna í sveitinni sem átti, skal ég segja ukkur, rafmangsjappa og það var hann Geir, en hann átti víst að heita roskinn og reyndur og hafði afar hraðfara hárvöxt, ekki síst um kjálka og kinnar.

Svo gerðist það eitt kveldið, að Geir, sem var roskinn og reyndur, varð hlutskarpastur og fékk kaupakonuna á rúntinn með sér. Þau vóru, að því er sagt var, búin að rorra um holóttann þjóðveginn í hreppnum nokkra stund þegar hrottafengin elding sló sér niður í rafmagnsjappann hans Geirs og þá fór sem fór. Þegar að var komið vóru þau kaupakonan og Geir bæði heilsteikt í bílnum, Geir undir stýrinu en kaupakonan í farþegasætinu. Verst þókti að bærði virtust berrössuð þá að var komið, en það var vitaskuld af því að eldingin tætti fötin utan af þeim,- nema hvað?

Svo hefði mátt halda að atburður þessi hefði slegið óhug að hreppsbúum. En það var öðru nær. Þeir fögnuðu. Þeir hlógu. Þeir höfðu í flimtingum ósvífnar athugasemdir um sviplegt fráfall kaupakonunnar og hans Geirs, sem var, eins og allir vissu, roskinn og reyndur og hafði mátt búa við til margra ára að þurfa að raka sig tvisvar á dag. Gárungarnir ráku upp rokur á mannamótum og sögðu að reiðarslagið hefði farið á þau eins og elding. En auðvitað varð slys þetta vegna þess að Geir var á þessum andskotans rafmagnsjappa og soleiðis jappar laða að sér eldingar, skruggur, þrumur og urðarmána. En það var hinsvegar afar hátíðlegt, ef ekki hjartnæmt, þegar leyfarnar af rafmagnsjappanum var lagður í gröfina með honum, því það minnti umfram allt á þegar fornmenn vóru heygðir ásamt hrossi sínu og reiðtygjum, eftir að hafa fallið með hetjubrag í bardaga í túninu heima hjá sér. Hvað varð um skjátuna af kaupakonunni veit enginn og útilokað er að finna út hvar hún var jörðuð, ef hún var þá jörðuð. Það var nefnilega stundað mannát á einum bæ þar í sveitinni.

Með rafmagnsjeppann tilbúinn

Vér fáum náttúrulausan forstýring að Orku náttúrunnar

Nú ku standa til að ráða vita náttúrlausan forstjóra að Orku náttúrunnar, kynlausan uppskafning með frjálshyggjuskotin hagfræðiþvætting í stað hugansi heila. Eftir það verður ekki mikið um ósæmilega tölvuskothríð úr höfuðstöðvum Orku náttúrunnar til starfsmanna um helgar. Já, vér endurheimtum Orku náttúrunnar úr þvagblautum klóm Orku ónáttúrunnar.

Svo kemur á daginn, öllum að óvörum, að stýrimaður Eyþórs, Hildur nokkur Bjarnardóttir, kann að nefna orðið ,,kúltúr" og hefur það um framgöngu náttúraða náttúruorkuforstjórans, sem nú hefir verið rekinn eins og illa artað graslamb til fjalla eða sekur hundur út í hafsauga. Nú skilst oss, lágtsettum og heimskum, að ,,kúltúr" merki menningu, eða eitthvað þessháttar. Hildur Bjarnardóttir kemur úr Sjálfstæðisflokknum, en í honum hefir aldrei verið nein menning og heldur ekki neinn kúltúr, svo vandséð er hvað konan er að vaða með sona munnsöfnuði sem hún skilur ekki sjálf.

Og sem ég skrifa þessi fátæklegu orð um væntanlega tilkomu náttúruleysingjans í Orku náttúrunnar sé ég út undan með hvar söngkvendið Madonna hamast við að klæmast sjónvarpsskjánum hjá mér á þannig óviðkunnanlegan og óviðeigandi hátt að ekki verður hjá því komist að slökkva á sjónvarpstækinu. Það er alveg ljóst að ekki mun þýða fyrir þessa andstyggilegu klámkerlingu að sækjast eftir forstjóradjobbi hjá hinum háheilaga og kúlívéraða helgidómi Orku náttúrunnar, sem heyrir víst undir ekki ómerkari selskap en hina gjörspilltu og veruleikafirrtu hreppsnefnd Reykjavíkukaupstaðar.   

 

 

Hegðun sem ekki á að líðast

Feministi gefur út minningar sínar

Og frú Ingveldur mælti: - Hafi ég einhvern tíma þekkt óviðeigandi öfugugga þá er það Máría Borgargagn, skepnan svorna. Hú hefir afvegaleitt eiginmann minn, Kolbein Kolbeinsson, með sóðalegu lostahjali og vakið með því upp í honum annarlegar kenndir. Þá hafa þau Máría og mannauminginn hennar, Indriði Handreður, teki Kolbein minn sér til handagagns og látið hann taka þátt í mjög óviðfelldum athöfnum með þeim. Af þessum sökum hefir Kolbein nær gengið af vitinu og farið á sýna á sér áður óþekktar óþverrahliðar.

Frú Ingveldur minnist þess þegar Kolbeinn koma skríðandi heim eftir að hafa dvalið næturlangt að Máríu og Handreðsins. - Hann var næstum klæðalaus, jú, hann var í jakkanum sínum og öðrum sokknum, meira var það nú ekki. Svo kom í ljós að hann átti ekki einusinni sokkinn sjálfur heldur var þessi af úldnum tádjöflunum á Handreðnum, því viðbjóðslega gerpi. Og maðurinn minn, æpti frú Ingveldur, gat ekki setið og varla gengið í þrjár vikur eftir þennan atburð. En ég fót og heilsaði upp á helvítis kvikindin og afgreiddi þau til mánaðar legu á spítala, minna gat ég ekki gert fyrir hann Kolbein minn.

En ekki var þetta fólk, ef fólk skal kalla, fyrr komið aftur á stjá en það fór að rotta sig saman með óhugnanlegar tilfæringar í huga. Og nú höfðu þau ekki virðulegra óbermi en Brynjar Vondulykt með sér í ráðum og dáðum og enn var Kolbeinn grátt leikinn er hann loks skrei heim til sín eins og blauður hundur. Og ekki nóg með það, þegar ég bauð honum að hefna grimmilega fyrir hrakfarir hans, hvað haldið þið að aumingja maðurinn hafi sagt? Jú, hann sagði, og nú viknaði frú Ingveldur og henni vöknað um augu, - að líklega væri hann byrjaður að elska Brynjar Vondulykt. En þegar hann hafði goprað þessum hroða út úr sér og sýnt signal til marks um meinta ást, var mér hreinlega allri lokið. Þannig líkur fjórða kafla í æviminningum frú Ingveldar.

Bera fullt traust til forstjóra OR

Í forsvari fyrir stjórnkerfisarm

Í forsvari fyrir stjórnkerfisarm bófaflokksins á Alþingi fer Katrín Jakobsdóttir, alræmdur loddari úr skóla Steinsgríms, Svavars og Álfheiðar. Katrín er afar handgengin Bjarna Ben, sem fólk þekkir af ýmsu einkennilegu sem svo sannarlega orkar tvímælis, og í eftirdragi þessara tveggja höfuðskúespilara eru sendisveinar gömlu Framsóknarmaddömunnar, so geðsligir sem þeir eru. Þennan ófögnuð telja bófasamtökin fullboðlegan fyrir lýðinn og hóta að senda enn verri eintök á vettvanga ef þessi sami lýður er ekki ánægður.

Það virðist ljóst, að þeir Steingrímur og Svavar hafa samið stefnuræðu ,,forsætisráðherra að þessu sinni, þrátt fyrir að forsætisráðherranefnan hefi kringum sig aragrúa og jafnvitlausum aðstoðarmönnum úr dekurdýra- og undarennudeild VG. En um VG má það segja, að sá flokkur er ekki minni bófaselskapur en Sjálfstæðisflokkurinn og Framsókn, en það helgast af því að varla er nokkur stjórnmálaflokkur á Íslandi skipaður eins hræðilega óheiðarlegum einstaklingum og VG; loddarmennska, hræsnin, skinhelgin, lygin og óþverraskapurinn er svo inngróðinn og brennimerktur í þessa einstöku hjörð að fnykinn leggur af henni hundruðir kílómetra, jafnvel mót sterkum vindi.

Og er er þar með sagt að þetta fyrirbæri, sem kölluð er stjórnarandstaða sé að nokkru leyti skárri en stjórnarbelgirnir. Ó nei. Fyrir nú utan að stjórarandstaðan reiðir ekki vitið í þverpokum, þá bíða þessi endemi eins og minkar þess að geta sólað sig með einhverjum hinna hópana í meirihluta. Andlegri örbygð þessa auma lýðs er auðvitað ekki hægt að lýsa fremur en öðru því sem er auðn og tóm. Prívat og persónulega væri mér nákvæmlega sama þótt þessum auðuleysingjum væri öllum varpað á dyr og Alþingi lagt niður ef ekki er möguleiki á að fá annað en lygara, óþokka, loddara og heimsk sauðnaut til setu á þingi. 

Eldhúsdagsumræður að hefjast

Að snúa Ríkisútvarpið niður á rassgatinu og kæfa það í forarvilpu auðvaldsins

Litlu ungfrú Alfredó munar ekki um að snúa Ríkisútvarpið niður á rassgatinu og kæfa það í forarvilpu íslenskrar hægrimenningar en segjast samt ekki vera að skerða þjónustu þess og að ríkisstjórnin vilji áfram öflugt Ríkisútvarp. Og þessu metfé framsóknarauðvaldsins mun heldur varla flökra við að færa hinni sóðalegu fjölmiðlaskítastöppu á Íslandi góðar gjafir, sem vafalaust munu nýtast borgarastéttinni vel í baráttunni gegn almenningi.

Og Alfredósstúlkan ku vera í miklum metum hjá Steingrími J., en hann er sagður hafa lýst yfir að hæfileikar hennar jafnist hér um bil á við snilld Bjarkeyjar Ólsen. En sem kunnugt er hefir B. Ólsen bókstaflega brillerað og farið á kostum síðan hún gjörðist fylgikona og jólatré Steingríms í Norðausturkjördæmi.

Já, vinir mínir, litla fröken Alfredós er hál eins og áll, eða réttara sagt: hál eins og faðir hennar, orkuhússbóndinn mikli í rækjunni. Hvað sem þessi sperrta griðkona gömlu Framsóknarmaddömunnar vinnur hörmuleg myrkraverk í mennta- og menningarmálum, þá mun hún alltaf halda því fram að myrkraverkin séu ekki myrkraverk heldur þveröfugugt. Og þá Ríkisútvarpið liggur steindautt á hliðinni í Fjóshaugnum við Framsóknarfjósinu mun hún benda á það með löngutöng og lýsa því yfir að Ríkisútvarpið hafi aldregi verið jafn gríðaröflugt sem nú.  

Ekki stefnt að skertri þjónustu RÚV