Það gleðilegasta og mest upplífgandi.

Það gleðilegasta við breytingarnar á ríkisstjórninni eru hvorki nýjir rassar í fáeina ráðherrastóla né væntingar um breyttar áherslur heldur óstjórnlega sár vonbrigði leppalúðastóðsins í Sjálfstæðisflokknum, sem hélt af sínum óviðjafnalegu hyggindum að stjórnin myndi springa á næstu dögum í stað þess að endurnýja sig. Það hefur sannast sagna verðið óviðjafnanlega frískandi að lesa hugrenningar og upphrópanir þessara brjóstumkennanlegu ræfla, löðrandi af andlegri ýldu og hátimbruðum hroka og hræsni.

Nú, þá var ekki síður gleðilegt og upplífgandi að sjá hinni háborgaralegu leiðindaskjóðu, Álfheiði Ingadóttur sparkað með tilþrifum eins og lúsugum kleprahvolpi útúr Stjórnarráðinu, sem hún átti að sjálfsögðu aldrei neitt erindi í nema þá helst fyrir Sjálfstæðisflokkinn. Og ljósabekkjagriðungurinn, Árni Páll, hefði fortakslaust átt að fá sömu afgreiðslu, en því miður fær maður aldrei allar sínar óskir uppfylltar, ekki einusinni þær sæmstu, og það allrasíst á einum degi.

Og vel hefði Samfylkingin mátt spæsa ráðherrastóli undir eggjandi afturendann á frú Ingveldi, vinkonu okkar allra, en frú Ingveldur er kunnugt er sameign Samfylkingarinnar og Sjálfstæðisflokksins, í stað þess að hlaða undir botninn á liðsmanni LÍÚ, Gutta af Skaganum.   

Nýir ráðherrar formlega skipaðir