Hið mikla skáld sjálfstæðismanna og blöðruhálskirtilslausra lætur á sér kræla á ný

Í dag kom kom úr hjá Menningarútgáfunni ehf. ný stórbrotin ljóðabók eftir ljúflingsmeistarann Jón Rithöfund. Þetta er þrettánda ljóðabók höfundar er án efa eitthvert mesta stórvirki á listasviðinu sem komið hefir fyrir augu almennings síðustu áratugi. Bókin heitir ,,Sólin blíð" og er áttahundruð og tuttugu blaðsíður að lengd og inniheldur þrjúhundruð sextíu og fimm ljóð, eitt fyrir hvurn dag ársins. Sem fyrr leikur Jón Rithöfundur á allan tilfinningaskala lesandans og skilur hann eftir í ráðalausu uppnámi. Þá er þess að minnast, að Jón Rithöfundur hefir lengi verið á hávegum hafður af þeim sem kjósa Sjálfstæðisflokkinn að staðaldri, sem og karlmönnum sem tapað hafa blöðruhálskirtlinum á læknavöldum.

Fyrsta ljóð Sólarinnar blíðu, fulltrúi nýársdagsins, hefst til dæmis á þessa leið: ,,Sólarhringurinn brotnar eins og maður við brimbrjót; andskotinn hirðir hann enn á ný á nýju ári og ber hann fram af bjarginu." Af þessum fáguðu hendingum getur hvur unnandi fagurra lista og ljóðræðnu séð hvurt allsherjar afrek er hér á ferð. En þann sextánda apríl kveður svo heldur við annan tón, því þá þykir þjóðskáldinu komin tími til að hafa endaskipti á Djöflinum: ,,Þeir sem feta falskar slóðir fúlna brátt og verða móðir. Djöfullinn með draugmor drapst það vor úr eymdarhor."

Sem kunnugt er, þá hefir Jón Rithöfundur verið miklum metum að frú Ingveldar og Kolbeins - en þau hjón kunna að meta snillinga að verðleikum. Oft hefir Jón setið í veðhafnarsess í stofum frú Ingveldar við helgarsamkvæmi hennar og miðlað viðstöddum af gnægtabrunni skáldskapargáfu sinnar. Og þegar Rithöfundurinn hefir reykt sér pípu af kókaíni, heróíni og uxakonta í bland við Half and Half reyktóbak, þurrkað brennivín og þurrkaða berserkjasveppi, hagrætt sér í sessi sínum og andinn farinn veg allrar veraldar upp í efstu rjáfur, þá hefir hann miðlað hlustendum af svo sannri list að á mánudegi hefir rödd hans enn ómað í eyrum þeirra í gegnum hina mögnuðu timburmenn sem fylgja helgarsamkvæmum frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar.

Úr inngangi að Passíusöngvum menningarinnar
eftir Jón Rithöfund:

Fjögurra radda rímúlínsöngur
ratar um múra geð-óranna.
Innan um bala og blævængi
bærast falsettur hræ-kóranna;
innan tíðar hljóðna neyðaróp
Gunnarsstaða-Móranna.     

Um hvað snýst þetta Hvammsvirkjunarmál?

Úrdráttur úr erindi frú Ingveldar hjá konunum í Hvöt

Svo hefir frú Ingveldur mælt af munni fram í erindi sem hún flutti sjálfstæðum konum í Hvöt, að fátt þyki henni viðurstyggilegra en kollóttir kallar viti sínu fjær af gráfiðringi og áfengisfýsn. Svo hélt hún áfram og mælti: Ég verð að viðurkenna, þó varðla fúsliga, að ég hefi búið við svona ófétis karlmann á mínu heimili lengur en elstu menn muna og enn ógeðfelldari vin hans. En þar á ég við eiginmann minn, Kolbein Kolbeinsson skrifstofustjóra og framsóknarmann, og kunningja hans, þá Indriða Handreð, Brynjar Vondulykt og Óla Apakött sem setið hefir á Alþingi. Í návist slíkra manna þarf kona sífellt að vera á varðbergi og tilbúin að láta höndur skipta ef á hana er leitað.

Og frú Ingveldur var hvurgi nærri hætt umfjöllun sinn af varhugaverðu karlkyni og sagði: Og þó tók út yfir allan þjófabálk þegar Kolbeinn eiginmaður minn dró Klausturdólgana inn á heimili okkar eina góða samkvæmishelgi, sem átti að vera róleg menningarhelgi með skáldum og menntamönnum. Skömmu síðar komu Máría Borgargagn og hún Sigurveig okkar hérna, sem kölluð var dræsa, í hús, þrekaðar og slæptar eftir volk dagsins En, nei, Kolbeinn minn dró sem sé þessa hryllilegu menn með sér heim af Klaustrinu og bauð þeim til sætis. En ekki leið á löngu þar til gestirnir voru farin að klæmast og bölva svo út yfir tók, þannig að Máría og Sigurveig tóku andköf af hræðslu. Auðvitað gat ég ekki látið þetta viðgangast og sparkaði djöflum öllum fram á gang. Þegar það var afstaðið gat eitt skáldið í boðinu, það er alltso þjóðskáld, ekki haldið lengur aftur af sér og orkti af innblásinni sjónhending:

Og svo drusluðust þær allar draugfullar inn
og dæstu og ropuðu af þreytu.
En á ganginum frammi hann Búkollur beið
og baulaði um skrokka á tittlingsins leið
og angaði af andstyggðar keytu.
 

Formenn flokkanna funduðu saman

Merkisberar andskólastefnunnar

Það hefir lengi verið von og trú borgarstjórnar Reykjavíkur að borgin hafi ekkert með skóla að gera, ennfremur að slíkt skólapjatt sé borginni með öllu óþarft og hein og bein vitleysa. Helstu merkisberar andskólastefnunnar í Reykjavík hafa löngum verið Samfylkingin (áður Alþýðuflokkurinn) og Sjálfstæðisflokkurinn. Þessir flokkar eiga mest allra undir því komið að fólks sé fávíst og einfalt og komi út úr grunnskólanna eftir tíu ára veru þara vitlausara en þegar það byrjaði um sex ára aldur. Auk þess er skólahald dýrt og það bitnar á fjárhag borgarsjóðs.

Í borgarstjórnarkosningum hafa hinir ógáfuðustu ævinlega hlotið bestu kosninguna, því borgarbúar eru ekki beinlínis með það á hreinu hvað þeim er fyrir bestu. Það er náttúrlega hlálegur fjandi að helstu númer borgarstjórnar Reykjavíkur síðustu áratugina hafa verið gripir á borð við Gölle a. Þórðarson, Holu-Hjalla, Sóley Tomm Fýlí-Romm-Bomm-Bomm, Heiðu og Sönnu í Smárakirkjunni. Það er heldur ekki neins góðs að vænta þegar þannig er í pottinn búið. Enda hafa stöku Reykvíkingar á orð þessi misserin að réttast væri að reka alla borgarstjórnina í brott með grjótkasti og formælingum. (Og sennilega er það líka það réttast.) 

Og nú er frú Ingveldur farin að hatast við borgarstjórn Reykjavíkur. Til marks um það er að hún tók einn borgarfulltrúann upp á eyrunum fyrir skemmstu og sló honum við miðstöðvarofn svo augun ætluðu út úr augntóftunum á borgarfulltrúanum. Á eftir lagðist fulltrúinn á knén fyrir fótum frú Ingveldar og lofaði henni bót og betrun. Það loforð efndi borgarfulltrúinn með því að svíkja það í bak og fyrir á næsta borgarstjórnarfundi. Nú hefir frú Ingveldur gefið sínum bestmönnum, Brynjari Vondulykt og Indriða Handreði, tilskipun um að handsama þennan borgarfulltrúa og handfjatla hann samkvæmt fimmta kafla bókarinnar um handrukkun, en sá kafli ku ekki vera góður aflestar pelabörnum og óhörðnuðum krataeðliskiðum. 

Hafa áhyggjur af skólum Hlíðanna vegna nýbygginga

Öflug vítisvél hlandsprengja

Ekki kannast virtir fræðimenn við að til sé sérstök tegund vítisvéla sem kölluð er ,,bílastæðasprengja", öðru nær. Enda var sprengjudulan við Leifsstöð aðeins venjuleg hlandsprengja af holdi og blóði. Að reyna að halda fram historíu um einhverja bílasprengju sýnir betur en flest annað hve firringin er orðin mikil og fávísleg. Venjulega eru sona morð- og eyðileggingartæki kennd upp á Rússa; Rússasprengja, Rússatungl, Rússagrýla osfrv., og þar með látið í veðri vaka að enn eina ferðina séu Rússar komnir á vettvang til að búa oss kvöl og pínu og hroðafenginn dauða í púðri og sprengjuflísum.

En hlandsprengjur geta, sem dæmi sanna, vissulega verið hættulegar líka. Í Glasgow á Skotlandi sprakk hundrað og fimmtíu og sjö sentímetra og tvöhundruð og þrjátíu kílóa hlandsprengja í samkomusal þar sem á fjórða hundrað manns var saman kominn við dans. Féllu margir í valinn og óþrifin upp um loft og veggi voru ægileg. Þá varð sá frægi atburður á matsöluhúsi í Reykjavík að vígaleg hlandsprengja, vel yfir tvöhundruð kílógrömm að þyngd, sem hafði þann starfa að skammta á diskana, rak stórutána í borðfót og skelltist í gólfið og af varð sprenging, ,,explosion" sögðu amrískir ferðamenn sem stóðu á gangstéttinni fyrir utan og fengu glerbrotaregnið yfir sig og lögðu á flótta. Aðkoman var ferleg, mannfall nokkuð, og hlandsprengjan, sem merkilegt nokk komst lífs af, var dæmd til óskilorðsbundinnar refsingar, býsna harðrar.

En þetta með ,,bílastæðissprengjuna" við Leifsstöð er auðvitað eitt endemis rugl og þvæla. Á bílastæðum verða aldrei stærri tíðindi, í mesta lagi að einhver og einhver pissi utan í mannlausan bíl eða taki sig til og kukki í hvarfi við jeppa, eða kannski upp á húddið japanskan drossíuskrjóð. En ef hlandsprengja félli, við skul um segja úr landganginum við flugvél,gætu orðið býsna miklar hamfarir. Það skulum vér öll hafa í huga.  

 

Rannsókn hafin á bílastæðasprengju við Leifsstöð

Þetta tilkynnist hér með - þókt ekki sé nær öll sagan sögð

Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður veiktist hastarlega nú í vor, um miðjan apríl, af lostasýki og var ekki hugað líf á tímabili. Þetta tilkynnist hér með. Ekki er þó öll sagan hér með sögð, en umrædd veiki greip Kolbein heljartökum á eins og einni sekúndu, en þá var hann staddur heima hjá sér. Skipti aungvum togum, að hann reif sig úr öllum fötum fyrir framan þá gesti er voru í heimsókn hjá þeim hjónum og brá þegar í stað brandi og rauk á gestina eins og graðhestur. Frú Ingveldur greip þegar símann þegar hún varð áskynja hvur hætta var á ferðum og bað um að fá sjúkrabifreið á staðinn með tvöfaldri áhöfn.

Eftir að sjúkramennirnir fjórir voru komnir inn á heimilið máttu þeir berjast um stund við Kolbein, en hann var háll sem áll, nýbúinn að maka á sig ógn feitri olíu, algerðu sleipiefni, sem framleitt er í dónalegum tilgangi. Loks var þó böndum komið á kauða, hann færður í óðsmannsskyrtuna og fætur hespaðir saman við ökkla og lær. Að svo búnu var Kolbeinn fluttur undir ljósum og sírenublæstri að stóra gula húsinu inn við sundin blá og honum komið fyrir þröngri og illa lyktandi skonsu, hvar Kolbeinn gat ekki nær því staðið uppréttur og ekki heldur legið beinn, enda kvað kompan ekki vera nema einn þrjátíu og fimm á lengd og breidd. Þar orgaði Kolbeinn alla nóttina og hafði í ófögrum heitingum við Guð og menn. Daginn eftir var hann látinn inn í herbergisforsmánina hjá brjáluðu graðkerlingunni.

Það var svo ekki fyrr en í dag að Kolbeinn var útskrifaður frá gula húsinu inn við Sund. Í brottfararvottorðinu, sem yfirlæknirinn afhenti frú Ingveldi, eiginkonu Kolbeins, stendur eitthvað á þá leið, að sjúklingurinn sé að vísu ekki albata og gera megi ráð fyrir að hann fái af og til köst í framtíðinni. Þess vegna sé frú Ingveldi falin meðfylgjandi sprauta og gríðarlega sterkt lyf, kallað medecin í bréfinu, sem henni sé uppálagt að sprauta karlinn með undir eins og hann sýnir af sér merki um óeðlilega og brenglaða kynhvöt.  

Ósátt við orðræðuna: „Gelta þegar þeim er sigað“

Og Smárakirkjan siglir fullum dampi; fyrir lekan kjaftaknörr krækir lygastýri

Nú hrannast óveðursskýin yfir Sósíalistaflokk Íslands sem aldregi fyrr. Við fáum nú óhugnanlegar fréttir af því að liðsöfnuður, sem unnið hefir hörðum höndum gegn sósíalistum innan flokksins með því að stofna aflandsfélög utan hans og ferja í þau ríkistyrki og annað péníngalegt góss sem Sósíalistaflokki Íslands hafa fallið í té. Það er engu líkara en að hluti flokksmanna sé undir annarlegum og stórhættulegum álögum af einhverju tagi; þeir hafi bókstaflega fallið í höndur einhvers Raspútíns eða Strúensee, svo þekkir áhrifavalda úr mannkynssögunni séu nefndir. Og nú hefir borist sannkölluð véfrétt af því að engin önnur en sjálf Hildur Lilliendahl sé gengin flokkinn, en í ljósi þeirra tíðinda, ef sönn eru, er má vissulega vænta endalokanna fyrr en áætlað var.  

Vissulega munu þessi ósköp enda illa hjá einhverjum. Sósíalistahreyfingin á Íslandi hefur stórskaðast, Smári og Smárakirkjan grætt Samstöð, Vorstjörnu og Alþýðufélag, en Sósíalistaflokkurinn sjálfur rekinn út úr eigin brennandi húsnæði. En Smárakirkjan, með spámann sinn, vargynjur og vitfirringa ætlar ekki að segja sig úr flokknum. Nei nei, auðvitað ekki, það eru nefnilega ríkispéningar í húfi og þeim verður að ná í hús, þ.e. í Smárakirkjuna og Samstöðina, svo að höfuðmógúllinn geti haldið áfram að sýna umheiminum að hann sé maður með mönnum og geti mígið standandi og verið fjölmiðlungur þókt allir fjölmiðlar og péníngastofnanir séu búnir að hafna honum fyrir fullt og fast. 

Og nú vafrar sérlegt vörumerki höfðingjans, sem sé kórdjákninn hans flauelismjúkur og malandi, fram á gósenvöll Morgunblaðsins og heimtar annan aðalfund Sósíalistaflokksins, væntanlega fyrir hönd síns herra, fyrir þann sem tapaðist fyrir rúmum mánuði síðan. Þessi firrta krafa byggist væntanlega á því að Smárakirkjunni hafi tekist að ræna svokallaðri Vorstjörnu og Alþýðufélagi, til að skræla innan úr þeim fyrirbærum, með dyggri aðstoð Samfylkingarinnar, Sjálfstæðisflokksins og Viðreisnar - og að því búnu rekið Sósíalistaflokkinn út úr Bolholti 6, - þá sé kominn tími á endurheimta flokkinn sjálfan með öruggri aðstoð áðurnefndra flokka. Það ætlar ekki af íslensku sósíalistahreyfingunni að ganga þessi dægrin og sótt að henni af einbeittum ásetningi úr öllum áttum og því eins gott að vera á verði. 

Enn í flokknum þrátt fyrir að hafa rekið hann út

Ískyggilegt ástand í helsta Fjósi landsins

Það er orðið andstyggileg ástandið í Framsóknarfjósinu núna; kýrnar allar með doða og ærnar létu lömbum sínum í gríð og erg á vordögum, einmitt í sama mund og hretið gekk yfir, þannig að vart stendur lengur steinn yfir steini í efnahagsreikningi og hagkerfi gömlu Framsóknarmaddömunnar. Þá hafa afföll orðið stórtæk á griðkvennahaldi Fjóssins, en húskarlarnir flestir veikir af megurð og ókennilegum innanmeinum. Og sjálf er gamla Maddaman ekki heilsuhraust, enda lifað við hungursneið i marga mánuði, - alveg eins og blessuð börnin á Gaza. Þó hefir sú gamla átt fyrir áquavíti og neftóbaki, en það eru þær neysluvörur Maddömunnar sem eru í algjörum forgangi hjá henni og hún hefir selt blíðu sína af skornum skammti til að komast yfir.

Hinsvegar er ráðsmaður Maddömunnar vel í holdum, hann beinlínis rær í spikinu og kumrar eins og veturstaðinn hrútur í stíu. Það er merkilegur andskoti hvað sá maður þrífst forkunarvel meðan griðkonur og húskarlar Framsóknarfjóssins eru við að deyja úr ófeiti og hörgulsjúkdómum. Og gamla Maddaman liggur liggur fyrir dagana langa og og hefir ofan af fyrir sér í hungrinu með aquavíti og neftóbaki. Þá var síðast skoðanakönnun Gallúps ekki til þess fallin að bæta heilsufarið í Framsóknarfjósinu. Þvert á móti mældi Gallúpur framtíðarhorfur Framsóknarfjóssins við dauðamörk. Ennfremur að daginn eftir næstu alþingiskosningar verði gamla Maddaman dæmd dauð og andlátsvottorð verði þegar í stað gefið út. Svo verður kérlíngarálkan grafin að viðstöddu fámenni í Fjóshaugnum undir tilhlýðilegum og og viðeigandi sálmasöng upp úr Hriflungapostillunni. En kjósendur Framsóknarfjóssins fara hreppafluningi á Höfuðbólið samkvæmt erfðaskrá gömlu Maddömunnar.

Íllt veri það allt og bölvað. Því nú er VG-ið dautt og farið til Andskotans, sömuleiðis Píratahænsnaflokkurinn og ef að líkum lætur fær sjálfur Gunnarsmári að fljóta með í rummungskörfu VG-arana. Eins og gefur að skilja ríkir fögnuður í ríki Djöfulsins um þessar mundir, því brátt verða framsóknarflokkarnir á þingi fimm að tölu, og mun fækka fljótlega í hagræðingarskyni. Og meðan gamla Framsóknarmaddaman bíður örlaga sinna, farlama, sífull og útbólgin af nefstóbaksnautn, hefur hún ofan af fyrir sér með því að yrkja. Hún orkti eftirfarandi vísu í síðustu viku. Ljóðmæli þetta er í svokölluðum bí-bí og bö-bö hrynjanda:

Nú er íllt efni,
djöflar allir kafni.
Taðhaugr undir tofveggr
tryggir svefninn mesta.
Áquavítis áhrif
efla tóbaks gleði.
Til Fjandans snýr frúin stefni
í faðminn allra besta.  

Fylgið í sögulegri lægð og mikil vinna fram undan

Séra Hallgrímur, Júdas, Gunnarsmári og götustrákarnir eiga daginn í dag

,,Sjá hér hvað illan enda
ótryggð og svikin fá.
Júdasar líkar lenda 
leiksbróður sínum hjá." (Höf: séra Hallgrímur Pétursson í Saurbæ, Hvalfjarðarströnd.)

Já, enn og aftur hafa áhrínisorð hins bláfátæka sálmaskálds öreiga Íslands sannast á eftirminnilegan hátt með skyndilegri burtköllun Gunnarssmára frá ketkatli sosialistaflokksins hans. Nú kunna sumir að segja, að brotthvarf Smárans úr stjórnum Sósíalistaflokksins hafa verið af mannavöldum, svona eins og loftslagshlýnunin, en ekki fyrir kraft orða sér Hallgríms og Guðs Almáttugs. En hvað um það, þá gerðist það í dag að ótýndir götustrákar gerðu sér hægt um vik og gerðu bragð úr ellefta boðorðinu með því að draga sjálfan höfðingjann, Gunnarsmára á skottinu út úr sínum eigin þinglýsta sosíalistaflokki í Bolholtinu og mismuna honum með sveiflu út á malbikið. Kempan mikla úr sosialisku Samstöðinni lá þar sem sé fallin í rennusteininum, en frú M. Kemp og klappstýrurnar grétu þungan yfir höfuðsvörðum hins gríðarlega sosialist, sem aungvann hefir átt sinn líka síða Pétur Þríhross var á dögum.

Svo er hitt, að aldrei getur orðið sósíalisti, hvað þá kommúnisti, úr öfundarkrata. Og þannig er nú það. Það þykir nú fullsannað, að Júdas sá, sem lenti leiksbróður sínum hjá, var haldinn krataeðli og varð sá sjúkdómur honum að falli. Í sömu veru var fall Gunnarssmára og klappstýranna ígildi vel heppnaðrar hundahreinsunar og eiga þeir götustrákar sem verknaðinn frömdu mestu þakkir skyldar fyrir sitt óeigingjarna starf við að koma vomnum og vofum hans úr húsi og kveða hersinguna niður á gráu malbiki.   

Hallarbylting: Gunnari Smára bolað út, Sanna ósátt

Frú Sæland, frú Andersen - og síðust en ekki síst: Frú Ingveldur

Þar kom að því að frú Sæland tæki í hnakkadrambið á frú Andersen og sveiflaði henni í nokkra hringi og flengdi hana loks með tunnustaf til minningar um síldarsöltunina á Siglufirði á árum áður. Og í dag kvað frú Andersen vera svo lerkuð eftir meðferðina að hún getur, að sögn flokksbræðra sinna, hvorki legið né setið og verður að hanga utan í vegg eins og sigin ýsa til að afbera kvalirnar sem fylgja því að vera hýdd með tunnustaf og vera sveiflað í hringi. En svona eiga sýslumenn líka að vera, svona eins og hún frú Sæland, og láta hælglefsandi hvolpa finna til tevatnsins í öllum þeim litbrigðum sem þessháttar óþverranart gefur tilefni til.

Nú, auðvitað er það rétt hjá frú Sælandi, að ráðherratíð frú Andersen hafi einkennst af ámátlegu væli og hvæsi og síðast sparki í rassinn; um það liggja fyrir borðleggjandi sannanir. Það hefir sem kunnugt er lítið upp á sig að leika hortuga götustelpu þegar engin innistæða er fyrir slíku. Og þó svo frú Andersen hafi risið upp úr sinni köldu og illa þefjandi poletisku gröf og gengið aftur meðal drauga og dóna í Miðflokknum, þá er síst ástæða fyrir hana að trana sér fram með ruddaskap og ofstæki í garð frú Sælands, sem ber af frú Andersen eins og demantar og gull bera af fúasprekum og ryðjárni. Því hvað er eitt Andersen við hliðina á tvíelleftu Sælandi, ég bara spyr.

Eitt sinn slógust tvær mektarfrúr í helgarsamkvæmi hjá frú Ingveldi. Við skulum ekki nefna nein nöfn í sambandi því það gæti reynst hættulegt. En slíkur var atgangurinn að upp gengu teppi og gólfefni úr parketi, en borð og stólar brotnuðu í mél. Brynjar Vondalykt varð fyrir orrustulátum kvennanna og var óðar traðkaður niður; Kolbeinn Kolbeinsson kom að og ætlaði að bjarga vinu sínum frá bráðum bana en var líka traðkaður niður í gólfið og auk þess sleginn á kjaftinn svo að hyminn og jörð gengu í bylgjum yfir honum og undir. Það var ekki fyrr en frú Ingveldur blandaði sér í ófriðinn með því að rífa þéttingsfast í í hárlubbann á mektarfrúnum og slá þeim saman að langþráð ró komst á í húsinu.   

Inga ósátt við Sigríði

Baráttumál kvenna á ýmsum aldri fyrr og nú.

Svo sannarlega sker það inn að dýpstu hjartarótum að heyra af því að efnilegar stúlkur og vel upp aldar af myndarheimilum í Garðabæ gangi að heiman frá sér út í blíðviðri vorsins og leggi til atlögu, eins og hverjar aðrar ósiðaðar bestíur, við aðrar telpur á sama reki í bænum og berji þær, sparki í þær, og misþyrmi þeim andstyggilega á allan hátt. Og ljúki loks erindi sínu með því að leysa buxur og pissa á hinar föllnu kynsystur sínar. Fyrr má nú vera ofstækið og illhryssingshátturinn í nokkrum stelpuskjátum, íklæddum merkjavörum. En vera má að þetta sé menningin í Garðabæ og andi byggðarlagsins, hvur veit?

Frú Ingveldur minnist þess þegar hún tólf ára fór að stunda áflog og illindi við hvurn mann. Sérstaklega heldur hún upp á minninguna um það þegar hún vatt sér að konu nokkurri með bláan barnavagn á undan sér og sló hana niður í einu höggi og velti henni upp úr rennisteininum þar til konugarmurinn ákallaði alla heilaga. Barnið öskraði og hrein í vagninum á meðan, en götustráka dreif að vígvellinum, sem viðhöfðu voveiflegt orðbragð með sóðalegu klámi, bölvi og heitingum í garð allra kérlínga. Frú Ingveldur náði að bragði taki með sitt hvorri hendi á tveimur þessara pilta og sló þeim saman svo þeir lágu í roti, - lengi.

Í annað skipti lenti frú Ingveldur í hörðum leik við þrjár kvenpersónur frá Vottum Jehóva sem höfðu bankað upp á hjá henni og kröfðust þess að fá að koma inn og ræða alvarleg trúmál við hana. Frú Ingveldur gjörði sig blíða í framan og bauð kerlunum til stofu og bauð þeim café og whisky. Tíu mínútum síðar hóf frú Ingveldur sig upp úr guðsorðablæstri kvennanna og bar hiklaust upp á þær þjófnað; hún hefði séð að þær hefðu ætlað sér að stela fiðlunni í fiðlukassanum og gullblómavasanum; þær hefðu auðsjáanlega haft í hyggju að stinga þessum dýrmætu munum inn á sig um leið og þær hefðu sig á brott. Kérlíngarfjandarnir ærðust um leið og þeim skildist að húsráðandi væri að saka þær um óráðvendni og stukku úr sófanum upp á afturlappirnar, málóða mjök. Svo sagði frú Ingveldur síðar frá, að skjaldan hefði hún upplifað annan eins unað en þegar hún tók þessar kérlíngar, hvurja af annarri, pakkaði þeim saman, og kastaði eins og sorppokum út á stétt og elti þær síðan með lurk á lofti niður allan Skólavörðustíginn. 

Hópárás í Garðabæ