Þegar nektin var frelsuð í blómabeði á Austurvelli

Hvað þykist þessi Runólfur vita um nakta karlinn á reiðhjólinu, sem heilsaði uppá menntaskólabörnin sem voru að böglast við að frelsa gjeirvörtuna á Austuvelli í dag? Hann veit ákkúrat ekkert um þennan mann og hans göfugu málefni. Hið sanna er, að þar var á ferð dólgurinn Brynjar Vondalykt, sem brá sér berrassaður á reiðhjól að áeggjan Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns. Þeir félagar, Kolbeinn og Vondalyktin, voru ásamt fleiri sínum líkum á opinberu kenndiríi þegar Kolbeini hugkvæmdist að senda vin sinn kviknakinn á reiðhjóli niður á Austurvöll.

Á Austurvelli hjólaði hinn ölvaði og klæðalausi garpur Brynjar Vondalykt sikksakk innan um nýfrelsaðar smámeyjargeirvörtur. En þegar hann kom móts við eina síginjúgra júfertu fataðist honum íþróttin og stakkst á höfuðið við fætur hennar. Þegar hann stóð upp aftur, gerði stúlkuhlunkurinn sér lítið fyrir og sló Brynjar svo hann féll aftur til jarðar. Uppúr þessu varð harður slagur milli skessunnar og Vondulytarinnar og fór hin síðarnefnda mjög hallloka í þeirri viðureign. Að lokum þeyttist Brynjar, jafn hrikalega klæðalaus sem hann var, endilangur útí blómabeð og skessujússan á hann ofan; og eins og við mannin mælt, þá fríaði hinn efnismikli gjeirvörtufrelsari Brynjari þegar í stað mannsgetu. Nauðugur, en þó furðu viljugur, féllst Brynjar Vondalykt á bón ungfrúarinnar og athöfnuðu þau sig þar í blómabeðinu eins og gírugir nautgripir.

Má því með gildum rökum kveða uppúr með, að dagurinn í dag, 13. júní 2015, sé upphafsdagur hinnar frelsandi nektar á því kalda og vindasma Íslandi. Gera skal ráð fyrir, að skáld vor taki til óspilltra málanna og yrki ljóð, jafnvel dulitla rímnaflokka, um frelsandi viðureign litlu, þungbrystuðu skessunnar og Brynjars Vondulyktar; leikflokkar og listmálarar geri þessum merka atburði skil; og vorir góðu klerkar minnist ár hvert í stólræðum sínum hamingjunnar þegar nektin var frelsuð í blómabeði á Austurvelli.

Nú rétt fyrir niðnætti þann þrettánda júni tvöþúsund og fimmtán, lítur allt út fyrir, að sigurvegari dagsins sé Brynjar Vondalykt, þrátt fyrir að hafa orðið undir í bardaganum við stelpuskessuna með stóru brjóstin og gjeirvörturnar.

Nakti maðurinn var auglýsing

Nú vill öll kvenþjóðin frú Ingveldi kveðið hafa.

Frú Ingveldur hefir á magan hátt sýnt að hún er langt á undan sinni samtíð. Til að mynda var hún langfyrst íslenskra kvenna að frelsa geirvörtuna því fyrir 30 árum var hún farin að ferðast ber að ofan með strætisvögum Reykjavíkur og sama tíma var mátti sjá iðulega sjá hana berbrjósta á kaffihúsum og veitingastöðum.

Og frú Ingveldur lét ekki við sitja að frelsa geirvörtuna, því hún hélt sínu striki og frelsaði sköp sín innan skamms og að lokum blessaðan endaþarminn. Þegar þar var komið sögu kvaðst hún alfrjáls og aldeilis algjörlega fullkomin í þeirri iðju að ,,vera hún sjálf." En eitthvað voru kynsystur frú Ingveldar ragari við að frelsa umrædda líkamshluta, því það var ekki fyrr en einn hryssinslegan éljadag síðastliðinn vetur, að fáein stúlkubörn á menntaskólaaldri létu til skarar skríða og frelsuðu geirvörtur sínar í Bánkastræti og í Austurstræti. Var góður rómur gerður að nýfrelsunarguðfræði telpnanna og þær myndaðar fyrir fjölmiðla, gráar af kulda og með hinar frelsuðu geirvörtur hangandi niður að nafla.

Er nú svo komið, að gjörvöll íslenska kvenþjóðin vildi fyrir löngu frú Ingveldi kveðið hafa og þyrpist útá strætin og veifar geirvörtunum framaní hvern mann. En frú Ingveldur, sem hefir fyrir áratugum frelsast enn meir, lætur sér fátt um finnast. Að vísu togaði hún í vörtuna á einni yngismeynni á Austurvelli í dag svo fast að sú unga veinaði og gól uppyfir sig af sársauka. En þá frú Ingveldur sleppti takinu hvæsti hún framaní telpukornið, að eftir hljóðunum í henni að dæma, þá mætti ætlað að hún væri ekki eins frelsuð og hún vilda vera láta því bölvuð vartan á henni væri greinilega ennþá beintengd við kynfærin.

„Ætti ekkert að vera eitthvað mál“

Formaðurinn, frúnnar, og elliæru herramennirnir með neistann í buxunum

,,Landsfeðurnir Bjarni Ben og Sigmundur Davíð eru tvímælalaust meðal sérkennilegustu kynjakvistanna, sem skolað hefir á land á sorphaugaströnd Alþingis. Þessir tveir garpar virðast staðráðnir í að halda áfram eyðileggingu íslensks samfélags þar sem frá var horfið 2008. ,,Frjálshyggja og einkavæðing" eru kjörorð þessara leikskópapilta með gullskeiðarnar í trantinum, og á kvöldin grilla þeir fátækt alþýðufólk og um helgar leggja þeir opinbera starfsmenn á glóðirnar. Það er hreint með ólíkindum, að þjóðin hafi ekki náð að sameina sig gegn þeim öfgafullu kapítalistum, sem hér ráða ríkjum, og steypt þeim í einni bendu niður í þá rotþró sem slík eyðileggingaröfl eiga heima.

Á viðhafnarfundinum í morgun var frú Ingveldur að sjálfsögðu mætt og hafði með sér Máríu Borgargagn, þótt sú síðarnefnda sé framsóknarkyns. Þær voru báðar drukknar eftir dásamlegan morgunafrétting, sem þær skutu á sig í sólinni í morgun. Þær sátu saman á fremsta bekk og hafði hvor um sig gamalæran herramann sér við hlið. Þegar frjálshyggjudella formannsins var um það bil hálfnuð, hafði þeim stallsystrum tekist að kveikja svo vel í hinum gömlu herramönnum, sessunautum sínum, að þeir vildu ólmir lokka þær með sér afsíðis þar í Valhöll. Þegar þau komu aftur til baka eftir velheppnaða athöfn, afgömlu herramennirnir í háfgerðum keng, með skyrtuhornið uppúr, buxnaklaufina opna og bindin á skakk og skjön, var formaðurinn enn að mala um ótvíræða kosti nútíma þrælahalds og arðráns og hvernig hagsmunir hinna ríku verði best tryggðir og þeir verði enn ríkari í dag en í gær. Þetta var því dásamleg helgistund þar í Valhöllu undir hádegi og engann bilbug að finna á formanninum, frú Ingveldi, Borgargagninu og elliæru herramönnunum með neistann í buxunum.

„Það er ljós við enda ganganna“

Álfatrú og illmennska sjómanna

Ekki er seinna vænna að fjallað sé um álfakónginn Árna Johnsen á alþjóðavettvangi, slíkur grjótbarningsmaður sem hann er. En að 72% Íslendinga trúi á álfa, tröll og huldufólk á ekki erindi út fyrir landsteinana; sá fróðleikur er einungis til heimabrúks fyrir oss innfædda. Að vísu er rétt að okkar þjóðflokkur er alltaf tilbúinn að trúa á hverskyns djöfla og andskota, nú síðast á pírata og Jón Gnarr, þannig að ekki er til neins að bera á móti kyndugum trúarsiðum vorum.

Þó tekur útyfir allan þjófabálk, að nú er risinn upp selskapur, sem boðar trúgjörnum almenningi á Íslandi þá trú, að sjómenn vorir, hafsins hetjur og Hrafnistumenn, berji konur sínar svo rækilega í hvert sinn sem þeir koma í land, að rykið úr þeim byrgi fyrir sól eins og váleg óveðursský. Trúboðar sjómannabarsmíðanna draga heldur hvergi af sér við að útbreiða sitt orð og er nú haft fyrir satt, að 72% þjóðarinnar trúi því statt og stöðugt að sjóarar séu einkar fólsk illræðiskvikindi, sem aldrei láti hjá líða að láta verða sitt fyrsta verk þegar í land er komið að berja kérlíngar sínar í kássu og köku og helst krakkaskrattana líka.

Frú Ingveldur er ein þeirra sem hefir illan bifur á sjómönnum. Segist henni svo frá, að blindfullur sjóari hafi eitt sinn lúlamið Kolbein Kolbeinsson, eiginmann frú Ingveldar, og að auki svívirt hann svo hörmulega að Kolbeinn hafi ekki getað setið á rassinum í hálfan mánuð á eftir. Ennfremur ber frú Ingveldur, að umræddur hafgammur hafi að morgni þess dags er hann misþyrmdi Kolbeini, barið konu sína um það bil í hel. Að þessu töldu, kveðst frú Ingveldur styðja málstað ungfrú Lilludahal og fröken Kristjánsson þess efnis að sjómenn séu heiftúðug illyrmi, haldin einbeittum og grafalvarlegum kvalalosta.

Segir frá Árna Johnsen og álfum