Heilnæm barátta við hryðjuverk og nauðsyn þess að koma í veg fyrir hryðjuverk á Íslandi

Auðvitað er hentugra fyrir ærða breska valdahafa og lögreglu þeirra að líta á umferðaróhappið við þinghúsið þeirra sem hryðjuverk. Á sama hátt lítur forsætisráðherra Breta á klósettferðir karlsins sín sem hryðjuverk, en verður hún einlægt að flýja úr húsinu þeirra vegna. Svo er undurgott fyrir gamla, úrkynjaða auðvaldið á Bretlandi að geta gortaf af hryðjuverkum hjá sér þegar þeir eru að skrafa við þjáningabræður og systur frá öðrum gömlum og ráðsettum nýlenduveldum.

Þegar rannsaka skal hryðjuverk, þá er fyrst skylda rannsakenda að gefa í skyn opinberlega, að sá er hryðjuverkið framdi hafi verið 1. múslimi, 2. Rússi, 3. Íri, 4. kynvilltur kommúnisti af gyðingaættum. Best er að geta slengt öllum þessum fjórum atriðum á hryðjuverkafantinn, eða fantana og bæta við, að með aðgerðum sínum hafi ríkisstjónin og lögreglan komið i veg fyrir að djöfuls hryðjuverkahyskið heðfi drepið rúmlega helming þjóðarinnar ef ekki hefði komið til árvekni forsætisráðherra, drottningarinnar og lögregluforingjanna.

Nú er orðið nauðsynlegt fyrir okkur Íslendinga að koma okkur upp hryðjuverkum, að minnsta kosti tilraunum til hryðjuverka og láta fylgja, að með framgöngu sinni hefðu fjármálaráðherra og ríkislögreglustjóri, með aðstoð forseta Alþingis, afstýrt hrottafengnu hryðjuverki sem geðvilltir múslimar og góða fólkið hafi ætlað að fremja. Með fréttum af baráttu valdhafa við hryðjuverku væru myndir sem sýndu fjármálaráðherra og ríkislögreglustjóra í ofsafengnum slagsmálum við misyndismenn í búrkum, en forseti Alþingis lægi rotaður á mirði götunni eftir grjótkast Palístínubarna, sem hryðjuverkamenn hefðu flutt gagngert til landsins til að grýta helstu ráðamenn þjóðarinnar. Ef hægt verður að koma því inn í sauðarhaus þjóðarinnar að ríkisstjórnin, og þá alvega sérstaklega Sjálfstæðisflokkurinn, hafi bjargað þjóðinni frá hryðjuverkaárásum þá mun traust þjóðarinnar á ríkisstjórninni og Sjálfstæðisflokknum aukast gríðarlega. (Ath. orðið ,,gríðarlegur" er tískuorð nú um stundir, einkum hjá hægrisinnuðum uppskafningum sem þekkja fá lýsingarorð annað en þetta ,,gríðarlegur" sem þeir lærðu hjá frammákonum í Flokknum á námskeiðum í Valhöllu.)

Rannsaka atvikið sem hryðjuverk

Þeir gætu komið sér upp hjarðsveinasjúkdómi

Sjálfstæðismaðurinn Erdógan er mikill hrosshaus og álíka gáfaður og Dónald Trump og flestir íslensku ráðherrarnir. Og nú eru þessir endemisauðvaldssauðir, Erdógan og Trump komnir í hár saman út af bandarískum ódámi, sem situr í fangélsi í Tyrklandi fyrir að hafa laumast aftan að Eródógani og pissað í frakkavasann hjá honum; Trumpur vill sinn pissara frjálsan en Erdógan er skapi næst að láta skella undan helvítinu og setja hreðjarnar á stöng, almenningi til sýnis á aðaltoginu í Ankara.

En þar eð Erdógan og Trumpur eru báðir NATO-dindlar, þá munu þeir eflaust hittast bráðlega á fundi hjá þessum innilegum góðgerðarsamtökum sem NATO er. Það er hiklaust hægt að mæla með því fyrir það félaga að fara saman á hóruhús eftir fundinn og skemmta sér eins og menningarástandi þeirra hæfir. Ef NATO fundurinn verður í Þýskalandi er gráupplagt fyrir strákana að bregða til Hamborgar og heilsa upp á stelpurnar í Herbertsstrasse. En verði fundurinn á Bretlandi verður að semda þeim götutelpur upp á hótél.

Nú, ef þeir Erdógan hefðu hjarðsveinasjúkdóm upp úr krafsinu með stelpunum þá væri það góð búbót fyrir þá og í ágætum stíl við það sem þeir hafa sagt og gert sem höfðingjar þjóða sinna. Svo er annað og það er það, að ekta hjarðsveinasjúkdómur mun að endingu rugla sjúklinginn ógurlega í höfðinu ef hann fær fram að ganga allt til enda. En í tilfelli Erdógans og Trumps er aungvu slíku til að dreifa því þeir eru svo ákaflega slæmir og ringlaðir í hausnum að geggjunarhluti hjarðsveinasjókdómsins hefir akkúrat aungin áhrif á þá.

Erdogan: Sniðgöngum bandarískar vörur

Hann var allur flatlúsugur

Ég eyði þér helvítis minkurinn þinn, hvæsti Máría Borgargagn að eiginmani sínum þegar hún hafði fullvissað sig á því að hann væri allur flatlúsugur. - Þær eru sumar svo stórar að það heyrist í þeim urrið! Hvar náðirðu í þetta helvíti, skepnan þín? Það var fárr um svör hjá Infriða Handreði; hann fór eitthvað að þvaðra um, að þega stórt væri spurt, o.s.frv., en Borgargagnið stöðvaði þvættinginn með því að gefa honum firnafast á kjaftinn svo hann riðaði allur um stun og valt síðan út af.

Máría Borgargagn gáði hvort maður hennar væri nokkuð örendur eftir höggið og hún þá orðin löggiltur morðingi. En það var ekki því að heilsa, helvítis óbermið Indriði Handreður var ekki dauður og enn síður flatlýsnar sem hann var búinn að koma sér upp. Og Máría reyndi enn og árfram að krefja hann sagna um hvað hann heðfi komist yfir þessi kvikindi. -Fékkstu þær úr endanum á Kolbeini, helvítið þitt? Eða af Sigurveigu Dræsu, eða Viggu Sleggju, hún er römm það hænsni og óþefinn leggur langar leiðir af henni.

Því miður varð Máría Borgargagn að búa við fullkominn upplýsingaskort hvað varðaði hið nýstárlega málefni sem upp var komið á líkama eiginmanns hennar. - Að ég skuli ekki hafa hrint þér fyrir björg þegar við vorum í fjallgöngunni um daginn, fnæsti Borgargagnið og rak aðra löppina miðlungis vinsamlega í síðuna á manngarminum sem lá flatlúsugur á gólfinu og dró þungt andann. Skömmu síðar vatt Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður sér inn úr dyrunum, áberandi rauðeygur og flóttalegur í framan. Hann var í jakkafötum, þ.e. hann var aðeins í jakkafötunum, aungvu öðru og það var svipljótt bremsfar á buxnarassinum. - Jahh, nú hefir heldur betur gefið á bátinn við Grænland, hugsaði Borgargagnið með sér þegar sá hið ógnvekjandi bremsufar. - Nú held ég verði gaman í flatlúsabæ.

Hálft maraþon 14 ár í röð hjá Guðna

Nikótínböðullinn Kölski hjá Chelsea

Það lítur helst út fyrir að forráðamenn Chelsea hafi verið þau sauðnaut að ráða tóbaksböðul sem framkvæmdastjóra hjá sér. Og víst er umræddur nikótínþræll alræmdur fyrir ofsalega reyktóbaksnautn, sem keyrir oft og iðulega um þverbak í öfgum. Á Ítalíu, þar sem þessi sígarettufantur er upp æskaður var hann alltaf kallaður Kölski af því hann reykti svo ofboðslega. Þetta er nú fyrirmyndin sem æskulýðsleiðtogarnir hjá Chelsea bjóða ungviðinu uup á. Ja svei!

Við verðum bara að vona að Kölski framkvæmdastjóri sé ekki í skjóli myrkurs að pukra við fleiri ódyggðir en tóbakdreykingar. Sona kallar eru nefnilega vísir með að afvegaleiða æskulýðinn með allskonar ósiðlegum uppátækjum, sem auðveldlega geta leitt fyrirmyndarbörn útí glæpi og óeðli. 

Það besta í stöðunni nú er að Chelsea tapi öllum knattspyrnuleikjum héðan í frá meðan Kölski stýrir liðinu og hleypur á fimm mínútna fresti afsíðis til soga ofan í sig ramman tjörureyk úr viðbjóðslegum vindlingum. Ef karlskepnan tapar nógu grimmt mun stjórnin sjá að sér og reka hann frá félaginu, en soleiðis á einmitt að géra við alla nikótínböðla hvar sem í þá næst.

Sarri fær sitt eigið reykingasvæði

Við þekkjum öll þann mann sem öskraði einn í eyðimörkinni Efra-Breiðholti.

Svo ekkert fari milli mála þá skal það upplýst að öskrandi maðurinn í Efra-Breiðholti var aunginn annar en Indriði Handreður, nýkominn af Fiskideginum mikla á Dalvík og Gleðigöngu hinsegin fólks í Reykjavík. Og annarlega ástandið sem hann var í stafaði af þeim áhrifum sem hann varð fyrir á umræddum skemmtunum, að vísu í bland við dálítið af áfengi og öðrum krassandi eiturlyfjum. Þá kvartaði Handeðurinn sárann undan óþolandi verk í afturendanum, en við þeim kvilla spörkuðu lögregluþjónarnir þéttingsfast í rassinn á kauða svo hann sá sitt óvænna og hætti að kvarta.

Nú kann einhver að spyrja hvað maður eins og Indriði Handreður hefði verið að flækjast um miðnætti uppi í Efra-Breiðholti, þá er því til að svara, að maðurinn villtist frá konu sinni og öðru samferðarfólki. Þarna í Breiðholtinum mættu honum síðan óæskilegir straumar, sem orsöluðu víxlverkun í fíngerðu taugakerfi hans og hann fór að öskra eins og naut í haga og vakti með því nýsofnað fólk í grendinni. Um Indriða Handreð má því segja, að hann hafi farið sem uxi upp í Breiðholt og komið þaðan naut.

Á meðan Indriði Handreður tróð villur uppi í Breiðholti öskrandi og mígandi utan í hús brá eiginkona hans, Máría Borgargagn fyrir sig betri fætinum og læsti að sér með frú Ingveldi, Kolbeini og Brynjari Vondulykt. Það var í svefnherbergi þeirra hjóna, frú Ingveldar og Kolbeins. Það er talið, að á nákvæmlega sama augnabliki og lögreglan smellti handjárnunum á úlnliðina á Handreðnum hafi Vondulyktinni fatast flugið aftan á Kolbeini og kast ast fram úr hjónarúminu út á gólf og handleggsbrotnað á báðum handleggjum. Og af því þau er eftir hjörðu í bælinu sinntu ekkert um kvein Vondulyktarinnar hvar hún emjaði í gólfinu af kvöl fyrr en eftir dúk og disk þannig að tvær og hálf klukkustund liðu frá því slysið varð þangað til hinum slasaða var komið undir læknishendur vóru þau þrjú hneppt í gæsluvarðhald vegna glæpsamlegs tómlætis gagnvart stórslösuðum manni.

Fengu fjölda tilkynninga um öskrandi mann

Að verða innlyxa er oftast djöfullegt

Það er alltaf hálfnöturlegt að verða innlyxa, ekki síst í stöðum sem heita skuggalegum nöfnum eins og Kolgrafafjörður eða Keflavík. Fyrir nokkrum árum máttu fáeinar síldapöddur bíða þau örlög að verða innlyxa í Kolgrafafirði og það varð uppi fótur og fit og það jafnvel svo að fullmisheppnaðir ráðherrar og þingeyður komu á staðinn til að auka á óþrifin af síldarýldunni. Nú er hveli mætt á staðinn og strax orðin innlyxa og því tímabært fyrir hreppsyfirvöld að fara skrifa bréf til ráðuneyta og heimta bætur fyrir óþægindi af rotnuðum hvölum í Kolgrafafirði; svo verða þingfífl og ráðherrar virkjaðir og á endanum verður gefinn úr digur tékki sem bætur fyrir ónæðið sem helvítis hvelin gerðust sannarlega sek um.

En fyrst farið er að nota orðið ,,innlyxa" detta mér í hug meinleg örlög Gunnbrands Ísolfssonar, sem lést að heimili sínu í Reykjavík þann 12 mars 1942. Gunnbrandur heitinn fannst í fremur skammarlegri líkamsstellingu fyrir framan salernisskálina á baðherbérgi sínu. Höfuð hans var ofan í skálinni sjálfri og þar á ofan lá níðþungur steðji, í þokkabót hafði veri sturtað niður yfir steðjann og höfuð Gunnbrands. Í lögregluskýrslu um atburðinn, sem kom í leitirnar á Þjóðskjalasafninu, segir að Gunnbrandur hafi framið sjálfsmorð með því að drekkja sér í sinni eigin salernisskál og steðjinn ofan á höfði hans hafi verið til þess að hann rifi ekki höfuðið upp úr skálinni þegar vatnið fossaði úr kassanum. Á meðfylgjandi dánarvottorði stóð að Gunnbrandur Ísolfsson hafi látist af völdum drukknunar í vatni.

Nú væri þetta allt gott og blessað ef Gunnbrandur hefði ekki verið hauskúpubrotinn eftir steðjann, eða annan ámóta þungan hlut, þegar hann teygði sig í snerilinn á klósettkassanum og sturtaði niður. Það sér hver heilvita maður að dauðrotaður maður með mölbrotinn haus sturtar ekki niður, né fremur önnur viðvik, eftir að vera orðinn djúpt meðvitundarlaus eða jafnvel steindauður. Nei, vinir mínir, hér var morð framið á Gunnbrandi Ísolfssyni og morðinginn eða morðingjarnir fengu að ganga lausir eftir að hafa aflífað þennan annálaða sómamann og velgjörðamann ungra ekkna. Eflaust hafa morðingjarnir ekki látið við sitja að drepa Gunnbrand aumingjann í eigin salerni, heldur haldið uppteknum hætti og kálað fleiri manns. En það var hræðilegt fyrir Gunnbrand að verða innlyxa á þeim stað er hann fannst andaður. 

Hvalatorfa innlyksa í Kolgrafafirði

Aðferð Vestfirðinga og útvegur norðlenskra bænda

Þeir voru nú ekki að tvítóla við hlutina Vestfirðingarnir sem stóðu ferðamenn að ólöglegum utanvegarakstri heldur hengdu þá á staðnum. Þeir notuðu sem sé gálga á traktorsgröfu og spottinn var stroffa úr grönnum vír. Það fór ágætlega um glæpahyskið í snörunni og öllu var því kastað í mógröf á eftir og eignir þess á staðnum gjörðar upptækar og skipt milli þeirra er verkið unnu. En ávallt væri brugðist við utanvegarakstri á þennan hátt væri utanvegarakstur ferðalinga á Íslandi úr sögunni.

Þá hafa norðlenskir bændur sýnt afburðafordæmi í viðskiptum sínum við ferðalanga. Þessir bændur hafa, með þegjandi samþykki héraðsvaldhafa, gert sér að atvinnu að sitja fyrir ferðamönnum og gera allt upptækt í fórum þeirra, allt frá einni eldspýtu upp í stórar bifreiðar með öllu sem í þeim er. Þessi atvinnuvegur hefur orðið góð búbót á mörgum bæjum norðanlands og á þorrablótum þar nyrðra eru nú aðallega sagðar skemmtisögur af bragðmiklum ferðamannaveiðum. Þá skjaldan ferðamenninrnir sjálfair hafa sloppið frá bændunum og hraðað sér á næstu lögreglustöð hefa lögreglumennirnir hlegið að þeim og sumum ferðamönnum hafa þeir varpað í fangaklefa og lagt þar á þá hendur.

Í sumar lágu Steingarður bóndi að Efri Stórfellum og Jórunn dóttir hans fyrir ferðalöngum lengi dags og voru komin á fremsta hlunna með að hverfa frá og fara heim að sofa þegar allt í einu birtist stærðar bíll með 10 Kínverja inanborðs. Feðginin stukku þegar til, stöðvuðu bílinn og ráku bílstjóra og farþega út í skurð og rotuðu þá þar eins og seli. Að svo búni dógu þau bifreiðina heim að bær og rifu hann niður í smátt á þrjátíu mínútum og voru búin að selja megnið af honum í varahluti áður en vikan var liðin. Af Kínverjunum er það að segja að þeir röknuðu úr rotinu í skurðinum og héldu heim að næsta bær sem þeir sáu, en það var Efri Stórfell Steingarðs bónda. Hafði nú Steigarður snör handtök er hann sá hverjir gestir voru og hringdi viðstöðulaust á Hálfdán varðstjóra og bað hann hirða ófétin sem stæðu ráðvillt úti á hlaði að Efri Stórfellum.

Ferðamenn sekir um utanvegaakstur

Þá Kolbeinn lenti í klóm hlandsprengjunnar

Ónei, ekki er það nú alveg gamanmál að verða fyrir árás flóhests. Aldeilis ekki. Einn morguninn flæmdis Kolbeinn heim til sín, ákaflega illa til reika, rifinn, strokinn, útflattur og upp á snúinn. Aðspurður kvaðst hann hafa orðið fyrir fólskulegri árás, áreyti, nauðgun og gerandinn væri flóðhestur, brjálaður á gefði, kynóður og kvennkyns. Bað Kolbeinn með grátanda tári að Andskotinn hirti þennan grimmdarfulla flóhest strax í dag.

Tildrög árásar flóðhestsins á Kolbein atvikaðist á þann hátt að Kolbeinn vara að laumast að húsabaki við götu nokkra á höfuðborgarsvæðinu, þeirra erinda að hafa upp á greiðviknum kvenmanni sem Kolbeinn taldi sig eiga inni greiða hjá. Engin veit enn þann dag í dag hvort umrædd kona var heima eða ekki því áður en á það reyndi guðaði Kolbeinn á glugg í röngu húsi, það er að segja í húsi sem vinkona hans átti ekki heima í. 

Ekki var Kolbeinn fyrr búinn að guða þegar glugginn opnaðist upp á gátt, gráleit loppa slengdist á digrum handlegg út um gluggann, greip Kolbein og dró hann inn. Þetta gerðist svo hratt að Kolbeinn kom aungum vörnum við og gat ekki einusini hugsað nema í mesta lagi hálft orð. Kolbeinn varð afturámóti fljótt áskynja að hann var fallinn í trölls höndur, eða öllu heldur lentur í klónum á afrenndri hlandsprengju, vægaðrlausri, vergjarnri og vitskertri. Enda fékk nú Kolbeinn að bragða á eigin meðulum, sem hann hafði ósjaldan beitt lítilmagna. Í þetta sinn var Kolbeinn í hlutverki músarinnar en hlandsprengjan í hlutverki kattarins, enda lék hlandsprengjan hann svo grátt að brast í rifjum og blessaður gandurinn hans Kolbeins tvíbrotnaði áður en yfir lauk. Í margar vikur á eftir varð Kolbeinn að láta sér lynda að ganga um með gandinn í reifum, þrælspelkaðann og gifsaðann, því brotin voru vond og frú Ingveldur ill eins og mannýgur griðungur og gerði í því að klípa hann í gandinn a honum svo hann gaulaði upp í himinhvolfin. Frú Ingveldur leitaði lengi að hlandsprengjunni atarna, sem leikið hafði Kolbein svo grátt að hann var vikum saman ónothæfur til allra verka, með þeim ásetningi að myrða hana eins og rottu. Sú leit bar aldrei árangur. 

Lést eftir árás flóðhests

Þeim hefði verið andskotans nær. Og so voru frú Ingveldur og Kolbeinn þarna líka

Þeim hefði verið andskotans nær að bjóða ekki til þessarar andskotans ölæðisveilsu þarna fyrir norðan. Þá hefðu þeir ekki að þurft að hlaupa hágrénjandi í fjölmiðla og kvarta undan fyllibyttum að sunnan, sem komið hefðu eins og engisprettufaraldur og skemmt og eyðilagt allt fyrir heimamönnum, stolið af þeim og nauðgað og barið þá eins og hunda. Ekki vorkenni ég sona fyrirhyggjulausum afglöpum, sem bjóða til veislu og fara so að grénja eins og bleyjubörn þegar eitthvað smálegt fer úrskeiðis, bíti þeir bara í rassinn á sér.

Kunningi minn einn hringdi flaumósa í mig í gærkvöldi frá vígstöðvunum á Dalvík og sagði sínar farir heldur sona ósléttar og forugar. Hann hafði sem sé gengið fram á hóp af ónáttúrufólki, sem hafði komið sér fyrir á afviknum stað, bak við hól svo ekki sást til þeirra hvar fjölmennið sá ekki til. Í þessum hóp virtist almennt siðgæði fótum troðið og ekki farið í grafgötur með typpakomplexa, sem örðu fólki þykir ekki vert að bera á torg fyrir almenning að hlægja að. Þegar kunningi minn hafði fylgst með aðförunum um stund og orðinn yfirkominn af blygðanm skömm og illónáttúraðri laungreddu, bar hann kensl á fólk í þessum hópi, þótt að væri í framan afmyndað af losta.

Þarna vóru sem sé  mætt til leiks á hinn mikla fiskidag á Dalvík ekki ómerkari einstaklingar en frú Ingveldur, Kolbeinn Kolbeinsson, Máría Borgargagn, Indriði Handreður, Brynjar Vondalykt, Óli Apaköttur og Sigurveig Dræsa. Ennfremur bar kunningi minn kennsl á ódrættina Trugga Fokk, Viggu Sleggju og Haffa Frænku, sem nefnd séu kykvendi sem fræg eru af botlausri og fáheyrðsri ónáttúru og kynvitundargrillum, sem gætu vel gert útaf við venjulega hálfsiðlausan Íslending að horfa upp á. Þessi ósköp, sem kunningi minn varð þarna vitni að, gengu svo nærri honum að hann leitaði upp fiskhjall þar á Dalvík til að hengja sig. Sem betur fer sást til kauða um leið og hann fór að dingla innanum spyrðurnar og hann var skorinn niður og lífgaður við; en það varð að hafa hann í spennitreyju alla leiðina á suðrá Klepp, því auðvitað hringsnýst allt í höfðinu á venjulegu fólki eftir að hafa séð á iðju og klámbrögð þeirr frú Ingveldar og Kolbeins þegar þau eru í villtu stuði.

Erill og ölvun allmikil

Það felast tvímælalaust mikil tækifæri í íslandsfígúrunni

Mikið ósköp fer henni Katrínu Jakobsdóttur vel að leika íslandsfígúru í Manítóbu og Dakóta, einkum fer henni giftusamlega að vaða elginn Dakóta, ekki síst vegna þess að nafnið eitt, ,,Dakóta", minnir so undur notalega á De code, sem þónokkuð margir Íslendingar minnast vegna skyndilegrar péníngaþurrðar í eigin vösum. En það hljóta að felast mikil og mörg tækifæri í hæfileikum Katrínar sem íslanfsfígúru; trúlega er hægt að selja fullt af fiskigumsi út og suður um allan heim fyrir tilstuðlan fígúrunnar að ekki sé nú talað um glæsilegt lambakétsprang út á myndina af fígúrunni.

Sennilega væri vel hægt að selja lambakétið í tvígang ofan í hina heimsku útlendinga, bara með því að láta þá horfa á auglýsingamyndband af íslandsfígúrunni í ham; fyrst ætu þeir lambið upp til agna beint af kétkróknum í sláturhúsinu og síðan ætu þeir lambið aftur eftir að það væri búið að fara einn gang gegnum meltingarfæri étendanna. Já, vinir minir og landar, við skulum ekki gerast sek um að láta borðliggjandi tækifæri framhjá okkur fara eingum við að einhenda okkur í að láta Katrínu Jakobsdóttur Steingrímsdóttur Svavarsdóttur sprella með rykkjum, skrykkjum, skellum og smellum framan í útlendinga og senda hana þeirra erinda um allan heim að selja íslenskt hugvit, íslensk matvæli, íslenskan anda, - já, selja bara Ísland í heild sinni hæstbjóðanda eins og farlama truntu, sem þetta volaða skítaland er í raun og veru.

Í næsta mánuði ættu svo góðir hagþenkjar og viðskiptamenn að fara með íslandsfígúruna aftur til Manítóbu og Dakóta og brúka hana í botn til að selja Westur-Íslíngunum ekta íslenska stjórnmálamenn og stjórnmálaflokka. Katrínu ætti varla að vera ofraun að selja ágjörnum Westur-Íslíngum foreldra sína, þau Steingrím, Swavar Sendiherra og Álfheiði og aðra flokksfélaga sína í kippum fyrir slikk; ennfremur mun íslandsfígúrunni verða létt verk löðurmannlegt fyrir fígúruna að selja flokkssystkyni sín í öðrum íslenskum stjórnmálaflokkum til garðyrkjustarfa og akuryrkju í Westurheimi. Mikið óskaplegt þjóðþrifaverk væri að losna við allt það endemis pakk, sem hefir með hverjum deginum sem liðið hefir á siðustu misserum gjörst æ leiðinlegra og meira samfélagsskemmandi. Hinsvegar væri bráðskemmtilegt að fylgjast með þeim þarna fyrir westan þegar þeir færu að reyna að tjónka við endemin frá gamla landinu, sem þeir voru svo vitlausir að kaupa fyrir tilstilli íslandsfígúrunnar Katrínar. 

Áhugaverð saga og auknir möguleikar