Æxlið á hafnarbakkanum

Eitt af því sorglegasta sem gerðist á Íslandi eftir Hrunið mikla er tvímælalaust sú nöturlega staðreynd að stjórnvöld skyldu hafa verið svo ofboðslega nautheimsk (þó við því mætti vissulega búast) að halda áfram byggingu æxlisins á hafnarbakkanum, sem brjóstumkennanleg smámenni hafa gefið nafnið Harpa og fólki er talið trú um að sé alveg sérdeilis magnað tónlistarhús.

Þegar ríki og borg tóku þennan óhrjálega steinsteypukumbalda yfir, eftir að Björgólfur var hruninn, áttu ráðamenn að gefa einhverjum spaugurum hrúgaldið með þeirri kvöð að þeir starfræktu þar hausaþurrkunarverksmiðju eða beinamjölsstassjón. Og ekki þarf að efa að arðberandi fiskvinnslutæki myndu hljóma þúsund sinnum betur í hafnarbakkaæxlinu hans Björgólfs en púkablístrur Sinfóníuhljómsveitarinnar og sellósarg, sem gerir ekki annað en nísta hrekklaust fólk gegnum merg og bein.

Harpan hljómar vel