Sú var tíðin ...

Sú var tíðin, að Indriði handreður og félagar hans, vættu baðmullarhnoðra uppúr kogespritti og stungu þeim rennvotum uppí rassinn á sér, sjáfum sér til gottgjörelsis en einnig í sparnaðarskyni. Og blessuð áhrifin létu heldur ekki á sér standa: þeir urðu drullufullir á augabragði, böðuðu út öllum öngum og fóru að syngja ,,Kátir vóru karlar" og ,,Frammi í dalanna ró."

Eftir að Máría borgargagn kynntist Indriða sínum handreði, tók hún þennan sið upp eftir honum með fjarska góðum árangri. En það var einmitt í einni svona kogesprittsveislu, sem Indriði ljóðaði eftirfarandi á Máríu: ,,Elsku hjartans ástargull, ósköp er ég af þér snortin. Aldrei skítug aldrei full, alveg ertu rétta sortin." Af þessu má ráða, að framtíð áfengisneyslu liggur í tíðatöppum og baðmullarhnoðrum, vættum í brennivíni, volka og kogga.

Væta tíðatappa upp úr vodka

Athugasemdir

[Níels A. Ársælsson., 14.11.2011 kl. 12:38]

Ha ha ha, snilldar kveðskapur hjá Handreðnum ....

Elsku hjartans ástargull,

ósköp er ég af þér snortin.

Aldrei skítug aldrei full,

alveg ertu rétta sortin.

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 14.11.2011 kl. 13:39]

Jóhannes þér er ekki fisjað saman.