Á að leyfa þessum giljagaurum, blóðugum upp fyrir haus, að reisa sér árásarstöðvar hér á landi?

Hvað vill þessi giljagaur upp á dekk? Flotaforingi úr djöfullegasta árásarher heimsins að boða ,,varanlega viðveru" þessa sama hers, sem er ekki aðeins blóðugur upp að öxlum heldur upp fyrir haus eftir óteljandi valdarán og valdaránstilraunir. Fyrir mína parta afþakka ég ,,viðvarandi viðveru" slíkra óþokka á Íslandi. 

Eflaust rjúka einhverjir landar mínir úr stétt auðkeyptra smámenna upp við þruglið í þessum Burke flotaforingja og hefja áróður fyrir nauðsyn á ,,viðveru" bandaríska herveldisins á Íslandi og messa með helgislepjuværð yfir fólki um áskoranir, framtíðatækifæri, hagvöxt, fjárfestingar, ,,skyldu okkar" við nánustu vini okkar og NATÓ. Dýpara er varla hægt að sökkva í aumingja- og heimóttarskap, auðsveipni og hundseðli. Og þá mun bleik brugðið, ef krataeðlisófétin munu ekki standa þétt upp við heimsvaldasinna og vestrænt stórauðvald þegar hin úrkynjaða, íslenska burgeisastétt tekur á móti hinum alblóðuga her USA.

Og hverju ætlar VG, Álfheiður, Stenngrimur Johoð, Swabbóliðið og Katrín Jakobs svara vangaveltum herra R. Burke flotaforingja? Ætla þau að láta sem þau hafi ekki heyrt í karlinum? Jafnvel að bjóða hann velkominn með allt sitt hafurtask til Íslands og leggjast sjálf í ellinni á hernaðarspena Bandaríkjamanna og NATÓ; það væri svo sem eftir öðru hjá þeim.   

Skoða varanlega viðveru Bandaríkjahers

Er skilningur á aukast á, að því verri dugi heimskra manna ráð sem þau koma fleiri saman?

O-ho-ho-ho-ho ... þetta líkar mér. Nú hafa sóttvarnaryfirvöld loks náð að skilja örlítið af  boðskap Ólafs pá í Laxdælu, þess efnis, að því verr dugi heimskra manna ráð sem þau komi fleiri saman. Og í ljósi og krafti nýfengins skilnings dröttuðust yfirvöld til að banna fleirum en tíu manns að safnast saman, en með semingi þó. 

En ,,blaðamannafundur ríkisstjórnarinnar og þríeykisins" var stórkostlegt númer, sem hefði átt skilið að vera leikinn í Þjóðleikhúsinum fremur en í Hörpunni. Fyrir það fyrsta var uppstillingin frábær: Í framlínunni stóðu þrjár ráðherrafraukur, hver við sitt ræðupúlt, og mösuðu hver á eftir annarri. En í skugganum að baki þeim húktu landlæknir, sóttvarnarlæknir og Víðir eins og ill gjörðir niðursetningar. Að sjálfsögðu veit aunginn gjörla, hversvegna í fjandanum fjórir ráðherrar frá þremur stjórnmálaklíkum, sem flestir höfðu ákaflega lítið til málanna að leggja annað en almennt og tilgangslaust þvaður, voru að þvælast þarna. Fundurinn hefði orðið mun skilmerkilegri og gáfulegri ef heilbrigðisráðherra og þríeykið, Þórólfur, Alma og Víðir, hefðu verið þarna ein og talað fyrir fyrirhuguðum sóttvarnaraðgerðum.

En, sem sé, sóttvarnaráætlun yfirvalda var gjörð að heldur fáfengilegum og heimskulegum fundi kvenna í ríkisstjórnarflokkunum. Hvað hafði til dæmis Áslaug Arna til málanna að leggja? Svar: Ekkert. Eða Alfredósína og Katrín? Svar: Að sjálfsögðu ekki neitt. Eini tilgangurinn með sýningu ríkisstjórnarinnar í Hörpu í dag var sýndarmennskan sjálf, því ekki var hægt að unna heilbrigðisráðherra einum að kynna aðgerðir sóttvarnaryfirvalda; Framsókn, forsætisráðherra og Erkiíhaldið urðu að vera með til að tryggja jafnræði í sýndarmennskunni og áróðri ríkisstjórnarflokkanna. Úr því ríkisstjórnarflokkarnir áttu allir fulltrúa í leikritinu var þá ekki eðlilegt að stjórnarandstöðuflokkarnir hefðu átt sína fulltrúa á pallinum svo þjóðin gæti dáðst að þeim líka? Stjórnarandstöðuþingmennirnir eru víst þingmenn líka og kosnir af kjósendum á kjörskrá. En nei, fundurinn í Hörpu var sýning ríkisstjórnarinnar, hvar heimskra manna ráð ráðast ekki af því hvort fleiri eða færri koma saman.   

Aðgerðir hertar – tíu mega koma saman

Stjórnleysi Akureyringa nær nýjum hæðum

Já, það mátti alltaf búast við þessu. Hingað til hefir Akureyringum ekki verið sjálfrátt, sem þýðir auðvitað,að þeir geta ekki með nokkur móti haft stjórn á sér og því síður stjórnað eigin bæjafélagi. Og ekki vænkaðist hagur Strympu þegar Samherjarnir tóku þar öll völd og fóru að ráðskast með allt stórt og smátt þar nyrðra. Sagt er að aunginn í Eyjafirði megi lengur gjöra dodo með maka sínum nema með skriflegu leyfi Samherjafurstanna. Mök utan heilags hjónabands eru að sjálfsögðu bönnuð þar um slóðir og mega þeir sem brjóta það bann eiga von á íllskuþrunginni refsingu.

Það fór svo náttúrulega, eins flesta grunaði, að Akureyringar mundu misnota kóvíð nítjánda og gjöra sitt besta í að frussa honum út um allt. Nú ku korrið og köfnunarhljóðin í hinum sýktu bæjarbúum hvarvetna heyrast út á götur á Akureyri og er íllt til þess að vita. Sem betur fer, þá hefir formlega verið farið þess á leit við Dag borgarstjóra í Reykjavík og pírataguddurnar hans, að taka Akureyri að sér og stjórna þar með harðri hendi. Taki Dagur þessari freistandi áskorun, verður Akureyri lögð undir Reykjavík og þar með verður allt múður og allur moðreykur úr sögunni fyrir norðan.

En það má búast við að Dagur og viðreisnarguddurnar muni lenda í vandræðum með Samherjana, sem munu eflaust kalla vini sína, þá Stjána Möller, Loga Vindbelg og Stenngrim Johoð, til liðs við sig og láta þá berjast í fremstu víglínu við innrásarherinn úr Reykjavík. Nú dugar ekkert andskotans vol eður víl hjá Deginum og hans liðleskjum, þau verða að berjast þar til síðasti Samherjinn er fallinn og ró verður komin á fyrir norðan land. Sennilega mun Dagur, viðreisnar- og pírataguddurnar, ásamt leyfunum að VG, falla í orrustunni, en það er allt í lagi, því maður kemur í manns stað og Samherji í Samherja stað og allt verður óbreytt og halda áfram að reka á reiðanum, sunnanlands sem og norðan.                

Smit í samkvæmi og jarðarför

Vinsæll leikur vitfirringa á vitfirringahælinu

Er ekki nóg fyrir þessa Klaustursteggi að drekka sig vitlausa í brennivíni svo þeir fari nú ekki að heimta heróín ofaní allan sorann? Það má vera að þeir Klaustrungar hafi á sínum snærum klikkaðar kérlíngarklessur og brúklega skrokka til deyfa í heróíni, en í soleiðis tilfellum er rétt að benda þeim á að senda umrædd númer til sérfræðilæknis. Og hvað ætli gangi að kérlíngarklessunum og skrokkunum þeirra til heróín þurfi til að ná óþægindum þeirra niður? Máske gigt, eða einhver annar erfiður og hættulegur sjúkdómur?

Á vitfirringahælinu ríkir oftar en ekki sérlega frjálslyndur og lýðræðislegur andi. Sem dæmi um það er rétt að upplýsa, að strax eftir að Bára birti myndböndin af bænalátum þeirra Miðjunga í Klaustri, fór heimilismenn á vitfirringahælinu strax að setja upp leikþætti, byggða á samræðum og bænalestri Sigmundar Davíðs og húskarla hans og þessari einu griðkonu hans hið örlagaríka kvöld. Einn vitfirringurinn vildi endilega fá að vera gamla Framsóknarmaddaman og var það látið eftir honum. Annar vitfirringur, sérlega galinn og hlálegur, heimtaði að leika Sigmund Davíð og fór í grýlubúning til að líkjast fyrirmyndinni sem mest. En þegar Framsóknarmaddaman tók til við að hýða Sigmund, en það var ekki skráð í upprunalega handritið, skárust vaktmennirnir í leikinn og lokuðu þá inni í stubbakompunni svo þeir gætu samið frið í ró og næði.

Því er ekki að leyna, að á vitfirringahælinu eru líka menn með gríðarlega leiklistarhæfileika. Einn tók að sér hlutverk Beggó munks og annar fór í gervi skrokks, sem passaði svona líka asskoti vel við hann Beggó. Sagt er að senan, sem þessi frábæru vitfirringar settu upp, hafi slegið í gegn, en henni verður ekki lýst hér, því hér er hvorki staður né stund fyrir forboðið fræðsluefni í klámi. Síðan hafa vitfirringarnir margoft leikið Klausturleikinn í ýmsum tilbrigðum, nema hvað forstöðukonan hefir bannað þeim alfarið að leika skrokkskaflann og hóta að berja vitfirringana í klessu ef þeir ekki hlýddu. Því hafa þeir gripið til þess óyndisúrræðis að taka leikinn um Beggó og skrokkinn og leika hann að næturþeli, þegar forstöðukérlíngin liggur afvelta og sofandi heima hjá sér. Og fyrir stuttu bættist nýr vitfirringur í hóp hinna sem fyrir vóru á hælinu, en sá nagli hafði prumpað út af skefjalausri heróínnautn. Sá er sagður Miðjúngur, mikil vexti, óhreinn, illa þefjaður og óhóflega lúsugur.  

Spyr um heróín á Íslandi

Hundsspottið Sálmur er hjóm eitt í samanburði við vitskepnuna Snata

Já, okkur varðar ekkert um hundsspottið Sálm hans Ólafs Ragnars. Nýi Sálmur, líkt og gamli Sálmur, er öldungis ófær til smalamennsku og kemur að aungvu gagni við refaveiðar. Haft er fyrir satt, að gamli Sálmur hafi í eitt skipti komist í návígi við mink og sturlast af hræðslu og verið taugaveiklaður upp frá því og gengið vikulega í tíma hjá áfallastreitumeistara. En nóg af þessum bévítis Sálmum hans Ólafs Ragnars og hennar Dórittar.

Þá er heldur meira bragð af þeim fræga hundi, Snata, sem vann sér meðal annars til álitsauka, að koma eiganda sínum, Ólafi bónda, fyrir kattarnef. Að vísu hefir þetta þarfaverk aldrei verið sannað á Snata og hann sjálfur þögull sem gröfin þegar það ber á góma. Stöku sinnum hefir kvittur komist á kreik, þess efnis, að Snati hafi ill áhrif og spillandi á aðra hunda, til að mynda æst þá upp í að gjörast dýrbítar. Að minnsta kosti þykir vart einleikið hve margir þeirra hunda, sem kynnst hafa Snata persónulega og numið við fætur hans, hafa orðið berir að því að ráðast á lambfé á fjöllum, eða ráðist inn í hænsnakofa í þeim eina tilgangi að fremja andstyggileg fjöldamorð.

Hinsvegar hefir kérlíng Ólafs bónda um skeið verið full haturs í garð Snata því hana grunar að hundfjandinn sé ekki allur sem hann er séður, það hefir sem sé flögrað að henni, að undir vingjarnlegu yfirborði hins víðfræga smala-, grenjavinnslu- og leitarhunds, sem sagður eru hafa að minnsta kosti tólf manna vit, búi forhert og miskunnarlaust skrímsli, sem hiki ekki við að fremja hræðileg hervirki, jafnvel glæpi gegn mannkyni. En Snati er vitur og les huganir manna og kérlínga eins og lestrarhestur les bókstafi á blaði við bestu aðstæður. Af þeim sökum hefir hann allan vara á þá kérlíngarfrenjan hans Ólafs heitins bónda er nálæg; hann hefir allt um það hugleitt hvort hann eigi að láta þessa ófrumlegu leiðindaskjóðu fara sömu leið og karlinn hennar fór, eða með örðum orðum: láta hana hverfa fyrir björg á mjög óvæntan hátt. - Koma tíma koma ráð, segir Snati einlægt við sjálfan sig, þá hann hugleiðir framtíð kérlingar, - ekkert liggur á, ekkert liggur á, kerlingarótugtin fer til Fjandans, hvort heldur hún tórir til morguns eða í hálfan mánuð í viðbót og það er nú það.    

Klónaði hundurinn Samson eins árs

Henni eru allar bjargir bannaðar; hún mun fá að velta eins og kvartél

Það er þriflegur andskoti hjá henni Þórhildi Sunnu að hafa reytt lögregluhersveit landsins soleiðis til reiði að nú er allra verða von. Varla vill þessi kérla fá útsendar frá Hálfdáni Varðstjóra, ríxlögreglustjóra og Áslaugu Örnu í heimsókn til sín. Eða er það nokkuð? Ekki viljum vér horfa upp á fílelfda lögreglufanta vaða inn til Þórhildar Sunnu og velta henni út eins og kvartéli og mismuna henni inn í brynvagn lögreglunnar og hafa hana með sér á brott? En þetta mun ugglaust verða hlutskipti hennar von bráðar.

Hálfdán Varðstjóri hugsar sér gott til glóðarinnar að fá Þórhildi Sunnu inn til sín og hefir haft á orði að hann hlakki til að ,,dusta úr henni rykið", eins og hann orðar það. Það er annars af Hálfdáni að segja, að hann hefir komið sér upp miklu safni af merkjum, sem hann skreytir sig með innan klæða; á þjóhnöppum sínum hefir hann gjarnan haglega gjörðar myndir á stærð við frímerki, er önnur af Trump en önnur af Mússólína. Þetta mynda- og merkjastand yljar Varðstjóranum um hjartarætur, hefir leysandi áhrif og auðveldar honum að kasta af sér vatni, en á köflum plagar blöðruhálspróblem Hálfdán Varðstjóra.

En þetta með Þórhildi Sunnu er alveg hræðilegt og vandséð hvurnig hún ætlar að kjafta sig út ér klípunni sem hún hefir komið sér í. Lögregluprjónar eru óðir, farnir að bíta í skjaldarrendur og æða fram og aftur eins uxar sem búnir eru að missa glóruna, því þá þyrstir svo mjök að hjóla í pírataþingkvendið. Og talsmátinn á þeim, Drottinn minn dýri, ,,hatursorðræða" er heldur en ekki mjúkt og meinlaust orð yfir þau firn. Og þó svo Þórhildur Sunna vildi gjöra félaga sína í Píratinu að varnarliði sínu mundi það varnarlið falla við fyrsta blástur. Henni eru allar bjargir bannaðar og brátt verður henni velt eins og kvatéli inn í fangaklefann þar sem Hálfdán Varðstjóri ræður ríkjum. 

Vill að ummæli Þórhildar fari fyrir siðanefnd

Vinsæl löggæslufrauka sem nýtur lýðhylli lendir milli tannanna á grimmu þingkvendi

Óttaleg leiðindatrunta getur hún Þórhildur Sunna verið að láta sig hafa að agnúast út í vinsælan lögregluprjón, kvenkyns, og jafnvel bregða hinni vel látnu lögreglukonu um orðræðu, rasisma, fasisma og ofbeldishyggju. Að vísu er vinsæla löggæslufraukan vel merkt, að hætti skrautgjarnra sundurgerðarpersóna, en er það ekki bara allt í lagi? Ekki að mati Þórhildar Sunnu, sem er mikið í orðræðunni og hugsar í samtali og verkferlum. Hvað hún vill svo gera við vinsælu lögreglukonuna er oss með öllu hulið.

Hálfdán Varðstjóri er ákaflega upp með sér að hafa hina dáðu Anítu lögregluprjón í varðsveit sinni og gefur henni besta vitnisburð. Eitt sinn fór hún að stilla til friðar á einkaheimili, en þar lenti hún í hasar við brjálaða kérlíngargálu, sem búin var að dauðrota eiginmann sinn, þá að var komið. Hin tryllta kona hugðist fara eins að við Anítu og karlinn sinn, en Aníta varð fyrri til, sleit borðfót úr timbri undan stofuborðinu og laumaði honum ákveðið í höfuð kérlíngar, sem valt útaf og bærði ekki á sér. Úti í lögreglubifreiðinni sat Hálfdán Varðstjóri undir stýri og dreypti á volgu rommi sem hann geymdi inná sér og hlustaði á graðhestahljómlist í útvarpinu. Það lyftist því heldur á honum brúnin, þegar útdyr hússins, sem lögreglan hafði verið kvödd að, opnuðust og Aníta, sem nýtur lýðhylli, kom út og dró ljótu, rotuðu kérlínguna á eftir sér á hárinu. Þetta vóru nú tiltektir sem Hálfdán Varðstjóri kunni að meta og verðskulduðu, samkvæmt hans áliti, þykkan aukabónus í launaumslagið.

Frú Ingveldur gefur vinsælu Anítunni líka góð meðmæli, ekki síst eftir að Aníta skilaði Kolbeini, eiginmanni hennar, illa til reika heim á þriðjudagsmorgni, en þá hafði Kolbein, ódámurinn sá arni, verið gersamlega horfinn síðan á sunnudagskveld. Það er einkum vakti gleði frú Ingveldar yfir skilvísi Anítunnar var sú staðreynd að þessi fræga og vinsæla lögreglukvinna teymdi Kolbein Kolbeinsson í bandi á eftir sér eins og hund. Þegar Kolbeinn sá eiginkonu sína mikilleita í dyrunum þá ýlfraði hann. Svo kom upp úr kafinu, að Anítan hafði fundið Kolbein í alræmdu hjallgreni í svo vafasömum félagsskap, að maður sem bæði er skrifstofustjóri og framsóknarmaður, gæti beðið alvarlegan hnekki af, ef fréttist út á meðal múgsins, að hann hefði fundis lítt klæddur, og í dónalegum athöfnum, í þeim óhrjálega stað.   

„Táknmynd lögreglunnar sem refsandi afls“

Merarhjartað í buxunum

Sem kunnugt er þá mun betra að verða frægur af endemum í stað þess að vera bara ekkert frægur. Þetta á ekki hvað síst við stjórnmálamenn. Ein lítilsigldur og litlaus poletikus, sem verður til dæmis frægur, gott ef ekki heimsfrægur, af því að missa hjartað ofan í buxur sínar út af solitlum jarðskjálfta, fyllist ólýsanlegri hamingju, og það þrátt fyrir að merarhjartað ólmist í buxunum eins og villuminkur í poka.  

Hins vegar er það svo, að þegar forsætisráðherra þjóðar opinberar heybrókargéð sitt og fullkomið hugleysi fyrir framan heiminn, eins og íslenski forsætisráðherrann gjörði í beinni útsendingu þegar jarðskjálftinn á Reykjanesskaganum reið yfir, þá er eitthvað mikið að. Forsætisráðherra sem þolir ekki goluþyt eins og jarðskjálfta er auðvitað aunginn forsæðisráðherra heldur varasamt og hjartveikt bleyðimenni og við það gétur aungin þjóð búið, að minnsta kosti ekki við reis.

Því verður, að taka forsætisráðherrann koma henni í hvíldarinnlögn í Austurríki eða Sviss, þeir eru að sögn góðir í að meðhöndla áfallaröskunargémlínga, og sjá til þess að hún dvelji þar, lengi. Í kjölfarið verði herra Stenngrimi Johoð, einum eiganda forsætisráðherra, falið að taka að sér embætti forsætisráðherra, sem mundi þá bætast ofan á starf herra S. Johoð sem forseta Alþingis. Ástandið er grafalvarlegt, samtal hefir farið fram, línulegur veldisvöxtur hefir orðið í hugrekkisfasa sitjandi forsætisráðherra, sem kallar á nýja verkaferla og lausnir, sem leiða til þess heildstæðrar áskorunnar í þá veru að hinn veimiltítulegi forsætisráðherra verði umsvifalaust tekinn úr umferð. Semsagt, þúst, hún var ekki sona hrædd þegar hún var að bretta sig á gelgjulegan hraksmánarmáta framan í Stoltenberg NATÓ-framkvæmdastjóra, þá var nú regluverkið skýrt. So er hún so klár og dugleg, þúst ... 

Viðbrögð Katrínar vekja heimsathygli

Fætur Andrésar sýslumanns Kolbeinssonar forðuðu ekki fjöri hans

Það er allt annað en gaman að fá veltandi stórgrýti úr fjallhlíð yfir sig. Þannig háttaði til hjá onum Andrési eitnum Kolbeinssyni, föðurbróður Kolbeins skrifstofustjóra og framsóknarmanns, þegar hann var sýslumaður í Suðurhúnavatnssýslu að hann bjó að sýslumannssetrinu að Aðal-Stórmúla, sem eins og kunnugt er stendur undir allháu fjalli og hlíðin snarbrött fyrir ofan.

Þegar Andrés hafði hafði gegnt embætti í fjegur ár kom bjarg á stærð við góðan nýmóðins jeppa ofan úr hlíðinni og inn í sýslumannshúsið. Má segja að aungin heil spýta hafi fyrirfundist í húsinu eftir þetta dapurlega tilvik, allt var brotið í mél. En þó ásigkomulag sýslumannssetursins hafi verið bágborið eftir innreið bjargsins þá vóru heimilismenn Aðal-Stórmúla enn ver útleiknir, því þeir lágu allir dauðir eftir. Sýslumaðurinn Andrés Kolbeinsson fannst loks undir bjarginu miðju, sprunginn og í kássu eins og maðkafluga sem stigið hefir verið á með hörðum skósóla; sýslumannsfrúin hafði knúsast millum bjargs og veggjar og þurfti ekki að binda um skeinu þar. Annað fólk á setrinu og hundur sýslumanns voru öll illa útleikin og mátti vart greina hvur væri hvur í þeirri endemisstöppu.

Hitt vitnaðist ekki fyrr en laungu síðar, að steinvalan atarna, sem mölvaði niður heilt sýslumannssetur og drap allt heimilisfólkið, hafði farið af stað af mannavöldum. Þeir höfðu verið sex saman, staðráðnir í að ráða sýslumann af dögum, sem vissu af stökum kletti upp við klettabeltið ofan við bæinn. Þeir höfðu með sér góð og öflug verkfæri, sem þeir notuðu til að spenna bjargið laust þannig að það hljóp niður hlíðina og olli fyrrnefndum usla á bænum. Þessir þokkapiltar, sem vildu sýslumann feigan, sóru saman við nafn Andskotans í Helvíti, að glopra aldrei neinu því útúr sér sem vekti grunsemdir, en hinn síðast þeirra sem félli frá mundi á deyjanda degi upplýsa nærstadda hvað gerðist í raun og veru. Gekk þetta eftir, áratugum síðar, og var þetta óhugnalega verk þar með endanlega úr sögunni.   

Áttu fótum sínum fjör að launa niður Keili

Og blár logi og eldglæringar stóðu aftur úr púströrinu á honum

Drengstaulinn er blauður eins og þúfutittlingur og soleiðis hugleysingja viljum við hafa á þingi. Þegar byrjaði að skjálfa undir honum tók apparatið til fótanna og við sem horfðum á atvikið í sjónvarpinu sáum að það stóð blár logi og eldglæringar aftur úr púströrinu á pilti. Og hann þaut beint undir pilsin á Thorgerði Kattharínu og grét sig rænulausan á ósköp örfáum mínútum. 

Trúlega er þetta æsilegasta og fjörugasta augnablikið í sögu Alþingis og eru þá meðtalin vopnaviðskipti manna á Alþingi hinu forna að Þingvöllum. So dragnaðist Pírataponnsinn að stundu liðinni aftur í ræðustól, lafmóður, náhvítur og ránhvolfandi augnaglyrnunum, og búinn að missa þráðinn í ræðuleysunni sem hann hafði verið að þumba út úr sér, meir af vilja en mætti.

En fyrir aftan Helga huglausa trónaði sjálfur Stenngrimur Johoð, sem haggaðist ekki við hinn ægilega jarðskjálfta, enda er hann sálarlaus, hugsjónalaus og siðlaus. Já, það er mikið lán fyrir einn einn kraftaverkamann úr Þistilfirði að vera frjáls undan fyrrtöldum þremur byrðum, sem eru að hafa sál, hugsjón og sið. Margur hefir kiknað undir þeim krossum. En Stenngrimur Johoð stóð keikur og upplýsti, að orðið hefði jarðskjálfti upp á 5 til 6. Því miður sáum vér er heima sitjum fyrir framan sjónvarpið ekki ofsahræðsluröskun frú S.Á. Andersen, en hún sat á alþingiskloséttinu við einhverja þokkaiðju. Samkvæmt heimildum, sem eru traustar, þá hratt frú S.Á. Andersen náðhúshurðinni upp í skelfingarofboði og kastaðist í sömu andrá fram á gólf með allt niðrum sig. Nú er hún á leiðinni í hvíldarinnlögn á einkareknu heimili á ríkissjóðskostnað. 

Hljóp úr pontu þegar skjálftinn reið yfir