Þegar Síra Baldvini var vísað rangt til vegar í Ráðhúsinu

Hinn merki eðalklerkur, síra Baldvin, lenti í fyrir mistök í allskemmtilegri vegvillu fyrir fáeinum dögum. Að vísu ók hann ekki eins og blindur bjöllusauður útí eitthvert lokað drulluforað, sem eitt sin var vegur til Vopnafjarðar.

Ónei, síra Baldvin átti erindi í Ráðhús Reykjavíkur til að sálusorga einn dapran skrifstofustjóra þar á bæ, en var óvart vísað inn á sjáfs borgarstórans. Þegar síra Baldvin bar þar að garði, sat Gnarrið makindalegt í borgarstjórastólnum með krosslagða fætur uppá borði og var að hugsa til þeirra dýrðardaga þegar það var nörd og pönk.

- Ekki ætlaði ég að tala við þig í dag, mælti síra Baldvin með sínum ofurdigra karlarómi, þegar hann sá hver fyrir var á skrifstofunni.

Gnarrið spratt eins og þúfutittlingur uppúr borgarstjórastólnum og hrökklaðist uppað vegg og fann í leiðinni lömunarheilkennin hellast eins og hland úr koppi yfir blessaðar fínu taugarnar í líkamanum.

- En fyrst ég er hingað komin, er rétt að ég eigi við þig fáein orð, hélt síra Baldvin áfram, ískkilega rólegur og brúnaþungur. - Mér hefir verið sagt að þú sér búinn að gefa Múhámeðstrúarmönnum leyfi til að byggja villutrúarstöð hér í Reykjavík. Og ég skal segja þér það í óspurðum fréttum, að við þessháttar Djöfulsins ásetning verður ekki unað mótspyrnulaust.

Að því sögðu, gekk síra Baldvin hægum, þungum skrefum í átt að Gnarrinu, sem hafði þá þegar glatað fótavist og lagst dauðlamað í gólfið. Síra Baldvin, sem aldrei hefur haft orð á sér fyrir málalenginar og óþarfa bull, þreif annarri krumlu sinni í hnakkadrambið á Gnarrinu, lyfti því upp eins og hvolpi, horfði beint í augun á hinum ógæfusama borgarstjóra og sagði ofur stillt: - Veistu það lagsmaður, að eftir fimm mínútur munt þú liggja hér á gólfinu fullflengdur og með buxurnar niður við hæla. Síðan framkvæmdi síra Baldvin réttlætið á Gnarrinu og skildi það svo eftir á gólfinu eins og hann hafði lofað og hvarf á braut til að sinna sínu upphaflega erindi í Ráðhúsið.

Það liðu fullar tvær klukkustundir frá því síra Baldvin yfirgaf skrifstofu borgarstjóra þar til Gnarrið þorði að hreyfa einn einasta vöðva í skrokknum á sér, og það tók hann níutíu mínútur til viðbótar að reisa sig upp í lóðrétta stöðu og hífa brækurnar uppum helauman botninn á sér. Á meðan Gnarrið var að bjástra við að koma buxunum á réttan stað tautaði hann í sífellu: - Helvítis kallinn, helvítis kallinn ... Svo staulaðist hann grátandi heim eins og ,,Siggi var úti með ærnar í haga."

Ferðamenn festast á gömlum vegi