Segir nú af Kóralbassanum og Búkollu

Athæfi kóralbassana í Samáralind í dag er svo alvarlegt athæfi, að við svo búið má ekki standa. Hljóðmengun frá svona ruddamennum er enda sambærileg við olíuslys á rúmsjó eða náttúruhamfarir og geta valdið hrekklausum borgurum óbætanlegum miska. Því ber að draga þessa öskurapa fyrir dómstóla og láta þá taka út ábyrgð gjörða sinna.

Í eina tíð kynntist ég sönnum kóralbassa. Sá karl var hávaxinn og þykkur, svo sem vera ber af kóralbassa. Honum þókti gott í staupinu, en hafði því miður aldrei ráð á að kaupa sér brjóstbirtu, svo hann varð að lifa á snöpum og var oft hvimleiður öðrum mönnum. Kóralbassinn átti sér fyrir eiginkonu svarkinn Búkollu, sem var þess valdandi að hann átti aldrei handbært fé í fórum sínum og neyddist því til að betla þegar þorstinn svarf að honum. Þau urðu endalok Kóralbassans, að hann fórst í hjónarúminu á heimili sínu þegar hann var að sinna hjónabandslegum skyldum sínum við Búkollu, hann  fékk sem sé hreint og klárt reiðarslag, sprakk á limminu þegar hæst stóð í stönginni. Er skemmst frá að segja, að Búkolla fyrirgaf manni sínum aldrei þetta óhapp og sótti af þeim sökum meðal annars um að slíkur ódráttur yrði grafinn utangarðs eins og hundsspott, en þessari frómu beiðni hennar var hafnað.

Óvænt söngatriði í Smáralind