Frú Ingveldur og hennar fólk fór líka í gleðigönguna og voru glöðust af öllum

Það var ekki frítt við að hin glaða halarófa dagsins væri djangans vel skrautleg og kvakið sem fylgdi þessu var eins og milljón hávellur í hóp hefðu sammælst um um að reka upp eitt langdregið skaðræðis gól, að hætti þessháttar gagla. Enn fremur voru Þórður sjóari og Gvendur á eyrinn hylltir sérstaklega í upphafi göngunnar og maddama Gnarr blés og púaði eins og mæðin prestsfrú frá nítjándu öld yfir öllu saman.

Framarlega í halarófunni gaf að líta dáindisfólk úr efri lögum borgarastéttarinnar, eins og frú Ingveldi, eiginmann hennar Kolbein Kolbeinsson skrifstofustjóra, Máríu Borgargagn sjálfa og sambýling hennar, Indriða Handreð. Öll höfðu þau sett upp sérdeilis samkynhneigt augnaráð í tilefni dagsins og klætt sig uppá í júníform sem hvaða vændisstarfskraftur í veröldinni hefði verið stoltur af.

Eitt skyggði þó á þátttöku ofangreindra fjórmenninga, eins glæsileg sem þau annars voru, en það var í hve annarlegu ástandi þau voru. Þau veifuðu vískí og rommflöskum í sífellu og soguðu hvítt duft uppí nasirnar á sér með heldur stuttu millibili. Þessi fyrirgangur þeirra gerði að verkum, að nærstöddum varð slík raun af handapati þeirra og ýtingum, að þeir fóru að stugga við frú Ingveldi og hennar óvíga her. Það hafði aftur í för með sér að nokkrir gleðigöngumanna og gleðigöngukonur féllu í öngvit fyrir stæltum hnefum frú Ingveldar, Kolbeins, Borgargagnsins og Handreðsins. Eftir fyrrgreint mannfall, varð allt kyrrara kringum fjórmenningana, enda hljóp ósvikin skelkur við þau fyrir brjóst annarra göngumanna.

Aftarlega í halarófunni sáust og Brynjar vondalykt og Óli apaköttur og gerðu þeir sér að leik að pota löngutöngum sínum á milli rassakinnana á öllu karlkyns sem kringum þá voru. En þá sannaðist eftirminnilega að til eru mikil karlmenni þótt samkynhneigðir séu, því nokkrir röskir piltar í litskrúðugum skrípóbúnigum tóku Brynjar vondulykt og Óla apakött á milli sín, leiddu þá að næstu sorptunnum og tróðu þeim eins og rolluskrokkum ofaní þær, báru svo farg á ofaná lokin á tunnunum, svo rækilega, að delíkventarnir komust hvorugur úr hinum óvistlegu smáhýsum sem gleðigönguhommarnir komu þeim fyrir í.

Og nú rétt fyrir klukkan hálf ellefu í kvöld, fékk ég fréttir af því að frú Ingveldur, Kolbeinn, Máría og Indriði væru að dansa allsnakin uppá borðum í valinkunnu vertshúsi í miðbæ Reykjavíkur og væru tilburðir þeirra með slíkum endemum að annað eins hefur ekki sést áður uppá borðum vertshúss hér á landi. Þarna er víst um fullkomið guðlast og feykna grófan sóðaskap að ræða. Því miður liggur verinn sjálfur í áfengisdái undir barborðinu svo enginn hefur enn haft rænu á að hringja í lögregluna.

Gleðigangan 2013 í myndum