Er daman ekki bara að skrökva öllu þessu dodo upp á sig?

Sona djöfulskap viðurkennir aunginn upp á sig fyrir framan alþjóð og alheim nema ef til vill stóðkvendi eins og frú Ingveldur og Máría Borgargagn. Hvernig þessari skrukku getur dottið í huga að ljúga þvílíkum firnum upp á sig er óskiljanlegt; það þarf ekki annað en horfa á myndina af henni til að sjá að hún væri fyrir löngu dauð úr hjartaslagi ef eitthvað væri til í þessu hjá aumingja konunni. Frú Ingveldur, aftur á móti, er þannig að Guði gjörr að geta gert þetta sem saungperlan Kéllý segist gjöra á hvurju kveldi. Og frú Ingveldur fer létt með að gera sona dodo oft á dag árið út í gegn og meira til; og ekki er Máría Borgargagn síðri lostabikkjan sem hún er.

Þá er heldur ótrúlegt að eiginmenni Kéllýar hafi úthald til að gera þetta nema eins og tvö kveld í röð og þá endrum og sinnum, nema hann sé eitthvað kynóður, sem er slæmur löstur á einum manni. Við vonum auðvitað öll til Guðs, að Kéllý hafi ekki með fleiri karlgöltum en sínum ektakærasta; en það er grunsamlegt, og í alla staði ómögulegt, að koma heim og saman öllu þessu ógnarkynferðislífi hjá konunni á hvurja kveldi.

Ódámurinn Kolbeinn Kolbeinsson var einhverju sinni að gorta sig við hóp af strákaskröttum af því hvað hann væri úthaldsgóður og úrræðagóður á kynferðissviðinu og sagði því til staðfestingar að frú Ingveldur væri oft lömuðuð á eftir frá miðjum rassakinnum og niðrúr þegar honum tækist hvað best upp. Einhvern veginn frétti frú Ingveldur af þessu þvæli og karlsins og veitti honum fyrir bragðið þessháttar ráðningu, að síðan hefir hann ekki viljað heyra á kynlífsafrek minnst.

Segist stunda kynlíf á hverju kvöldi

Kuggur og Lóði, vertshús þeirra og stelpuskjáturnar

Við sem komin erum til ára okkar munum flest eftir vertunum Kuggi og Lóða, sem ráku skemmtilega staði eins og til dæmis Aðmírálinn og Sjóhestinn. Einnig komu þeir að rekstri hins alþekkta staðar Ferðamannsins, en þar voru haldin skröll á kveldin með kvenfólki. Það var ágætur staður. Á Aðmírálnum tíðkuðust viðburðir á borð við ,,live sjów" og annað í þeim dúr og kvennaþjónustan frábær, þar til einn daginn að viðskiptavinirnir vóru allir komnir með blússandi fransós. Á Sjóhestinum var starfrækt vinnuherbérgi fyrir öfugugga bakatil, en þar fyrir framan var bara venjuleg knæpa með spilakassa og soleiðis.

Kuggur og Lóði bættu hvorn annan upp. Kuggur var stór og sterkur og gefinn fyrir áflog, en ansans ári vitgrannur. Lóði var hugsuðurinn og brellumeistarinn og þegar komst upp um hann kom Kuggur óðara á vettvang og barði þá sem töldu að Lóði hefði svindlað á þeim. Við, sem þá vórum ungir sjódrengir, heimsóktum staði þeirra kompána reglulega. Einkum var þægilegt að koma á Ferðamanninn eftir viku eða hálfsmánaðar sjóvolk því þar var ágæt tómlist, sem leikin var á dragspil, harmóníum og gígjur, og spilamennirnir allaf útúrfullir og gerðu ekkert annað en að fara út af laginu og byrja aftur og aftur á sama stefinu þar til dansgestum leiddist þófið og fleygði þeim út; í staðinn var leikið af plötum og allir hoppuðu og skoppuðu eins og sprellifífl. Á Ferðamanninn lögðu leið sína kátar stelpuskjátur sem vóru til í allt fyrir eina til tvær ölflöskur, annaðhvort Grön eða Hof, og vóru á allan annan máta ódýrar í rekstri og sváfu um borð í boði skipverja.

Já. Um þessar mundir er hart nær hálf öld síðan þessir dýrðardagar hurfu í aldanna skaut, eins og segir einhvers staðar í kvæði. Nú er mér sagt að Kuggur vert sé dauður, hafi fundist myrtur í einhverju ekkisins ruslatunnuporti ekki langt frá Sjóhestinum, Lóði situr í fangelsi fyrir ægilega glæpi og á ekki afturkvæmt úr fangaklefanum fyrr en farið verður með hann milli fjögurra fjala út í garð, það er ef þeir veita legstað í vígðri mold. Í húsinu, hvar fyrrum hýsti Ferðamanninn, er nú trésmíðaverkstæði og Sjóhesturinn var rifinn um leið og Kuggur var dauður og Lóði kominn í steininn. Aðmírállinn hafði áður brunnið til ösku og Lóði var kominn með gríðarlega vátryggingarupphæð í péníngum í sína vörslu; svo komst upp að Lóði hafði sjálfur brennt Aðmírálinn upp til agna, til að losa um eignir og komast yfir bílfarm af reiðufé. Af stelpuskjátunum hafa aftur á móti litlar fréttir borist, utan hvað þær ku allar dauðar fyrir margt löngu og sögðu viðkomandi bæjaryfirvöld að fráfall þeirra hefði ekki markað nokkurn einasta héraðsbrest, þvert á móti hefði dauði þeirra undantekningarlaust talist ágætur búhnykkur fyrir samfélagið.      

Reksturinn auðveldari en á Íslandi

Er úrkynjun og óeðli orðið normal ástand, eða hvað?

Mikið er þetta kyndug frétt þarna um blöðrur, hatta og borðskraut, sem andlegir auðnuleysingjar rifu út í dag sér til skemmtunar. Einstök eru og ummæla unga mannsins, sem sagði við hinn unga manninn eitthvað á þá leið hvort þeir ættu að kaupa einn borða til að hafa einhvern stemmara. Svo vöppuðu ungu mennirnir um gólf í Partíbúðinni eins og gögl í miðaldasögum.

Í eina tíð fengu vaskir piltar sér ,,strammara" eða ,,drammara" daginn eftir kenndirí og héldu áfram að vera fullir, þangað til Guð má vita hvunær. En það tímabil er á enda runnið. Í dag sprauta yngissveinar sig undir forhúðina með efnablöndum svo að heilinn á þeim fer í einn graut. Virðulegur stjórnrekstrarfræðingur fór að dæmi yngissveinanna og renndi sprautunálinni undir forhúðina og fór upp úr því míga í sig að hætti blautbarna ásamt því að gjöra mjög einkennileg mál að umræðuefni svo að fólki hnykkir við af undrun og trúir ekki sínum eigin eyrum.

Í kveld ætlar frú Ingveldur að loka eiginmann sinn, Kolbein Kolbeinsson, og besefann Indriða Handreð inni í miðstöðvarkompunni og hyggst ekki hleypa þeim út fyrr en eftir miðja nótt. Þeir þurfa ekki að hafa fyrir að eyða péníngum í Partíbúðina til koma á stemmara hjá sér. Um síðustu áramót gleymdi frú Ingveldur að hleypa Máríu Borgargagni út úr miðstöðvarkompunni fyrr en annan í nýári, en frú Ingveldur hafi læst Borgargagnið inni vegna ýktrar brókasóttar, sem hafði heltekið hana eftir að hafa bergt á einhverju moðvolgu marglitu drammi, sem helvítis Vondalyktin hafði geymt inn á sér. Það var meiri fítónsandinn sem rauk í tímgunarfærin á veslings konunni; mætti segja okkar, að þetta hafi verið illur andi, jafnvel djöfullegur, því frú Ingveldur ber, græn froða hafi verið komin í munnvikin á Borgargagninu, svo ekki hafi verið komist hjá því að taka hana úr umferð um stundarsakir.    

Blöðrur, hattar og borðskraut rifið úr hillunum

Áramótakveðja til stórnmálanna og ráðvilltrar þjóðar

Þá hefir krataeðlisformennið auglýst gáfnafar sitt með því að kalla Samfylkinguna, Viðreisn og Pírata ,,frjálslynda umbótaflokka." Auðvitað gerir aunginn heilbrigður maður neitt með svona snakk, sem minnir á fátt annað en óráðshjal langdrukkins manns. ,,Frjálslyndi", merkir úr munni krataeðlissjúklinga, einber tækifærismennska, og að vera ,,umbótaflokkur" þýðir að viðkomandi hópur vilji endilega láta innlima Ísland í auðvaldsbáknið ESB. Að skoðanakönnun gefi til kynna að fyrrgreindir þrír flokkar mundi jafnvel fá um það bil helming atkvæða, ef kosið væri nú, sýnir fyrst og fremst, svo ekki verður um villst, að kjósendaskjáturnar vita ekki sitt rjúkandi ráð, eru gersamlega ráðalausar gagnvart forhertri tækifærismennsku og svikamenningu stjórnmálaflokkanna. Í grunninn eru hinir klikkuðu flokkar, Samfylking, Viðreisn og Píratar harðskeyttir unnendur kapítalísks þjóðskipulags og nákvæmlega alveg eins og hinir flokkarnir, sem mannvitsbrekka krataeðlisins telur væntanlega hvorki ,,frjálslynda" né ,,umbótasinnaða.

Og fyrst maður er farinn að mala um poletik, sem mér er þó heldur á móti skapi af eðlilegri ástæðu, þá er rétt að geta þess, að Samfylkingin er með öllu alónýtur flokkur, sem væri betur steindauður en með einhverju lífsmarki. Hið sama má víst segja um hina flokkanna sem sæti eiga á Alþingi, enda leggja þeir allir sem einn áherslu á svika- og lygamenningu og eru fulltrúar andlegs aumingjaskapar.

Vinur minn einn, bráðgáfaður maður, athugull og hleypidómalaus lýsti því fyrir mér hvernig stjórnmálaflokkurinn Viðreisn kæmi sér fyrir sjónir eins og magaveikur fíkill með buxur á hælum, sem sæti inni á gömlum timburkamri með daunillri holu undir og væri að rembast við að kukka heilanum úr sér. Þetta er sennilega hárrétt hjá vini mínum. Við þetta má svo bæta, að Klausturdónaflokkurinn er eins og hressandi hnjúkaþeyr miðað við ýlduhauginn Viðreisn.

Og læt eg hér með lokið stjórnmálapistli mínum í tilefni áramóta og enn einnar sorglegrar skoðanakönnunar.

Gleðilegt ár, skepnurnar mínar.

„Frjálslyndu umbótaflokkarnir“ með 47%

Fulli kallinn sem aunginn vill hafa nema Hálfdán Varðstjóri

Fulli kallinn á nærbuxunum, sem lenti í klóm lögreglunnar í Breiðholti, lofaði Hálfdáni Varðstjóra við yfirheyrslu að hann mundi aldreigi láta sonalagað henda sig aftur, en þá var Hálfdán líka farinn að herða þumalskrúfuna, sem hann setti á nefið á fulla kallinum, all-harkalega. Einnig viðurkenndi þrjóturinn, að hann hafi brotist inn á heimili frú Ingveldar og Kolbeins í gærkveldi, en þar stóð sem hæst áramótasamkoma þeirra hjóna. Þeirri heimsókn og því innbroti lauk með því að frú Ingveldur kastaði hinum drukkna manni berrössuðum á dyr og fleygði óhreinum nærbuxum af Brynjari Vondulykt á eftir honum.

Það er að sönnu sárt að vera grátt leikin og vísað úr góðri veislu hjá góðu fólki. Verra er þó, að mati fulla kallsins, að þurfa að hylja blygðan sína með nærbuxum af öðru eins óþokkamenni og Brynjari Vondulykt. Ofan í kaupið villtist sá fulli á ferðalaginu á nærbuxunum og var að lokum handsamaður af lögreglu eins og hvur annar viðsjárverður dónakall. Á leið sinni frá heimili frú Ingveldar og Kolbeins mun aumingja drykkjurúturinn hafa fallið í höndur tveggja saurugra pervertista, sem léku hann grátt en leyfðu honum þó að halda nærbuxunum. Og á leið sinni upp Breiðholtbrautina híuðu vegfarendur á hann og sendu honum fokkmerki.

Í morgun, nokkuð árla, gaf svo Hálfdán Varðstjóri út ákæru á hendur aumingja manninum og lagði í leiðinni fram beiðni til dómara um fimm mánaða gæsluvarðhald yfir honum, því þetta væri áreiðanlega versti þorpari og til alls vís. Þannig er útlit fyrir að fulli kallinn, sem hagaði sér heldur óskynsamlega í áramótasamkomu frú Ingveldar og Kolbeins í gærkvöldi, verði í öruggum höndum Hálfdáns Varðstjóra yfir áramótin, en þess ber þó að geta að höndur Hálfdáns eru aungvar kvenmannshöndur. 

Var blóðugur á nærbuxunum einum fata

Já, hún lærbrotnaði en spaugaranum var byrlað eitur

Það var þokkalegt að sjá þá í sjónvarpinu, bölvaða ólánsgemlingana, horfandi hvur upp á annan með óduldu lesbísku lostaglotti á trýnunum. Við vitum nákvæmlega ekkert hvað þessum þorpurum gengur til með því að haga sér á þennan hátt. Við vitum nú þegar af einni gamalli konu, sem varð svo um að sjá til mannanna, að hún féll við og lærbrotnaði, og ólíklegt er að hún eiga annað ferðalag fyrir höndum úr þessu en út í kirkjugarð. Og þessir andskotar láta í þokkabót eins og þeim líki vel að veður verði óhagstætt annað kveld til flugeldaskota. Af þessu er ekki aðra ályktun að draga en þá, að þessir peyjar séu á móti fólkinu í landinu.

Hitt er aftur annað mál, að nú á að fara í það að einkavæða Veðurstofu Íslands með það fyrir augum að sá sem kaupir stofuna bjóði út alla einstaka þætti í störfum hennar. Það er meira að segja búið að ákveða hver fær að kaupa Veðurstofuna. Það er samdóma álit fjármálaráðherra, samgaunguráðherra og menntamálaráðherra að nauðsynlegt sé að poppa Veðurstofuna upp, gera starfsemi hennar hressari og meira í anda nútímafólks, sem er laungu hætt að skilja allt kjaftæðið um stinningskalda og allhvasst; nútímafólk skilur ekki hvað sona lásí orð þýða og tólf ára piltur sagði í heyranda hljóði um daginn að fyrrgreind orð væru ekki orð, þau hljómuðu fremur eins og ófullnægð frygðarstuna. Þannig er nú það.

Þegar búið verður að einkavæða Veðurstofu Íslands verður einungis spáð draumaveðrum og steikjandi hita, en það er nú einmitt það sem fólkið vill. Svo stendur til að einkavæða Katrínu Jakobsdóttur fyrir vorið og Samherji fær Stenngrím Johoð að gjöf frá fjármálaráðherra. Þannig má segja, að allt sé á réttri leið og léttri reið, eins og fyndni Sjálfstæðisflokksmaðurinn sagði hér um árið í einu af sínu óborganlega spaugarakasti. Því miður hefir þessi spaugari og gleðimaður horfið algjörlega af sjónarsviðinu. Sumir segja að hann hafi komist að einhverju déskotans hneykslismáli og sé hafður í einangrun inni á Kleppi svo hann kjafti ekki frá leyndarmálinu; en aðrir fullyrða að eitrað hafi verið fyrir honum eins og rottu og hann hafi meira að segja verið dysjaður utangarðs eins og hundskvikindi.  

Ekkert draumaveður fyrir flugeldavini

Nú verður ,,Bróðurhöndin" að hafa upp á glæpamönnunum og leiða þá inn á réttar brautir

Sér er nú hvur ,,Bróðurhöndin" atarna sem lætur stela frá sér flugeldum fyrir milljon, hér um bil um hábjartan dag. Og ætli fari ekki eins og venjulega hjá lögreglunni þegar hún fer að rýna í öryggismyndavélarnar: ekkert að sjá, vélin óvirk. Á meðan valsa bófarnir um eins og Sjálfstæðismenn með fullt fangið af sprengiefni, þess albúnir að sprengja allt og alla í loft upp.

Hérna einhvurju sinni í gamla daga stálu Kolbeinn Kolbeinsson, síðar skrifstofustjóri og Framsóknarmaður, og Brynjar Vondalykt ókjörum af dýnamíti og fóru með það upp í sveit á gamlárskveld. Í sveitinni komu þeir sprengiefninu fyrir í fjóshaug og sprengdu. Um þetta leyti hafði verið heljar frost í sveitinni og tveggja tommu þykk frostskán yfir öllum haugnum, sem gerði að verkum að sprengingin varð enn stórfenglegri en ef fjóshaugurinn verið ófreðinn. En sprenging þessi gjörði heldur meira að verkum en að færa nokkur tonn af kúaskít úr stað. Fjósveggurinn féll inn og slasaði tvær kýr og gaddfrosinn taðköggull fór í tígulegum boga inn um eldhúsgluggann á bænum og gjörði næstum útaf við fjölskylduna, sem sat að mat sínum við eldhúsborðið; þau hjónin fóru bæði á géðveikrahæli á eftir og börnum komið fyrir hjá vandalausum fyrir milligöngu barnaverndarnefndar.

Síðar gjörðu Kolbeinn og Vondalyktin yfirbót, fóru á knén frammi fyrir síra Baldvini sem skenkti þeim náðarmeðölin. Á eftir gjörðist Kolbeinn handgenginn gömlu ófrýnilegu Framsóknarmaddömunni en Vondalyktin gekk fagnandi í Sjálfstæðisflokkinn. Þannig var gert gott úr hinu fljótfærnislega framtaki þeirra kompána og þeim gefið tækifæri til að verða menn með mönnum. Þeir hafa líka ávaxtað sitt pund, eru mjök valdamiklir og helgarsamkvæmin hjá Kolbeini og eiginkonu hans eru rómuð út fyrir landsteinana. Nú er það sem sé í verkahring ,,Bróðurhandarinnar" að hafa uppi á götustrákunum sem stálu öllu sprengiefninu frá henni. Við trúum að ,,Bróðurhöndin" muni haldleika þrjótana af ást og nærgætni og gefi þeim færi á að víkja af villu síns vegar. Og síra Baldvin er boðinn og búinn að veita þeim uppreist æru og leiða þá í heilögum anda inn í Framsóknarflokkinn og Sjálfstæðisflokkinn, því það eru einu flokkarnir sem kunna að fara með hetjur.

  

Lögregla skoðar öryggismyndavélar

Þá graðhesturinn Sleipnir varð kynvilltur af kaffidrykkju

Nú ættu hrossamenn að sýna af sér myndarskap og taka hross sín á hús með verið er að djöflast með flugelda á gamlárskveld; það er að segja þau hross sem þeir eru búnir að grafa upp úr snjósköflunum eftir síðustu stórhríð. Og nú tjóar lítið fyrir hestamenn að bera fyrir sig að þeir eigi bara aungin hús fyrir skepnurnar því lengi er hægt að troða horuðum hrossum inn í fjós til kúnna og fjárhúsin til ánna. Jafnvel hænsnakofar geta vel nýst þessarar starfsemi, að ekki sé talað um allar tómu hlöðurnar og peningshúsin út um allt land. Heyrt höfum vér af vænum mönnum, sem á góðri stund tóku reiðskjóta sinn inn í eldhús heima hjá sér og skenktu að honum bæði brauði og brennivíni.

Fanturinn Geiri í Keldukoti gjörði gæðinginn sinn, hann Sleipni, að óráðsíuhrossi með því að ausa í hann allskyns eitri. Oft var Sleipnir útúr-fullur af því að éta dreggjarnar upp úr gambratunnum eiganda síns. Og hann fékk líka að éta kannabisstöngla, sem hann varð rammskakkur af, og amfétamín fékk Sleipnir ómælt þegar húsbóndi hans þurfti mikils við og var að flýta sér. Það þókti stórbrotið að sjá Geira í Keldukoti ríða Sleipni sínum í loftköstum yfir hvað er fyrir varð.

En svo varð Sleipnir kynvilltur af óstjórnlegri kaffidrykkju; café hefir nefnilega soleiðis áhrif á gæðinga. Kynvillan lýsti sér í því, að Sleipni fýsti mjög að hafa mök við mjólkurkýr. Fyrst áttuðu bændur sig ekki á stakkaskiptum Sleipnis, sem um þær mundir var einn frægasti graðhestur landsins, en þegar þeir í tvígang höfðu orðið vitna að aðförum Sleipnis og kúanauðgunum hans í fjósi og í bithaga, fóru að renna á þá tvær grímur; það var augljóst að helvítis hrossið var orðið geggjað, bilað á geðsmunum. En út yfir allan þjófabálk tók þegar Sleipnir reyndi hvað hann gat að nauðga þarfanauti sveitarinnar, hvar það var bundið á básnum sínum. Þeirri aðgerð lauk á þann sorglega hátt, að uxinn reif sig lausan og stangaði gæðinginn Sleipni í klessu í flórnum í tuddakofanum. Og svo máttu eigendur nautsins greiða Geira bónda morð fjár í skaðabætur út af hinu sviplega fráfalli Sleipnis. Já, mörg er búmanns raunin. 

„Getur skapað hættu“

Nýstárleg áburðartækni að frumkvæði borgarstjórnar

Þá hafa Dagur og Líf og hin furðuverkin í meirihluta borgarstjórnar Reykjavíkur ákveðið loka öllum taðhúsum í miðbænum og fjarlægja þau. Þessi samfylkingarlega ákvörðun byggist á boðorðinu ,,skíttu úti" og er að áliti Dags og Lífar skref í áttina að náttúrulegri lífstíl þeirra sem eru á þvælingi í miðbænum. Það er til dæmis á allra vitorði, að góður manni sé besti áburður sem völ er á og upp af honum vaxa risastór blóm, runnar og tré og grasvöxturinn er stórbrotinn.

Það verður eflaust athyglisverð sjón að sjá alla Dalvíkingana á hækjum sínum eftir endilögnum Laugarvegi, vestur Austurstræti og yfrum allan Austurvöll. Þegar Ólafur bóndi var og hét, þ.e. áður en hundurinn Snati ýtti honum með trýni sínu fyrir björg, safnaði hann saman taðinu úr öllum sveitungum sínum og bar það á tún. Eins og við manninn mælt óx þvílíkt kjarnagras upp af mannatúnum Ólafs bónda, að hann átti í stökustu erfiðleikum við að komast með sláttuvél í gegnum flækjuna. En kýrnar mjólkuðu vel af þessari töðu og ærnar gjörðust hugumstórar og báru fjórum, fimm lömbum hvur.

Síðustu fréttir segja, að Dagur og þau hin hafi mikinn hug á að koma upp borgarstjórnarlegum maturtagarði umhverfis ráðhúsið og bjóða gestum og gangandi að ganga örna sinna í þeim garði. Vissulega verður líflegt fyrir Dag og Líf að fylgjast með hópum Dalvíkinga koma aðvífandi að ráðhúsinu og leysa niðrum sig og kukka í gulrótabeðið eða blómkálsbeðið; það er allavega skárra en að þeir skíti í sandkassa barnanna eins og bölvaðir kettirnir.

Til gamans má geta þess, að meðfylgjandi mynd er af Máríu Borgargagni að iðju sinni við Laugarveg.  

Almenningssalernum í miðbænum lokað 1. janúar

Frú Landlæknir, illfyglið og Óhræsið, að ógleymdu listaskáldinu góða

,,Gæðakonan góða
grípur fegin við
dýri dauðamóða -
dregur hál úr lið;
plokkar, pils upp brýtur,
pott á hlóðir setur,
segir happ þeim hlýtur,
og horaða rjúpu étur."

Þessar ljóðlínur listaskáldsins góða komu sem kallaðar upp úr djúpi hugans, er eg heyrði sagt af hjartagæsku frú Landlæknis, þegar hún kom færandi hendi til vargfuglsins á Bessastöðum. Og nú er spurningin, hvor er ,,óhræsið" frúin eða ránfuglinn? Kvæði listaskáldsins heitir, ,,Óhræsið" og hefir löngum verið um það deilt hvort Jónas hafi átt við ,,valinn sem var á veiðum" eða kerlingarboruna við hlóðirnar þegar hann gaf ljóðinu nafn. En nú hefir frú Landlæknir tekið að sér að verða eftirkona ,,gæðakonunnar góðu sem greip fegin við" og fóðurmeistari ránfuglsins á Bessastöðum, - en sá ránfugl ætti reyndar betur heima í Vallhöllu Sjálfstæðisflokksins.

Svo virðist sem einhver fávís lágmenningarandi hafi komið sér saman um að kalla fálkaillfyglið ,,kríu", sem er í hæsta máta ósmekklegt og ljótt. Hvað fyrir nafngiftarmanninum hefur vakað með því að bendla kríuna við óþokka og óhræsi sem þetta fálkakvikindi er auðvitað öllum hulið, en sona lagað gera menn ekki nema í fylliríi eða þá þeir hafi gengið af vitinu. Þriðji möguleikinn er að skírarinn hafi takmarkað vit til að bera í kollinum, en á þessháttar herrum eigum við öll að vara okkur og passa upp á að láta þá ekki gera narr að okkur. Og svo segir í fréttinni, og það er einna ógéðslegast, að óhræsið, sem þeir kalla kríu, hafi tætt hina önduðu rjúpu í sig með fiðri og öllu saman. Ég minnist þess ekki að hafa lesið jafn óvandað og andstyggilegt lesmál síðan mér varð það á að lesa um ill örlög Bretschsneiders leynilögreglumanns í Prag, sem etinn var af sínum eigin hundum.  

Landlæknir færði fálkaunganum Kríu rjúpu