Jóhannes Ragnarsson

5.9.2013 | 21:46

Handrukkarar heimsóttu frú Ingveldi og Kolbein Kolbeinsson

Sem betur fer er víðar rætt um alvarlega stöðu en á Landspítalanum.

Nú er komið upp mál, sem veldur sæmdarhjónunum, frú Ingveldi og Kolbeini Kolbeinssyni skrifstofustjórna, þungum og alvarlegum áhyggjum. Forsaga þess máls hófst á miðvikudagköldið í síðustu viku er drepið var á útidyrnar, að heimili þeirra hjóna. Það kom í hlut Kolbeins Kolbeinssonar að fara til dyra þar eð frú Ingveldur var teppt á toiletinu.

Þegar Kolbeinn lauk upp útidyrahurðinni, stóðu þrí rdógar útifyrir, hver öðrum stærri og þrútnari, ljótir mjög í andliti og skuggalegir. Kolbeini brá að vonum við þessa sjón; varð eiginlega lamaður og gat hvorki hreyft liði sína né leggi.

Risarnir þrír fylltu uppí dyrnar og virtust þess albúnir að ryðjast inn eins og skriðdrekar og mala allt undir sig mélinum smærra. Allt í einu viku tveir af berserkjunum eins og rúmlega hálft skref til vinstri og þriðji félaginn álíka langt til hægri. Kom þá í ljós örlítið manntetur, grindhoraður á stærð við dverg. Þessi náungi var með hatt og í brúnum frakka og tók þegar í stað til máls:

- Jæja, þá erum við komnir að finna ykkur hjón í fjöru og sú fjara er dýpri en svo, að þið náið nokkurn tíma þar til botns. Þú hefir, Kolbeinn Kolbeinsson aumingi, og uppskafningsvargurinn, sem á að heita eiginkona þín, komið ýmsu óþrifalegu til leiðar með baktjaldamakki, lygum, ódrengskap og hefnigirni. Þá eru óaðskiljanlegir vinir ykkar, Máría Borgargagn, Óli Apaköttur, Brynjar Vondalykt og Indriði Handreður á lista yfir þá, sem verða heimsótt næstu dægur. Einnig munum við líta til Sigurveigar Beyglu, þeirrar andstyggilegu hýenu, sem illa gerðir óþokkar eins og þið, hafa komið til þjóðfélagslegra metorða. Þessi heimsókn er aðeins forsmekkurinn að því sem koma skal. Við gefum ykkur eitt tækifæri til að lagfæra vissan hlut, sem þið hafið á samvisku ykkar, sé einhver samviska fyrir hendi í heilabúinu á ukkur. Þið vitið hvað ég á við, og þið skuluð vera búin að kippa þessu máli í liðinn innan sjö daga.

Nú gerðist það, að frú Ingveldur kom eldrauð í fram af toiletinu. Hún hafði hlerað, meðan hún sat á salernisskálinni, að tíðindi voru að gerast við útidyrahurðina. Og frú Ingveldur er grimm eins örn og flaug hálfgyrt fram ganginn, fram í forstofu og hugðist hremma litla karlinn, rífa hann upp á hálsinum og hrista hann þangað til hann væri hálfdauður og myndi slaga eins og drukkinn á brott. Því miður hafði frú Ingveldur ekki tekið eftir hinum ægilegu, bláþrútnu steratröllum, sem stóðu sitt hvoru megin við þann litla. Í þann veginn, sem frú Ingveldur ætlði að grípa dverginn kverkataki, stigu berserkirnir fram og gripu hana heljartökum.

-Kastið henni í hann, bauð sá litli og þandi út nasavængina, sem voru ívið í stærra lagi. En dólgarnir hófu frú Ingveldi á loft og köstuðu henni eins og heypoka í Kolbein svo bæði endastungust í óformlegum faðmlögum inná gang.

- Svo skuluð þið muna hvað ég sagði, hrópaði litli maðurinn á þau, - annars eigið þið á hættu að missa eyrun og nefin, þegar við komum næst.

Þegar frú Ingveldur hafði áttað sig á hvað gerst hafði, þaut hún fram í dyr, en þá voru dvergurinn og heljarmennin horfin útí myrkrið.

Það sem eftir lifði kvölds, var mikið uppnám á heimili frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar með miklu bölvi og ragni og hringingum í allar áttir. Þau bruddu diazepam og hvolfdu í sig hverju viskýglasinu af öðru. Skömmu síðar voru Máría Borgargagn, Indriði Handreður, Óli Apaköttur og Brynjar Vondalykt öll mætt til frú Ingveldar og Kolbeins og jókst bölvið, ragnið og gráthrinurnar þá enn til muna, að viðbættum hroðalegum klámkjafti, heitingum og urri. En Sigurveig Beygla sat viti sínu fjær af hræðslu og reiði úti í bíl.

Nú er að sjá hvort sæmdarhjónin Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og frú Ingveldur og þeirra vinir, lagfæri það sem þeim ber að lagfæra, eða hætti á að fá heimsókn þess litla og berserkja hans ella.