Erindi frú Ingveldar frá 2001 í tilefni af umræðu um tilgang meyjarhafts

Á síðasta aðalfundi Sjálfstæðismannafélags Garðabæjar flutti frú Ingveldur erindi sem hún kallaði ,,Hvers virði er meydómurinn." Í þessu frábæra erindi sínu gerði frú Ingveldur nauðsyn á varðveislu meydómsins að þungamiðju máls síns annarsvegar, en hinsvegar ríka áherslu á gildi þess að verða ekki hórnum að bráð. Þá vék hún máli sínu að sérstöku sálarástandi, sem á það til að grípa fólk, ,,hinni ótímabæru kynvillu" en það ku verka á þá er fyrir verða eins og þeir hafi étið gangstéttarhellu.

Í lokakafla erindis síns vék frú Ingveldur að hlálegum meydómsmissi Máríu borgargagns, sem varð þess valdandi að Máría hefur mátt sæta þeim örlögum að verða náttúrulegur brókarsóttargemlingur, kjaftatífa og trunta. En frú Ingveldur hafði kvöldið áður en hún flutti Sjálfstæðismönnum í Garðabæ erindi sitt, komið að Kolbeini, eiginmanni sínum, í óforskömmuðum ástarlífsmökum með Máríu borgargagni um kvöldmatarleytið undir borði í bílskúr frú Ingveldar og Kolbeins.

Niðurstaða erindis frú Ingveldar var því sem sé, að meydómurinn væri í raun einskis virði í nútíma þjóðfélagi og það væri fremur heimskulegt að reyna að halda í hann til þess eins að halda árunni hreinni. Hinsvegar bæri kallmönnum að sniðganga hórinn eins og hverja aðra drepsóttarplágu og leggja sig ávallt í líma við að halda krumlum sínum og öðrum líkamsöngum frá nærbuxum kvenna til að fá ekki það orð á sig að vera nærbuxnafémínístar.

Til hvers er meyjarhaft?