Flatneskjufömuðurnir á tómlistardeildinni

Það má segja, að íslensk tómlistarmenning virðist síst  vera í rénun, því miður. Hver flatneskjan ofaná aðrar flatneskjur ráða ríkjum á þessu sjálfumglaða tómlistarheimíli eins og hvimleiður óþefur, sem minnir mann á eiturbrækjuna sem lagði frá fiskimjölsverksmiðjunni í gamla daga þegar verið var að bræða og sjóða úldin bein og innyfli úr fiskum. Og þessum andskota hæla menningarfígúrurnar hver um aðra þvera og reyna að láta líta út fyrir að um einhver heimsmet sé að ræða. Það ætti að stinga þeim gorkúlusmiðum öllum sem einum í sorpgám og sökkva þeim á botnlaust dýpi langt fyrir utan íslensku fiskveiðilögsöguna.

Það góða við tómlistariðnaðinn er, að plötuútgáfa er heldur minni en í fyrra, en að öðru leyti situr allt við það sama: Glamúkrydduð flatneskjutómlistin mallar í allri sinni úrkynjun og lágkúru eins og eiturgroms í ryguðum skaftpotti frá nítjándu öld, öllum til ama nema þeim heilaþvegnu, heilalausu, heilasprungnu.

Þó var gaman að sjá Megas karlinn gnæfa eins og kilimanjarotind uppúr flatneskjuprumpulýðnum í sjónvarpinu í gærkvöldi, kyrjandi ,,Vælir úti í veðri og vindum vetrarnætur langt, á með ljótir karlar liggja hana mömmu og pabbi í druslum dauður í kompu, hlandbrunnið braggabarn í barnavagni." Og svo mikið er víst, að flatneskjufrömuðurnir á tómlistardeildinni munu aldei ná aumasta og hlandbrunnasta braggabarninu nema rétt í ökkla hvað menningu og list áhrærir.

Upplifa sterka tónlistarmenningu