Máría Borgargagn og Handreðurinn eru líka fjallafólk.

Eitt af því einkennilega í þjóðlífi okkar er sú undurskrýtna staðreynd, að Máría Borgargagn og Indriði Handreður, sambýlingur hennar, eru heilmikið útivistarfólk þegar sá gállinn er á þeim. Þau eru til dæmis fræg fyrir að taka sig upp þegar minnst varir og æða uppum fjöll og firnindi eins og áttavillt geitfé. Sjaldnast hafa þessar fjallaferðir þeirra gengið andskotalaust fyrir sig; þau hafa villst, dottið ofaní skurði og gil, ekið jeppanum útí botnlaust dý þar sem hann hvarf og hefur ekki sést síðan, og svo framvegis.

Stöku sinnum hafa frú Ingveldur og Kolbeinn Kolbeinsson farið með Borgargagninu og Handreðnum í upplífgandi hálendisferðir, sannkallaðr ævintýraferðir, þar sem óvissan og háskinn hefur ráðið ríkjum við hvert fótmál. Varla þarf að taka fram, að í þessum ferðum hafa þessir ferðafélagar verið vel byrgir af alkohóli, kannabisi, kókaíni og amfetamíni til að auk sér úthald, kraft og skemmtun.

Í fyrrasumar fóru þau öll fjögur í mikla hálendisgöngu, sem átti, samkvæmt áætlun, að taka fjóra daga. Á öðrum degi rákust þau á frönsk hjón, sem þeim var sundurorða við. Frú Ingveldur, sem kunn er fyrir að láta verkin tala, greip í bringuna á hinni frönsku konu og hratt henni öfugri ofaní blautt moldarflag og tók til við að velta konukindinni uppúr drullusvaðinu. Auðvitað ætlaði frakkneski eiginmaðurinn að rétta konu sinni hjálparhönd og skakka leikinn, en þá ruku Kolbeinn og Handreðurinn eins og einn maður á karlinn og hugðust veita helvítinu verðuga ráðningu, helst ráða hann af dögum, enda eru Kolbeinn og Indriði Handreður báðir komir af útilegumönnum og sauðaþjófum að langfeðgatali og blóð þeirra því fljótt að segja til sín upp til fjalla. En fransmanninum tókst með herkjum að rífa sig lausa úr klóm þeirra félaga og tók til fótanna sem mest hann mátti, og þeir á eftir. En því miður lauk þessum ógurlega eltingarleik með ósköpum þegar fransarinn reif öll tólin undan sér er honum mistókst að stökkva yfir gaddavírsgirðingu, sem varð á leið hans. Þegar Kolbeinn og Handreðurinn sáu hvernig komið var fyrir óvini þeirra þótti þeim ekki gustuk að hegna honum meira og sneru því til baka. Stuttu síðar mættu þeir frönsku konunni á harðaspretti niður hlíðarslakka og var hún þá bæði kviknakin og útötuð mold og drullu og sennilega úr öllu sambandi við lífið og tilveruna af hræðslu.

Tveimur dögum síðar varð Kolbeinn Kolbeinsson að neyðast til að ganga örna sinna úti í náttúrunni. Hann valdi sér að fara bak við stóran stein til fremja verk sitt, sem honum tókst að mestu ágætlega. En þegar hann hafði lokið sér af og kominn aftur til ferðafélaga sinna, stóð hálfsubbulegur grasbrúskur uppúr buxnastreng hans að aftanverðu. Þegar Máría Borgargagn, Indriði Handreður og frú Ingveldur sá útganginn á okkar manni lustu þau upp ægilegum hlátri og fylgdu margskonar ógeðslegar athugasemdir í kjölfarið. Á þeirri stundu sór Kolbeinn Kolbeinsson þess dýran og ófrávíkjanlegan eið, að fara aldrei aftur í fjallaferð, ekki einusinni í göngutúr innanbæjar sem væri lengri en fimmtíu metrar. Að svo búnu yfirgaf hann ferðafélagana og stefndi eftir auganu beint til byggða með garsbrúskinn góða eins og dindil uppúr buxnastrengnum. 

Vilborg Arna komst á tind Denali