Geldingartöng frá Ásmundi og minnispunktur frá brúðkaupi Kolbeins og frú Ingveldar

Helvíti mikill brúðgumi atarna og uppátækjasamur að nauðga frænku brúðar sinnar á sjálfann brúðkaupsdaginn sinn. Fyrrr má nú vera innrætið og kynvillan í manntetrinu. Ég hefi ekki hugmynd um hvað gera skal við svona óbermi, þar eð ódeyfð gelding með graðhestageldingatöng frá Ásmundi Einari, sem dó inní Framsóknarflokkin, er of góð og mannúðleg fyrir svona fjanda. Ég vona bara að nautheimskir Íslendingar, sem hafa talið sér trú um að þeir séu bæði frjálslyndir og kúl og yfirfullir af mannúð, fari ekki að heimta að tiltektarsami índverski brúðguminn fái hæli á Íslandi af mannúðar- og pólitískum ástæðum þar eð honum sé lífsháski búinn í heimalandi sínu.

Og fyrst ég er farinn að skrifa um brúðkaup, er ekki úr vegi að rifja agnarögn upp atburð sem gerðist í brúðkaupi Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og og frú Ingveldar, sem á þeim tímapunkti starfaði sem íþrótta- og snyrtifulltrúi.

Það gerðist nefnilega í brúðkaupi þeirra sæmdarhjóna, að vinir þeirra, Máría Borgargagn og Indriði Handreður fóru, sökum ölvunar, að eðla sig undir borði í brúkaupsveislunni miðri við mikinn fögnuð Kolbeins brúðguma, sem vildi ólmur að hann og frú Ingveldur létu slag standa og færu í smá-eðlisfræðikeppni við Handreðinn og Borgargagnið. Skipti heldur engum togum, að við lá, að brúðkaupsveislan breyttist úr virðulegu borgarastéttarbrúðkaupi í allsherjar orgíu eins og þær gerast verstar og svæsnastar í pornómyndum. En sem betur fer hóf gamli Kolbeinn Kolbeinsson, afi Kolbeins brúðguma, járnsleginn göngustaf sinn á loft og lúbarði sonarson sinn með honum, ásamt einginkonu hans, sem og Máríu Borgargagn og Hanreðinn eins og vitfirrta hunda, uns þeim skildist að þau ættu að haga sér eins og siðað fólk á þessari hátíðarstund. En brúðkaupsgestum þótti að vonum skemmtilegt að sjá hið dónalega fólk gyrða uppum sig brækurnar og strjúka niðrum sig pilsin eftir barsmíðar gamla mannsins á þeim.

Nauðgaði á brúðkaupsdaginn sinn